Dochters van de Dordogne Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. Frankrijk, 1944. Drie zussen komen tussen twee vuren te staan…

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Ik heb het boek in het Engels gelezen dus vandaar dat ik al een review kan doen. Dinah Jefferies schrijft hele mooie verhalen, zie haar eerdere boeken "afscheid van de tropen" en "de vrouw van de theeplanter". Alleen vreemd dat ze 2 Engelse boeken van haar overslaan en nu meteen aan haar nieuwste beginnen. Het leest lekker weg, je leeft mee met de hoofdpersonen en wat maken ze veel mee. In een oorlog gebeuren er natuurlijk veel dingen die wij ons niet voor kunnen stellen. Ik raad dit boek van harte aan en kan niet wachten tot deel 2 (moeten we nog bijna een jaar op wachten helaas).

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Het boek Dochters van de Dordogne Van Dinah Jefferies speelt zich af in het Frankrijk dat zwaar te lijden had onder de Duitse bezetting in de tweede wereldoorlog. Het is een onweerstaanbare roman over moed, familie en je eigen weg vinden – perfect voor lezers van Sarah Lark, Lucinda Riley en Santa Montefiore
Het verhaal gaat vooral in op de gebeurtenissen in het leven van drie Frans-Engelse zussen, Hélène, Laurence en Elise, die in het zomerhuis van hun Moeder wonen, aan de rand van het dorpje Saint-Cécile. Omdat de Duitsers zich meer en meer in het nauw gedreven voelen gaan ze almaar driester optreden en dit heeft ook de nodige invloed op het leven van de drie zussen.
Waar Hélène aan het begin van het verhaal een gewone verpleegster is die meehelpt in de praktijk van de dorpsarts Hugo en voor haar familie probeert te zorgen, wordt ze door allerhande gebeurtenissen meer en meer meegesleept in het verzet tegen de Duitse bezetter. Elise daarentegen is al van bij het begin van het verhaal overtuigd van het verzet en zal zich doorheen het verhaal almaar actiever profileren. Laurence, de onschuldigste van de drie zussen houdt van de natuur en lekker koken met de beperkte ingrediënten die ten tijde van oorlog beschikbaar zijn, krijgt het ook zwaar te verduren wanneer haar onschuld vernietigd wordt en ze bovendien een schokkend familiegeheim te weten komt.
Het verhaal gaat dus vooral over hoe de zussen, en in het verlengde de mensen in het dorp waar ze wonen, overleven in tijden van oorlog, en de wanhopige strijd om geliefden en familie te beschermen. Dit zijn allemaal ingrediënten voor een meeslepende page-turner, die je maar niet kan wegleggen.
Helaas vond ik persoonlijk dat er te weinig diepgang in het verhaal zat, en alles maar oppervlakkig aangehaald werd. De emoties tussen de zussen, de personages die komen en gaan in het verhaal, ze bleven me allemaal een beetje te veel op de vlakte.
Er werd niet genoeg aandacht besteed aan het verder uitwerken van de emoties, waardoor allerlei zaken als afscheid, overlijden, verlies van een dierbare en dergelijk allemaal een beetje ongevoelig werd. Ook de historische elementen bleven heel erg op de vlakte. Je blijft ook met heel veel vragen zitten over hoe het bepaalde personages verder vergaat, en hoe de drie zussen zich echt voelen, want daar wordt erg weinig op in gegaan.
Ik ben toch wel een beetje teleurgesteld in een verhaal dat zoveel mogelijkheden had, alle ingrediënten waren er, maar ze werden niet voldoende afgekruid met diepgang en details. Op zich was het zeker wel een leuk boek, maar omdat alles zo op de vlakte bleef werd ik er niet ingezogen zoals ik met andere boeken soms wel heb. Absoluut de moeite om te lezen, maar eerder aan het zwembad op vakantie dan op een koude winterdag in huis, want daarvoor is het iets te licht

