Een klein leven Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. DWDD boek van de maand - april 2016

Geschreven bij Een klein leven

Dit boek is er zo een voor de zomer, genoeg pagina's om je een hele vakantie niet te vervelen. Genoeg pagina's ook met een goed geschreven en emotioneel verhaal waarin ik wel wat herken vanuit mijn eigen leven, maar nog meer (uiteraard wil ik bijna zeggen) ook niet.

De vriendschap tussen vier mannen die elkaar kennen tijdens een studie is de hoofdmoot van het boek. Je volgt de mannen jarenlang. Elk van hen is op zijn manier succesvol, maar er is ook verdriet en bij een van hen is dat bijzonder groot. Vervelende gebeurtenissen uit de jeugd bepalen zijn verdere leven en zijn manier van interactie met mensen. Dat is bijzonder treurig.

Het boek heeft een emotionele lading, treurig noemde ik al, en toch zitten er ook passages in het boek die me storen. Of misschien beter gezegd, waarvan ik niet goed de toegevoegde waarde begrijp. Waarom zijn de vier vrienden elk zo succesvol? Wat is de aanvulling voor het verhaal dat er gevlogen wordt in prive vliegtuigen en er vrij decadente levens worden geleid? Voegt dat iets toe aan de treurigheid van het verhaal? Het gaat naar mijn idee om een onvoorwaardelijke, levenslange, vriendschap, hadden het ook vier vrienden met een minder welgestelde achtergrond kunnen zijn?

Goed gedaan van de auteur: je hebt vrijwel direct sympathie met alle hoofdrolspelers, de karakters worden goed uitgediept, je leert ze kennen. De opbouw van het verhaal zijn goed. De hoofdpersoon laat niet direct alles los, de schrijver ook niet. En de afloop.... zelf lezen deze zomer!

Als je een schrijver in zekere zin kunt beschouwen als een god voor de personages die hij of zij creëert, dan is hier wel sprake van een wrede en genadeloze god. Ik zie hieronder massa's positieve recensies, wat ik begrijp, maar ik kreeg toch hoe langer hoe meer moeite met het boek. Het is wel heel, heel, heel, heel veel ellende in één 'klein leven'. Ook de enorme zelfhaat, het niet aanpakken van problemen (maar ze ontkennen of verbergen) en de voortdurende excuses over en weer, begonnen me op een gegeven moment tegen te staan. "Over de kracht van vriendschap", staat bij de beschrijving. Maar ik weet niet of je daar dan uiteindelijk wel een positieve conclusie over mag trekken. Ik vond het erg mooi geschreven en ook meeslepend, maar je moet er wel tegen kunnen, die honderden pagina's over kindermisbruik en -mishandeling, ziekte, pijn, verdriet, onbegrip, zelfminachting, het voortdurende gevoel tekort te schieten, enzovoorts. Ik was in elk geval opgelucht toen ik het uit had.

Geschreven bij Een klein leven

Het boek is bij vlagen aangrijpend. Bij andere stukken had ik sterk de neiging om grote delen van de tekst over te slaan, wat ik achteraf ook rustig had kunnen doen. Een boeiend boek, maar had zeker 350 bladzijden korter gekund.

Pakkend geschreven, vanuit een bijzondere invalshoek. 4 vrienden, waarvan er een getraumatiseerd is in zijn jeugd. Die jeugd wordt in de loop van het ruim 700-pagina dikke boek langzaam duidelijk en is gruwelijker dan je je kunt voorstellen
Het boek ging 'onder mijn huid' zitten, heel heftig. Ik heb het boek om die reden een paar keer willen wegleggen maar ben doorgegaan omdat het toch erg mooi is

Geschreven bij Een klein leven

Wat een schitterend boek met een prachtige omslag.
Ik hoefde geen moment te twijfelen hoeveel sterren ik dit boek zou geven ,Een klein leven' is de vijf sterren meer dan waard, het boek is zelfs in m'n top 5 van beste boeken binnengedrongen. Kort samengevat gaat het boek over vriendschap, liefde en jeugdtrauma's. In 750 bladzijden maak je kennis met het leven van Willem, JB, Malcolm en Jude, de laatste heeft in z'n jeugd aangrijpende en traumatische dingen meegemaakt. De schrijfster geeft de geheimen van Jude's jonge jaren maar mondjesmaat prijs, het heeft ook geen zin om tussendoor te zoeken wat hij allemaal heeft meegemaakt, je geduld wordt dus danig op de proef gesteld, dit maakt het boek alleen maar krachtiger. Jude is de hoofdpersoon in het boek, hij belicht vooral z'n eigen leven maar het zijne wordt ook door de anderen belicht, hierdoor merk je duidelijk dat hij door z'n trauma's vaak een andere, negatievere, kijk op zichzelf heeft dan dat de anderen van hem hebben. Het raakt je tot op het bot dat hij niet in de gaten heeft, het zelfs niet geloven kan, hoe geliefd hij bij menig ander is.
Heel langzaamaan begin je jezelf te beseffen dat dit voor hem, gezien z'n verleden, ook haast onmogelijk is.
Dit boek is een juweeltje waarvan je de inhoud niet snel zult vergeten, het verhaal blijft in je geheugen gegrift staan. Ondanks dat het een behoorlijk dik boek was om te lezen, sloeg ik het na de laatste bladzijde met een zucht dicht, ik heb genoten van de schrijfwijze van deze schrijfster.

