Eenzaam en extreem ver weg

Ik ontving een gratis kopie van dit boek via de Facebookpagina van Moon Young Adult in ruil voor een eerlijke review.

Ik zal maar beginnen met mijn verwachtingen van dit boek.
Na het lezen van de samenvatting in de weggeefactie van Moon Young Adult was ik erg enthousiast over dit boek. De cover is natuurlijk prachtig, maar wat pas echt belangrijk voor me was, was de setting. Het verhaal speelt zich binnen een aantal maanden af op een ruimteschip dat al ruim 80 jaar op weg is naar de bron van het 'Signaal' in het verre sterrensysteem 'Epsilon Eridani', waar ze hopen een bewoonbare planeet aan te treffen. Seren, de hoofdpersoon, heeft moeite met het stricte regime op het schip en worstelt met de zin van haar bestaan. Omdat ze weet dat ze de eindbestemming nooit zal zien, vraagt ze zich af of haar leven wel zin heeft en vertoont ze algemeen cynisme (en een wankele geest). Na haar school afgemaakt te hebben zal ze een baan en een levenspartner toegewezen krijgen en haar plicht om zich voort te planten volbrengen, om na een lang leven uiteindelijk in een doodskist de ruimte in te worden geschoten, zonder ooit gelééfd te hebben.
Ja, ik zou ook pissig zijn als ik mijn eigen levensweg niet kon bepalen en opgesloten zat in een metalen doos waar amper zonlicht is. Tot nu toe is ze een herkenbaar karakter en belooft het verhaal heel wat te worden (want geef toe: verhalen over de ruimte zijn EPIC).

Maar.... dit is het punt waarop de onnodige bad-boy en het cliché liefdesverhaal worden geintroduceerd.

Misschien komt het doordat verhalen die hoofdzakelijk gedreven worden door een liefdesrelatie zo uitgekauwd zijn dat ik geen enkel boek met romances nog serieus kan nemen, maar voor mij voelde de hele relatie en dynamiek tussen Domingo en Seren onrealistisch en onnodig aan. Daarbij was het een zwaar geval van insta-love: tussen het moment waarop Seren Dom voor het eerst ontmoet tot het moment dat ze hopeloos voor hem valt zit welgeteld 7 bladzijden en is zó lachwekkend slecht geschreven dat ik eigenlijk niet kan geloven dat het er in de Engelse versie ook zo neer is gezet. Alles wat ze tegen elkaar zeggen is stijf, geforceerd en heeft totaal geen inhoud.
Ik had graag gezien dat dit verhaal zich vooral focuste op het leven in een ruimteschip, met Dom als bijzaak, in plaats van andersom (zoals de samenvatting op de achterkant mij deed geloven).

Het midden van het boek is mijn favoriete stuk, hier worstelt Seren vooral met zichzelf en haar familie en vrienden, en begin je pas echt te merken hoe het er op de Ventura aan toe gaat (en wat voor gevangenis het eigenlijk is). Het blijkt er enorm gevaarlijk te zijn voor mensen die de stricte regels in twijfel trekken, en het word ook beetje bij beetje duidelijk waarom Seren's vader zo'n passieve man is. Dit is ook het gedeelte waarin ik Ezra een leuker persoon begin te vinden, Seren's blik op dingen is erg dramatisch en emotioneel beinvloed dus als lezer weet je niet altijd wanneer je met feiten te maken hebt. Al snap ik wel heel goed waarom Seren Ezra haat, hij is voor haar het Ventura systeem dat aan haar opgedrongen word.
Ik kon mezelf hier ook herkennen in haar situatie; waarin anderen beslissingen voor haar gaan nemen omdat ze vinden dat ze geestelijk te ziek is om dat zelf te doen, waarin er tegen haar word gezegd dat ze niks weer over hoe dingen werken en dat ze maar gewoon moet doen wat haar opgedragen word. Dat soort machteloosheid is vreselijk en ik had het ook echt met haar te doen, maar over het algemeen vond ik Seren echt geen ruggegraat hebben, ze was vanaf het begin een ongeleid projectiel, indiscreet en dramatisch. En het is daarom niet gek dat het allemaal zo gelopen is.

