Fuzzie roman

Geschreven bij Fuzzie

Fuzzie, is een heel apart boek dat over een harig bolletje gaat en over hoe zijn of haar aanwezigheid troost schenkt aan ieder die het in zijn bezit heeft.
Mocht dit een sprookje zijn dan zou het moeten eindigen met ‘En ze leefden nog lang en gelukkig!’ maar dit is geen sprookje en dus heeft het ook niet voor alle personages een happy end in petto of wel…? Dit boek heeft immers verschillende verhaallijnen, al kruisen die elkaar vroeg of laat door een toevallige ontmoeting in het park bij de vijver of tijdens een stadswandeling of anders.
Er zijn twee vertelperspectieven. Je hebt de alwetende verteller en je hebt een ik-personage wanneer het bolletje aan het woord is. Wat meteen maakt dat er verschillende ik-personages zijn aangezien er meerdere bolletjes zijn. Zo heeft Maisie een wit bolletje, de hond heeft een paars bolletje, nog iemand anders heeft een ander kleur van bolletje. Wat het bolletje dat aan bod komt zegt staat overigens niet zoals gebruikelijk tussen aanhalingstekens wat bij deze zoveel zou kunnen betekenen dat ze eigenlijk geen op zichzelf staand personage zijn maar als het ware deel uitmaken van iemand anders, ze zijn hun eigenaars innerlijke stem. Of tenminste zo interpreteer ik het. Omdat onze innerlijke stem vaak de enige is wiens aanwezigheid we tolereren wanneer we geconfronteerd worden met een zeker verlies. Een verlies waarvan we maar gemakshalve aannemen dat de anderen het toch niet zouden begrijpen.
Alleen-zijn is natuurlijk niet de precieze definitie van eenzaamheid – laat me denken: eenzaamheid is een discrepantie, het gat tussen behoefte en bevrediging, tussen de vraag van het gemoed en het aanbod van de omgeving, eenzaamheid is tevens het eindpunt van de evolutie: het resultaat van een o zo ontwikkeld zelfbewustzijn, van het constante besef dat je bestaat – eenzaamheid geen verlangen naar gezelschap maar een hang naar erkenning, misschien zelfs herkenning, een hunkering naar iemand die jou ziet zoals je jezelf ziet zodat je niet langer bang hoeft te zijn dat je er grandioos naast zit wanneer je je een voorstelling van jezelf maakt, zoiets? Maar kleine, zeg eens dan, is liefde nou een medicijn tegen eenzaamheid of slechts een symptoom ervan? – pgs. 54/55
Echter naarmate we ons verlies doorwerken en ons weer meer openstellen voor anderen, verliest onze innerlijke stem aan zeggingskracht. Zo verliest het bolletje na een tijdje zijn haartjes, begint het te haperen en laat het alsmaar grotere stiltes.
Maar gisteren deed het helemaal niets en dacht ze dat het stuk was. Vanmiddag vroeg het bolletje haar dan weer opeens wat ze gedroomd had. Of hij (ze denkt dat het een ‘hij’ is, zijn stem niet per se laag maar wel jongensachtig) naar haar luistert weet ze niet zeker, het bolletje reageert nooit meteen op wat ze zegt. Maar hij lijkt haar antwoorden wel degelijk te verwerken in zijn teksten (…) – pg. 30
Fuzzie is een boek dat ik met graagte heb gelezen en zonder meer nog een keertje ga lezen. Omdat er vast wel dingen zijn die ik over het hoofd heb gezien, iets waar de auteur volstrekt geen schuld aan heeft. Het taalgebruik is eenvoudig en poëtisch, bijwijlen ook plastisch te noemen. De filosofische overdenkingen maken het tot een bijzonder gelaagd boek wat maakt dat het echt een boek is om, zoals de Fransen het zo mooi weten te zeggen, te savoureren.

