Een klein deurtje dat weer open kon. een waargebeurd verhaal over arrogantie, machtsmisbruik en misplaatste solidariteit in de gezondheidszorg en instanties die met de rug naar de patient toe staan. De patient aan zijn lot overlatend

Een uitermate pakkende schrijfstijl nam mij onmiddellijk mee in het waar gebeurde ''horrorverhaal'' in de zorg en de lange eenzame weg richting de juiste hulp . Herman, een integere, hardwerkende man, krijgt gezondheidsklachten die almaar toenemen. Schrijnend is het dat aanvankelijk niemand zijn klachten serieus neemt tot dat een röntgenfoto laat zien dat hij longkanker heeft. Dat is op zich al erg genoeg maar het wordt een drama als hij wordt doorverwezen en ''verkeerde artsen'' tegenkomt. Al vroeg in het traject krijgt hij te horen dat hij is opgegeven. Er rest u slechts een niet genezende behandeling, werd hem gezegd. Tijdens deze wirwar van zelfingenomenheid en tunnelvisie van de bewuste artsen in kwestie, voelt Herman gelukkig haarfijn aan dat er iets niet klopt, en vraagt geheel terecht een tweede opinie aan. Daarna komt hij terecht in een mallemolen van beledigde, ja zelfs woedende artsen die hem letterlijk het licht niet meer in de ogen gunnen. Later zal blijken dat er veel meer redenen voor de artsen waren om geen second opinion te willen en op tilt te gaan. Herman weet uiteindelijk artsen te vinden die hem wel vanuit de juiste intentie behandelen. Inmiddels leeft hij al twaalf jaar langer dan hem in 2002 werd voorgehouden. Het is dan ook diep treurig dat hij nog steeds geboycot wordt door Nederlandse longartsen en nog altijd als een paria door de Nederlandse zorg moet laveren. Een must read!

Een eerste reactie na het lezen van dit boek was: dit moet een medische thriller zijn! Ofschoon goede, kundige artsen de norm zijn in Nederland, zijn er ook patiënten die de dupe worden van medisch misgrijpen. In dit boek schetst Herman Raaphorst zijn onthutsende ervaringen met verscheidene artsen die de ethische normen van hun welwillende vakgenoten niet lijken te delen.

In de kracht van zijn middelbare leven wordt de auteur volkomen onverwacht geconfronteerd met een ernstige vorm van longkanker. Vanaf dat moment raakt zijn leven in de greep van medische malversaties, valse loyaliteiten, leugens en dramatisch geklungel. Hoewel de diagnose al niet op elegante wijze tot stand was gekomen, stemt de auteur in met het verzoek om tijdens zijn behandeling als proefpersoon te fungeren in wetenschappelijk onderzoek. Dat besluit zal later bijna tot zijn ondergang leiden.

Wanneer hem na een twijfelachtige gang van zaken wordt verzekerd dat hij nog ten hoogste een jaar te leven heeft, verzoekt de auteur om een second opinion; een basisrecht in ons land. Niettemin reageert zijn behandelaar overdreven geagiteerd, hetgeen bij de patiënt vooral verbazing oproept; waarom zou een arts daar zo moeilijk over doen? Nog verbaasder is hij na de second opinion, wanneer blijkt dat hij geen longarts meer kan vinden die hem nog wil helpen nu uit aanvullende diagnostiek is gebleken dat levensreddend ingrijpen nog mogelijk zou zijn.

Naïviteit maakt noodgedwongen plaats voor ontsteltenis en de auteur besluit om te gaan vechten; tegen de weigerartsen die hem met rare argumenten de juiste behandeling onthouden - “dan moet de chirurg zo zitten peuteren” - en ondanks de lafhartige houding van artsen die hem niet durven te redden uit het netwerk van hun malverserende collega’s. Aangewezen op hulp in het buitenland, komt hij door een samenloop van gebeurtenissen terecht in een Duitse, gespecialiseerde kliniek waar zijn leven wordt gered met een negen uur durende operatie. Later zullen de Nederlanders daar nog schande van spreken, alsof zij willen beweren dat een levensreddende operatie nooit een optie had mogen zijn. Deze houding bevreemdt de auteur zo enorm dat hij tot op de bodem wil uitzoeken wat hem nu eigenlijk is overkomen. Het levert een ontluisterend beeld op van wat een argeloze patiënt kan overkomen.

Wanneer de auteur uiteindelijk via een juridisch traject op zoek gaat naar een klein stukje gerechtigheid, ondervindt hij eenzelfde afwijzende houding als in het medische circuit; men belooft veel maar wil, durft of kan niet, is gebonden aan valse loyaliteiten en doet alsof men gek is. Het is dan ook de auteur zelf die door de juridische onwil heen weet te breken, met als gevolg dat de tuchtcommissie genoodzaakt is om zijn opponent een waarschuwing te geven; voor de overlevende een schrale troost, zeker gelet op het feit dat de betrokken artsen hem nog altijd hulp weigeren.

De moraal van dit boek is zeker niet dat alle artsen kwaadwillend zijn, ook is het niet gericht op sensatie. De diepere boodschap is dat een ieder zelf grondig zijn huiswerk moet doen zodra zijn leven in het geding komt. Een verhaal als dit kan immers iedereen overkomen, hetgeen door Herman Raaphorst aldus wordt samengevat: Chi pecora si fa, il lupo mangia (wie zich tot schaap maakt, wordt door de wolf gegeten). Mensen met slechte bedoelingen kom je nu eenmaal tegen in elk domein van het leven en daar vormt de artsenij helaas geen uitzondering op.