Het einde van het boek was heel voorspelbaar, en het deed echt overduidelijk zijn best om zielig en hopeloos te zijn, al krijgen we hier wel eindelijk het soort ruimte-actie waar ik vanaf het begin op zat te hopen. Ik zal niet veel meer verklappen, want het einde is toch altijd wel een soort cadeau

Ik was aangetrokken door de kaft end de flaptekst.
Het boek begon goed en je komt er makkelijk in.
Het verhaal gaat in het begin echter zo snel (instalove) dat ik halverwege niet zo'n zin had om nog verder te lezen aangezien ik niet nog vijftig bladzijdes wilde lezen over sneaky zoenen en geheime afspraakjes.
Daarna herpakt het verhaal zich gelukkig weer en gaat verder.
Ondanks dat het super voorspelbaar is, blijft het boeiend.
De karakters zijn echter erg plat, maar ik heb goede hoop dat ze beter worden uitgebouwd in de volgende delen van de saga.
Ook hoop ik dat het in de volgende delen over iets meer gaat dan "alles voor de liefde", want letterlijk alles wordt gedaan in de naam van de liefde en daar geloof ik zelf niet helemaal in, hoe romantisch het ook is.

“We zijn een interstellaire generatie. We hebben de aarde nooit gezien en wij zullen onze bestemming ook nooit bereiken.”

Het boek waar bovenstaand citaat op slaat: Eenzaam en extreem ver weg, van auteur Kate Ling, is een van de mooiste boeken die ik de laatste tijd heb gelezen, en dat zegt wel wat!
Het is het eerste deel in de Ventura Saga en ik hoop echt, dat de volgende delen ook worden uitgebracht.
Het verhaal gaat over de zestienjarige Seren, die aan boord van een ruimteschip, de Ventura, woont en daar ook is geboren als de 84e generatie. Ze heeft de aarde nooit gezien en zal die ook nooit zien, want het onderzoekingsvaartuig is onderweg naar een ver weg gelegen planeet naar aanleiding van een signaal dat lang geleden op de aarde werd ontvangen. Ze zijn al jaren onderweg en het duurt nog vele jaren eer ze die planeet bereiken.
Haar leven speelt zich af aan boord met strikte regels, zoals gearrangeerde relaties. Als ze Dom ontmoet verandert haar hele leven, maar door de regels aan boord komen ze in de problemen.

Het is een erg mooi verhaal, goed geschreven waardoor je meeleeft met Seren. Ze komt echt tot leven. Ik vond het erg jammer dat ik het uit had. Ik vloog door de pagina’s heen.
Het is een echte aanrader!

Ik had niet zoveel verwachtingen bij het zoveelste boek over leven in de ruimte... het is geweldig! Het leest heerlijk weg. Jammer dat we op deel 2 en 3 moeten wachten. Voor lezers die the 100 goed vonden... dit is 10 x beter!

Het verhaal
Seren is een 16-jarig meisje dat geboren is aan boord van de Ventura, een ruimteschip van de NASA. De bemanning van de Ventura is op een verkenningsmissie van de NASA en ESA in het kader van hun gezamenlijke SETI -Search for Extraterrestial Intelligence- programma en is op zoek naar leefbare planeten in het heelal. De mensen aan boord van de Ventura brengen hun hele leven door op het ruimteschip en Seren gaat hierdoor erg twijfelen aan de zin van haar bestaan. Op een dag ontmoet ze Domingo Suarez, een 18-jarige jongen, en krijgt haar leven een doel. Alleen is een relatie uit liefde tegen de strikte regels die op deze missie worden gehanteerd. Kunnen Seren en Domingo zich conformeren aan de regels of gaan ze voor hun liefde?
Samenvatting
In het kader van het SETI-programma is de Ventura decennia geleden de ruimte in geschoten. 888 mensen vormden de originele bemanning van deze missie. 444 mannen en 444 vrouwen. Hun opdracht is om op zoek te gaan naar een planeet genaamd Epsilon Eridani. Deze planeet ligt op 350 lichtjaren van de aarde. De bemanning zal dan ook hun hele leven in de ruimte doorbrengen, net als hun nageslacht. Om het leven beheersbaar te houden op het ruimteschip zijn er strikte regels met betrekking tot school, werk, relaties, voortplanting en eigenlijk alles wat een mensenleven beïnvloedt. Seren wordt op de Ventura geboren en worstelt met de zin van haar leven. Alles is voorgekauwd en de bemanning lijkt meer op robotten dan op mensen. Als zestienjarige met razende hormonen van de puberteit verzet ze zich tegen haar leven op het ruimteschip en tegen de dagelijkse routine. Als ze op een dag de 18-jarige Domingo Suarez ontmoet, voelt ze zich voor het eerst begrepen en geliefd. Haar innerlijke strijd met betrekking tot het doel van haar leven wordt hierdoor aangewakkerd. Als het ruimteschip Ventura, dat zich met enorme snelheid door het heelal spoedt, ook nog eens in de buurt komt van de onbekende planeet Huxley-3 wordt haar interne worsteling alleen nog maar groter. Wil Seren wel haar hele leven doorbrengen op de Ventura?