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1944 in de Perigord Noir van het departement Dordogne in Frankrijk. We maken kennis met de drie zussen Hélène, Elise en Florence Baudin, ze zijn grotendeels opgegroeid in het Engeland maar na het plotselinge overlijden van hun vader Charles besluit hun moeder Claudette dat de drie zussen in het vakantiehuisje in Sainte-Cécile in Frankrijk gaan wonen terwijl hun moeder in Engeland blijft wonen. Hélène, de oudste zus heeft door de afwezigheid van hun moeder, de moederrol op zich genomen en ze voelt zich heel erg verantwoordelijk voor haar zussen, ze probeert ondanks de oorlog zoveel mogelijk de rust en harmonie te bewaren in het gezin en de nazi’s buiten de deur te houden. Ze werkt als verpleegster voor de arts en burgemeester van de stad Hugo Marchand en is dol op zijn vrouw Marie. Elise, de middelste zus, runt een eigen café in de stad en wil juist vechten voor Frankrijk en haar eigen idealen en zij sluit zich aan bij het verzet (de Résistance) ondanks de strijd die dit oplevert met Hélène, die hier het liefst niets van wil weten. Haar café wordt regelmatig gebruikt voor geheime bijeenkomsten van het verzet en door haar grote liefde Victor raakt Elise steeds verder en fanatieker betrokken bij het verzet. Florence is de jongste van de drie en fladdert ondanks de roerige tijden door het leven, ze is een naïeve dromer en ziet niet snel het kwaad in mensen. Ze heeft een uitstekend gevoel voor de natuur en voor koken en ondanks de beperkte middelen tijdens de oorlog weet ze altijd een goede maaltijd op tafel te zetten voor haar en haar zussen. We volgen alle drie de zussen afzonderlijk gedurende het verhaal en volgen de gebeurtenissen vanuit hun eigen perspectief. Het begrip voor elkaar en de onderlinge band komt steeds verder onder druk te staan naarmate de gruwelijkheden van de oorlog en hun eigen persoonlijke drama’s en dilemma’s toenemen, als er dan ook nog een lang bewaard familiegeheim wordt ontdekt dan zet dit de levens van de drie zussen nog meer op zijn kop. Hoe blijven zij overeind ten tijde van grote tragedies, hoe blijf je dicht bij jezelf en je eigen idealen en versterk je de onderlinge band als zussen…

Het duurde even voordat ik in het verhaal gezogen werd, in het begin worden er behoorlijk wat personages geïntroduceerd en volgen gebeurtenissen zich in zo’n rap tempo op dat ik regelmatig even een stukje terug moest lezen, om te kunnen volgen wat er gebeurde, met wie en wat de onderlinge verhouding was. Dat maakte voor mij het begin van het verhaal wat rommelig en zorgde ervoor dat ik er niet zo goed in kwam. Dit sloeg volledig om na een dramatische gebeurtenis met de jongste zus Florence, deze gebeurtenis werd zo gedetailleerd, gruwelijk en levendig omschreven dat ik in één klap helemaal in het verhaal zat en vanaf dat punt gretig werd om verder te lezen. Ik ervoer daarna het verhaal ook niet meer als rommelig maar vond het fascinerend en interessant wat oorlog met mensen kan doen, welke keuzes zij maken en waarom en hoe ze met bepaalde situaties omgaan. Ik vond het fijn om telkens vanuit de drie personages te lezen omdat je zo elke keer een andere invalshoek had, wel had ik graag nog veel meer willen lezen over Elise omdat haar inzet voor het verzet heel interessant was om te lezen, helaas werd daar niet altijd dieper op in te gaan. De schrijfstijl van Dinah Jefferies is he

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Dinah Jefferies schreef haar eerste roman in 2014. Nadien volgden nog verschillende historische romans. Dochters van de Dordogne is haar nieuwste boek. Het is het eerste deel van een trilogie.

Frankrijk, 1944. 3 zussen wonen in een cosy stenen huisje in de Dordogne. Ze hopen op het einde van de oorlog maar dat is nog niet voor meteen. De 3 zussen zijn erg verschillend qua karakter waardoor ze allen op een andere manier met de oorlog omgaan. Hélène is de oudste. Ze zet zich in als verpleegster en probeert zo het gezin bij elkaar te houden. Elise is eerder rebels. Ze wil niet bij de pakken blijven neerzitten en besluit zich bij het verzet aan te sluiten. De jongste zus, Florence, is eerder dromerig. Ze kookt graag en denkt aan een toekomst waarbij er terug vrede is en waarbij iedereen terug vrij is. Wanneer er een familiegeheim naar de oppervlakte komt is het voor de zussen erg moeilijk om het hoofd boven water te houden.

Het verhaal speelt zich, ondanks de donkere tijd, af in een romantische setting. Het Franse dorpje is een interessante invalshoek om van hieruit te lezen over de oorlog. Maar ook de omgeving zelf, de huisjes en de natuur spreken tot de verbeelding. Het verhaal heeft een grote spanningsboog. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op. Hierdoor moet je wel geconcentreerd lezen maar anderzijds brengt dit ook heel wat spanning met zich mee. Ook het feit dat er vanuit 3 perspectieven wordt gewerkt maakt het verhaal wat ingewikkelder. Hoe zat dat weer met die andere zus? Wat was daar weer bij gebeurd? Even terugbladeren helpt dan wel.

