Huisje boompje beest roman

Het is zo'n typisch Nederlands veel te makkelijk weglezend, weinig diepgang kennend lekker voor op het strand boek. De personages zijn vlak, de altijd aanwezige expliciete en platte seks/poep en plas verhalen ruimschoots vertegenwoordigd maar zonder doel in het verhaal. Kortom, tegenvaller. Terwijl ik Roos haar verhalen en columns in de Linda heel goed vind en vaak zeer humoristisch en treffend. Her en der is staan er wel enkele rake observaties in het boek, maar dat is het dan ook.

Vol goede moed begon ik met het lezen van het boek van Roos Schlikker: Huisje Boompje Beest. Helaas is mij het boek tegengevallen. Waarom?

De cover ziet er vrolijk is, maar als je plot op de achterkant van het boek leest, is het verhaal meer een thriller: Joris en Lidia leiden een perfect leven in een mooie vinex-wijk waar ze alles hebben wat hun hartje begeert. Maar als plots een charmante fotograaf hun nieuwe buurman wordt en geruchten over hem de ronde doen, verandert hun mooie leventje al gauw.
Dit klinkt allemaal goed en het zou een mooi verhaal kunnen zijn, ware het niet dat de schrijfstijl mij tegenviel. Ik had soms moeite om het verhaal te volgen en het boek (uit) te lezen. Na het lezen is mij niet veel bijgebleven, anders dan dat een gerucht iemands leven kan verwoesten.

Het begin van het boek vond ik erg apart. Ik vraag mij echt af wat dat nu toevoegt aan het verhaal.
Favoriete personages heb ik ook niet in dit boek. Ik vond ze allemaal een beetje vlak overkomen en kon mij met geen enkel karakter inleven.
De auteur kende ik niet, maar de persoon komt mij wel bekend voor en dat komt door een televisieprogramma. Roos Schlikker is niet een auteur die op mijn lijstje van te onthouden schrijvers komt, en dat is toch jammer.

Ik vind het een gemiste kans: de plot van het boek is goed, maar de uitwerking is in mijn ogen niet goed uit de verf/pen gekomen. Ik ben niet enthousiast en vind dat erg jammer.
Ik ga het boek niet aanraden, helaas.
Het boek krijgt twee hartjes.

Recensie van Huisje, boompje beest van Roos Schlikker

Het verhaal speelt zich af in een Vinexwijk. Veertigers hebben er op woonerven hun huizen met tuinen. Drie echtparen te weten Joris en Lidia met hun twee kinderen Daniel en Sterre, Ramon en Evelien met dochtertje Lieke en buurvrouw Jonneke, die 3 kinderen heeft, maar haar man is op zoek naar zichzelf naar Portugal vertrokken en is zich al anderhalf jaar aan het bezinnen op zijn leven.
Hun levens, die al de nodige problemen kennen, worden overhoop gegooid door de komst van een alleenstaande buurman Rob, een fotograaf. Een hele charmante man. Waarom komt hij daar wonen? Is dat verdacht? Er gaan geruchten op de tennisclub.

Roos Schlikker stelt in dit boek onder meer de volgende thema's aan de orde:
midlife-crisis-problemen (tel of doe ik nog mee?)
wil ik wel of niet nog een derde kind?
hoe geef ik een eigen doel aan mijn leven?
hoe ga ik om met ontevredenheid over mijn huwelijk?
hoe belangrijk is je uiterlijk?
wat onderneem je als je vermoedt dat er een pedofiel in jouw buurt woont?

Dit heeft ze gedaan in een vorm, die zulke extreme proporties aanneemt, dat de personages onecht worden. Welke man gaat in zijn eigen tuin zitten poepen? De sex-scenes in het boek komen heel bedacht over. Het verhaal van de bloempotman lijkt er met de haren te zijn bijgesleept en het einde daarvan is ook onbevredigend. Zijn het dromen of is het werkelijkheid, zoals bijv. de scène in een onweersbui. Het voegt ook niets toe aan het verhaal.

