Het laatste land

Een ramp van ongekende omvang vindt plaats waardoor de bevolking van een kleine eilandengroep in de Atlantische Oceaan geïsoleerd wordt van de buitenwereld. De eerste dagen denkt men nog dat de door de zware storm veroorzaakte schade aan o.a. de verbindingen met het vaste land spoedig is hersteld, maar dit blijkt valse hoop te zijn. Vissersboten, die voor de storm zijn uitgevaren, keren niet terug. De veerverbinding met het vaste land komt niet. Er is geen enkel contact meer: de bewoners zijn op elkaar aangewezen. Lange tijd troost men zich met de gedachte dat eens vroegere bewoners terugkeren en dat er voedsel en bouwmaterialen worden aangevoerd.

Op een gedetailleerde, maar wel vlot te lezen wijze beschrijft Trees Anna hoe de bevolking geleidelijk aan zich er van bewust wordt dat zij het met elkaar moeten doen, wil men kunnen blijven leven. Ik vind haar stijl van schrijven grandioos omdat zij haarfijn de personen in het verhaal weet neer te zetten en aangeeft wat hun beweegredenen zijn voor hun gedrag in een dergelijke kritieke situatie.
Bij gebrek aan voedsel en materialen zoeken de bewoners naar mogelijkheden om zelf voedsel te verbouwen en dieren te fokken. In het hele verhaal loopt de rode draad van wanhoop heen en de vurige wens dat verdwenen familieleden eens weer terugkomen.

Anders dan in het boek “De Reddingsboot” van Charlotte Rogan leidt de steeds groter wordende ellende niet tot kannibalisme of andere smerige spelletjes tegenover de medemens. Het verhaal vind ik zo goed in elkaar dat het zou kunnen dienen als voorbeeld voor opleiders in de rampenbeheersing wat men in dergelijke juist niet moet doen.

Hoe langer de situatie voortduurt, hoe inventiever de bewoners worden. De bodem, die op zich weinig geschikt is voor landbouw, levert afwisselend wat voedsel op, echter te weinig om alle monden te voeden. Er treden vreemde plantenziekten op en ook het vee krijgt regelmatig met ziekte te maken. Geleidelijk aan vallen er doden en de bevolking loopt snel in aantal terug. Met gebruik van het materiaal van ingestorte huizen probeert men de eigen huisvesting warm te houden, echter ondervoeding en kou leiden tot zwakte en daardoor ziekten, die niet altijd verklaarbaar zijn.
Ook probeert men zelf met kleine bootjes naar elders te varen, welke poging mislukt. Na vele jaren geïsoleerd te hebben geleefd, zijn naast Unnar, van wie de ouders voor de zware storm naar het vasteland zijn gegaan, nauwelijks nog bewoners over. Tot de dag waarop Unnar alleen overblijft en nu met recht “alleen op de wereld”.

Ondanks de zware problematiek heb ik “Het laatste land” met veel interesse gelezen, waarbij ik vooral de beschrijving van het menselijk gedrag erg goed vind.

Dit fascinerende verhaal gaat over een eilandengroep midden in de Atlantische Oceaan.
Het leven is er goed totdat er een zware storm komt want dan veranderd alles voor de mensen op het eiland want ineens is ook alle contact met het vasteland verloren gegaan.
Hierdoor kunnen er geen goederen meer geleverd worden en moeten de mensen zien hoe ze zichzelf kunnen redden.
De brandstof raakt op en de winkeliers willen alleen nog maar contant geld voor de aankopen maar de winkels raken leeg en zelfs in het ziekenhuis kunnen ze niet meer iedereen helpen want daar raakt ook alles op.
We leren Unnar kennen, hij is nog heel jong als de storm komt, zijn ouders waren op dat moment op het vasteland en zijn na de storm niet meer terug gekomen en hij probeert op allerlei manieren te overleven.
De boeren beschermen hun dieren want ze zijn bang dat die gestolen en opgegeten worden door de overlevenden.
Er zijn ook bewoners die proberen om met boten het vasteland te bereiken.
De bewoners die achterblijven krijgen het steeds zwaarder en komen in verschrikkelijke barre omstandigheden terecht.
Terwijl de jaren verstrijken kunnen sommigen het zich heel niet meer voorstellen hoe het eerder was en wat er allemaal te koop was.

Wat een geweldige schrijfster want vond het een boeiend verhaal en kon het boek moeilijk aan de kant leggen en wilde graag weten hoe het zou verlopen.

Ik vond dit boek veelbelovend, mede door de goede reviews hier. Het is dat ik dit boek voor mijn boekenclub gelezen heb, anders had ik het niet uitgelezen. Het is zeker boeiend om te lezen hoe een samenleving uit elkaar valt / verandert als er iets ingrijpends gebeurt, maar mijn ervaring met dit boek was dat hoe verder ik kwam hoe depressiever ik werd. Ik vond het vaak langdradig en ik had de neiging veel terug te bladeren, omdat ik niet meer wist wie wie was.