Het spel van de engel

Geschreven bij Het spel van de engel

Na DSVDW is dit een tegenvaller. Enerzijds lijkt het verhaal op het verhaal in DSVDW maar toch kon het mij niet grijpen. Anderzijds vliegt het verhaal alle kanten op. Soms niet te volgen, de hoofdpersoon lijkt in een psychose te verkeren. Achtervolgingen waar 007 jaloers op zal zijn (en ik niets aan vind).
Ik heb het boek wel uitgelezen en ben daar blij mee nu ik door aan het lezen ben in De gevangene van de hemel waar de twee vorige verhalen samen lijken te komen, in elkaar gevlochten worden.
Dus: aanschaffen en je er met weinig verwachtingen doorheen slepen om vervolgens deel drie in 1 ruk uit te lezen!

Ik ben net over de helft, en vind dit boek nu al prachtig!
Minstens zo mooi als " schaduw van de wind " en misschien nog wel mooier.
Een spannend verhaal vol intriges in het oude Barcelona, moeilijk om weg te leggen! Sommige karakters uit "Schaduw van de wind" komen in "Het spel van de engel terug" zoals de boekhandelaar Sempere.
Als je de 1e mooi vond: Deze zeker ook gaan lezen!

Het zijn de turbulente jaren twintig in het betoverende Barcelona van het modernisme en Gaudí waarin Carlos Ruiz Zafón zijn protagonist David Martín laat dwalen. Martín heeft al vroeg zijn ouders verloren, maar vindt ook al vroeg troost in boeken. Zijn werk bij de krant De stem van de industrie is pure noodzaak, en onder het bezielende peetvaderschap van de rijke Pedro Vidal kan hij gaan schrijven. Pulp alhoewel en uitgebuit door twee louche uitgevers, literair vechtend voor de 200 pagina’s iedere maand, maar hij kan schrijven. Dan komt hij in contact met de Parijse uitgever Andreas Correlli.

Andreas Correlli, de gevallen engel; de engel des duivels, roept een umheimlich gevoel op bij zijn eerste verschijnen. Correlli laat Martín en de lezer de duistere kant van Barcelona zien; in verlaten villa’s en op duistere begraafplaatsen duikt hij op met zijn “glinsterende gele pupillen” en “een wolvengrijns om zijn lippen die het bloed in mijn aderen deed stollen”. En laat David Martín als een moderne Faust zijn ziel verkopen; hij moet een nieuwe Bijbel schrijven: een verhaal waar men voor zal leven, sterven en doden, maar dan literair. Een opdracht met verre gevolgen, zo leert Martín ook als hij ontdekt dat de opdracht al eerder gegeven is, toen gegoten in het ‘vergeten’ boek Lux Aeterna.

De jaren twintig komen rauw, gewelddadig en vooral geloofwaardig en benevelend op uit de pagina’s. De sfeer die Zafón oproept is die van verrotting, geforceerde modernisatie en – zeker bewogen levens. Gespannen dialogen en scherpe observaties vloeien uit Zafóns pen in een prachtige taal. Het spel van de engel is dan ook niet zomaar een roman, in eerste inzicht een bildungsroman draaien om de dan nog jonge David Martín, maar geboeid met trekjes uit de gothic novel van vervlogen tijden.

Ondanks dat de literaire grootmeester Carlos Ruiz Zafón opnieuw een literair werk van formaat heeft weggezet dat ook nog vlot wegleest, vraagt hij heel wat van de fantasie van de lezer. Zoals gezegd grijpt Zafón terug op de stijl van de Engelse gothic novels uit de Romantiek, maar dit houdt wel in dat een hersentumor geuit wordt in een uit Martíns hoofd kruipende spin en afspraakjes in jaren geleden afgebrande bordelen. Toch geeft het magisch realisme een extra diepte aan Het spel van de engel. Dit in tegenstelling tot de harde actie waarmee de laatste hoofdstukken gepaard gaan; het verhaal vervlakt en verliest zijn kracht – dat van een meesterwerk. Jammer..

In zijn nieuwste roman schrijft Zafón over schrijven; de kunst van schrijven, van woorden – maar vooral de macht van woorden. Elk boek heeft een ziel, zo legt boekhandelaar Sempere David uit, de ziel van de schrijver..

Het spel van de engel is een boek wat je of nooit zal uitlezen, of binnen een paar dagen uit hebt. Zafon heeft weer een meesterwerk geschreven wat zich afspeelt in Barcelona. Dit keer heeft Zafon zijn boek echter een wat duisterder tintje gegeven.
Mensen die bekend zijn met Faust zullen veel herkenbare parallellen zien. Toch heeft Zafon een originele invalshoek en er een totaal eigen verhaal van gemaakt. Dit is zonder twijfel een van de betere boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen.

