Het hoogste goed

Ik heb dit boek mogen lezen voor de leesclub van Bol.com. En wat heb ik ervan genoten! Ik vind het een prachtige poëtische vertelling. De schrijfstijl die zo kunstzinnig is, de metaforische omschrijving van het verdriet, alles draagt er aan bij dat het verhaal mij diep heeft weten te raken.
“Want komma’s waren als met je ogen knipperen: ze verleenden de dingen even respijt van het aldoor bekeken worden.”
Het boekje is dun, telt 143 pagina’s. Toch is dit zeker naar mijn inziens voldoende voor het vertellen van dit verhaal. Naderhand gaf het mij het gevoel een veel dikker boek gelezen te hebben. De manier van schrijven vereist je volledige aandacht, alleen op die manier kunnen de mooie zinnen tot je door dringen. Je vertellen wat ze te vertellen hebben.
“Tegenover hem produceerde zijn vader iets als een glimlach. De jongen liet die op de grond vallen, in de hoop dat hij in duizend stukjes zou breken.”
Het hoogste goed is een aanrader voor lezers die houden van een mooie vertelling met inhoudt. Eén waarbij je na gaat denken, tijdens en na het lezen. Tijd neemt om datgene wat je gelezen hebt te laten zakken.
“Want zelfs een woord houdt op met leven als het niemand heeft om iets tegen te zeggen.”
Ik geef dit boek 4 sterren.

Gelezen: 'het hoogste goed' - Andrea Bajani
zondag 5 maart 2017
“Er was eens een jongen die een verdriet met zich meedroeg waarvan hij niet wilde scheiden. Hij nam het overal mee naartoe. Hij liep er elke morgen mee door het dorp naar school. Als hij in de klas ging zitten, nestelde het verdriet zich aan zijn voeten en lag daar dan vijf uur zonder een kik te geven."

143 pagina's maar telt dit boek.
En toch voelt het alsof ik het hele leven van het hoofdpersonage mee heb beleefd.
Ik ken zijn naam niet, noch die van de andere personages of waar hij woont.
Toch heb ik met hem meegeleefd, ken ik zijn gevoelens en vooral zijn verdriet.
Een poëtisch boek dat het verdriet dat iedere mens met zich meedraagt onder de loep neemt.
Het verhaal benoemt geen enkele gebeurtenis specifiek en toch begrijp je alles.
Het taalgebruik is lyrisch maar het boek leest heel vlot.
'Het hoogste goed ' is een echte aanrader om verdriet vanuit een heel andere invalshoek te bekijken.

Een klein, dun boekje van 143 pagina’s. Een mooie, blauwe kaft met daarop een soort plattegrond die bij het lezen goed van pas komt.
De vierde roman van de Italiaanse Andrea Bajani (1975) is een aangename kennismaking met zijn werk.
Bajani gebruikt prachtige, bijna poëtische zinnen, heel vaak met een symbolische lading. Het is alsof je een heel dik sprookjesboek leest. Een verdrietig en donker sprookje waar gelukkig ook sprankjes hoop in voorkomen, zoals het een sprookje betaamt.
“Maar dit is geen sprookje” lees je vaak in dit verhaal en dan raak je weer even in de war…en het is ook geen sprookje, niet helemaal…
De personages van Bajani hebben geen namen en dat maakt dat je het verhaal van een afstandje ziet. Een soort raamvertelling waarin een jongen met zijn verdriet leeft; we zien hem worstelen met het dagelijkse leven waarin vooral het veel grotere verdriet van de vader steeds meer een probleem wordt. Hij wordt nageroepen door zijn schoolgenoten, hij wordt blij als hij met zijn verdriet door het bos kan dwalen en nog blijer als het meisje in zijn leven komt.
“Misschien dat er nu iemand verbaasd zal zijn te horen dat die jongen in de trein geen jongen was, maar een man van een meter negentig.”
Maar de jongen wordt een man en uiteindelijk neemt hij de trein naar de stad. Weg van het dorp en het bos waar hij vroeger zijn bescherming vond maar waar het nu te benauwd wordt. In de stad is alles anders en de man moet er opnieuw beginnen om er uiteindelijk op een nieuwe manier met zijn verdriet te kunnen leven.
Het Hoogste Goed is een prachtige vertelling waarin Bajani verdriet onderzoekt. Je moet de mooie symbolische zinnen stuk voor stuk goed tot je door laten dringen en dan nog blijven er vragen over, belangrijke vragen, misschien wel levensvragen…Dit is toch geen sprookje?

Een prachtig geschreven boek dat blijft boeien tot het eind. Het zal voor iedereen iets geven dat herkenbaar is uit het eigen leven. Heeft diepgang, maar is voor iedereen toegankelijk. Een boek om vaker te lezen.

