Een keukenmeidenroman

Geschreven bij Een Keukenmeidenroman -Gouden Editie

Gewoon lezen!!! Nog nooit heb ik zo'n ongelooflijk goede debuutroman gelezen!! Petje af voor Stockett. En deze uitgave is super, met foto's uit de film.

p.s. er staan geen taalfoutjes in, dat is de manier waarop men daar in Mississippi spreekt, of althans hoe ze daar in de jaren zestig spraken. Iemand schreef dat ze het liever in het Engels had gelezen...ik kan je zeggen dat het dan alleen nog maar "erger" is. 'O law' voor 'oh lord' en 'sho nuff' voor 'sure enough' zijn nog maar enkele voorbeelden van de in spreektaal geschreven woorden die in de Amerikaanse versie voorkomen. In het Nederlands komt dat er niet helemaal uit en lijkt het op foutjes, maar toch een knappe prestatie van de vertaler om het taaltje enigszins in het Nederlands terug te laten komen!

Geschreven bij Een keukenmeidenroman

Meeslepend, je wordt in het verhaal gezogen.Vooral intrigerend dat je alles ervaart vanuit 3 standpunten, 2 vanuit de hulpen en 1 vanuit een blanke. Een aanrader!

Geschreven bij Een keukenmeidenroman

Ik heb gehuild en gelachen. Een roman die je in een ruk uit leest.
Stockett schets een goed beeld van Amerika in de jaren 50, de zwarte 'keukenmeiden', hoe ze worden onderdrukt en hun liefde voor de blanke kinderen die ze opvoeden. Wel een echt vrouwenboek.

Geschreven bij Een keukenmeidenroman

In New Orleans kocht ik een boek.
Het heet: “The Help” en het is geschreven door Kathryn Stockett.

Dit boek, zoals ze hier zeggen, “grabs me by the throat”. Het speelt zich af in Jackson, Mississippi in 1962. De hoofdpersonen zijn twee zwarte vrouwen die voor rijke witte vrouwen werken, en één witte vrouw die uit zo’n rijke familie komt. Ze is net gediplomeerd van college, en van haar wordt maar één ding verwacht; dat ze z.s.m. trouwt met een man uit de “juiste familie”.

Maar ze wil schrijven. Ze wil een boek schrijven over hoe het is om een zwarte vrouw te zijn in Jackson, Mississippi in 1962. Rosa Parks is net geweest, Dr. Martin Luther King is bezig om zijn grote mars te organiseren. Het is levensgevaarlijk om contact met elkaar te hebben als blank en zwart in Jackson, Mississippi in 1962.

Ik lees dit boek vanaf New Orleans. Overdag rijden we door Mississippi van 2011, in de avond lees ik terug naar 1962. We bekijken overdag antebellumhuizen van schatrijke witte families, we zien de slagvelden waar de Burgeroorlog eeuwen terug al de strijd uitvocht rondom slavernij. We zien beauty-queens vanuit heel Mississippi in Tupelo rondrijden in open auto’s; de meeste meisjes blank, terwijl langs de kant prachtige meisjes staan met een andere kleur.
We zien veel zwarte mensen in banen die weinig opleiding vragen. Gelukkig ook anderen in gladde pakken in het zakengedeelte van Nashville.

Het is niet meer levensgevaarlijk om contact te hebben met elkaar, dat niet.
Maar ik zie overdag nog de restanten van wat ik lees in de avond.
Voorop dit boek staat: “if you read only one book… let this be it.”
That’s right.

Maar het grijpt me bij de strot.

Geschreven bij Een keukenmeidenroman

Dit boek is echt fantastisch, het leest als een trein en het is eigenlijk jammer als je het uit hebt. Ik heb af en toe echt hardop gelachen (het verhaal van Minny's chocoladetaart - te mooi!), af en toe een traantje weggepinkt, en vooral deze drie vrouwen helemaal in het hart gesloten. Ik heb het boek ook aangeraden aan vriendinnen en de twee die het sindsdien ook gelezen hebben zijn net zo enthousiast, en waarschijnlijk gaan we het ook bespreken in onze leesclub!