Conclusie
De titel en de achterflap spraken mij enorm aan. De zoektocht naar levensvatbare planeten en andere levens in het heelal fascineert mij al sinds mijn kindertijd. Helaas was de verwachting groter dan het uiteindelijk geleverde resultaat. Kate Ling schetst met haar boek een samenleving in een ruimteschip, maar focust zich voornamelijk op de relatie tussen Seren en Domingo, waardoor het eigenlijk weinig meer is dan een romantisch verhaal in de ruimte. De personages van Seren en Domingo worden oppervlakkig uitgewerkt en daardoor pakt het liefdesverhaal mij niet. De situatie waarin zij zich bevinden, is op zich een interessant gegeven, maar wordt te weinig uitgediept. De hele sfeer op de Ventura doet denken aan 1984 van Orson Welles, de controle op alle facetten van de levens van de bemanning, maar ook dit gegeven wordt niet echt uitgewerkt. Paradoxaal genoeg blijft het verhaal toch boeien. Waarschijnlijk een combinatie van mijn nieuwsgierigheid, de vlot leesbare schrijfstijl van de schrijfster, de setting en het realistisch aanvoelende leven op een ruimteschip. Intrigerend is ook de strijd tussen het menselijk blijven in de ruimte en de strikte regels om zo’n langdurige missie in goede banen te leiden. Wat doet het leven in een besloten gemeenschap met de individualiteit van een mens, hoe ga je om met gevoelens als je leeft in een kleine gemeenschap in een beperkte ruimte zonder privacy? Maar net als de andere verhaallijnen wordt ook dit onderdeel niet echt diepgaand beschreven en blijft het boek daardoor een aardig tussendoortje. Alleen het einde heeft mij geraakt en totaal verrast, maar niet genoeg om te zien hoe het Seren en Domingo verder vergaat. Eenzaam en extreem ver weg krijgt van mij 2.5*