Geschreven bij Fuzzie

Wat een mooi boek! Het boek Fuzzie, geschreven door Hanna Bervoets, is een boek wat anders is dan andere boeken. Een modern sprookje. Je moet wel even in het verhaal komen en wennen aan de mooie schrijfstijl. Een verhaal waar je wel even over na blijft denken en het laat je op een andere manier kijken naar dingen. Fuzzie laat de personages in het boek over zichzelf nadenken en helpt ze met hun eenzaamheid. Ik vind het jammer dat is het boek uit heb maar zal het zeker nog een keer gaan lezen. Fuzzie is dus zeker een aanrader!

Geschreven bij Fuzzie

De roman 'Fuzzie' van Hanna Bervoets begint met inleiding waarin een ik-persoon tegen jij praat. Dat komt een aantel keer terug in het boek. Het werkt vervreemdend, wie zijn die jij en ik? Het boek klinkt als een sprookje dat je niet altijd moet willen begrijpen.

Er worden veel personen opgevoerd die in een moeilijke fase in hun leven zijn beland. Verbroken relaties, levens die niet altijd perfect verlopen, kortom eenzame en teleurgestelde mensen. Zij komen in contact met een gekleurd pluizig bolletje, dat zo maar uit het niets bij hen verschijnt en kan praten: Fuzzie. Soms zegt het ongrijpbare dingen, soms troostende teksten, altijd verrassend. De mensen die Fuzzie ontmoeten zijn stuk voor stuk mensen die een luisterend oor kunnen gebruiken en ze vertrouwen al hun verhalen toe aan Fuzzie. De antwoorden zijn soms troostend, maar niet altijd.
Op deze manier zijn er veel levensverhalen en filosofische passages in het boek verwerkt. Aan het eind van het boek lijken de Fuzzies langzamerhand versleten: de pluizen vallen uit, ze praten steeds zachter, de teksten doen er niet meer zo toe. Het is niet erg, want de mensen kunnen verder zonder hun Fuzzie. Zij hebben het leven opgepakt en zijn nieuwe wegen gegaan. In het laatste stuk komen een aantal verhaallijnen prachtig bij elkaar, zoals dat in sprookjes gaat: misschien leven ze zelfs lang en gelukkig, maar dan wel zonder Fuzzie.
Een bijzonder boek, dat zeker, mooi geschreven, met mooie passages, maar ik vind het zeker niet het sterkste boek van Hanna Bervoets. Desondanks vind ik het boek zeker de moeite waard om te lezen.

Geschreven bij Fuzzie

“Hé jij, ben je daar eindelijk? Ik ben zo blij dat jij mij gekozen hebt. Hoewel ik nog maar net in je handen lig heb ik het gevoel dat ik je al heel lang ken. Mag ik zeggen dat je mooi bent.”

Fuzzie - pluizig, zacht en vol wijze raad. Niemand weet waar de bolletjes vandaan komen, maar op een dag zijn ze er gewoon. Het bijzondere aan deze bolletjes is dat ze kunnen praten. “Ik zit niet in je hoofd. Ik ben geen onderdeel van je en toch hoor ik bij je.” Dit wijze kleine vriendje is in de handen van verschillende mensen terechtgekomen. De één komt uit een relatie en probeert haar leven weer op te pakken. De ander zit vast in zijn boek, maar durft dat nog niet toe te geven aan zijn omgeving. Weer een ander vindt het lastig een relatie te onderhouden en wordt bang als een nieuwe vrouw te dichtbij komt.

De Fuzzies hebben verschillende kleuren, maar hebben één ding gemeen: ze weten altijd op het goede moment het juiste te zeggen. Wanneer mensen het nodig hebben komt Fuzzie met een verhaal of goede raad. “Bij mij kun je zijn wie je wilt zijn omdat ik weet dat jij altijd jij bent- nee, met mij aan je zijde hoef je nooit bang te zijn, geloof me, lief ding, bij mij ben je veilig.”

