Het diner

Geschreven bij Het diner

Als je dit boek leest, begrijp je hoe Herman Koch met Jiskefet zo grappig kon zijn: het zit 'm in de manier waarop hij naar mensen kijkt. Genadeloos, maar met voelbaar plezier, beschrijft hij met treffende details de onhebbelijkheden van bepaalde types, zonder dat deze kluchtig, plat of saai worden. Dit boek is geen dijenkletser, maar wel erg grappig op een villeine manier.
Daarnaast is het boek heel spannend en dat komt mede doordat het zo knap in elkaar zit.
Tot slot zet het je aan het denken over hoe ethisch 'loyaliteit' eigenlijk is, en tot hoe ver de liefde voor je kinderen kan en zou mogen gaan.
Dit was 'mijn eerste keer met Herman Koch', maar het smaakt zeker naar meer.

P.S. Laatst legde de bediening in een eetcafé mij uit wat er allemaal op mijn borrelplankje lag door alles met de pink even aan te wijzen. Ik had het een beetje zwaar... (lees het boek, dan begrijp je wat ik bedoel)

Geschreven bij Het diner

Tja wat zou je doen als..........
Vergoeilijk je altijd het gedrag van je kind(eren) Wijs je naar een ander...?? dit boek zet tot nadenken.

Het boek is makkelijk leesbaar zonder dat het een makkelijk boek is, dat is knap van Herman Koch.

Geschreven bij Het diner

Op zich niet zo slecht, maar de schrijver wijkt soms zodanig af dat het vervelend wordt... Ik had er meer van verwacht eigenlijk. (zomerhuis met zwembad van Herman Koch vond ik heel goed)

Je kan er niet omheen !

In Het Diner verteld de beroemde schrijver Herman Koch het verhaal van vier ouders die samen gezellig een avondje uit gaan eten. De schrijfstijl weet de lezer te captiveren met comische enigszins cynische beschrijvingen over kleine gebeurtenisjes die te maken hebben met restaurantcultuur. Iedereen die al eens in een iets duurder restaurant gedineerd heeft zal zich thuis voelen in de setting met zijn kleine porties, wijnetiquette en ongelofelijk belachelijke rekeningen. De schrijver spot dus met dit toegefelijk lachwekkend deel van onze maatschappij, maar het ware vlees van dit boek licht elders. Het is al meteen duidelijk dat niet alles koek en ei is binnen deze familie en dat er een sinistere paling onder het oppervlak schuilt.
Het verhaal wordt in zijn geheel verteld vanuit het perspectief van Paul Lohman, een gelukkige vader van een gelukkig gezin. Hij ontdekt echter snel dat het leven als een krentenbol is, met af en toe een hard stukje. Wanner zijn kind iets verschrikkelijks doet dreigt zijn geluk in een te storten. In hoeverre ouders verantwoordelijk zijn voor de daden van hun kinderen is een centraal thema van het boek. Wat er echt gebeurt is ondervinden we geleidelijk aan samen met Paul en doormiddel van flashbacks. We krijgen ook sommige anekdotes die het ware karakter van Paul blootleggen in flashback vorm te lezen. Buiten deze stukken speelt bijna het volledige verhaal zich af in het restaurant. Paul laat ook soms uitdrukkelijk en opzettelijk informatie weg, om het mysterie voor de lezer te vergroten. Hij is ook een zeer subjectieve verteller, maar dat is niet per se slecht. Zoals ieder personage is hij zeer complex en genuanceerd met zijn eigen meningen waar de lezer het waarschijnlijk niet altijd eens zal zijn.
Eén van mijn grootste punten van kritiek is dat het verhaal juist een beetje te veel zijn tijd neemt om de personages te ontwikkelen. De eerste honderd pagina’s worden enkel de personages en de setting geïntroduceerd. Het verhaal pikt pas echt op wanneer je het boek al voor twee derde uit hebt. Dit is gedaan om spanning te bouwen, maar het kan ook het tegenovergestelde effect hebben en de lezer vervelen. De ontknoping voelt daarentegen een beetje gehaast. Wanneer er eindelijk iets gebeurt is het als vijgen na Pasen.
In het algemeen is Het Diner plezierig om te lezen. Het bevat alle ingrediënten voor een goed boek: een mooie schrijfstijl, een interessant verhaal en unieke personages en setting. Ook voor mensen met iets minder geduld, zoals ik, is de climax het waard om door de trage eerste helft te lezen. Zeker voor fans van het werk van Koch is Het Diner een absolute aanrader.

