Gezien de feiten geen

Geschreven bij Gezien de feiten

Vond het een super mooi verhaal waar iedereen van kan genieten. Is volgens mij ook de bedoeling van het boekenweekgeschenk. Spijtig van de negatieve kritiek van een paar enge en hooghartige boekhandelaars.
Ik heb alvast genoten.

Olivia (een zeventiger) heeft zojuist haar man Ludo verloren en het verhaal start op de uitvaart. Dochter Roos regelt alles, van koffie met een broodtafel tot aan het regelen van de gevoelens van Olivia. Roos heeft graag de touwtjes in handen en daarin lijkt zij op haar vader Ludo.
Ludo hield niet van brandende kaarsen, hij werd zenuwachtig van het geflakker, dus kwam er nooit een brandende kaars in huis, Ludo deed aan Nordic walking,Olivia hobbelde mee, en oh wat voelde de dood van Ludo nu als een bevrijding voor Olivia, nu hoefde zij nooit meer met die malle stokken te lopen.
Terwijl zij in haar woonkamer om zich heen kijlt registreerde ze alle details, nooit werd er iets veranderd tijdens hun huwelijk van maar liefst 49 jaar.

Nadat zij Tim ontmoet die wat huisraad komt ophalen voor het centrum waar hij voor werkt haalt hij haar over om 6 weken met hem mee te gaan naar een ver land waar zij haar oude beroep van schooljuf kan hervatten. Dochter Roos en schoonzoon Sander zijn hier tegen, werpen allerlei argumenten op maar Olivia is vastbesloten en vertrekt. Op haar nieuwe werkplek ontmoet zij al snel Daniel, een knappe man met prachtige handen. De zes weken vliegen voorbij, houdt hun ontluikende liefde stand?

Ik houd van boeken die met een quote beginnen en Op de Beeck gebruikte er maar liefst twee en vooral de tweede quote uit Ik wil nooit vergeven worden van Ted Hughes vond ik goed gevonden en zeer toepasselijk.

Op de Beeck heeft voor dit Boekenweekgeschenk het thema familie gekozen en de onderlinge verhoudingen (of juist het ontbreken hiervan). Ik vond het een leuk boek, de taal van de liefde tussen Olivia en Daniel vond ik een tikkeltje cliché maar ik heb mij verder geamuseerd tijdens het lezen. De verhaallijn vond ik goed en de andere personages hadden wat mij betreft nog iets meer kunnen worden uitgediept maar gezien het feit dat deze roman slechts 94 pagina’s heeft, is Op de Beeck wat mij betreft geslaagd met dit Boekenweekgeschenk.

Ik schrok eerlijk gezegd een beetje van die heftige 1 ster recensie door Arjen Peters in de Volkskrant en de reacties hierop op Twitter, mijns inziens heeft Op de Beeck dit niet verdiend. Daarbij vind ik het feit dat Op de Beeck het land niet benoemt waar Olivia naar vertrekt niet slordig of belachelijk maar juist mysterieus en een zeer goede zet, vertel je lezer nooit teveel, laat iets over aan de lezer lijkt het motto van Op de Beeck en als je “Kom hier dat ik u kus” hebt gelezen, dan begrijp je wellicht wat ik bedoel.

Een ieder die nog nooit iets van deze auteur heeft gelezen zal zeker door dit Boekenweekgeschenk geprikkeld worden om hier verandering in te brengen.

Zoals velen ging ook ik op reis met het Boekenweek geschenk: 'Gezien de Feiten'
En ik zag om me heen een hoop mensen, die net als mij... met veel plezier dit boekje gelezen hebben. Persoonlijk vind ik het 1 van de betere Boekenweekgeschenken! Als ik het vergelijk met voorgaande jaren. En een echte 'op de Beeck', met hier en daar mooie citaten, zinnen, fragmenten en levens wijsheden erin verborgen... voor wie het opvalt. En ik denk als je dit boek opnieuw leest, je vast weer iets anders opvalt of leest of het verhaal de 2e keer nog beter begrijpt. Dus ik vermoed, dat ik het zelf op een later moment, het nog wel een keer opnieuw ga lezen. Voor liefhebbers van haar boeken, of wie er benieuwd naar is, zeker aan te bevelen om het zelf te lezen.

