Ik durf je niet te zeggen

Als de hond Winnie de Poehdel heet, en het konijn Janis Hoplin, dan weet je meteen: deze hoofdpersoon is geen doorsnee type. En daar word ik enthousiast van. Hazel moet je bijna wel direct in je hart sluiten, zo heerlijk origineel en ongefilterd is ze.

Hazel maakt ook dat ik dit boek in deze serie met het meeste plezier heb gelezen. Er was continu een lach op mijn gezicht te vinden.

Het verhaal is het standaard recept. Stel wordt verliefd, kink in de kabel en ze leefden nog lang en gelukkig. Het bekende en beproefde recept. En daar is niks mis mee. Doordat ik Hazel zo leuk vond, en Josh eigenlijk ook, heb ik bij de kink echt zitten schreeuwen dat ze niet zo dom moesten doen…Hoe bedoel je, ik leef mij in een boek in?

Leuke schrijvers, leuke serie en,voor mij, tot nu toe het leukste deel. Mijn oordeel: GOED

Het verhaal begint met een ontzettend grappig proloog. Deze gaat over de eerste ontmoetingen van Josh en Hazel tijdens hun studietijd. Hoofdpersonages zijn Hazel en Josh en het verhaal wordt om en om door Hazel en Josh in de ik-vorm vertelt.

Zonder teveel te verklappen quote ik het volgende:

Voordat we beginnen, zijn er een paar dingen die je over me moet weten:

1. Ik ben zowel blut als lui, een vreselijke combinatie.
2. Op feestjes voel ik me nooit op mijn gemak, en in een poging om te ontspannen is de kans groot dat ik net zolang blijf drinken tot ik topless
ben.
3. Meestal vind ik dieren leuker dan mensen.
4. Je kunt ervan opaan dat ik in netelige situaties het ergste zeg of doe dat je maar kunt bedenken.

Als ik daaraan toevoeg dat ik ontzettend heb zitten lachen, lijkt me dat voldoende. In ieder geval: mijn belangstelling was gewekt, en dat is het hele verhaal zo gebleven.

HET VERHAAL
Het verhaal gaat na het proloog met de eerste ontmoetingen, zeven jaar later verder. Hazel is inmiddels basisschoollerares geworden.

Voor iedereen die me nog van de universiteit kent is het misschien een schok om te horen dat ik uiteindelijk basisschoollerares ben geworden en dat het nu mijn verantwoordelijkheid is om onze onbevangen, leergierige jeugd iets bij te brengen. Maar toch ben ik er behoorlijk goed in, al zeg ik het zelf. Ten eerste ben ik niet bang om mezelf voor schut te zetten. En ten tweede spreekt de manier van denken van achtjarigen me op een spiritueel niveau aan. Groep vijf is mijn favoriete groep; kinderen van acht zijn hilarisch.

Toeval bestaat niet wordt weleens beweerd en Hazel en Josh ontmoeten elkaar weer tijdens een barbecue bij haar vriendin Emily die notabene de zus van Josh blijkt te zijn! Ook deze ontmoeting is hilarisch!

Hazel is een geweldige spontane meid die gelukkig zichzelf durft te zijn. Daarvan is ze zichzelf bewust. Soms wel iets te. En Josh, Hij is het tegenovergestelde van Hazel.

Met een schuldbewust glimlachje duwt ze zich bij de eetbar weg. Oké, sorry. Ik doe weer eens te Hazelachtig.
Wat bedoel je daarmee?’ vraag ik. Dat je te Hazelachtig doet? Met een theedoek in haar hand draait ze zich om en haalt haar schouders op. Ik ben te praatgraag, te maf, te uitbundig te wispelturig, te gretig. Ze spreidt haar handen. Te Hazelachtig.
Die dingen is ze inderdaad allemaal, maar daarom vind ik haar juist zo leuk. Ze is helemaal zichzelf.

CONCLUSIE
Ik durf je niet te zeggen is een heerlijk romantisch verhaal vol met humor en hilarische situaties dat heel vlot leest zonder al te voorspelbaar te zijn. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik nog nooit een boek van dit schrijversduo, welke achter Christina Lauren schuilgaat, heb gelezen. Hier gaat beslist verandering inkomen.