Geschreven bij Een keukenmeidenroman

Dit boek wordt verteld door drie personen. Twee ervan zijn zwarte vrouwen, Aibileen en Minny, die als huishoudster werken bij blanke vrouwen, en een is een jonge blanke vrouw, Skeeter, die zich interesseert voor het leven van de huishoudsters.

In het America van de 60er jaren (vooral in het Zuiden) is de rassenscheiding nog in volle gang en het contact tussen de vrouwen moet in het geheim gebeuren. De lezer leert over de verschrikkelijke gevolgen als een zwarte ergens van verdacht wordt (of alleen maar op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is) en de verschillende manieren waarop de huishoudsters door hun bazinnen behandeld worden.

Het boek leunt zwaar op het idee van goede zwarte en slechte blanke (hoewel er ook wel goede blanken beschreven worden). Dit past echter helemaal in de sfeer en het verhaal van het boek en het is ook niet zo heel zwart-wit gesteld. Meteen vanaf het begin staat de lezer (terecht) aan de kant van de huishoudsters.

Het boek leest lekker weg en het is echt jammer als het afgelopen is. Het boek is bepaald geen chick-lit, wat de titel misschien zou doen vermoeden, en is een volwaardige literaire roman die ik iedereen kan aanraden.

Geschreven bij Een keukenmeidenroman

Een keukenmeidenroman is het succesvolle debuut van Kathryn Stockett. Het lijvige werk verhaalt over drie vrouwen in het zuiden van de Verenigde Staten, begin jaren zestig van de vorige eeuw, die de discriminatie van zwarte hulpen niet meer accepteren.

Als je een lange vliegreis moet maken of als er weer eens blaadjes op de rails liggen, kun je tevreden zijn wanneer je Een keukenmeidenroman in je tas hebt zitten. Het boek vertelt in bijna 500 bladzijden het wel en wee van de drie hoofdpersonages Skeeter, Aibileen en Minny. Het niet al te ingewikkelde, in veel woorden en met veel drama vertelde verhaal zou 'Oprah's Book Club' waardig zijn.

Eigen toilet
Skeeter (een bijnaam van Eugenia) is een blanke jonge vrouw die net als alle blanke kinderen in haar omgeving meer door haar zwarte 'nanny' is opgevoed dan door haar eigen moeder. Dat was tot ver in de twintigste eeuw in Mississippi heel normaal. Als de kinderen volwassen zijn, kan de hulp op zoek gaan naar een ander baantje. Met als gevolg dat een zwarte hulp in haar carrière wel zo'n twintig kinderen grootbrengt.

Skeeter doet wat andere blanke leeftijdsgenoten doen: een beetje bridgen, feesten organiseren voor goede doelen en thee drinken. Maar eigenlijk wil ze maar een ding: schrijven. Ze schrijft een New Yorkse uitgeverij aan met het idee voor een boek over zwarte hulpen. De uitgeefster heeft er een hard hoofd in, maar laat het Skeeter wel proberen. Skeeter wil over de hulpen schrijven omdat haar eigen opvoeding meer in handen lag van nanny Constantine dan van haar eigen moeder. Constantine werd door haar moeder ontslagen toen die de tijd rijp vond, een onderwerp dat vervolgens niet meer bespreekbaar was.

Skeeter laat eerst Aibileen haar verhaal doen. Zij is een zwarte hulp die haar eigen zoon verloor en als een moeder is voor haar vele blanke kindjes. Langzaam maar zeker volgen er steeds meer zwarte hulpen die durven mee te werken aan het boek. De verhalen die ze vertellen doen je griezelen van afschuw. De hulpen worden als oud vuil behandeld met als hoogtepunt dat ze allen een eigen toilet hebben omdat ze anders 'ziektes zouden kunnen overbrengen'. Ook Minny doet haar verhaal aan Skeeter. Zij wordt door dronken haar man geslagen, behalve als ze zwanger is – en dat is ze eigenlijk constant.