Ze slaat helemaal door bij het beschrijven van de nachtclubscène. Rob en Joris gaan daar naar toe, maar ik kan me niet voorstellen dat je daar iedereen zo maar mag fotograferen.

Het taalgebruik is simpel en probeert populair te zijn: bijv. pielemuisje. De kont van Lidia: dat is geen reetje maar een hertenkamp. Nou niet bepaald een fraaie metafoor.

Als Roos Schlikker dit hele verhaal ironisch heeft bedoeld als waarschuwing om iemand niet te snel te veroordelen, dan heeft ze dat bij mij niet kunnen bereiken. Ik kan me met geen van de personen identificeren, ik vind het een bedacht verhaal en de hoofdpersonen zijn één voor één karikaturen.

Hoe de klopjacht op de pedofiel eindigt zal ik niet verraden, maar ik vind ook het einde van het boek heel zwak. Jammer, want de onderwerpen zijn op zich best interessant genoeg om over te schrijven, maar in dit boek teveel tegelijk aangepakt en onuitgewerkt.

Huisje boompje beest van Roos Schlikker (1975) gaat over buren in een keurige Vinex wijk die het allemaal goed voor elkaar lijken te hebben: De steeds van hobby wisselende Joris, zijn vrouw Lidia, die haar problemen weg eet en hun puberende zoon en dochter. De altijd vrolijke en vol tegeltjeswijsheden zittende Jonneke, die al een hele tijd alleen voor haar drie kinderen zorgt omdat haar man ‘eventjes’ wat dingetjes voor zichzelf aan het uitzoeken is in Portugal en de steeds dezelfde flauwe grappen vertellende Ramon en zijn nerveuze, eindeloos doorratelende vrouw Evelien.

Als blijkt dat een hoekhuis bij hen in de straat is verkocht aan een man alleen, vinden ze dat een beetje raar. Wat moet iemand in zijn eentje met een eengezinswoning? Rob, de nieuwe buurman, blijkt echter een knappe, charmante en bereisde fotograaf te zijn en valt al snel in de smaak. Maar dan vangt Evelien op de tennisclub verhalen op over Rob die twijfels oproepen en besluit ze te onderzoeken of de geruchten op waarheid berusten.

Huisje boompje beest is een luchtig geschreven en makkelijk leesbaar boek over serieuze onderwerpen en zit vol herkenbare personages, die meer dan alleen vieze luchtjes lijken te maskeren. De cover met de zonnige gele letters tegen een strakblauwe lucht en de barbecue met gesloten deksel waar donkere wolken uit ontsnappen past, net zoals de titel, goed bij het verhaal.

Citaat: Rob haalde zijn schouders op. 'Ach, iedereen is op zoek naar een manier om zijn eenzaamheid te maskeren.'

In haar debuutroman, Huisje boompje beest, neemt Roos Schlikker [1975] de lezer mee naar een Vinex-wijk waar het, op het eerste zicht, heerlijk is om te wonen en waar Joris en Lidia alles lijken te hebben om gelukkig en tevreden te zijn: goed huwelijk, mooi huis, twee kinderen - een jongen en een meisje, een goede baan en aangename buren.
Alleen is niet alles wat het lijkt en tussen de regels spatten al van bij de eerste hoofdstukken de verveling en de onderhuidse spanningen van de pagina's af. Elke zondag het gras maaien en een praatje met de buurman over de heg, is dat alles wat er is?

Maar dan komt er een nieuwe buurman, vrijgevochten vrijgezel Rob, in de straat wonen en opeens wordt alles anders. Bij Joris ontwaakt het verlangen naar avontuur - hij bewondert Rob mateloos - en de vrouwen uit de wijk - voor hen geldt: onbekend is onbemind - leggen de oren te luisteren naar geruchten over pedofilie, die wel eens op Rob zouden kunnen slaan. Hoe komen ze erachter? Waar rook is is meestal ook vuur, toch?