Geschreven bij Ik durf je niet te zeggen

Na een aantal boeken van dit duo gelezen te hebben, moest ik deze natuurlijk ook lezen. En wat een heerlijk boek! Ok, het is wat voorspelbaar, maar daarom lees je toch ook feelgood romans (ten minste, ik wel ;) ). Je wordt meegenomen door de hoofdpersonen en je kunt je helemaal verliezen in het boek. Het boek is ontroerend, romantisch en grappig en ik vond het jammer dat ik het uit had. Van mij had het einde wat meer uitgewerkt mogen worden.

Hazel is zowel blut als lui, op feestjes blijft ze drinken tot ze topless is, ze vindt dieren leuker dan mensen en in netelige situaties zegt of doet ze het ergste dat je maar kunt bedenken. Op haar eerste studentenfeestje kotst ze Josh zijn schoenen onder en zo zijn er nog enkele van die gênante situaties. Maar laat nu net Josh voor Hazel de blauwdruk voor de ideale man zijn. Hij is slim, grappig, rustig en iedereen is van hem onder de indruk. Geen man voor Hazel dus!
Zeven jaar later staat Hazel voor de klas van groep vijf en staat ze op het punt om les te geven op Riverview, de school waar ook haar beste vriendin Emily lesgeeft. Als Emily thuis een barbecue organiseert waar ook Hazel op uitgenodigd is, staat deze totaal onverwacht oog in oog met Josh, haar blauwdruk!
Ik durf je niet te zeggen wordt verteld vanuit Hazel en Josh. Dat is prettig lezen en zorgt voor een amusante opbouw van het verhaal. Hoewel Josh en Hazel tegenpolen zijn qua karakter klikt het tussen hen en worden ze best friends. Een verhaal over vriendschap en je goed voelen bij de juiste persoon daar draait het om in dit boek. Vertrouwen hebben in elkaar.
“Als ik bij Josh ben, voelt het alsof ik na een vlucht van een jaar weer de grond raak, alsof mijn armen flapperen en mijn energie op is”
De personages van Hazel en Josh zijn zo levendig uitgewerkt dat je het zo voor je ziet. Hun belevenissen zijn herkenbaar. Het zou zomaar jou kunnen overkomen. Als dan ook blijkt dat het bij beiden in de liefde niet erg wil vlotten – want tussen hen is het enkel pure vriendschap, toch? - besluiten ze blinddates voor elkaar te regelen. De ene hilarische gebeurtenis na de andere stapelt zich op. Je leeft je zo in dat je – zonder het te merken – zelf commentaar zit te geven. Dit komt ook omdat het boek ontzettend vlot geschreven is, geen poespas, geen moeilijke woorden of zinnen. Je zit er gewoon middenin en zo hoort het bij een feelgood.
Uiteraard is de opbouw van dit genre bekend. Even kort door de bocht: verliefd, kink in de kabel, happy end. Ook hier zie je zonder bril dat Josh en Hazel voorbestemd zijn, maar de auteurs weten te verrassen en er is net ietsje meer dan de ‘kink in de kabel’. Het hangt in de lucht en is voor het grijpen, maar zouden Josh en Hazel nu wel of zouden ze nu niet?
Dit schrijversduo heeft een heerlijk, toegankelijk verhaal neergezet. Ook de cover sluit mooi aan bij de vorige boeken en dus lekker herkenbaar voor de echte fans. Alle andere personages passen prima in het verhaal en sluit je zo in je hart, de een al wat meer dan de ander. Christina en Lauren kennen de kunst om zelfs onderwerpen met enige diepgang luchtig over te brengen, zodat het verhaal 'feel good' blijft.
Voor de rest is het verstand op nul, je leeshoekje in met een dekentje, een drankje en je bent de komende uren vertrokken voor ettelijke uurtjes leesplezier. Hoewel Christina en Lauren het best fijn afmaken met de epiloog had ik het misschien graag iets traditioneler gezien, maar das voor mij een futiliteit en sluit voor hen aan bij de verrassende twisten. Ik durf te zeggen, 4 dikke sterren.