Hoewel Stockett erg veel woorden nodig heeft om haar verhaal te doen, gaat het nergens vervelen. Ze werkt de karakters goed uit waardoor het verhaal gaat leven en ook voor Nederlandse lezers interessant is, ondanks het onderwerp dat voor hen toch een ver-van-mijn-bedshow is.

Ontroering
De mooiste verhaallijn is die van Aibileen en de driejarige Mae Mobley, het meisje waarvoor ze zorgt. Hoewel ze weet dat ze ooit afscheid moet nemen, neemt ze het meisje onder haar hoede alsof het haar eigen kind is. Stocket beschrijft dit ontroerend en eigenlijk is deze verhaallijn de rode draad die je daadwerkelijk naar de keel grijpt.

De rest is tamelijk voorspelbaar: het boek van Skeeter komt op de valreep uit en er komt een hoop heisa van. Haar vriendinnen mijden haar en haar moeder tracht haar – zonder veel succes overigens – aan een man te koppelen. En hoewel ze in haar beklemmende geboortestreek wil blijven om de hulpen te beschermen, stimuleren die haar juist om te vertrekken. Skeeter krijgt een baan in New York en kan Mississipi verlaten.

Geschreven bij Een keukenmeidenroman

Mooi, hartverwarmend boek over de verhouding tussen witte huisvrouwen en zwarte hulpen/huishoudsters van begin jaren 60 in Mississippi/ USA. Verschillen in cultuur tussen wit en zwart krijgen extra dimensie doordat boek afwisselend vanuit de stemmen van 2 hulpen en 1 werkgeefster worden weergegeven. De liefde van de huishoudsters voor witte jonge kinderen en omgekeerd laat zien dat kleur/ras er niet toe doet; het zet tot denken dat deze witte kinderen vervolgens van generatie op generatie uitgroeien tot racistische werkgevers. Dit is zeker geen keukenmeidenroman en "The Help" (oorspronkelijke titel) doet het boek meer eer aan.

Ik hoorde voor het eerst van een kennis over Een Keukenmeidenroman. Wat een titel, dacht ik. Dat kan nooit wat zijn. Zag toen in een winkel de gele omslag en wist echt niet wat ik ervan moest denken. Later hoorde ik bij de kapper twee dames erover praten en ben toch het boek gaan kopen. Ik ben het met gemengde gevoelend gaan lezen, maar al na een paar bladzijden raakte ik geboeid over hetgeen wat ik las.
Ik begon de hitte, de vernederingen, de angst en werkdruk te voelen die deze zwarte vrouwen dagelijks geketend hield. Maar ook de hoop en verwachting op een beter leven. De kracht en gelatenheid, moed en wanhoop. Ik heb gelezen, gelezen, gelezen... en toen het boek uit was, was er even een leegte. Ik had er nog zoveel over willen lezen; ik had nog even in die duistere wereld willen blijven. Dit boek moet je gelezen hebben.

Geschreven bij Een keukenmeidenroman

Het is een geweldig boek, als je de originele versie leest. Om te beginnen heeft de uitgever de plank volledig mis geslagen door dit boek deze titel te geven. Gezien er een behoorlijk maatschappelijke kwestie wordt aangekaart, wordt het nu als een onbelangrijk iets weg gedaan voor chicklit dames. Verschrikkelijk. Ook de foto op de cover is smakeloos.

Daarnaast leest het boek absoluut niet lekker weg in het Nederlands. Dit komt doordat het verhaal zich afspeelt in Mississippi. Die Amerikaanse staat, met name in die tijd, heeft een bepaalde sfeer en typische uitspraken, die gewoon niet vertaald kunnen worden in het Nederlands. Daarbij komt de sfeer niet over.

Absoluut geen aanrader om te lezen in het Nederlands.

Ik ben overgestapt naar de Engelse versie en dat is een wereld van verschil.