Het hoogste goed vertelt het verhaal van een jongen die een verdriet met zich meedraagt net als zijn vader. Het verdriet van de vader is agressief. Het verdriet loopt altijd met de jongen mee en slaapt ook naast hem. Het speelt zich af in een dorpje wat ook getekend is op de cover. Waar het zich af speelt weet ik niet maar het kan elk willekeurig dorp zijn. In de loop van de tijd ontmoet de jongen een meisje en ontstaat er een band tussen hen. Ook zij heeft een verdriet maar neemt het niet mee als ze op pad gaat. Het is ook niet zo groot als van de jongen. Op een dag draagt de vader de zorg van zijn verdriet over aan de jongen. Dit valt de jongen en zijn verdriet zwaar. Uiteindelijk loopt het verdriet van de jongen weg, maar komt ook weer terug. De jongen besluit hierna om het dorpje waar hij woont te verlaten en vertelt hier niemand iets over. Hij vertrekt met de trein maar je weet niet naar welke stad. Hij houdt contact met het meisje, maar na verloop van tijd vervaagt ook dit contact. Het boek is op een sprookjesachtige wijze geschreven maar is een poëtische roman.Namen komen er niet in voor maar mis je in het verhaal ook niet echt. Het gaat vooral over het verdriet maar wat ik dan weer jammer vond dat het niet echt duidelijk werd waar het verdriet nu eigenlijk vandaan kwam. Het was helaas niet echt een boek voor mij al vond ik het wel heel leuk om het te mogen lezen. Ik geef het hierdoor ook 3 sterren

In 'Het hoogste goed' vertelt Bajani over verdriet. Er is veel verdriet op de wereld. Ik mocht meedoen met de leesclub van deze website, het Leesmagazine van Bol.com. Doordat je met meer mensen spreekt over dit boek kwamen er prachtige zinsnedes en uitleg gegeven. Dat zorgde er voor dat 'Het hoogste goed' een behapbaar boek werd. Want ook al telt deze novelle maar 143 pagina's. indringend is het wel. En nee het is geen sprookje, ook al begint Bajani met Er was eens een jongen. Ontroerend is zijn poëtische schrijfwijze die ritmisch, persoonlijk en melodisch is.

Een kleine hint over een paar hoofdstukken:
Het jochie en het meisje dwalen door het bos. Hij komt op het kerkhof. Ze liepen door de velden, sprongen over de rails en kwamen daar in de wijk. De mensen die worden genoemd zijn verdwaald in hun emoties, in liefde geven, met elkaar en voor elkaar, ze kennen de woorden niet meer. De spoorbaan laat zien dat beelden anders zijn. Als de trein voorbijrijdt zie je niets, de andere kant van het spoor is als een plek waar je niet moet komen. zo wordt het weergegeven en verteld, en niemand checkt het meer, en neemt het over. Tsja. dwalen over straat, bos en hei en het lijkt of daar nooit een eind aan komt.

Er is veel verdriet, maar leest u deze novelle zelf.

‘Het hoogst goed’ is een klein boekje over een heel groot gevoel, te weten het verdriet.

Maar wie zich enkel zou laten leiden door de bovenstaande zin of door de uitleg op de achterflap om zich een beeld te vormen van waar het over gaat zal ongetwijfeld tekort schieten. Zie je, dit boekje laat zich met maar weinig andere boeken vergelijken. Het is een novelle, een soort van korte roman, een soort fabel of een sprookje dat zomaar zou kunnen beginnen met ‘Er was eens…’ maar zo begint het dus niet.

Andrea Bajani heeft dit boek geschreven in de vorm van emoties en staat bol van de metaforen. Het is een unieke schrijfstijl waaraan je even moet wennen en dat niet voor iedereen is weggelegd. Zo valt het verdriet waar het over gaat valt, qua visualisatie, nog het best te vergelijken met een hond. Immers zoals er honden zijn in soorten. Zo is er ook verdriet in soorten. Maar er komen ook katten in voor en vogels – gevleugelde vrijheid en blijheid, weet je wel. En ook een meisje. Want wat is een jongen nu zonder meisje… Het meisje woont aan de andere kant van het spoor. Samenhangend met het spoor is er ook een spoorwegboekje, waarvan de jongen alle aankomst- en vertrektijden placht uit zijn hoofd te kennen en daarna niet meer. Niet omdat hij ze plotsklaps vergat maar omdat, met het volwassen worden, het leven op gezette tijden leiden niet meer zo evident blijkt te zijn.

Er is slechts één vertelperspectief en namen komen er niet in voor. Andrea Bajani schrijft over de man, de vrouw, de jongen, het meisje,… Het maakt dat iedereen zomaar iedereen zou kunnen zijn, en in welke mate je de personages omarmt of op afstand laat blijven heb je dus als lezer helemaal zelf in handen. Ik vond deze manier van schrijven die een zekere mate van afstandelijkheid creëert absoluut niet storend, integendeel. Verdriet is een nogal sterke emotie en door de personages naamloos te laten kanaliseert de schrijver deze emotie dusdanig dat ze makkelijker te bevatten en te verdragen is. Je wordt als het ware nergens door het verdriet meegesleurd of overweldigd.

