Hersenschorsing

Voor iedereen die te maken heeft met hersenletsel een absolute aanrader. Of ken je iemand in je omgeving? Lees dit boek! Het zal je een andere kijk geven op serieus moeilijke tijden. In dagboekvorm, helse dagen, als parels aan elkaar geschreven. Wat een herkenning, relativering, openheid, ontroering en met subtiele humor omschreven.
Ook voor de totaal-niet-hersenletsel lezers vind ik dit een een bijzonder goed boek. Dank!

Een waardevol boek voor mensen met PCS maar zeker ook voor iedereen die vecht tegen een ziekte.

Scherp geschreven met kracht, positiviteit en niet aflatende humor.

Dit zal lotgenoten, buiten de herkenbaarheid van klachten en tegenslagen, zeker moed geven om voor herstel te blijven knokken.

'Hersenschorsing' is denk ik voor lotgenoten een zeer welkome, menselijke, aanvulling op algemene folders en gesprekken met deskundigen.

Zelf heb ik MS (PPMS) en ik herken heel veel in de steeds kleiner wordende wereld, de onzekerheid, de druk op je relatie, het onbegrip van de doordenderende omgeving en de houding 'ik zie er niks van dus het zal (nog) wel meevallen'.

Dit boek is een steun voor iedereen die
vecht voor herstel en/of moet leren leven met beperkingen.

Ik raad iedereen aan, die te maken heeft met iemand met een hersenschudding of PCS om dit boek te lezen. Briljant geschreven boek over een bizarre periode. Realistisch, ontroerend, herkenbaar en met humor geschreven. Een feest van herkenning (helaas). Echte aanrader!

Ik ben 27 jaar oud en heb zelf psc.
Zoveel dingen in het boek zijn herkenbaar, je krijgt erkenning.

Ik ben heel blij met dit boek en raad het aan voor iedereen met hersenletsel, of als je iemand kent met hersenletsel en het wilt begrijpen.

Wat een boek! Het heeft me 3 dingen gebracht.
1. Herkenning en beter begrijpen van de fysieke problemen van mijn partner. Wat een geschenk!
2. Hoop dat er wel behandelingen zijn voor pcs die helpen.
3. En het laatste is het lezen zelf, wat ik in 1 dag deed en waarbij me ik me keer op keer tranen in m'n ogen lachte en smulde van de leuke woordvondsten. Dit was therapie voor mij! ☺️ En het is serieus goed geschreven dus!
Dankjewel Margot en Jeroen!

Hoewel de dagen voor Margôt voorbijkruipen met veel prikkels en overweldigende pijn, vlieg je als lezer door de tekst. Om haar humor kun je niet heen. Ook niet om haar aanstekelijke drang om weer te kunnen spelen, dansen, kortom zorgeloos te kunnen zijn. Op de momenten dat ze soms lekker dwars reageert, maar het tóch allemaal maar moedig aangaat, weet je: deze vrouw heeft een hoop overwonnen tijdens haar revalidatie. Ze maakt stappen vooruit en neemt je mee in elke terugval. Het is rauw maar het is nu eenmaal zoals het gaat. Met dit boek kan ze niet alleen anderen mensen met hersenletsel stimuleren om te blijven knokken, maar ook de mensen in hun omgeving meer inzicht geven. Ik heb zelf geen PCS maar kan het nu wel beter begrijpen bij mijn vrienden!

Margôt Ros (1965) is een Nederlandse actrice, komedieschrijfster en regisseuse. Ze liet zich voor het eerst opmerken in de televisieserie Goede tijden, slechte tijden en zou later meespelen in onder andere Gooische vrouwen en Flikken Maastricht. Echt schitteren doet ze sinds 2008 in Toren C, de serie die ze samen met Maike Meijer bedacht en schreef, en waarin ze elk tientallen typetjes vertolken. Ros speelde in meerdere theaterproducties en ontelbare films.

Tijdens een voorstelling in Amsterdam gaat het mis. Ros knalt met haar hoofd keihard tegen een ijzeren balk. Even gaat het licht uit, maar dankzij de adrenaline weet ze de avond tot een goed einde te brengen. De dagen erna moet ze echter inzien dat werken er even niet inzit; ze heeft weliswaar slechts een lichte hersenschudding, maar moet toch een tijdje rust houden. Weken later voelt ze zich nog altijd even beroerd: knallende hoofdpijn, overgevoelig voor licht en geluid, duizelig, geen energie, tot niets in staat. Het is het begin van een lijdensweg die jaren zal voortslepen.