De Fuzzies vertellen allemaal dezelfde verhalen, maar elk persoon haalt er zijn eigen les uit en probeert daarmee zijn leven weer in goede banen te leiden. Gedurende het verhaal lijkt het pluizige bolletje steeds minder nodig en gaat daardoor zijn pluisjes verliezen en steeds minder praten. Tot het moment dat ze niet meer nodig zijn, omdat hun eigenaar een nieuwe weg gevonden heeft in het leven.

De uitgever typeert Fuzzie als “een modern-realistisch sprookje over gemis, genegenheid en de vraag in hoeverre affectie zich laat afdwingen”. Dit is een treffende zin om Fuzzie te typeren. Hanna Bervoets heeft een geweldige manier van schrijven en door de creatie Fuzzie wordt het verhaal inderdaad een soort sprookje. De fraaie samengestelde zinnen en metaforen maken de verhalen van Fuzzie filosofisch en zetten ook de lezer aan het denken. Zo heeft ze bijvoorbeeld het gemis van een persoon bijzonder mooi verwoord: “Al te lang missen is gevaarlijk: hoe langer je mist, hoe meer tijd je hebt de ander naar wens aan te passen. En voor je het weet verwar je missen met liefhebben, zie je missen als liefde waar het vooral een kwestie van creativiteit is”.

De verhalen van de personages worden verteld vanuit het ik-perspectief. Door de keus voor dit perspectief weet de schrijfster heel mooi de gedachten van de personages over te brengen en ervoor te zorgen dat je inzicht krijgt in de psyche van deze personen. De verschillende personages komen om en om aan bod, afgewisseld met de verhalen van Fuzzie. Door de continue wisseling van personages en doordat de naam van het personage niet aangegeven staat, duurt het soms even voor je doorhebt welk personage nu zijn of haar verhaal vertelt.

Dit nieuwe boek van Hanna Bervoets staat vol bijzondere beschouwingen en overpeinzingen, die je als lezer aan het denken zetten. Ook met Fuzzie bewijst Hanna Bervoets weer over een bijzondere vertelkunst te beschikken.

Geschreven bij Fuzzie

Ik ken de boeken van Hanna Bervoets als komisch, absurd, raak en stoer. En er klinkt dan ook luid gejuich wanneer ik het nieuwste boek van Hanna ontvang. Het boek leest als een trein, ook al was het geen probleem om het boek een week te laten rusten en weer op te pakken.

Het laatste deel van het boek, lees ik in de zon op een bank in het park. Een oude vrouw zit naast me en vraagt me of ik een spiritueel boek lees. Ze wijst op de illustratie op de kaft. Die associatie had ik inderdaad ook toen ik die afbeelding zag. De handen vallen op, de letters van de naam van het boek, Fuzzie, en de zachte pluizige vormen doen dat in eerste instantie niet.

De afbeelding is wel kenmerkend voor het boek, want die zachte pluizige vormen, bolletjes, staan centraal in het boek. Ze horen bij de personages in het boek die elk hun eigen probleem of verdriet hebben. Maisie en haar verdrietige ex Florence, Diek de man die zijn dagen vult met internetdates, of de werkzoekende Stephan. Een echte naam of duiding hebben de bolletjes overigens niet, maar ze praten tegen de hoofdpersonen die zich op hun beurt door de bolletjes laten leiden. De personages houden de bolletjes dichtbij zich en vertrouwen op de bolletjes. Gek? Nee, het is voor mij volkomen logisch in dit verhaal. En verdrietig? Nee, het voor mij een boek met optimisme.

Fuzzie is zoals de andere boeken van Bervoets, absurd, geestig en soms een tikkel verwarrend: wat bedoelt ze hier of waarom schrijft ze dit verhaal? Geheimzinnig! Maar ik vind het prettig dat Bervoets me meeneemt in een sprookjes-achtige toestand waarin alles kan en niets vreemd lijkt. Dat mag ik juist graag en ik wil tegen iedereen zeggen: lees het!