Het is al snel duidelijk dat Huisje boompje beest niet zomaar een doorsnee feelgood roman is. Er broeit van alles en waar het broeit moet het uiteindelijk ook tot een uitbarsting komen.
Wie wordt slachtoffer van die uitbarsting?
Wie ontsnapt eraan?
Wie krijgt gelijk, Rob die zijn nieuw vriend door dik en dun blijft steunen; of de vrouwen die als echte moederkloeken op jacht zijn om hun kroost te beschermen tegen 'mogelijk' misbruik?

Roos Schlikker laat ons de netjes toegedekte verveling van het leven in zo'n ‘schone schijn’ buurt, en de spanningen die er later gaan broeien, voelen zonder dat die expliciet benoemd worden. Haar taal is bloemrijk en onderhoudend en haar manier van vertellen zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig blijft en geen neiging voelt om het boek dicht te slaan vooraleer de laatste pagina gelezen is.

Het boek heeft een aantrekkelijke cover die meteen de sfeer in een Vinex-wijk typeert.
De duidelijke bladspiegel en niet al te lange hoofdstukken zorgen voor een aangename leeservaring.

[Ik mocht dit boek pre-lezen voor de Club van echte lezers van uitgeverij Atlas Contact ]

Ik lees haar columns graag maar dit boek valt zo tegen. Mannen die in de struik gaan zitten poepen? Allerlei midlife crisissen door elkaar en dan ook nog een pedofiel erbij. Absoluut geen aanrader.

Ik heb erg genoten van dit boek. Niet per se door het verhaal, dat was niet zo heel diepgaand, maar wel door de schrijfstijl en de humor in dit boek.

Saai boek!

Onderhoudend, maar niet zo sprankelend als ik had verwacht van Roos Schlikker. Lijkt veel op de boeken van Saskia Noort.

In deze Vinex buurt wonen zo op het eerste gezicht keurige burgers. Maar als je door zo’n straat heen rijdt met je auto, weet je niet wat er zich achter de gesloten deuren afspeelt. Joris en Lydia wonen er al jaren. Hun leven kabbelt voort. Als ze dan een nieuwe buurtbewoner krijgen, die er eigenlijk past. Hij is alleenstaand. Waarom wil deze man in hun wijk wonen? Ze gaan zich steeds meer dingen afvragen. Wie is deze man? En waarom is hij alleen? Angst is nieuw voor deze buurtbewoners, ze hadden altijd veel vertouwen in elkaar. En voelden zich veilig in hun buurt.
De buren hebben onderling allemaal hun problemen. De een heeft last van een doordringende strontlucht in de tuin. De ander leegt zijn darmen in de tuin van de buren. De een heeft last van zijn opdringerige buurmeisje. De ander heeft geen idee wat zijn dochter allemaal uitvoert. Ze denken elkaar goed te kennen, maar niets is minder waar!

Het boek heeft een zeer grote dosis humor, waardoor je verder leest. Dit is op sommige momenten zo grappig, dat je in een deuk ligt. Toch zijn er ook een aantal bloedserieuze momenten. Maar de humor overheerst. Toch blijft het een boek zonder echte diepgang. Omdat veel buurtbewoners bepaalde dingen niet willen zien en anderen juist veel te ver gaan. Het zijn twee uitersten. Iets meer evenwicht had geloofwaardiger overgekomen. Een band krijgen met de personages is bijna niet mogelijk. Je neemt een beetje afstand van ze, omdat je naarmate je ze leert kennen, geen overeenkomsten met deze mensen hebt, of voelt.
Je gaat wel iets anders naar je eigen buren kijken. Wat voor geheimen verstoppen zij, achter hun deuren? Wie zal het zeggen. Maar ik ben vooral blij, dat ik niet zulke buren heb ;-).

De titel is helemaal perfect. En de cover vind ik ook goed bij het verhaal passen. De hoofdstukken zijn kort en het leest echt vlot. En er moet een nieuw genre komen voor boeken met humor. Ik noem het dan ook een humorroman. Ik vind het dan ook een luchtig tussendoortje. Ik geef het 3***