Ik ben, mijn pen is

Danny Lebowski werkt op een kantoor van een middelgrote firma. Hoewel hij gestudeerd heeft en altijd de beste van de klas was, slijt hij zijn dagen met geestdodend werk. Danny is een dagdromer, dit werk staat dat dagdromen ook makkelijk toe. Hij is getrouwd met Sabrina en samen hebben ze vier kinderen. Drie van de vier kinderen zijn gediagnosticeerd met een stoornis in het autistisch spectrum. Dat maakt Danny nieuwsgierig, zouden ze dat van hem hebben? Hij durft best toe te geven dat hij wellicht wat autistische trekjes heeft. Zo houdt hij niet van veranderingen. Wanneer zijn vrouw plannen heeft, dan moet ze dat echt de dag ervoor met hem bespreken. Maar een klassieke autist is hij nou ook weer niet. Op kantoor weet hij zich goed te handhaven in, wat hij zelf noemt, het kippenhok, de kamer waarin hij werkt met drie vrouwen. Hij houdt van taal, speelt met taal, het hele verhaal is doorspekt met zijn taalvondsten. Deze taalvondsten zijn overigens vaak op het randje van het schunnige af. Dat is Danny, of liever gezegd zijn alter ego Sid, ten voeten uit. De buitenwereld krijgt Sid niet te zien, dat vindt Danny toch te riskant. Sid is niet sociaal, houdt zich niet aan afspraken of regels. Sid komt alleen tevoorschijn wanneer Danny niet in gezelschap is, in zijn auto bijvoorbeeld.
Danny’s brein houdt nooit op met denken, het is altijd chaos in zijn hoofd. De auteur weet dat prima in het verhaal te verwerken. De korte hoofdstukken spelen zich voornamelijk af op het werk. Het totale boek verhaalt over negen maanden uit het leven van Danny. Negen maanden waarna het boek ‘geboren’ wordt. Centraal in het boek is de zoektocht van Danny naar wie hij nou eigenlijk is. Zijdelings krijgen we alle kantoorroddels mee en het de zinloosheid van het werk op dit kantoor.

Mijn mening: Al met al een indrukwekkend boek! Je leeft met Danny mee, voelt de chaos in zijn hoofd. Maar die chaos maakt ook dat het boek niet eenvoudig te lezen is. De auteur associeert erop los, is soms moeilijk te volgen. Dat klopt uiteraard weer met de verhaallijn. Geen pageturner dus maar een boek dat je over langere tijd moet lezen, daar nodigen de korte hoofdstukken ook toe uit. Heb ik Danny leren kennen? Nee, daarvoor is het verhaal toch te veel aan de oppervlakte gebleven. De prachtige taalvondsten maken het boek wel de moeite waard, drie sterren.

Interessant om het eens door de ogen van een 'aspie' te bekijken

Wil je iemand met autisme beter begrijpen? Dan is dit het perfecte boek.
Het is een heel grappig boek en het leest supervlot. Het heeft me doen inzien dat iemand met autisme vooral menselijk is.
Heel eerlijk boek , zonder remmingen!