Drie graven vol

Ik werd zeer nieuwsgierig naar dit boek door de titel, de omslag en de sticker 'De ontdekking van 2013!'. Dit laatste mag wat mij betreft achterwege gelaten worden, want ik heb betere debuutromans gelezen. Echter, is het zeker geen slecht boek. Al zijn de lange zinnen meer storend dan dat ze iets toevoegen. Het gegeven is goed, maar er had wat mij betreft nog meer spanning in mogen voorkomen. Zeker het karakter van Jason Getty had wat meer diepgang mogen hebben. Al met al was ik vastberaden dit boek uit te lezen, en heb er toch plezier aan beleefd. Je wordt wel nieuwsgierig naar de afloop. Conclusie: goed boek, maar niet van het kaliber dat het je met een uitgesproken 'Wauw!' achterlaat.

Ik had in eerste instantie hoge verwachtingen van dit boek door de manier waarop het werd aangekondigd. DE ontdekking van 2013 en dergelijke.
Mijn belangstelling was al meteen gewekt doordat ik mij afvroeg wie er in die graven zou liggen natuurlijk.
Ik vond het gegeven van een man die een lijk begraaft in zijn tuin en daarbij stuit op 2 andere lijken die hij daar niet heeft begraven erg interessant. Helaas werd het verhaal nergens echt spannend en moest ik soms moeite doen om mijn aandacht erbij te houden, vooral door de lange en rare, ingewikkelde zinnen.

"Gelukkig" had ik van diverse lezers gehoord dat het boek behoorlijk tegenviel en begon ik uiteindelijk met een stuk minder hoge verwachtingen aan dit boek. De karakters zijn simpel en ook niet allemaal even goed uitgediept. Eigenlijk lees je alleen de gedachtengang van de hoofdpersoon Jason. Ik had Jason wel wat meer diepgang willen geven en wat meer pit. Hij laat alles wel erg lijdzaam gebeuren.

De schrijfstijl is erg apart, ik moest erg wennen aan de lange en soms gekunstelde zinnen die ik een paar keer moest lezen. Uiteindelijk raakte ik er wel aan gewend maar het is geen boek dat erg makkelijk weg leest.

Eigenlijk weet je al vrij snel in het boek wie er in de graven liggen en wie de daders zijn, die spanning is dus al weg.
Op zich hoeft dat niet te betekenen dat het verhaal niet meer spannend zou kunnen zijn, maar in dit geval kabbelt het verhaal een beetje voort tot de bewuste nacht waarin alles ineens lijkt te gebeuren.
De ontknoping van het verhaal speelt zich af in die ene nacht waarin dan ook alles gebeurd en alle verhaallijnen samen komen.
Dat had wel wat beter verdeeld kunnen worden, zodat in het hele boek door de spanning voelbaar zou zijn.

Nu was alleen het eind redelijk spannend, maar doordat er dan weer met ingewikkelde, lange zinnen werd gestrooid zakte die spanning ook snel weer weg.

Jamie Mason heeft een niet heel vlotte schrijfstijl naar mijn mening, nogmaals door de lange en gekunstelde zinnen, die soms lastig te begrijpen zijn zonder dat je ze een paar keer leest. Na een onderbreking moest ik er dan ook weer even inkomen.

Wat ik wel erg grappig vond is dat je op het eind van het boek, in de bewuste nacht waarin de ontknoping volgt, meeleest met de gedachtengang van een hond, die dan ook best een grote rol speelt in het verhaal.

Ik vond het niet zo slecht dat ik het boek aan de kant wilde gooien, maar de ontdekking van 2013 is het voor mij zeer zeker niet !