Geschreven bij Het diner

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. Mijn grootste probleem met het diner zijn de personages. Wat een hekel had ik aan elk personage in dit verhaal. Meestal heeft dit geen invloed op mijn leeservaring, maar deze keer geraakte ik gewoon niet over mijn ergernis. De arrogantie en kortzichtigheid droop gewoon van de pagina’s. Vooral het hoofdpersonage. Wat een zielige man die niets anders doet dat druipen van jaloezie over de levensstijl van zijn broer. Zijn enige doel lijkt te zijn om een ongemakkelijke avond, nog ondragelijker te maken. Hoe meer we over hem te weten kwamen aan de hand van flashbacks, hoe meer ik me aan hem begon te ergeren. Het ganse verhaal en de interactie tussen de personages voelt erg geknutseld aan. Net alsof de personages geen mensen, maar robots zijn. Niets verloopt natuurlijk en het enige personage dat een beetje “menselijk” overkomt is de zoon van het hoofdpersonage. Vreemd is dit, vermits het ganse boek draait over de criminele activiteiten van de zoon en zijn neef. En hoewel hij dus eigenlijk de “slechterik” is in het verhaal, is hij toch de enige waar ik me een beetje toe aangetrokken voelde.

Aan de andere kant vond ik de manier waarop Koch het verhaal opbouwde erg aangenaam. Hij besteed heel veel tijd aan het beschrijven van de maaltijden, de omgeving en wat dat allemaal niet zal gekost hebben. Maar over de dingen die echt belangrijk zijn blijft hij opzettelijk erg vaag. De psychologische afwijking, de leugens tussen man en vrouw en de achtergrond van de personages. Het lijkt allemaal niet te veel rol te spelen. Hierdoor creëert hij een erg gespannen feest die uiteindelijk opbouwt naar de vraag waar het allemaal om draait: hoever ga je om je kind te beschermen?

Zelf moeder zijn is die vraag net wat er voor zorgde dat ik bleef lezen en het boek zelf uitgebreid met mijn man besprak. Ben je als ouder verantwoordelijk voor de daden van je kind? Is een kind altijd het product van zijn omgeving of heeft zijn aangeboren natuur toch vaak de bovenhand? En wat is dat juist je kind beschermen? Een boek dat ervoor zorgde dat ik dieper ging nadenken over bepaalde zaken en net daarom wil ik het toch nog graag twee sterren toekennen!

Geschreven bij Het diner

Van te voren dacht ik: Hoe kun je een spannend verhaal schrijven dat zich afspeelt gedurende slechts één diner? Maar goed, als winnaar van de NS publieksprijs dacht ik mij te laten gaan verrassen, maar dit is helaas niet gelukt.

Er gebeurt heel weinig in het boek en het duurt te lang voordat je ook maar iets te weten komt van waar het allemaal om draait. En het is niet zo dat je in spanning daar naartoe leeft.

Samenvattend vind ik het een boek met goed uitgewerkte personages maar een (zeer) saaie verhaallijn.

Geschreven bij Het diner

Het boek werd me aangeraden door collega's. Het is een genre dat ik tot nog toe niet las maar het kon me wel boeien.
Soms had de schrijver beknopter en meer gevat kunnen zijn en op het einde verliest het verhaal zijn spankracht.
Toch apprecieer ik dit boek en dan vooral om het gegeven: 'Hoe gaan ouders om met de misstappen van hun kinderen?'
Ik ben ook wel fan van de kritische kijk van de auteur op de 'klasserestaurants' met hun soms hilarische omschrijvingen van gerechten.

Geschreven bij Het diner

Ook ik had meer verwacht van een winnaar van de NS publieksprijs. Je zou haast denken dat deze prijs doorstoken kaart is. Mijn moeder zat in de jury en heeft dit boek ook niet als positief ervaren. Ik vond het een boek om door te worstelen. Moeite om de 300 pagina's te lezen. Een erg zwak einde en een heel erg lang opbouwend begin. 'HET' zit eigenlijk op 3 kwart en dan zwakt het weer af....

Geschreven bij Het diner

Het verhaal gaat over twee broers die met hun echtgenote in een chique restaurant gaan eten. Ze zijn samengekomen omdat ze een belangrijk onderwerp moeten bespreken, hun zonen hebben een misdaad gepleegd. In tegenstelling tot wat je zou verwachten bij het lezen van de titel van dit boek, is er geen gebrek aan actie, spanning of zelfs grappige momenten. Wat ik dan nog het spectaculairst vind, is dat het verhaal zich grotendeels afspeelt in het restaurant. De auteur maakte volgens mij ook heel goed gebruik van het afwisselen tussen spannende en iets grappigere momenten. Door het vermelden van de gedachten van het hoofdpersonage (Paul) zorgde hij daarvoor. Ik heb van sommige lezers horen zeggen dat ze het verhaal voorspelbaar vonden. Bij het lezen van de laatste delen van deze roman dacht ik het slot al te kennen, maar dan viel ik in de auteurs val. Het onvoorspelbare slot zorgt er voor dat de meeste lezers verrast worden en een goed gevoel houden bij dit boek. Het boek word dan ook nog is heel leuk verdeeld in een 5 gangen-menu en een fooi.