Geschreven bij Fuzzie

Het manuscript van Fuzzie las ik voor de club van echte lezers. Een mooie kennismaking met Fuzzie, een klein harig bolletje die voor alle personen in het boek een rol gaat spelen, een soort vaste waarde worden voor hun eigen zorgen en problemen. De belangrijkheid van deze waarde is per persoon verschillend. Het is een sprookjesachtig verhaal, het leest lekker weg, hoewel het even wennen is soms wie er aan het woord is als het bolletje gaat praten.
Het is heel beeldend geschreven waardoor je geregeld voor je ziet hoe een persoon in gesprek is met Fuzzie. Waar komt Fuzzie vandaan, soms lijkt dat naar boven te komen, het volgende moment weer niet. Wil je dit weten of gaat het om de waarde die het bolletje heeft voor de verschillende personen in het boek. Een fantasierijk verhaal die je mee laat slepen door de manier waarop Hanna Bervoets het boek heeft geschreven. Een boek om even in te verdwalen, even weg te zijn van de werkelijkheid om je heen.

Geschreven bij Fuzzie

Het lezen van een manuscript voordat het in boek in de winkel ligt, brengt een zekere verantwoordelijkheid met zich mee. Je bent, als lezer van dat manuscript, één van de eersten die het verhaal te lezen krijgt. Je bent dus ook één van de eersten die zich een mening kan vormen over het boek. Dat is een hele eer maar het geeft soms ook wat praktische problemen. Je kunt er nog niet goed met anderen over praten want bijna niemand heeft het nog gelezen. Als je een gesprek probeert aan te gaan over Fuzzie, krijg je te horen: “Wat is een fuzzie nu weer?” Ik probeerde nog een soort van vergelijking met de Kamergotchi’s van Arjan Lubach maar die zijn ook al weer vergeten, allemaal een jammerlijke digitale dood gestorven op onze telefoons…
Daarom eerst een korte uitleg van wat een fuzzie is: Fuzzie is een klein, pluizig bolletje dat zich vooral aangetrokken voelt tot eenzame, treurige en teleurgestelde mensen. En een incidentele hond. Niemand weet waar de bolletjes vandaan komen en hoe ze bij die eenzame, treurige en teleurgestelde mensen (en een incidentele hond) terechtgekomen zijn. Op een dag is het bolletje er gewoon.
“Op een ochtend in april ontvangt Maisie een pakketje. Een kartonnen doosje met daarin een klein, wit, pluizig bolletje. Maisie houdt het bolletje even tegen haar wang. ‘Hé jij, ben je daar eindelijk?’ zegt het dan.”
Inderdaad, de bolletjes kunnen praten, althans, er komen bij tijd en wijle erg wijze woorden uit de bolletjes rollen, bijna altijd op het juiste moment voor de eenzame, treurige en teleurgestelde mensen. En een incidentele hond. Het is er wanneer je het nodig hebt, je mist het als het per ongeluk thuis is blijven liggen. Je gaat je er aan hechten.
Maar zoals dat gaat met eenzame, treurige en teleurgestelde mensen (en een incidentele hond) gaat het leven verder en komen er nieuwe dingen op hun pad waardoor de bolletjes niet meer zo nodig zijn; er worden nieuwe wegen ingeslagen, nieuwe mensen ontmoet en een enkeling blijft alsnog alleen achter. Geen bolletje ter wereld die dat kan verhelpen. De fuzzies blijven vaker thuis liggen, hun pluizige vachtjes kaler en stoffig wordend en hun wijze woorden steeds herhalend. Dat laatste is voornamelijk de oorzaak van mijn vergelijking met de Kamergotchi’s.
Hanna Bervoets (1984) weet in haar nieuwste roman op een sprookjesachtige manier het wezen van de mens behoorlijk bloot te leggen. Soms zo, dat het zo herkenbaar is dat je eigenlijk zelf zo’n fuzzie nodig hebt op dat moment. Bervoets voert een aantal personages op die erg gesloten lijken maar gaandeweg het boek komen we toch steeds meer over hen te weten, door de vragen die hun bolletjes hen voorleggen en door de onderlinge verhoudingen die er tussen de personages blijken te zijn. Het verhaal geeft stof tot nadenken, veel stof tot nadenken. En de behoefte om een Fuzzie-webshop te gaan zoeken op internet. En zeker ook om de rest van Bervoets boeken te gaan lezen!