Een bijzonder geslaagde en gelaagde roman waar ik niet alleen veel leesplezier heb gehad maar ook veel heb moeten bij nadenken.

Er zijn van die boeken die je direct meezuigen in het verhaal en waarbij je baalt als je de laatste bladzijde gelezen hebt. Het hoogste goed van Andrea Bajani is er daar wat mij betreft één van!
Een prachtig, ontroerend en emotioneel verhaal over een jongen en zijn verdriet. Je volgt de jongen op zijn weg door het leven, terwijl zijn verdriet niet van zijn zijde wijkt en over hem waakt. Op zich is het op een vrij afstandelijke manier geschreven, zo heeft bv niemand een naam in het boek, maar toch raakte het verhaal mij diep. Juist datgene wat niet verteld wordt maakt dit verhaal zo indrukwekkend. Je leeft mee met de jongen, met het meisje en zelfs met het verdriet.
De schrijfwijze is erg prettig, het boek deed mij denken aan 7 minuten na middernacht van Patrick Ness en Het kleine meisje van meneer Linh van Philippe Claudel. Mocht je één van deze boeken met plezier gelezen hebben, dan is dit boek zeker een aanrader!
Ook een groot compliment aan de vertalers van dit boek. Dit boek is zo prachtig geschreven dat het staat of valt met de vertaling.

Het hoogste goed door Andrea Bajani

Het hoogste goed, ik moest er even inkomen. Maar toen ik er in zat, zat ik er ook echt in. Dit boek is geschreven als een sprookje, en toch weer niet. Het is tastbaarder en concreter, al zweeft en mijmert het. Het is een prachtig, intiem, poëtisch boekje over verdriet.
Verdriet, iets wat we allemaal op de een of ander manier met ons meedragen maar waar we vaak niet over praten of ons over schamen.

In dit boek volgen we een jongen en zijn verdriet. We volgen hem van kinds af aan, wonende in een dorp, tot grote man in een stad. Doordat het altijd over ‘een jongen’, ‘een meisje’, ‘de vader’,…,gaat is er bij het lezen eerst een afstand (bij mij toch) maar die ruimt gauw plaats voor een invoelen van het verdriet. Wat misschien niet mogelijk was als iedereen en alles wel een naam kreeg.
Kommil Foo deed dat ook al in hun liedje ‘Mijn gezelschap’, over eenzaamheid. Winston Churchill noemde zijn depressie een zwarte hond… Door meer afstand te nemen van iets kan je het dichterbij brengen. Het verdriet is hier echt een extra personage.

Dit boek staat vol wonderschone zinnen en ideeën om te onderlijnen. “In wezen is het niet zo belangrijk dat iemand iets moois ziet als het gebeurt.”
Koester ze.

Lees dit boek, omarm je eigen verdriet. Praat er over, doe er iets mee. Ga naar het bos, verblijf op het kerkhof, schrijf brieven en geloof in je eigen sprookje.

Maar begin bij het begin: “Er was eens…”

Geschreven bij Het hoogste goed

Het hoogste goed is een erg mooi verhaal over een jongen en zijn verdriet.
De jongen woont in een dorp - te zien op de cover van het boek - samen met zijn ouders.
Hij woont er niet alleen, zijn verdriet vergezelt hem voortdurend. Het verdriet heeft hij vlak na zijn geboorte van zijn moeder gekregen, zij heeft het in zijn wieg gelegd.
Er leuk heeft de jongen het thuis niet , zijn ouders besteden nauwelijks aandacht aan hem en de vader draagt zelf een groot verdriet met zich mee.
Ook op school en met de andere kinderen in het dorp gaat alles niet zoals goed zou zijn voor de jongen.
Maar na een tijdje leert hij een meisje kennen, het dunne meisje en dan wordt zijn verdriet wat minder.
Eenmaal volwassen verhuist de jongen naar een grote stad en ook dan reist het verdriet met hem mee.
Hij gaat alleen, zonder het meisje.
In Het hoogste goed onderzoekt de auteur, Andrea Bajani, het wezen van verdriet. En hij doet dat subliem.
Het boek is prachtig geschreven, er staan hele mooie zinnen en metaforen in.
" De borst was leeg en dus kreeg de jongen via de tepel van zijn moeder alleen leegte binnen. Hij voelde die langs zijn keel schrapen en omlaag zakken. "
Het boekje kun je het beste langzaam lezen en elke zin laten bezinken. Dan komt het het beste tot zijn recht.
De jongen, de vader, de moeder, het dunne meisje, ze hebben in dit verhaal geen namen, maar dat soort totaal niet.
Het verhaal is universeel, het dorp zou ieder dorp kunnen zijn, de jongen iedere jongen, de stad iedere stad.
Het hoogste goed, een van de meest bijzondere boeken die ik dit jaar gelezen heb.