De cover is mooi en onheilspellend. De stikker met de ontdekking van 2013 niet helemaal terecht.Het verhaal komt wat traag opgang, door de schrijfstijl/vertaling. Er zitten wat rare en lange zinnen in die even moeten doordringen.De personages zijn duidelijk uitgewerkt, je krijgt echt een beeld van ze, vooral de beschrijving van 'muurbloempje' Jason Getty, knap gedaan. Naarmate het verhaal vordert word de onderhuidse spanning opgebouwd door de gebeurtenissen. Al moet ik zeggen dat het een redelijk lang verhaal is gezien het grootste deel van het verhaal over 1 nacht gaat. Verder in het boek word de schrijfstijl aangenamer en begrijpelijker. Ik heb het boek met plezier gelezen en de spanning werd steeds meer voelbaar. Ik vind het niet het beste boek wat ik van het jaar gelezen heb, maar ook zeker geen heel slecht boek. Misschien dat een volgend boek weer wat beter is, oefening baart kunst!

Drie graven vol

Een sticker met ‚de ontdekking van 2013’ op een mooie onheilspellende cover. Mijn interesse was direct gewekt. Het boek is het debuut van de Amerikaanse schrijfster Jamie Mason. Als debuut is het een redelijk boek, maar zeker niet de ontdekking van 2013.

Het boek begint met een quote van Christopher Marlowe
‘Alle plaatsen zijn hetzelfde, en in elk stuk aarde kan begraven worden.’

Het plot is origineel. De hoofdpersoon, de niet zo bijster snuggere Jason Getty vermoord een man en begraaft hem in zijn achtertuin. Wanneer hij zijn voortuin laat opknappen, worden daar twee lijken gevonden. Politie over de vloer. Wat te doen, het kan niet uitblijven dat ook ‘zijn lijk’ wordt gevonden. Er komt ook nog een ‘weduwe’ op de proppen. Een zoektocht naar schuldigen en een vlucht gaan in elkaar over. Op een onbeholpen manier probeert Jason uit de nesten te geraken.

De schrijfstijl is mij niet erg bevallen. Veel erg lange zinnen die ik soms drie keer moest lezen om goed te begrijpen.

‘Jasons blik had zich naar binnen gekeerd en in het theater van zijn geest bekeek hij de scènes die zich zouden ontvouwen tussen nu en het moment dat dat verdomde wettig gezag de botten zou weghalen en hem met rust zou laten - of hem geboeid en huilend zou wegsleuren uit zijn kalme leven, bezoedeld door een krankzinnig voorval.’

Dit kan ten dele ook aan de vertaling liggen, die soms erg letterlijk is. Omdat het hele boek een beperkte tijdspanne omvat, is de verhaallijn niet erg uitgebreid en de zwakke hoofdpersoon doet daar niet veel goeds aan.

Kortom een origineel idee, dat beter had kunnen worden uitgewerkt. En de schrijfstijl mag wat eenvoudiger. Mooie complexe volzinnen kunnen leuk zijn, maar moeten geen doel worden.
De gedachtengang van de hond vond ik wel erg boeiend om te lezen.

Gelezen voor Crimezone.

Hoofdpersonage Jason Getty begraaft een lijk in zijn tuin en krijgt de schrik van zijn leven wanneer daar plots twee andere lijken gevonden worden.

De voorbije weken hebben heel wat mensen laten weten dat ze dit boek maar niets vonden. Wat steeds terugkwam als punt van kritiek was de schrijfstijl van Jamie Mason. En ja, af en toe stuit je eens op een langere zin, zodat je niet door de pagina’s vliegt, maar over het algemeen gezien heb ik me geenszins aan de manier van schrijven gestoord. De metaforen die af en toe gebruikt werden, wist ik best te smaken.

Al vrij gauw is duidelijk wie de lijken zijn en wie wie vermoord heeft (nou ja, ongeveer dan toch). Dat is voor mij echter absoluut geen probleem. Ik lees wel vaker een boek waarin de moord helemaal in het begin gepleegd wordt en waarin daarna dieper ingegaan wordt op het verleden van de moordenaar en zijn slachtoffer(s), op de beweegredenen van de moordenaar, enz.

‘Drie graven vol’ is geen boek waarbij je constant op het puntje van je stoel zit, het boek bestaat niet louter uit flitsende dialogen, en je moet er echt wel je hoofd bijhouden. Het verhaal zit echter zo ingenieus in elkaar, vind ik persoonlijk, dat ik steeds wou verderlezen en echt wel in het wereldje van Jason Getty en de anderen meegezogen werd.