Geschreven bij Fuzzie

Het artikel is helder en geeft de inhoud prima weer. Voor de Club van Echte Lezers las ik het boek en maakte kennis met het fenomeen Fuzzie. Voelbare, aaibare bolletjes als een boei, een bezwering, een betovering. Ze zijn als het spreekwoordelijke balletje dat gaat rollen, hunkerend naar wezenlijk menselijk contact. Een citaat dat kan dienen als Leitmotiv: , Is dat niet wat iedereen wil: het geluk brengen in plaats van het te zitten opwachten?' De auteur heeft het thema op een filosofische manier uitgewerkt, als in een open discussie. Bij de personages is het net als in het leven van alledag, waarbij sommige bekenden tijdelijk uit beeld raken. Ook hier is Fuzzie het verbindingspunt in relaties.

Geschreven bij Fuzzie

‘Fuzzie’ is mijn eerste kennismaking met Hanne Bervoets als auteur. In haar nieuwste roman volgen we verschillende personages die allemaal hun eigen problemen en zorgen hebben. Wat deze personen met elkaar gemeen hebben, is dat ze van de ene op de andere dag een pluizig bolletje in hun leven krijgen. De kleur van het bolletje verschilt wel. Zo nu en dan praat het bolletje ook tegen de persoon waar het is beland. In het begin is het even wennen als dit bolletje praat. Het lijkt dan net alsof het ook tegen jou als lezer praat… en misschien is dat wel de bedoeling. Binnen een hoofdstuk lees je eerst iets vanuit een personage en dan ineens tussendoor komt het bolletje aan het woord. Daar wen je uiteindelijk wel aan.

Bervoets brengt het verhaal in ‘Fuzzie’ soms bijna sprookjesachtig naar voren. Dat geldt met name voor de fragmenten waarin de pluizige bolletjes spreken. Je ziet het gewoon voor je dat een volwassen man of vrouw met een bolletje in zijn of haar hand een gesprek aan het voeren is. Dat zou prima passen in een sprookje. Als je er verder over nadenkt, staat het bolletje voor elk personage ergens synoniem voor. Wat dat precies is…? Daarvoor moet je natuurlijk het boek lezen. Het is interessant om te lezen dat de auteur een diepere laag in haar boek heeft aangebracht. Mooie eerste kennismaking.

Geschreven bij Fuzzie

Ik keek uit naar het lezen van dit boek en misschien waren mijn verwachtingen te hoog, maar het viel me ontzettend tegen. Het idee is fantastisch. Een pluizig bolletje wat je bijstaat waardoor je nooit meer écht alleen bent. Ook de schrijfstijl spreekt me aan. Maar de filosofische overwegingen van het bolletje slaan voor mij de plank volledig mis.
Het boek slaat door in rationele overwegingen waardoor het de kern mist. Het boek komt bij mij binnen als pretentieus en emotieloos. Berevoets blijft hangen in oppervlakkige gedachten over semi psychologische/filosofische onderwerpen als een ‘basisemotie’ en (voor mij het dieptepunt) de vraag van het bolletje of je iemand kunt missen die je nooit meer zult zien. Of dat missen is of rouwverwerking.

Het wist me op geen enkel moment werkelijk te raken. Nou moet ik zeggen dat ik het halverwege heb opgegeven, dus misschien is het einde wel overladen met emotie. Maar dat verwacht ik niet.

Jammer, want Lieve Céline vond ik wél erg goed.