Een klein leven Luisterboek Tooltip Luisterboeken beluister je met de bol.com Kobo app.

Geschreven bij Een klein leven

Wat een schitterend boek met een prachtige omslag.
Ik hoefde geen moment te twijfelen hoeveel sterren ik dit boek zou geven ,Een klein leven' is de vijf sterren meer dan waard, het boek is zelfs in m'n top 5 van beste boeken binnengedrongen. Kort samengevat gaat het boek over vriendschap, liefde en jeugdtrauma's. In 750 bladzijden maak je kennis met het leven van Willem, JB, Malcolm en Jude, de laatste heeft in z'n jeugd aangrijpende en traumatische dingen meegemaakt. De schrijfster geeft de geheimen van Jude's jonge jaren maar mondjesmaat prijs, het heeft ook geen zin om tussendoor te zoeken wat hij allemaal heeft meegemaakt, je geduld wordt dus danig op de proef gesteld, dit maakt het boek alleen maar krachtiger. Jude is de hoofdpersoon in het boek, hij belicht vooral z'n eigen leven maar het zijne wordt ook door de anderen belicht, hierdoor merk je duidelijk dat hij door z'n trauma's vaak een andere, negatievere, kijk op zichzelf heeft dan dat de anderen van hem hebben. Het raakt je tot op het bot dat hij niet in de gaten heeft, het zelfs niet geloven kan, hoe geliefd hij bij menig ander is.
Heel langzaamaan begin je jezelf te beseffen dat dit voor hem, gezien z'n verleden, ook haast onmogelijk is.
Dit boek is een juweeltje waarvan je de inhoud niet snel zult vergeten, het verhaal blijft in je geheugen gegrift staan. Ondanks dat het een behoorlijk dik boek was om te lezen, sloeg ik het na de laatste bladzijde met een zucht dicht, ik heb genoten van de schrijfwijze van deze schrijfster.

Geschreven bij Een klein leven

Als je een schrijver in zekere zin kunt beschouwen als een god voor de personages die hij of zij creëert, dan is hier wel sprake van een wrede en genadeloze god. Ik zie hieronder massa's positieve recensies, wat ik begrijp, maar ik kreeg toch hoe langer hoe meer moeite met het boek. Het is wel heel, heel, heel, heel veel ellende in één 'klein leven'. Ook de enorme zelfhaat, het niet aanpakken van problemen (maar ze ontkennen of verbergen) en de voortdurende excuses over en weer, begonnen me op een gegeven moment tegen te staan. "Over de kracht van vriendschap", staat bij de beschrijving. Maar ik weet niet of je daar dan uiteindelijk wel een positieve conclusie over mag trekken. Ik vond het erg mooi geschreven en ook meeslepend, maar je moet er wel tegen kunnen, die honderden pagina's over kindermisbruik en -mishandeling, ziekte, pijn, verdriet, onbegrip, zelfminachting, het voortdurende gevoel tekort te schieten, enzovoorts. Ik was in elk geval opgelucht toen ik het uit had.

Geschreven bij Een klein leven

Een klein leven, dat was de keuze van een van de leden van onze leesclub. Een logische: google de titel en je krijgt de meest lovende recensies denkbaar.
Ik heb inmiddels 90 procent van het boek gelezen en het allerliefste zou ik het hierbij laten. Want wat een doffe ellende. En ja, dan heb ik het natuurlijk over de traumatische jeugd van hoofdpersoon Jude en de manier waarop hij daarmee omgaat. Maar niet alleen dat: ook de volstrekt over-the-top plot zorgt ervoor dat mijn ergenis tijdens het lezen groeide tot het punt dat alle karakters mij volkomen koud lieten.
Niemand is gewoon succesvol, nee: iedereen excelleert in zijn vak (en hoofdpersoon Jude niet alleen in zijn vak, maar ook als wiskundige, zanger, schoonmaker, bakker, etc. etc.), koopt tweede huizen in Manhattan alsof het niets is, viert z'n verjaardag met alle mogelijke vrienden in Parijs en staat om de haverklap in The New York Times. De manier waarop er in dit boek over kunst wordt geschreven is zo irritant snobistisch, alsof mensen er alleen toe doen wanneer ze baanbrekende kunstexposities en wereldveranderende films maken.
Ook de trauma's die Jude oploopt zijn ongeloofwaardig. Het houdt maar niet op. Niemand, maar dan ook letterlijk niemand in zijn jeugd is te vertrouwen, iedere volwassene blijkt een sadistische pedo. Hoeveel sterker zou het zijn als de auteur zich op dit vlak een ietsiepietsie had ingehouden (broeder Luke is nog geloofwaardig, dokter Traylor een fout karakter uit een b-horrorfilm). Maar wat me het meest verbaast: na ruim 700 blz gelezen te hebben zijn de karakters nog zo plat als een dubbeltje. Er wordt veel geschreven over grootse emoties, maar ik voel niets bij deze mensen en de gesprekken zijn totaal inhoudsloos (het enige dat ze oeverloos en eindeloos lijken te doen is sorry zeggen tegen elkaar. Om alles. Constant.) Al met al heb ik het lezen van Een klein leven als een ongekende worsteling ervaren en zou ik het zonder leesclubverplichting nooit hebben uitgelezen (volgens mijn ereader nu nog 2,6 uur te gaan, wish me luck...)

