Grijze zielen

Geschreven bij Grijze Zielen

Laat ik starten met de voorzijde: wat een afschuwelijk kind op het kaft. Nodigt zeker niet uit tot lezen. En dat is weer jammer, want het is een prachtig geschreven verhaal.
Op de achterzijde natuurlijk quotes uit recensies en "de Volkskrant" schijnt geschreven te hebben: Een stil boek.
En inderdaad, dat is het.
Zo rustig, zonder haast en ingetogen geschreven.
Die Claudel is geen auteur, maar een componist die noot voor noot (en dus letter voor letter) een meesterwerk componeerde.
Je hoort, proeft en ruikt de sfeer. De rijkdom. De armoede. De hooghartigheid van de rijken, die neerkijken op het gewone volk.
Mooi om dit verhaal te lezen tegen de achtergrond van WO I in een niet genoemd Frans plaatsje.
Een echte aanrader, al was het alleen maar voor de práchtige zinnen.

Geschreven bij Grijze Zielen

Een politieman op rust laat de herinneringen aan een moordzaak van 20 jaar geleden als flarden terug bovenkomen. Met veel oog voor detail en de harde werkelijkheid van het leven in een klein stadje aan het front in 1917, wordt stukje bij beetje bloodgelegd. Ieder hoofdstuk is een puzzelstukje, waarin een bepaalde kijk op de zaak wordt voorgesteld, gelinkt aan een van de hoofdpersonages van het boek. Als lezer wordt je meegezogen in de wereld van de politieman, die pas nu alle stukjes van het verhaal kan ineenpassen. Een verhaal over verloren liefde, het goede en kwade in de mens.

Geschreven bij Grijze zielen - Philippe Claudel

Dit boek stond al een hele tijd in mijn kast, omdat ik er op de een of andere manier nooit aan toe kwam. Ik had een hele stapel boeken liggen die me (onterecht) veel uitnodigender leken, waardoor deze een beetje in de vergetelheid raakte. Maar laat je niet misleiden door de wat mistroostige kaft en titel. Hieronder gaat namelijk een prachtig verhaal schuil, wat zich meteen in je vastklemt en je niet meer loslaat. Het verhaal speelt zich af in Frankrijk tijdens en vlak na de 1e wereldoorlog, waarin de hoofdpersoon (zijn naam blijft onbekend) die politieagent is wordt geconfronteerd met een vreemde moord op een 10-jarig meisje. De gebeurtenissen die hieraan vooraf gaan en die er op volgen hebben een grote invloed op zijn leven. De personages en omgevingen in het verhaal worden zo levendig beschreven door Claudel, dat je de kanonnen van de frontlinie, de geuren van rijkdom en armoe en de ijzige kou van de Franse winter bijna kunt horen, zien, ruiken en voelen. De thrillerelementen houden de vaart in het verhaal, maar deze zijn ondergeschikt aan het hoofdthema wat Claudel zo subtiel naar voren weet te brengen. Zo subtiel en realistisch, dat het je van je stuk brengt en vage onrustgevoelens losmaakt. De titel 'grijze zielen', slaat namelijk op het feit dat elk mens zowel goed als kwaad in zich heeft en dat iedereen in staat is tot dingen waarvan we ons liever niet bewust willen worden. Maar wat is dan goed, en wat is dan slecht? Dit boek verdient een ereplekje in elke boekenkast.

Philippe Claudel is een goede, veelbelovende schrijver en ik begon dan ook vol hoop aan zijn boek Grijze Zielen. En mijn verwachting werd vervuld. Een prachtig boek, prachtige beschrijvingen, veel diepgang. De schrijver laat de lezer zich inleven in een personage, heel menselijk en heel herkenbaar. De oplossing van het raadsel over de moord doet de spanning oplopen. De schrijver weet emoties als medelijden of juist woede op te roepen. Je leest het met gemak in één keer uit, want ook de vertaling uit het Frans is erg goed.

