En Het Woud Zwijgt

In de stroom van Scandinavische thrillers, ontpopt zich in Duitsland een talent, Gisa Klönne. Haar debuut is indrukwekkend.
In de Bergische bossen bij Keulen wordt het door kraaien aangevrete lijk van een vermoorde man gevonden door boswachter Diana. Zij heeft het als nieuweling niet makkelijk en wordt bij nacht en ontij bedreigd en vals gealarmeerd over noodsituaties in het bos. Ze is eenzaam en torst een verleden uit Afrika met zich mee. Haar enige contact is de jonge Laura, gedumpt door haar moeder bij het nabije instituut voor meditatie en yoga. Laura haat haar moeder, mist haar verdwenen vader en heeft zo haar geheimen.
Op de moordzaak zit hoofdinspecteur Judith Krieger, getalenteerd en gerespecteerd, maar nu een schim van wie ze was. Ze heeft nachtmerries, drinkt te veel, functioneert belabberd. Haar schuldgevoel over de dood van een collegavriend is traumatisch. Toch bijt Judith zich in de zaak vast, er heilig van overtuigd de moord op te kunnen lossen.
Klönne schrijft met diepgang. Dit is een psychologische thriller pur sang, verwacht dus geen gevatte humor. Het boek heeft een mooie somberheid, zoals bij IJslandse thrillers. De karakters zijn prachtig en treffend beschreven, ook hoe mensen psychisch uit balans kunnen raken. In het begin vond ik de gedetailleerdheid van schrijven lastig, maar ik merkte al snel dat Klönne hiermee iets bedoelt. Als vanzelf zuigt zij de lezer steeds dieper het verhaal in, de spanning groeit. Dit doet ze uitermate beklemmend. In een van de laatste hoofdstukken kreeg ik het gewoon ijskoud door de psychische spanning die ze bij me wist te creëren. En als extra een onvoorspelbaar plot. De soms abrupte overgang naar diverse verhaallijnen heeft met de lay-out van het boek te maken, maar zeker ook met Klönne’s schrijfstijl. Het houdt je als lezer alert, voor zover nodig.
Als u mij vraagt: is er nog meer na de Scandinavische thriller? Dan zeg ik volmondig ja. Klönne is een van de schrijvers die mij doet verlangen naar meer. 4* plus.

Vond dit een leuk boek om te lezen. Spannend genoeg om boeiend te blijven. Persoonlijk houd ik meer van pageturners en daar voldoet dit boek slechts bij vlagen aan. Nadeel vond ik de enorme hoeveelheid aan namen en personen waardoor ik soms echt moest terug denken aan wie wie ook al weer was.

Spannend boek. Tijdens het lezen wordt je geregeld op het verkeerde been gezet en daardoor blijft het boeien tot de laatste bladzijde. Vanaf nu ga ik deze schrijfster in de gaten houden.

En Het Woud Zwijgt is het debuut van de Duitse Gisa Klönne: weer eens iets anders dan een Scandinavische thriller. Het gaat over rechercheur Judith Krieger, die naar huis wordt gestuurd met een soort Posttraumatische Stress Stoornis, en haar college Manni. Dit nietsdoen gaat Judith bar slecht af: zij blijft zich tegen beter weten in met het onderzoek naar het lijk dat in het woud is gevonden. Zij verblijft undercover in de Sonnenhof, een meditatiecentrum waar zij vermoedt de sleutel tot de moord te vinden. Als er een tweede lijk wordt ontdekt, wordt haar nieuwsgierigheid alleen nog maar groter! Uiteindelijk speelt zij een grote rol bij de ontmaskering; iets wat haar carrière in een vernieuwd daglicht plaatst.

Dit boek was mij via een aantal mensen hier op de site aangeraden. Ik wist echter niet wat ik van deze schrijfster moest verwachten, en begon dus redelijk 'blanco' aan het boek. En Het Woud Zwijgt heeft alle ingrediënten van een goede thriller: een onopgeloste moord, een spanningsboog, boeiende hoodfpersonen en de neiging om de lezer (meerdere malen) op het verkeerde been te zetten. En toch mist er iets. Ik vind het echter moeilijk om precies te zeggen wat. Misschien is een goede thriller wel zoals de Gestaltpsychologie: het geheel is meer dan de som der delen. Het 'ingrediënt X' zou dan missen.

Toch was het geen onaangename leeservaring. Het was een interessant verhaal, en het was onvoorspelbaar tot het einde toe wie nou achter de moorden zat. Wel had ik enigszins het idee dat Benjamin Roth, de uiteindelijke dader een beetje 'uit de lucht ' kwam vallen. Alsof de schrijfster hem bewust verborgen zou hebben, zodat we hem ook niet konden verdenken. Ik snap echter wel dat Klönne niet vanuit twintig perspectieven ( á la Läckberg) kan wisselen, omdat dat haar eigen stijl in gevaar zou brengen.

De spannende ontknoping op het einde mist wat spanning. We lezen heel weinig interactie van Benjamin "Jey" met Laura. Vooral het spannendste stukje op het laatste, als zij is ontsnapt en hij haar weer vindt, wordt vooral passief verteld. Dan vraag ik mij af: waarom? Het spanningsniveau had wat mij betreft wel wat hoger gemogen, dit komt onder andere daardoor.

Het komt er dus op neer dat ik niet bijster enthousiast ben over dit boek. Het kent wel de juiste ingrediënten, maar de 'bindingsfactor' mist. Dit is natuurlijk, zoals het een recensie betaamt, voornamelijk een subjectief gevoel wat de meeste mensen hier niet met mij delen, zo te lezen. Geeft niets! Gelukkig ziet niet iedereen de wereld hetzelfde. Klönne krijgt van mij nu drie sterren. Wie weet lees ik nog weleens het volgende deel van haar, wellicht dat die meer in de smaak zal vallen. Maar voorlopig even niet...