Groter zal ik zijn het aangrijpende verhaal van een meisje over haar zelfbeschadiging

Mooi geschreven in duidelijke taal over het beschadigen van haar zelf,kan het iedereen aanraden het eens te lezen,dan begrijp je dit" probleem"beter ,stond er eerst wat sceptisch tegenover maar heb er zeker meer begrip voor gekregen

In dit boek word verwoord wat naar mijn mening veel mensen ervaren die zichzelf beschadigen. De muren waar je tegenop kan lopen in hulpverleningsland en in je eigen thuis omgeving. Ik vond in ieder geval veel herkenning in dit boek. En ik denk dat het voor de buitenstaander duidelijker kan worden wat het 'waaarom' van zelfbeschadiging kan zijn.

Voor iedere puber maar ook volwassene erg mooi en leerzaam boek! Een kijk in het leven van een ontroerend en bizar verhaal!

Dit boek geeft goed inzicht in het leven van iemand die doet aan zelfmutilatie, wat niet helpt maar godzijdank ook wat wel helpt, er is nog Hoop!

De schrijfster neemt je echt mee in het verhaal. Dat maakt het prettig om te lezen.

Dat ondanks dat het een heftig onderwerp is het toch een mooi boek is

Het eerste woord wat in mij opkomt na het lezen van dit boek is: heftig. Sanne Janssen heeft veel nare dingen meegemaakt, maar ze heeft het helder verwoord en ik vind het altijd dapper en bewonderenswaardig als iemand zo'n heftig en persoonlijk verhaal met de wereld durft te delen. Ik vind Sanne erg sterk overkomen. Een boek waarin je herkenning kunt vinden, maar waar ook hulpverleners wat van kunnen leren. Een klein nadeel vind ik dat er best wat tikfouten in het boek staan, maar dat doet niet af aan het verhaal zelf. Vier sterren!

Een openhartig verhaal waarbij duidelijk verteld wordt door de schrijfster hoe zij tot zelfbeschadiging is gekomen. Hoe dit een overlevingsstrategie is geworden die erger en erger werd. De strijd om met haar gevoel en het niet willen of kunnen voelen om te gaan. In dit boek vind ik goed naar voren komen hoe complex het onderwerp zelfbeschadiging is en hoe er door anderen op gereageerd wordt. Via dit verhaal ben ik geattendeerd op het bestaan van de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging. Goed om te weten dat deze bestaat.

Tijdens het lezen van dit boek blijven er toch een paar vragen door mijn hoofd spoken;
Als ze zo'n sterke doodwens heeft, waarom neemt ze dan dodelijke cocktails in op een plek waar andere mensen zijn en ze dus makkelijk gered kan worden. Drukt ze peuken uit op haar polsen als haar vrienden erbij zijn. Als je het echt zo graag wilt doe je het toch op een plek waar je niet betrapt kan worden?
Waarom heeft haar moeder nooit ingegrepen? Als je kind altijd onhandelbaar is als ze van haar vader komt, smeekt om er niet meer heen te hoeven, dan doe je daar toch iets mee als moeder zijnde?
En waarom geloofde haar moeder niet dat ze misbruikt was door haar vader, alleen door de woorden van de hulpverlener, terwijl die vader tegen haar ook gemeen en opvliegend was, wat de reden was van de scheiding.
Verder wel een duidelijk beschreven boek, je leeft heel erg mee en ziet het ook helemaal voor je. Sommige stukken waren echt misselijkmakend.