Discipline

Goede progrock plaat

Deze Crimson plaat uit 1981 laat een zoals altijd uniek geluid horen. Bandleider Robert Fripp heeft ook hier weer een line-up bij elkaar verzameld die in de filmwereld bestempeld zou worden als ware sterrencast. En de muziek liegt er niet om: complex, niet altijd even toegankelijk en zeer vooruitstrevend. In plaats van de normale westerse ideeen over rockmuziek te gebruiken gooit King Crimson het hier over een andere boeg. Sterker nog, zelfs de instrumentatie is compleet verschillend van wat men van rock (of zelfs progressive) is gewend. Elektronische drums, de zogenaamde chapman stick en gitaarsynthesizers worden uit de kast getrokken om de nieuwe ideeën vorm te geven. En dat gebeurt met verve. Titeltrack Discipline is het beste voorbeeld van het muzikale idee dat King Crimson op het album hanteert: Afrikaanse muziek. Afrikaanse dorpmuziek zelfs. Met ‘discipline’ bedoelt men minimalisme en een wil om niet op te vallen. In plaats van de gebruikelijke lawaaimakerij in rock spelen alle instrumenten kleine, herhalende en steeds substiel veranderende delen. Dit levert een muzikaal geheel op dat bestaat uit allerlei kleine radarwerkjes die niet de aandacht trekken naar zichzelf. Het moet gezegd worden: dit geheel is veel meer dan de som der delen. Doordat de benadering van muziek totaal anders is dan wat men gewend is (de band start en stopt in nummers nog maar zelden en varieert erg weinig in volume) is het album erg verfrissend en interessant om naar te luisteren. Grappig is dat de muziek stil lijkt te staan, terwijl er constant dingen veranderen. Al met al is dit album fascinerend. De instrumentatie, de totaal nieuwe benadering van rockmuziek en het fenomenale vakmanschap dat King Crimson kenmerkt leveren muziek op die nog steeds veel invloed heeft op de muzikale wereld. En dat terwijl Discipline uit 1981 stamt!

Als je als leek op dit gebied wilt weten wat progrock nu eigenlijk is, moet je beslist met dit album beginnen. Het meest progressieve album aller tijden, misschien niet zo baanbrekend als eersteling "In the Court of The Crimson King" (1969!), maar dat komt door de tijd waarin dat album verscheen. Desondanks is ook "Discipline" niet te vergelijken met de muziek die begin jaren 80 gangbaar was. In alle opzichten afwijkend, eigenzinnig, tegendraads. Niet uit te leggen, gewoon er naar luisteren en je vooral niet af laten schrikken. Sla je je er doorheen, dan laat deze muziek je nooit meer los.