Mooi geschreven verhaal over een politieagent die terugkijkt op de moord op een klein meisje, die jaren geleden heeft plaatsgevonden. Erg sfeervol en heerlijk melancholisch, geen feelgood boek. Claudel neemt je mee naar een Frans dorpje waar de bevolking lijdzaam toekijkt hoe een paar mensen misbruik maken van hun positie. Hypocrisie, desinteresse en machteloosheid wisselen elkaar af. De imperfectie van de mens in volle glorie, op subtiele wijze beschreven door een van de beste franse schrijvers van deze tijd.

Een bijzonder boek waarin de melancholie hoogtij viert. De triestheid wordt door Claudel zo beeldend, maar ook zo voelbaar beschreven. Het onvermogen van de personages om door te gaan met hun leven als hun geliefde er niet meer is. Tegelijkertijd komt de bruutheid van de oorlog en van de mens als persoon wreed naar voren. Toch zijn er ook lichtpuntjes van personages die toekijken en soms een helpende hand toesteken. Tegelijkertijd laat de schrijver zich soms ook wat filosofisch uit over het leven, in mooie metaforen neergeschreven. Zoals: "Het leven is merkwaardig. Het geeft geen waarschuwing. Alles zit erin vermengd en je kunt het niet uit elkaar halen; bloedige momenten volgen zomaar op momenten van genade. Alsof de mens een kiezelsteentje op een weg is, dat dagenlang op dezelfde plaats blijft liggen en dan ineens door een vagebond wordt weggeschopt en zonder reden door de lucht vliegt. En wat kan een steentje nou uitrichten?"
Mocht u van dit soorten teksten houden, dan kan ik u zeker dit boek aanraden. Zo ook zijn andere boeken.

Grijze zielen in stilte gelezen! Grijze zielen in stilte gevoeld!

Claudel geeft de personages een ziel, een ziel die soms beklemmend dichtbij komt!! Ik heb van passages genoten, ik ben door passages gegrepen. En moet na de laatste bladzijden even op adem komen...

Geschreven bij Grijze Zielen

Een indrukwekkend boek dat een sombere wereld schetst, waarin de dood (soms) een betere optie lijkt dan verder leven. De enige lichtpunten tegen het decor van de loopgraven van WO-I lijken jonge, stralende vrouwen... die net zo vluchtig heengaan als ze aanwezig waren. In een stijl geschreven die soms doet denken aan Emile Ajar, maar dan zwarter en grauwer.

Geschreven bij Grijze zielen

Heel wat keren teruggedacht aan momenten van dit boek, de atmosfeer van het front van de Eerste Wereldoorlog (terwijl dat slechts entourage was). Kon mij noch de titel, noch de schrijver herinneren. Totdat ik op 3-8-2013 een interview las in de Volkskrant met een schrijver/regisseur met een wel erg bekende naam: Claudel. Hij beschrijft een scene waar een jonge onderwijzeres op de top van een heuvel, uitkijkend over de slagvelden, een brief schrijft aan een soldaat, haar geliefde. Dat was dus het boek! (met een van de scenes die bij mij een diepe indruk achterliet, vooral vanuit degene die haar daarbij gadeslaat). Gelijk besteld, met 'Het Verslag van Brodeck' en 'Het kleine meisje van meneer Linh'. Herlezen dus!

Geschreven bij Grijze Zielen

In een niet bij naam genoemd Frans plaatsje, wat overschaduwd wordt door de 1e Wereldoorlog, is een moord gepleegd. Het slachtoffer is een beeldschoon 10-jarig meisje. De hoofdpersoon en verteller van het verhaal - een wat oudere politieman - probeert de ware toedracht hiervan te achterhalen. Door zijn gesprekken met dorpsbewoners, gemeentelijke ambtenaren, en andere betrokkenen vormt deze politieman zich een beeld van hetgeen wat gebeurt kan zijn, maar realiseert zich daarbij dat goed en kwaad in ieder mens schuilt. Niets is compleet zwart/wit, daartussen bevinden zich vele grijstinten. Tijdloze thema's zoals: liefde, schuld, berouw, verdriet en verlies komen aan bod en worden zeer mooi verwoord; zo mooi dat levensechte beelden zich vormen. Een aanrader voor diegene die houden van een melancholisch en ook wel een beetje droevig verhaal. Ik heb genoten!