Geheime kamers

Geschreven bij Geheime kamers

Brouwers brengt zijn hoofdpersonage op zo en manier tot leven dat sympathie en mededogen voor deze figuur bijna onvermijdelijk wordt. De opgebouwde latente spanning zorgt ervoor dat je weet dat er onvermijdelijk een drama gaat gebeuren. Een schitterend boek dat alle mogelijke invalshoeken van overspel, ontrouw en vervreemding toont.

Geschreven bij Geheime kamers

Goed geschreven boek. Het bekende spel over de aantrekkingskracht tussen man en vrouw met
als toevoeging de spanning die de aantrekkingskracht versterkt omdat het een verboden (gehuwden)
vrucht betreft.

Geschreven bij Geheime kamers

Brouwers is een woordkunstenaar, de propere versie van Dimitri Verhulst, zeg maar, maar al gauw krijg je als lezer (enfin, ik toch) genoeg van alle bloemrijke taal- en woordconstructies. Het hoofdpersonage is ronduit zielig en het verhaal kabbelt tergend langzaam voort. De filosofische en psychologische observaties zijn vaak treffend verwoord, maar nogmaals, ik stoorde me mateloos aan het ritme van deze roman... Ach, wie ben ik om zo'n literair genie af te breken natuurlijk? :-)

GEHEIME KAMERS.
Jeroen Brouwers
Maart 2020
Een prangend verhaal dat zich afspeelt ergens in de jaren negentig met vier hoofdspelers: de ik-figuur Jelmer, zijn vrouw Paula met hun zwaar mongoloïde dochter Hanneke en het bevriende echtpaar Nico en Daphne en hun zoontje Arne. Stuk voor stuk sterk geprofileerde personages, elk in zijn/haar specifieke biotoop: Jelmer, een ontgoochelde gerateerde leraar en de cynische Paula een huisarts die haar zwaar gehandicapte dochter uit haar bewustzijn heeft geschrapt, Nico de ambitieuze aanvankelijk uiterst succesvolle hoogleraar archeologie maar die zich zwaar vergaloppeert en tenslotte ten onder gaat, en tenslotte de nymfomane maar nog meer bejubelde klassieke zangeres. En daaromheen een beperkt aantal figuren die het spel vrolijk meespelen. De kreupele zangleraar Johann (dubbele N) belandt 25 jaar later geheid in de #MeToo sfeer.
IK geef de hoofdrol in dit boek echter aan de jaren negentig van de vorige eeuw: hoogtepunt van het perfide postmodernisme: met zijn beleden einde van de grote verhalen en dat nu inderdaad alles moest kunnen. Het was gedeeltelijk mijn tijd, en we zagen hoe veel van mijn tijdgenoten te laat het desastreuze van die levenswijze inzagen. Maar in de aanloop naar het millennium waren wij zo overtuigd dat nu alles inderdaad kon.
We maken, rondwarend door de vele geheime kamers van Brouwers, het cataclysme mee van die iets te enthousiaste zgn. progressiviteit. Leugen, bedrog, schijn, hypocrisie, angsten gekoppeld aan een mateloze (materiële) ambitie vieren hoogtij met alle bittere bijsmaken van dien. Onze vier hoofdpersonages weten er, uiteraard als het te laat is, alles van.
Een beetje socioloog schrijft over die korte periode (jaren 90) een spraakmakend doctoraat, alleen vrees ik dat deze belovende historicus amper in de buurt komt van de inleving (herbeleving) waarin Brouwers ons meeneemt. Hoe fictie soms veel dichter op de werkelijkheid zit dan geleerde non fictie.
Niet dat ik na lectuur met klare inzichten achterblijf, fout/juist, beter/slechter, zo hoort het/niet. Integendeel, nog meer vagen. Voor mij de beslissende kwaliteit van een boek: meer en vooral verfijnde vraagstelling. Kan ik weer even verder met gestoffeerd piekeren.

Geschreven bij Geheime Kamers Pap

Prachtig boek, in schitterend gedragen Nederlands geschreven. Brouwers bouwt een boeiend verhaal rond een bekend thema: stukgelopen huwelijk en vrijage met de vrouw van een studievriend. Alles grijpt in elkaar, maar nergens komt dat overspannen over. Een meesterlijk boek dat ik nauwelijks kon wegleggen.

Geheime kamers is een groteske roman over een 'loser' die zich aan het lijntje laat houden door diverse vrouwen waaronder een verwarde diva die verstrikt raakt in haar eigen leugens. De gezwollen taal en metaforen van Jeroen Brouwers zijn soms amusant maar af en toe ook zoals het laatste glas wijn wat je beter niet meer had genomen. Zijn boek 'Het Hout' is wat dat betreft beter in balans.

Geschreven bij Geheime Kamers

Nieuwsgierig door de aanprijzingen van Giphart ben ik begonnen aan Jeroen Brouwers en dit boek vond ik dan ook helemaal geweldig. Zijn schrijfstijl, zinsopbouw voor mij alleen maar prikkelend. Ik heb er dan ook niet al te lang over gedaan.

Geschreven bij Geheime Kamers

verbaasd en verdrietig lees ik dat dit boek saai gevonden is! Dit boek staat in mijn persoonlijke top 10, waar overigens heel veel boeken van J. Brouwers in staan! Zijn manier van schrijven is alles behalve saai. Het is een meesterwerk, het is Kunst!

Geschreven bij Geheime Kamers

Na de eerste 100 saaie pagina's heb ik de flaptekst nog maar eens gelezen. Ik probeerde er achter te komen over nog iets zou gebeuren in het verhaal. Helaas las ik daar als laatste zin: 'Is er in werkelijkheid eigenlijk wel 'iets' gebeurd?'. Ja, dat vroeg ik me dus ook al 2 uur af. Daarna dit boek lekker weer op de plank gezet.

Als minpunt zou ik zeggen: kwetsbaar