De personages zijn uitgediept maar dit kan zeker nog wat meer wat mij betreft. Ik mis een beetje emotionele lading. Ik word graag overdonderd door veel gevoelens en dit gevoel had ik niet meteen bij dit boek. Het bleef nog wat oppervlakkig op emotioneel vlak naar mijn gevoel. Toch vond ik het een origineel verhaal waarbij de band tussen de zussen een mooie rol krijgt in het verhaal.

Tegen het einde van het boek was het wel merkbaar dat je als lezer meer bonding begint te krijgen met de personages. Ik begon met hen mee te voelen en ben zeker ook nieuwsgierig geworden naar het 2e deel van deze serie.

We beleven het verhaal van de drie zussen, Hélène, Elise en Florence tijdens de Duitse bezetting in Frankrijk in 1944. Sinds enkele jaren wonen ze in Saint-Cécile in het zomerhuis van hun moeder Claudette. Na het overlijden van haar echtgenoot heeft ze hun daarheen gestuurd.

De 3 zussen hebben allemaal een ander karakter en verwerken hun verdriet en tegenslagen op hun eigen manier.

Hélène werkt als plaatselijke verpleegster en ontfermt zich thuis over haar jongere zusjes.

Elise heeft zich aangesloten bij de het verzet en Florence doet het huishouden, tuiniert en kookt dagelijks met de weinig middelen die ze hebben.

De zussen beleven de nodige dingen in deze duistere tijden tijdens de oorlog, en krijgen ook nog te maken met een familiegeheim. Hoe zullen de zussen omgaan met dit geheim? Lees het in dit eerste deel van een trilogie.

De omgeving word heel gedetailleerd beschreven en er word best wel veel aandacht aan besteed. Ik vond het jammer dat de zussen niet meer diepgang hadden, zodat je meer hun gedachtegang kon achterhalen waarom ze iets wel of niet deden. Als je van een oorlogsroman houd dan kan je wel van het boek genieten.

De cover is prachtig, hierdoor was ik ook erg geïnteresseerd in het boek, de tekst op de achterflap vond ik ook nog best goed te doen. Helaas heb ik me niet echt in het verhaal kunnen inleven.

De schrijfstijl vond ik soms een beetje rommelig en chaotisch overkomen, ik had soms het idee dat ik iets gemist had tijdens het lezen, na teruggebladerd te hebben bleek dit niet het geval te zijn.

Kortom het is een roman over 3 moedige zussen tijdens de oorlog in het mooie Frankrijk.

Ik heb dit verhaal samen mogen lezen met de Harpers Boekenclub Roman. Bedankt voor het boek Uitgeverij Harper Collins.

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Drie zussen wonen in een huisje in de Périgord Noir, in het departement Dordogne. Ze hebben het grootste deel van hun leven in het Verenigd Koninkrijk doorgebracht tot hun vader onverwachts op jonge leeftijd sterft. Hun mama beslist om hen onder te brengen in hun vakantiehuis in Frankrijk en zelf gaat ze in het Verenigd Koninkrijk wonen. Het is 1944, dus de oorlog is nog volop aan de gang. De zussen gaan elk op hun eigen manier om met de situatie waarin ze zitten. Hélène is verpleegster en helpt de gewonde/zieke burgers die bij dokter Hugo langskomen. Florence stort zicht volledig op de tuin en zorgt elke dag voor eten. Élise heeft een café in het dorp, dat dienst doet als postbus, en sluit zich aan bij het verzet. De Duitsers hebben het kasteel aan de rand van het dorp uitgekozen als hun verblijfplaats, waardoor de dorpelingen goed op hun passen moeten letten als ze zich naar buiten begeven. Maar daarnaast gaat het gewone leven ook verder. In hun huis vinden de zussen een koffer die van hun mama was met daarin een heel geheimzinnige brief. Doorheen het verhaal krijgen we te maken met desserteurs, leden van de SOE (Special Operations Executive), spannende ontsnappingen en gruwelijke moorden maar ook heel veel liefde, zowel tussen de zussen onderling als tussen de zussen en de mannen die op hun pad komen.