Ros krijgt de diagnose PCS, post-commotioneel syndroom. Alle plannen, onder andere nieuwe opnames van Toren C, kunnen de vuilnisbak in. Een revalidatie van anderhalf jaar ligt in het verschiet. Een periode waarin ze stap voor stap zal leren hoofd en lichaam weer te belasten en grenzen te stellen. Het is een proces van vallen en opstaan, overal liggen valkuilen op de loer. Met professionele hulp leert Ros orde te scheppen in de chaos die haar hoofd is. Kon ze het af en toe maar even uitzetten. Wanneer ze hoort dat sommige patiënten nooit weer de oude worden, jaagt dat haar de stuipen op het lijf. Toch blijft ze vechten, want ze wil haar actieve en succesvolle bestaan terug.

'Ik zou zo op de cover van een glossy kunnen. […] Met als bijschrift: "Aan de buitenkant zie je het niet."'

Samen met haar partner Jeroen Kleijne schreef Ros Hersenschorsing. In dagboekvorm wordt verslag gedaan van een periode van meer dan 600 dagen, te beginnen met de fatale avond. Aanvankelijk krijgt de lezer een bijna dagelijkse update, maar na het eerste halfjaar worden de intervallen groter; de dagen rijgen zich aaneen, elke stap vooruit kost tijd. Het hele boek is in de ik-vorm geschreven, het perspectief van Ros is dan ook het enig denkbare. Dat neemt niet weg dat er een belangrijke rol is weggelegd voor partner Jeroen. Hoewel ze niet samenwonen, is hij haar steun en toeverlaat in bange dagen. Ros gunt de lezer een kijkje in haar privéleven, net genoeg om de impact van haar aandoening op partner, gezin en vrienden te schetsen.

Opvallend is de lichte toon van het boek, het zit werkelijk vol humor. Zo hebben bijvoorbeeld de aardappelen, die wekenlang in de koelkast gelegen hebben, een bontjasje gekregen. Er is Piepkrijt, de vogel die Ros elke ochtend snerpend fluitend begroet. En wat te denken van Somberhond, die Ros vergezelt op haar donkerste dagen. Talrijk zijn de verwijzingen naar de televisieserie Friends, de liefdesperikelen tussen Ross en Rachel zorgen ten huize Ros voor de broodnodige ontspanning.

Ondanks de afschuwelijke periode die in Hersenschorsing beschreven wordt, is het een plezier om het boek te lezen, je zou er gek genoeg bijna vrolijk van worden. De frustratie en boosheid bij Ros en haar omgeving moeten enorm zijn, en toch hangt er nooit een negatief toontje over het verhaal. Dat is meteen de grote verdienste van het duo Ros en Kleijne: ze hebben geen klaagzang neergepend. Ondanks alle ellende blijven ze positief en gaan ze ervan uit dat alles goed komt.

'Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel.'

Hersenschorsing is een positief en humoristisch relaas over leven met een traumatisch hersenletsel. Het is een verhaal over grote frustraties en kleine gelukjes, over vallen en weer opstaan.

* deze recensie verscheen eerder op hebban.nl *

na een val op mijn achterhoofd kreeg ik ook een hersenschudding. echt super vervelend ! hoofden nekpijn, duizelig . wandelen is massage voor de hersenen. en dat is ook zo. totdat ik wandelend met mijn nordic walking stokken over een stoeptegel viel op mijn voorhoofd. terug naar af. veel plat liggen en af en toe zag ik het niet zitten. goede begeleiding van mijn huisarts , neuroloog en fysiotherapeut . totdat ik door mijn dochter op het boek gewezen werd om te lezen. Met kleine beetjes lukte dat en wat ben ik blij dat Margot en Jeroen dit boek hebben geschreven.het heeft me zo geholpen . ik herken veel maar door de humor kreeg ik ook meer vat op die eigenzinnige hersens. ik ben er nog lang niet , maar het boek heeft mij geholpen . ook mijn huisarts en fysiotherapeut gaan het boek adviseren. bedankt Margot en Jeroen. mensen .... koop het boek!!!

Geschreven bij Hersenschorsing

Ondanks het zware onderwerp toch met veel humor geschreven. Het geeft goed weer wat hersenschade met een mens kan doen en hoe het het leven van die persoon en zijn of haar omgeving beïnvloed. Ook om te lezen hoe het hele herstel is gegaan is interessant om te lezen. Aanrader!

Dit boek beschrijft wat je zelf niet kan omschrijven en uitleggen aan je omgeving. Makkelijk geschreven met humor en heel herkenbaar. Zelfs met hersenpijn te lezen doordat het tekens 1 of 2 bladzijden zijn en groter lettertype.