Vanaf het begin van het verhaal voel je de gemoedstoestand van Seren, het gevoel dat het bestaan nutteloos is. De sarcastische toon waarmee het boek begint past perfect bij het verhaal en bij Seren’s gemoedstoestand. Als je bij het stukje komt, dat de levenspartners bekend worden gemaakt, voel je het ongemak van Seren heel duidelijk. Ze voelt niets voor Ezra. Niemand begrijpt haar tegenwerking, omdat Ezra de zoon van de kapitein is en ze dus een goede verbintenis aan zal gaan.
Vanaf het moment dat Seren Domingo ontmoet, verandert de toon van het verhaal. Het wordt luchtiger, grappiger. Je voelt dat Seren steeds beter in haar vel gaat zitten. Domingo maakt gevoelens in haar los, waarvan ze het bestaan niet kende. Het leven lijkt ineens niet meer zo leeg en nutteloos.
Om een voorbeeld te geven, een zin die haar gevoel beschrijft:
"Ik voel dat zijn langzame, lieve glimlach zich van zijn gezicht naar het mijne verspreidt."
Het is echter vanwege de Verbintenis van beiden met een andere levenspartner gevaarlijk dat ze elkaar blijven ontmoeten. Het leven aan boord is strak geregeld. Je mag niet van de opgestelde regels afwijken. De sociale controle aan boord is ook erg groot: Seren en Domingo moeten elkaar stiekem ontmoeten. Een mooie scène uit het verhaal die je laat nadenken over hoe het leven van de bewoners op het ruimteschip wordt gecontroleerd is de volgende: Seren ontmoet Dom bij hardlopen en ze bespreken de planeet Huxley, waar ze op dat moment aan voorbij vliegen. Seren vraagt zich af of ze naar de planeet zouden mogen gaan als hij veilig blijkt te zijn, gewoon om te voelen hoe het is om vrij op een planeet rond te lopen. Dom antwoordt dat dat waarschijnlijk niet gaat gebeuren omdat mensen aan boord van het ruimteschip er dan misschien achter komen wat ze missen in het dagelijks leven. En zolang ze dat niet weten, blijven ze tevreden met wat ze hebben. Volgens hem is dat de theorie achter veel regels aan boord van het ruimteschip.
Het is bizar hoe ver de regels worden doorgevoerd. Een nieuw liedje creëren mag niet. Het is niet de bedoeling dat mensen zelf liedjes, films of wat dan ook maakt op Ventura. Dit is een overtreding van de Cultuur-wet. Met andere woorden: je mag geen eigen initiatief tonen, geen eigen creaties maken, niet zelf een invulling geven aan je leven. De mensen aan boord van Ventura worden bewust zo mak als schapen gemaakt om ze onder controle te houden. Dit met als doel om de nog honderden jaren durende reis goed te voltooien zonder problemen.
Ik vind Seren een geweldig personage. Ze is eerlijk en zegt wat ze denkt. Ze loopt niet mee met de massa, maar trekt haar eigen plan. Het leven is verstikkend aan boord van het ruimteschip. Ze stuit dan ook op veel tegenstand, maar ze blijft steeds zichzelf trouw. De emoties, de sociale druk, je eigen leven niet kunnen leven zoals je wilt, deze thema’s worden goed beschreven in het verhaal. Ik had het tijdens het lezen erg te doen met Seren. Ze wordt beschouwd als krankzinnig, als ziek. Het enige dat ze wil is iemand liefhebben, iemand voor wie ze zelf gekozen heeft. Maar dat is aan boord van Ventura niet mogelijk.

De verwijzingen naar haar moeder Grace zijn intrigerend. Volgens haar omgeving was haar moeder zo ziek dat ze niet meer door kon gaan met leven. Van haar opa hoort ze dat ze erg op haar moeder lijkt en dat hij niet wil dat Seren dezelfde kant opgaat als haar moeder. Zij trok alles in twijfel en was niet in de staat het leven te accepteren hoe het was.

De romantische sfeer van het verhaal gaat over naar spanning als Seren en Dom keus moeten gaan maken. Het verhaal is vanaf dat moment dermate spannend dat het nauwelijks weg te leggen is. Je wilt weten wat ze besluiten en wat de consequenties zullen gaan zijn. Gaan ze tegen alle regels in en kiezen ze voor elkaar met gevaar voor eigen leven of kiezen ze voor hun levenspartner en proberen zij op die manier een oplossing te vinden om samen te zijn?

...
Jammer genoeg bleek dat ik bij dit boek vooral heel vaak aan het wachten was tot het beter zou worden. Ik voelde echt geen klik met de personages waardoor het hele liefdesverhaal voor mij nogal geforceerd en geacteerd aanvoelde. Erg jammer natuurlijk. Nog meer doordat ‘Eenzaam en extreem ver weg’ het best te omschrijven is als een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de ruimte. De verwikkelingen tussen Seren en Domingo vormen echt de belangrijkste verhaallijn in dit boek en hun relatie sprak me jammer genoeg niet aan. Zinnen als onderstaande brachten daar ook geen verbetering in.

‘Ik heb nog steeds zijn hand vast en kijk ernaar en bedenk me hoe mooi hij is, dat het letterlijk de mooiste hand is die ik ooit heb gezien.’

Hierdoor ging ik me al snel ergeren in hoe ze elkaar steeds herhaalden. Maar ook in conversaties waarin ze zichzelf tegenspraken. Door bijvoorbeeld meerdere keren te zeggen dat ze iets niet zouden mogen doen om het dan vervolgens uiteraard net wel te doen. Als ik geen klik voel met de personages vallen al die kleine zaken me veel meer op. Het einde bracht wel wat meer spanning en avontuur met zich mee, maar spijtig genoeg was dat voor mij niet voldoende om het lange wachten te compenseren.