Het verhaal is zo opgebouwd dat je telkens een beeld krijgt van één van de zussen. Je loopt als het ware mee met hun verhaal. Als lezer krijg je de gruwelijke kant mee van de oorlog maar ook de kleine, positieve dingen die de zussen meemaken. Het gewone leven verandert drastisch maar het stopt zeker niet. Hoewel ik in het begin nog wat moest zoeken hoe de verschillende verhaallijnen bij elkaar pasten, kon ik heel vlot doorlezen door de spannende stukken in het verhaal. Voor mij is het een aangename historische roman, met de nodige spanning. Het boek heeft duidelijk een open einde en ik ben alvast heel benieuwd naar het vervolg… Hou je van historische romans? Zet deze trilogie dan zeker op jouw tbr-lijstje.

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Mooi verhaal

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Het verhaal speelt zich af in 1944 en gaat over de 3 zussen Helene, Elise en Florence. 
Sinds de dood van hun vader wonen ze met z'n drieën aan de rand van het dorpje Sainte-Cecile, in het vakantiehuis van de familie. 
Hun moeder bleef in Engeland, waar ze opgroeiden. Het hoe en waarom wordt niet duidelijk. Maar dit is het eerste deel van een trilogie dus dat zal later wellicht nog verteld worden.
In dit eerste deel komen we het meest te weten over De oudste zus: Helene, die verpleegster is en ook zo'n beetje de moedertaak vervuld voor haar zussen. Haar schildertalent wordt daardoor wat ondergesneeuwd. Ze voelt zich verantwoordelijk en is tamelijk serieus. Elise, de middelste is actief in het verzet, haar café wordt gebruikt voor geheime bijeenkomsten. Het is zeker niet zonder gevaar.. De jongste, Florence, is een dromer, zij onderhoudt de grote tuin en tovert heerlijke maaltijden in elkaar met de nog beschikbare ingrediënten.

De dreiging van de oorlog is voelbaar en maakt het tot een spannend boek.
Ik had nog niks gelezen van deze schrijfster en het is niet echt mijn favoriete genre. Voor lezers van Santa Montefiore en Lucinda Riley is dit waarschijnlijk een heel fijn boek.
Ik heb het ondanks dat toch wel met plezier gelezen. Het begin was even moeizaam vanwege de veelheid aan informatie maar verderop werd het duidelijker en kon ik het boek moeilijk wegleggen.

Er gebeuren heftige dingen, maar ook wordt er een familiegeheim onthuld wat grote gevolgen heeft. 
De schrijfstijl is uitvoerig, vooral de omgeving, de mooie natuur bv van de streek word uitbundig omschreven.
Er is uiteraard ook ruimte voor de liefde! 
Als ik zo terugkijk gebeurt er best wel veel in dit boek. Het telt ook bijna 400 bladzijdes!
Ergens ben ik toch nieuwsgierig geworden naar de volgende delen want er zijn losse eindjes, maar of ik ze ga lezen weet ik nog niet.

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Als lezer volg je alle drie de zussen vanuit hun eigen perspectief, met toch wel de 'hoofdrol' voor Héléne. De zussen zijn zo ontzettend dapper en echt sterke, onafhankelijke vrouwen. Het is fijn dat schrijfster Dinah Jefferies er voor heeft gekozen om het verhaal te schrijven vanuit zulke krachtige vrouwen.

Wat mij daarnaast vooral aantrekt in het boek, is de omgeving. Ondanks dat het oorlogstijd is, wordt de omgeving zo mooi beschreven dat je zelf bijna geneigd bent om er heen te gaan. De kleine dorpjes, oude huisjes, de natuur, je voelt je door deze beeldende schrijfstijl echt onderdeel van het verhaal!

Waar ik alleen wel een beetje tegenaan liep bij het lezen, was dat er soms té veel gebeurde. Omdat je het verhaal vanuit 3 perspectieven leest, maken de 3 zussen natuurlijk ook alle 3 weer eigen dingen mee. Er gebeurde naar mijn mening te veel spannende (en in mijn ogen soms overbodige) dingen waardoor het gevoel en de emoties van de personages wat op de achtergrond bleef. Ik miste hierin een beetje een rode draad in het verhaal en had het verhaal wellicht sterker gevonden als de schrijfster er voor had gekozen om minder gebeurtenissen uit te werken, en hier dan dieper op in te gaan zodat de personages wat meer diepgang en body krijgen.
Echter, door deze snel opeenvolgende gebeurtenissen leest het verhaal ook weer als een trein. Dus wellicht is dit ook een stukje smaak van mijzelf.