Zoals alle boeken van Griet op de Beeck kun je mooie zinnen verwachten, die je raken en toch makkelijk lezen. In al haar boeken komt de titel op een gegeven moment terug in het verhaal, fijn moment is dat altijd. Wat ik vind tegenvallen aan dit boekje is dat het abrupt eindigt, echt midden in een zin stopt het verhaal. Het zal dan wel weer een bepaalde betekenis hebben, maar ik vind het irritant. Lijkt net alsof de tijd op was (wat zou kunnen aangezien het af moest zijn voor de boekenweek ;)

Mooi en meeslepend verhaal, ik kon echt meeleven met deze oudere dame. Prettig geschreven, makkelijk leesbaar en verveelde me geen moment.

Er is wel degelijk een reden waarom dit verhaal zo abrupt eindigt, even goed nadenken.

Mijn eerste kennismaking met Griet op de Beeck en wat mij betreft één die erin hakt. Wat een goed verhaal! En dan dat einde. Heel mooi. Ik heb genoten, kon het boek niet wegleggen. Leuk dat de hoofdpersoon een oudere vrouw is die uiteindelijk haar eigen weg inslaat, kom je niet vaak tegen in boeken, omdat het doorgaans jongere vrouwen zijn. Mooi verhaal voor tussendoor.

Olivia, 71, blijft alleen achter na de dood van haar man. Vreemd genoeg is ze niet rouwig dat hij er niet meer is, in tegenstelling tot haar dochter Roos die er kapot van is.
Al snel na de begrafenis gaat ze naar Afrika, land wordt niet met naam genoemd, om er soort van missiewerk te doen, lesgeven. Ze leert er Daniel kennen, een zwarte man en de liefde slaat hard toe.
Na enkele weken keert ze terug naar België, maar ze mist Daniel erom. Haar dochter is niet te spreken over de puberale verliefdheid van haar moeder. Zo snel na de dood van haar vader en dan nog wel een zwarte man.

Wat kan je verwachten van een boekje van 99 pagina's? Het is meer een lang verhaal, daarin is niet veel tijd om personages en karakters stevig neer te zetten. Je kan er ook niet te veel opvoeren want dat leidt af van het eigenlijke verhaal. Ik heb al slechtere boekenweekgeschenken gelezen. Dat het allemaal wat oppervlakkig blijft, is normaal gezien de lengte die deze boeken maar mogen aannemen. Er zitten ook wel enkele typische Op de Beeck uitdrukkingen en woorden in en ik moest toch wel lachen om het herkenbare koken-etenke spelen.

Het was een verrassend goed boek. In het begin leek het me wat saai en kon ik moeilijk volgen. Het verhaal begon op de begrafenis van Ludo, de man van Olivia. Dit had je pas door nadat je een paar pagina’s gelezen had. Vanaf Olivia naar Afrika vertrok voor vrijwilligerswerk ging het boek me meer boeien. Daar leerde ze ook Daniel kennen. Toen kwam het verhaal op gang. Je leefde enorm mee met het hoofdpersonage. Wanneer Olivia besloot om naar Afrika te gaan, naar Daniel, maakte je dat als lezer blij. Je dacht “Ja, eindelijk doet ze wat ze moet doen.” Het einde verraste me. Alles ging goed, Olivia was eindelijk gelukkig en dan gebeurde er plots iets dat je niet verwachtte. Het einde was heel abrupt. Het verhaal was nogal oppervlakkig maar in het algemeen vond ik het een goed boek Het was aangenaam om te lezen.

Mooi, genoeg diepgang.
Moet het allemaal precies duidelijk zijn? Dat wat door sommigen gemist wordt staat er wel degelijk in....
Het verhaal eindigt voor de goede lezer dus duidelijk op het juiste moment. Juist om het te onderscheiden in stijl.

Was al eens begonnen aan dit boek maar kon mij niet boeien. Na lange tijd weer aan begonnen en ben door gaan lezen.
Het verhaal op zich over het leven van deze vrouw vond ik wel mooi, nooit echte liefde gekend totdat....
Heel jammer dat het verhaal abrupt eindigt en je dus niet weet hoe het afloopt.
Klopt toch niet, eindigt midden in een zin terwijl er iets ergs gebeurd.