Laat het duidelijk zijn, ik ben absoluut wel te spreken over dit debuut van Jamie Mason. Okee, de ontdekking van 2013 is het niet, een goed boek daarentegen wel.

Geschreven bij Drie graven vol

De cover spreekt me erg aan en haalt me met de hints op de achterflap enthousiast over om me aan te melden voor de leesclub. Bij het uitpakken zit er een sticker op: Dé ontdekking van 2013. Het boek heeft in Amerika ook lovende recensies ontvangen.

Met veel zin begin ik aan het boek en na een paar bladzijden begin ik me af te vragen wat er eigenlijk geschreven staat. De schrijfstijl is zeer uniek te noemen. De zinnen zijn enorm poëtisch, lang en zouden mee jeu aan het verhaal moeten geven. Echter het stoort me enorm bij het begrijpen en volgen van het verhaal. Daarnaast lijkt het alsof de vertaling wel heel letterlijk is genomen op vele plekken.

De verhaallijn is zeer beperkt en kent eigenlijk enkel wendingen die je van heinde en verre al aan ziet komen. Ook de karakters maken geen ontwikkeling door. Jason is een lulletje rozenwater aan het begin van het boek en is dat aan het eind nog steeds. Daarnaast is een hoofdpersoon die zo zwak is ook niet echt prettig voor het verhaal. Dit in combinatie met de schrijfstijl zorgt voor een traag en niet spannend geheel.

Tegen het einde komt er iets meer vaart in, maar blijft het zeer voorspelbaar. Het is dat ik het boek voor de leesclub las, want anders was ik er mee gestopt. Mijn irritatie niveau lag namelijk al zeer hoog.

Dit boek vind ik daarom geen aanrader. Ik vermoed niet dat ik nog iets van Jamie Mason zal lezen.

Ik heb dit boek voor de Crimezone leesclub gelezen en dit vond ik er van.

Dit boek is het debuut van Jamie Mason, geboren in Oklahoma.
Als ik de cover en titel van dit boek bekijk, dan wordt ik ontzettend nieuwsgierig wat voor verhaal hier achter zal zitten. Je ziet een huis op de achtergrond en op de voorgrond is een vers graf gegraven waar de spade nog in staat. Verder zit er een sticker opgeplakt "de ontdekking van 2013".
Na de inhoud van het verhaal te hebben gelezen, ben je dan ook erg benieuwd hoe dat het hele verhaal zal zijn en zal verlopen.
Al meteen valt de aparte schrijfstijl van dit boek mij op. De zinnen zijn met erg,erg lange zinnen geschreven.
Jason Getty is de hoofdpersoon uit het verhaal. Maar hij is het hele verhaal door een zeer slap personage.
Er had zeker een stuk meer spanning in het verhaal horen te zitten en op een iets vlottere manier geschreven mogen zijn.
Als ik eenmaal het boek heb gelezen is het voor mij zeker niet 'de ontdekking van 2013'.

Hannie Snels

Geschreven bij Drie graven vol

Dit boek heb ik gelezen voor Crimezone leesclub en zie hieronder mijn mening.

Dit boek is het debuut van Jamie Mason, geboren in Oklahoma.
Als ik de cover en titel van dit boek bekijk, dan wordt ik ontzettend nieuwsgierig wat voor verhaal hier achter zal zitten. Je ziet een huis op de achtergrond en op de voorgrond is een vers graf gegraven waar de spade nog in staat. Verder zit er een sticker opgeplakt "de ontdekking van 2013".
Na de inhoud van het verhaal te hebben gelezen, ben je dan ook erg benieuwd hoe dat het hele verhaal zal zijn en zal verlopen.
Al meteen valt de aparte schrijfstijl van dit boek mij op. De zinnen zijn met erg,erg lange zinnen geschreven.
Jason Getty is de hoofdpersoon uit het verhaal. Maar hij is het hele verhaal door een zeer slap personage.
Er had zeker een stuk meer spanning in het verhaal horen te zitten en op een iets vlottere manier geschreven mogen zijn.
Als ik eenmaal het boek heb gelezen is het voor mij zeker niet 'de ontdekking van 2013'.
Hannie Snels