Geschreven bij Dochters van de Dordogne

Dinah Jefferies woont momenteel terug in Groot-Brittannië, maar ze werd geboren in Maleisië en woonde daar tot ze acht werd. Ze heeft nog steeds een grote liefde voor Azië wat zich uit in haar boeken. Vandaar dat ik ook fan van haar werk ben. Met Dochters van de Dordogne richt ze zich op een andere regio, namelijk Frankrijk ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Het is bovendien het eerste deel van een trilogie.

Het verhaal speelt zich af in 1944 aan de vooravond van de landing van de geallieerden in Normandië. De oorlog is bijna ten einde en de spanning is te snijden. De Duitsers voelen zich meer en meer in het nauw gedreven en gaan dan ook vaker represailles uitvoeren. De drie zussen Hélène, Elise en Florence wonen in Saint-Cécile in het zomerhuis van hun moeder Claudette. Enkele jaren geleden heeft ze hen, na het overlijden van haar echtgenoot, daar naartoe gestuurd. Doordat de oorlog begon was het voor hen niet meer mogelijk om te terug keren naar hun thuis in Engeland en waren ze op zichzelf aangewezen. Nu, enkele jaren later zijn ze goed ingeburgerd. Hélène werkt als verpleegster bij de lokale dokter, Elise is aangesloten bij de Résistance en Florence houdt zich bezig met de huishoudelijke taken. Het dorp gaat gebukt onder de Duitse bezetting. Bovendien komen er geheimen boven water die het de zussen niet makkelijker maken.

Centraal in Dochters van de Dordogne staat de relatie van de drie zussen onderling en hoe ze proberen te overleven tijdens de barre oorlogsjaren. Dinah Jefferies heeft oog voor de omgeving en heeft dan ook veel aandacht aan de setting van haar verhaal. De vele dorpjes in de Dordogne met hun oude huisjes en de prachtige omliggende natuur worden op een beeldende manier omschreven. Het lijkt wel alsof je er zelf in ronddwaalt samen met de hoofdpersonages. Via Hélène en Elise, beide stadsmensen, wandelen we doorheen de smalle straatjes en zien we de oude traditionele winkeltjes, smidse, herberg,… Florence houdt van de natuur en gelooft in de elfjes die in de bossen wonen, via haar zal de lezer zien hoe mooi de natuur van de Dordogne is.

Het verhaal zelf zal aantonen hoe hard het leven was tijdens de oorlogsjaren en hoe vindingrijk men werd. Florence die met weinig heerlijke gerechten op de tafel toverde, Hélène die mensen verpleegde zonder alle nodige middelen en Elise, die de Maquis meehielp op allerlei ondenkbare manieren. Net als in haar andere boeken is ook hier weer de hoofdrol toegekend aan sterke, onafhankelijke vrouwen. De mannen krijgen maar een bijrolletje en verdwijnen even snel als ze zijn gekomen. Zoals bijvoorbeeld Anton en Heinrich. Ik blijf me nog steeds afvragen hoe het met hen is afgelopen, maar misschien komt dit in het tweede deel? Ben alvast benieuwd.
Hoewel het verhaal zelf mooi en aangrijpend was, zat er weinig diepgang in en was het nogal vlak. De vele en lange conversaties zorgden ervoor dat de kern vaak op de achtergrond werd geschoven. Soms leken de personages eerder op gevoelloze lappenpoppen. Bepaalde stukken waren voor mij hierdoor ook zeer onrealistisch. Zo miste ik bijvoorbeeld meer actie en reactie op Anton en Heinrich’s onthullingen en hun vertrek terug naar Duitsland. De drie hoofdpersonages lijken alles maar te ondergaan, maar hoe ze zich echt voelen blijft maar vaag. Bovendien worden er ook soms kleine sprongetjes gemaakt, waardoor je ook hier weer als lezer met vragen achterblijft. Hierdoor dacht ik ook soms dat het geheel niet volledig afgewerkt was. Soms bladerde ik zelfs terug omdat ik dacht dat ik iets gemist had, wat uiteindelijk niet zo bleek te zijn.

Al bij al ben ik een beetje teleurgesteld in deze historische roman. Het verhaal zelf is mooi, maar het is wat slordig gebracht en de personages worden op een vage manier neergezet. Ik miste meer emoties bij hen. Wat had ik toch graag geweten hoe Florence zich voelde toen Heinrich en Anton vertrokken, of Elise tijdens haar werk bij de Maquis of Hélène toen ze de Duitse officier verzorgde. Daarom