Het meisje dat Het Kanaal overzwom

Een politieke thriller, een strandroman of een sportief eerbetoon? 'Het meisje dat Het Kanaal overzwom', het tweede boek van Willem Bux (over onder andere Willem Bux), heeft van alles wat – op z’n Buxiaans.
Bux is bepaald geen gevierd schrijver, en in Het meisje verwijst hij dan ook een enkele keer naar zijn debuut, Het elftal dat de mist inging. Dat boek liep voor geen meter, zo laat de auteur met aanstekelijke zelfspot weten. Terwijl dat toch een heel aardig boek is.
Met Het meisje laat Bux zien dat hij is gegroeid. Het boek is beter van compositie, de dialogen zijn sterker en het heeft een mooi en verrassend plot. Er lopen verschillende verhaallijnen door elkaar waarvan je gedurende de rit afvraagt of die wel ooit bij elkaar zullen komen.
Ook in dit boek is Bux de uitgerangeerde sportjournalist die nog één keer een kunstje flikt voordat hij in de vergetelheid verdwijnt. Zijn werkgever, een regionaal dagblad, heeft hem op straat gezet en bij toeval wordt hij gevraagd de PR te verzorgen van een 18-jarig meisje dat het plan heeft opgevat Het Kanaal over te zwemmen – en op dezelfde dag weer terug. Het boek gaat minder over de zwemprestatie, maar vooral om de reden waarom dit meisje dit wil gaan doen. Het boek gaat ook niet over de PR want daar doet Bux niets aan, ook al is hij daarvoor ingehuurd. Hij wil begrijpen én ingrijpen.
Bux kan een mooi verhaal neerzetten. Met gemak springt hij van politiek gekonkel naar een verscheurd gezin, en van zijn voormalige krantenredactie naar de stranden van Dover. Niet de hoofdpersonen spelen de hoofdrol, maar het verhaal. Bux is niet de auteur die de diepe lagen beschrijft onder de mensen in zijn boek. Het gaan hem om de gebeurtenissen. Daarin mag hij wel iets meer uitweiden. Dat de (enige) seksscène in het boek tien regels duurt, waarin het hem zelfs lukt om in dat tijdsbestek twee orgasmes neer te zetten, is dan niet eens zo onlogisch want de details mag je er bij Bux’ minimalisme gelukkig zelf bij verzinnen.
Een boek zonder al te veel uitweidingen heeft een groot voordeel: de vaart zit er goed in. Je wordt direct in het boek gezogen en je wilt vanaf het begin weten hoe het afloopt: haalt het meisje de overkant of verdrinkt zij, net als haar moeder jaren geleden? De verrassing van dit boek zit niet in die ontknoping, maar in een andere. En die is niet bepaald smakelijk maar voelt wel goed. Daarom is dit boek een echte aanrader voor wie deze zomer op het strand zit en twijfelt of hij een stukje gaat zwemmen of een stukje gaat lezen in Het meisje. Tip: doe het laatste. En dan maar wachten op – na 'Het elftal dat' en 'Het meisje dat' – een volgende Bux in de ‘dat’-serie.