Aangestoken door de aanbeveling op DWDD en andere media, recensies ben ik aan dit boek begonnen.
Op een prachtige manier beschrijft Hanya Yanagihara de vriendschap tussen 4 jongens en daarna ook de rol van Harold, een vaderfiguur voor één van de jongens, Jude, om deze jongen draait het boek voor een belangrijk deel.
Er wordt vooral ingespeeld op het gevoel van de lezer en daar ging het bij mij mis ruim over de helft, zoveel leed, pech, demonen en herhaling van de uitingen hiervan gingen mij tegenstaan en dan komt het idee boven dat zoveel bijna onmogelijk is voor één individu. Heel vreemd, want het overkomt mij niet, ik lees het alleen. Maar dan is de vraag: welk doel is gediend met de dosis erg, erger, ergst? Naar mijn mening had het een tandje minder gekund om dan toch die belangrijke boodschap: intense vriendschap in al zijn facetten over te brengen.

Het boek wegleggen was geen optie, want misschien zou het toch heel anders lopen dan gedacht en het liep ook anders, het laatste stuk maakte weer een deel goed, vandaar geen 3 maar 4 sterren voor dit boek.

Het boek heeft mij een dubbel gevoel gegeven. Persoonlijk vind ik de passages over de handelingen van het hoofdpersonage zo vaak herhaald dat ze gaan vervelen. Ook de eeuwige excuses en minachting voor zichzelf maakt het verder lezen soms vermoeiend. Het belangrijkste minpunt opdat gebied voor mij was dat ik meerdere malen zelf een depressief gevoel kreeg en dat vond ik geen aangename ervaring.
Langs de andere kant is het interessant om in de huid te kruipen van iemand die de beschreven gebeurtenissen heeft moeten ondergaan wat maakt dat je benieuwd wordt hoe hij met zijn leven verder gaat, dus lees je verder.

Geschreven bij Een klein leven

Mooi boek, heel erg indrukwekkend. Via kobo gelezen.

Geschreven bij Een klein leven

De eerste 100 pagina's zijn moeilijk te lezen; het verhaal trok me nog niet.
Toch doorgezet en wat een beloning.
Prachtig, ontroerend, fascinerend, zelden zo'n goed boek gelezen.
De thema's tussen leven en dood, vriendschappen, gelijkwaardigheid en (on)recht bleven me keer op keer verbazen.
Een dik boek maar meer dan de moeite waard!

Geschreven bij Een klein leven

Een klein leven, dat was de keuze van een van de leden van onze leesclub. Een logische: google de titel en je krijgt de meest lovende recensies denkbaar.
Ik heb inmiddels 90 procent van het boek gelezen en het allerliefste zou ik het hierbij laten. Want wat een doffe ellende. En ja, dan heb ik het natuurlijk over de traumatische jeugd van hoofdpersoon Jude en de manier waarop hij daarmee omgaat. Maar niet alleen dat: ook de volstrekt over-the-top plot zorgt ervoor dat mijn ergenis tijdens het lezen groeide tot het punt dat alle karakters mij volkomen koud lieten.
Niemand is gewoon succesvol, nee: iedereen excelleert in zijn vak (en hoofdpersoon Jude niet alleen in zijn vak, maar ook als wiskundige, zanger, schoonmaker, bakker, etc. etc.), koopt tweede huizen in Manhattan alsof het niets is, viert z'n verjaardag met alle mogelijke vrienden in Parijs en staat om de haverklap in The New York Times. De manier waarop er in dit boek over kunst wordt geschreven is zo irritant snobistisch, alsof mensen er alleen toe doen wanneer ze baanbrekende kunstexposities en wereldveranderende films maken.
Ook de trauma's die Jude oploopt zijn ongeloofwaardig. Het houdt maar niet op. Niemand, maar dan ook letterlijk niemand in zijn jeugd is te vertrouwen, iedere volwassene blijkt een sadistische pedo. Hoeveel sterker zou het zijn als de auteur zich op dit vlak een ietsiepietsie had ingehouden (broeder Luke is nog geloofwaardig, dokter Traylor een fout karakter uit een b-horrorfilm). Maar wat me het meest verbaast: na ruim 700 blz gelezen te hebben zijn de karakters nog zo plat als een dubbeltje. Er wordt veel geschreven over grootse emoties, maar ik voel niets bij deze mensen en de gesprekken zijn totaal inhoudsloos (het enige dat ze oeverloos en eindeloos lijken te doen is sorry zeggen tegen elkaar. Om alles. Constant.) Al met al heb ik het lezen van Een klein leven als een ongekende worsteling ervaren en zou ik het zonder leesclubverplichting nooit hebben uitgelezen (volgens mijn ereader nu nog 2,6 uur te gaan, wish me luck...)