Geschreven bij Een klein leven

Pakkend geschreven, vanuit een bijzondere invalshoek. 4 vrienden, waarvan er een getraumatiseerd is in zijn jeugd. Die jeugd wordt in de loop van het ruim 700-pagina dikke boek langzaam duidelijk en is gruwelijker dan je je kunt voorstellen
Het boek ging 'onder mijn huid' zitten, heel heftig. Ik heb het boek om die reden een paar keer willen wegleggen maar ben doorgegaan omdat het toch erg mooi is

Geschreven bij Een klein leven

Aangestoken door de aanbeveling op DWDD en andere media, recensies ben ik aan dit boek begonnen.
Op een prachtige manier beschrijft Hanya Yanagihara de vriendschap tussen 4 jongens en daarna ook de rol van Harold, een vaderfiguur voor één van de jongens, Jude, om deze jongen draait het boek voor een belangrijk deel.
Er wordt vooral ingespeeld op het gevoel van de lezer en daar ging het bij mij mis ruim over de helft, zoveel leed, pech, demonen en herhaling van de uitingen hiervan gingen mij tegenstaan en dan komt het idee boven dat zoveel bijna onmogelijk is voor één individu. Heel vreemd, want het overkomt mij niet, ik lees het alleen. Maar dan is de vraag: welk doel is gediend met de dosis erg, erger, ergst? Naar mijn mening had het een tandje minder gekund om dan toch die belangrijke boodschap: intense vriendschap in al zijn facetten over te brengen.

Het boek wegleggen was geen optie, want misschien zou het toch heel anders lopen dan gedacht en het liep ook anders, het laatste stuk maakte weer een deel goed, vandaar geen 3 maar 4 sterren voor dit boek.

Geschreven bij Een klein leven

Ik zou graag meegaan in de hype rond dit boek en raakte ook geboeid door de eerste hoofdstukken waarin de vriendschap tussen de studenten Jude, Willem, Malcolm en JB werd beschreven. Als lezer voel je dat er iets niet klopt, met name aan de positie van Jude binnen deze groep, en wil je weten wat er achter zijn gereserveerdheid zit.

Maar naarmate het verhaal zich ontwikkelt, ging ik mij storen aan verschillende punten: de schrijfstijl is niet consistent (er zijn rare wisselingen van verleden tijd en tegenwoordige tijd), de schrijfster valt vaak in herhaling en het allerbelangrijkste: het drama blijft zich opstapelen. Ik hou er erg van om boeken te lezen die gaan over het leven, en over de littekens die iemand onderweg oploopt, maar dit boek spant de kroon: er is gewoon te veel drama. Dit maakt het boek niet per se minder geloofwaardig, maar creeert wel een afstand tussen jou, als lezer, en de hoofdpersoon Jude. In mijn ogen had de schrijfster veel meer mogen doseren en veel meer ruimte mogen overlaten voor de lezer om zich te identificeren met de hoofdpersoon.

Geschreven bij Een klein leven

Ik had een dubbel gevoel. Het is enerzijds beklijvend. Hoewel het leed soms ongeloofwaardig enorm en choquerend is en sommige passages i.v.m. het hoofdpersonage, bedenkingen, overwegingen, analyses nogal langdradig zijn.
Het einde was voorspelbaar.
Anderzijds deprimerend omdat het hoofdpersonage, Jude, er niet in slaagt zijn trauma's te verwerken ondanks de liefde en de nooit aflatende inspanningen van zijn vrienden.
In één ruk uitlezen, zat er niet in. Veel te vaak (ontelbare keren) werd de zin 'het spijt me', herhaald. Dat werkte uiteindelijk op mijn zenuwen.

Geschreven bij Een klein leven

Het boek heeft mij een dubbel gevoel gegeven. Persoonlijk vind ik de passages over de handelingen van het hoofdpersonage zo vaak herhaald dat ze gaan vervelen. Ook de eeuwige excuses en minachting voor zichzelf maakt het verder lezen soms vermoeiend. Het belangrijkste minpunt opdat gebied voor mij was dat ik meerdere malen zelf een depressief gevoel kreeg en dat vond ik geen aangename ervaring.
Langs de andere kant is het interessant om in de huid te kruipen van iemand die de beschreven gebeurtenissen heeft moeten ondergaan wat maakt dat je benieuwd wordt hoe hij met zijn leven verder gaat, dus lees je verder.

Geschreven bij Een klein leven

Het boek is bij vlagen aangrijpend. Bij andere stukken had ik sterk de neiging om grote delen van de tekst over te slaan, wat ik achteraf ook rustig had kunnen doen. Een boeiend boek, maar had zeker 350 bladzijden korter gekund.

Geschreven bij Een klein leven

Het boek had de helft korter gemoeten. Het komt hard binnen, maar doordat het zo lang is, verliest het aan impact... en ik kreeg heel erg genoeg van al die verontschuldigingen die erin gebezigd werden. Ik werd erin meegezogen, maar op een gegeven moment had ik ook iets van: nou is het wel genoeg...
Ik houd overigens van dikke boeken, daar lag het niet aan.