Eenzaam Heden

Geschreven bij Eenzaam Heden

Bij aanvang van het boek neigt Tahir naar bloemrijk taalgebruik, zoals we gewend zijn van Kader Abdolah en Lulu Wang. Dit is op zich niet slecht, maar daar moet men van houden.

Naarmate het verhaal vordert wordt deze stijl wat losser gelaten, en gaat het meer om de plot zelf. Hier is Tahir dan ook sterk, de personages zijn perfect uitgewerkt en als lezer zit je dicht op de gebeurtenissen.

Al met al een onderhoudende roman, en levert zeker stof tot denken voor een avondje met vrienden.

prijs - kwaliteit

Vanaf de eerste bladzijde, het moment dat Dina, het hoofdpersoontje van een jaar of 8 in Engeland in de tuin van haar huis wil "aarden'' zit je in het verhaal en is Dina, tot de laatste bladzijde, je beste vriendje. Het boek is ongekunsteld en uit één stuk. Zit je op school en zoek je iets leuks voor je literatuurlijst, vraag dan aan je je juf of meester of "Eenzaam Heden" mag en zeg dat er zoveel leuke fantasiewoorden in staan.

Ik vond dit haar beste boek. Het was spannend, en cultureel. Ik houd van zulke boeken.

Eerlijk gezegd heb ik wat moeite om me een mening te vormen over dit boek. Aan de ene kant vond ik het een treurig verhaal over eenzaamheid de eenzaamheid en het gevoel van ongelukkig zijkn van een Pakistaans tienermeisje en haar gezinsleden, wat echter weer niet heel zwaar wordt door het toch wat uitzonderlijke en regelmatig lachwekkende gedrag van de hoofdpersonen. Storend vind ik de 'wollige'zinnen, die met name in het eerste gedeelte van het boek regelmatig worden gebruikt, en die afleiden van het verhaal. Ik vind het boek eigenlijk niet zo slecht, maar ook weer niet vreselijk goed. Gewoon een gemiddeld boek dat best de moeite van het lezen waard is.

Tahir schetst in 'Eenzaam heden' op buitengewoon kleurrijke wijze het ontroerende en tragikomische verhaal van een ontheemde tiener die zich met haar intelligentie, ontwapenende brutaliteit en spitse humor staande weet te houden in een gezin waarin iedereen door te dromen het pijnlijke bestaan als migrant wil vergeten. Tahir lijkt daarbij af te glijden in maniëristisch taalgebruik, maar naderhand merk je dat ze de ontwikkelingsfases van haar hoofdpersonage, de ik-figuur Dina, ook in haar taalgebruik volgt. Aanvankelijk is dat een kinderlijk fantasierijk taaltje, later evolueert het naar een ietwat protserig en deftig 'Engels' om te eindigen met de taal van het intelligente inzicht van een vroegrijpe veertienjarige.