Dit zijn de namen roman

Super mooi boek! ik houd van de twee kanten waar vanaf het verhaal word verteld. Wel vind ik de ene kant wat interessanter dan de andere, maar er zit zoveel diepte in dit boek, je word in het verhaal gezogen!

Het is een ontzettend mooi boek. Je gaat je hierdoor verdiepen in de problemen van vluchtelingen. Het is heel meegrijpend.

Een mooi en spannend verhaal. De twee verhaallijnen komen langzaam maar zeker bij elkaar tot een wat bizar einde. Zeker een aanrader!

Lekker lezen!

Een genot voor de doorsnee literatuurlezer, ook leuk om hierbij de voorstelling te bekijken die nu rondgaat in Nederland

interessant boek lees het makkelijk door en blijf geboeid om verder te willen lezen vind het qua pagina's een fijn boek niet te dik en niet te dun

Mooi boek maar niet evident.

Okay

het verhaal splitst zicht in het eerste deel op in 2 verhaallijnen :

Die van Pontus Beg, waar het verhaal begint in een Grensstadje in Oekraïne, waar we kennis maken met Pontus Beg, een al wat oudere politiecommissaris, die af en toe gebruik maakt van de diensten van zijn huishoudster. Hij vindt zijn leven zelf maar somber en denkt dan aan de op en neer gaande levens van alcoholgebruikers en druggebruikers. Hij heeft zelf ook wel wat lichamelijke problemen, waaronder zijn benen, maar zijn mentale problemen zijn erger. Dit komt naar voor wanneer een Rabbijn in het stadje sterft en een andere oudere Rabbijn hem zijn laatste woord geeft. Dit wekt bij pontus herinneringen op, waardoor hij zelf de Tora gaat bestuderen. En zicht verdiept in het Jood zijn. Maar langs de andere kant houd hij zich nog bezig met de zwarte zaakjes van de politie. Pontus begint steeds meer te denken dat hij Joods is en gaat daarvoor opzoek naar de Rabbi om zicht daarna te kunnen reinigen in een heilig bad

Die van de vluchtelingen: waar het erover gaat dat een groepje vluchtelingen door een groep mensensmokkelaars opgelicht wordt en niet in het beloofde land worden afgezet maar in de plaats daarvan aan de grens. Het gaat over over een lange man, een stroper, een vrouw, de man uit Asjchabad, een Ethiopiër en ene Vitaly.
Ze leven onder het motto, de ene zijn dood is de andere zijn brood en dit wordt oko duidelijk wanneer er een dag na de dood van de lange man iemand die Ethiopiër vermoord en onthoofd, hun verhaal doet denken aan de 40jaar lange geloofstocht door de woestijn uit een van de Bijbelverhalen.

In het 2e deel komen de verhalen dan samen. De groep vluchtelingen komen aan in het stadje van Pontus Beg en zorgen voor oproer onder het volk, de burgemeester vraagt de politiemensen hier iets aan te doen. Pontus Beg komt in dit deel helemaal anders over dan voorheen, hij voelt zicht een met de vluchtelingen door zijn sterk doorkomend Joods geloof. Samen met het Joodse jongentje die hij zelf kleine Mozes heet gaat hij opweg naar het beloofde land waar hij deze jongen vrijheid beloofd door een Jood te worden. Het einde van het verhaal is hoopvol maar meer gaan we daar niet over zeggen.

Het verhaal doet wat denken aan het eerste Bijbelverhaal in het Exodus ( de uittocht van de Joden) daar heet één van de onderdelen: dit zijn de namen der zonen van Israël. Het boek heeft dus een Bijbelse toets en samen met de personificaties die Tommy Wieringa vaak gebruikt is het boek een beetje verheven als ik het zo mag noemen. Het is langs de ene kant een zeer tof verhaal, maar langs de andere kant is het soms zoalsje de Bijbel leest, door zeer profetische uitspraken en gelijkenissen met de Bijbel kan het verhaal soms saai en traag lezen.
Ik zou het verhaal persoonlijk niet echt aanraden aan lezers die graag wat actie of avontuur lezen, ook al lijkt het verhaal wel zo te zijn is het avontuur redelijk beperkt en beginnen de parabel en de schrijfwijze die eigen zijn aan Wieringa soms tegen te werken tijdens het lezen van het boek, mensen die hier dan weer wel geïnteresseerd in zijn zou ik het boek zeker aanraden, ook aan mensen die graag boeken met een gelovige tint lezen zullen van dit boek smullen.

Prachtig boek, ontroerend en confronterend.