Eenzaam en extreem ver weg begon wat te zoetsappig naar mijn smaak, maar gaandeweg werd het verhaal steeds spannender. Ondanks een extreme vorm van instalove heb ik zeker van het verhaal genoten; de wereld van het ruimteschip was erg interessant en zat tot in de details goed in elkaar. Het einde was ietwat voorspelbaar, maar tegelijkertijd heel spannend. Ben ik trouwens de enige die Seren met Ezra shipt? ;)

Geweldige voorkant; ik keek er met spanning naar uit. Zodra ik een samenvatting las kreeg ik het niet meer uit mijn hoofd. Ik moest dit gewoon lezen.
Ik kon mijn geluk niet op. Ik mocht een voorpublicatie lezen in ruil voor een recensie !

Het duurde wel even voor ik in het verhaal zat. De eerste bladzijdes liepen heel stroef voor me. Het was wennen door de zinsopbouw die anders was als anders, maar na die bladzijdes kon ik het boek niet meer weg leggen, ik moest en zou weten hoe het verder ging.

Het verhaal gaat over Seren. Zij is 17 jaar en leeft aan boord van de Ventura een ruimteschip van de NASA. Jaren geleden is het schip van aarde vertrokken. Seren is aan boord geboren. Ze heeft de aarde nooit gekend en zou hun eindbestemming ook nooit bereiken.
Gedurende het verhaal kom je meer te weten over het leven aan boord van de Ventura.
En eigenlijk is er niets rooskleurigs aan; je wordt geboren, je gaat naar school, je trouwt met iemand die je niet zelf uitkiest, je werk wordt voor je uitgekozen, baby’s worden gepland en je mag vooral niet in opstand komen! Voor ongezonde kinderen en mensen is geen plaats. Deze moeten ‘’behandeld’’ worden.

Hoe is het om geen eigen keuze te hebben?
Seren is een puber die erg nadenkt over de dingen aan boord en het er niet mee eens is. Ze wil absoluut niet doen wat voor haar is uitgedacht. Ze is erg egoïstisch en ziet niet hoe anderen zijn.
Zo ziet ze ook niet hoe lief de jongen soms kan zijn met wie ze eigenlijk moet trouwen van de autoriteiten .

Hoe menselijk ben je nog als alles van tevoren al gepland is? Creativiteit word niet gewaardeerd, alles moet blijven zoals het is uitgedacht en niks mag er veranderd worden.
Sommige mensen kiezen om te doen wat ze moeten doen. Dit is simpeler dan ertegenin gaan en een straf krijgen. Hoe dan ook, je moet doen wat ze van je verwachten. Vrijwillig of niet

Seren valt als een blok voor de 19 jarige Dominique (Dom) en dat is wederzijds. Aan boord is totaal geen privacy. Beetje opmerkelijk was het dan ook dat dat Seren en Dom hun hoofd niet gebruiken en dat de autoriteit niet eerder heeft ingegrepen.
Je kunt van verre zien aankomen dat ze hier problemen mee krijgen. Wat ze doen word immers niet gewaardeerd. Je gaat tegen het systeem in en dat mag gewoon niet aan boord van de Ventura.
Het lijkt uitzichtloos; maar de ontsnapping is verassend!

Ik geef het boek 3 sterren. Het was niet altijd een geweldig boek maar ik kijk toch wel uit naar het vervolg.

'Eenzaam en extreem ver weg', de titel is enigzins toepasselijk. Seren leeft aan boord van een ruimteschip, werd geboren op een petrischaaltje, met in het vooruitzicht geen ander leven dan in de ruimte. Het leven in de ruimte lijkt voor de meeste passagiers maar vanzelfsprekend, want zo hoor je het nu eenmaal te vinden, maar voor Seren is dit anders. Zij zou liever haar eigen gang gaan en beseft maar al te goed dat ze zeer weinig zal hebben aan dit leven. Eigen keuzes maken? Nee, ook dat is niet