Normaliter gruwel ik van zinnen als "Nooit vergeet hij de eerste keer dat hij het zoete gif van ijdelheid in zijn bloed voelt en gelooft dat..." en kan het mystieke mij ook niet erg bekoren, echter dit boek heb ik in één ruk uitgelezen. Wat een ontzettend begenadigd verteller is dit! Vanaf de eerste bladzijde zat ik in het verhaal en ik heb het met moeite zo nu en dan naast me neer kunnen leggen. et steekt ontzettend goed in elkaar en het is, ondanks de af en toe wat 'swami-bami' gedeelten over geesten en dergelijke (aan de andere kant maakt dit het boek nu ook wel weer erg bijzonder), ontzettend interessant. ik waande me weer helemaal in Barcelona.
Echt een aanrader!

Dit is het 2de boek van Zafòn dat ik lees in deze serie en het derde ligt al klaar. Het boek brengt je in een bepaalde sfeer van rust en toch spanning, van mysterieus, nieuwsgierigheid. Het is geen thriller, maar je wil er blijven in verder lezen.

Geschreven bij Het spel van de engel

Na het lezen van het eerste boek ben ik direct doorgegaan in dit vervolg, met hoge verwachtingen. Helaas werden deze niet echt waargemaakt.
In eerste instantie waren er een hoop gelijkenissen met het eerste verhaal, maar het duurde erg lang voordat het verhaal een beetje op gang kwam. Toen het eenmaal zo ver was vond ik het een grote warboel aan namen waardoor ik het maar moeilijk kon volgen. Met name de ontknoping viel me erg tegen, deze was echt niet bevredigend.
Het verhaal is qua schrijfstijl wel zoals we gewend zijn uit het eerste boek, dus wat dat betreft is het wel een aanrader.

Geschreven bij Het spel van de engel

Dit boek werd minder goed ontvangen dan 'Schaduw van de Wind'. Toen ik het de eerste keer las, vond ik dat ook. Het begin was ijzersterk maar daardoor wilde ik te snel weten hoe het boek zou aflopen en ging ik er doorheen als een sneltrein. Ik miste daardoor veel details en raakte daardoor veel verhaallijnen kwijt. Het einde van het boek werd daardoor een beetje teleurstellend. Bij gebrek aan nieuwe boeken ben ik het later nog een keer gaan lezen, nu keurig in het tempo van een NS Sprinter. En ik heb van elke pagina genoten. Toegeven: veel verhaallijnen, af en toe wat ingewikkeld, maar ze komen toch mooi samen op het einde en worden - als je de details goed leest - wel degelijk mooi afgerond. Punt is dat je misschien wat meer van Goethe's meesterwerk Faust moet weten - en dat in 'het Spel van de engel' moet herkennen - om het verhaal beter te begrijpen. Een pact met de duivel sluiten waar je later onderuit wilt komen. Dit gegeven is door Zafon op mooie wijze gecombineerd met het mysterie rondom het Kerkhof der Vergeten Boeken (dat we al kennen van de schaduw van de wind), sterke karakters, humor en veel spannende (sub)plots. Misschien zou het boek wel iets evenwichtiger zijn geworden bij wat minder (snel op elkaar volgende) wendingen aan het einde van het verhaal. Vooral op dat moment moet je je dwingen om heel langzaam te gaan lezen zodat je alles nog goed kan bevatten. Loop je deze valkuil niet in, dan heb je heel veel waar voor je geld. Ik kijk uit naar de volgende delen.

Geschreven bij Het spel van de engel

Waar ik enorm heb genoten van de Schaduw in de Wind vond ik dit tegenvallen. Zafón is een goed auteur, hij weet een heel bijzondere sfeer te scheppen, maar in dit boek ontbreekt het verhaal een beetje. Natuurlijk kan hij enorm goed zinnen componeren, maar iets meer verhaal en vaart was zeker welkom geweest.

En nu wacht ik weer ongeduldig op een volgend boek van Carlos Ruiz Záfon.

Schaduw van de Wind vond ik in één woord geweldig. Binnen no time had ik hem uit. Vol enthousiasme begon ik dan ook aan de Het spel van de Engel. Helaas vond ik dit boek een stuk minder boeiend dan zijn voorganger. Niet slecht, zeker niet, maar het kon me gewoon niet zo boeien. Veel is vaag, blijft vaag en wordt niet opgehelderd voor mijn gevoel. Het einde van het boek vond ik dan ook een beetje teleurstellend.