Ik geef je de zon

Geschreven bij Ik geef je de zon

“Kijk in de spiegel. Wil je echt dat meisje zijn?” dit is de vraag die de moeder van Jude aan Jude stelt in het boek Ik geef je de zon van Jandy Nelson. Wie ben je echt en wie zijn de mensen om je heen? Die vragen staan min of meer centraal in dit indrukwekkende boek. De verhalen van Noah en Jude, de hoofdrolspelers, zijn herkenbaar en raken de lezer tot op het bod. Ik geef je de zon bevat een verhaal dat bewaard moet worden.

Noah en Jude zijn tweeling. Ze zijn onafscheidelijk wanneer ze dertien zijn. Hun moeder wil dat beide kinderen naar de kunstopleiding gaan. Noah kan perfect tekenen en hij wil heel graag naar de opleiding. Hij besluit alles te doen om zijn portfolio geweldig te maken. Jude, daarentegen, is minder getalenteerd. Toch probeert zij ook aangenomen te worden. Maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks waardoor Jude en Noah het contact met elkaar verliezen.

Nelson beschrijft het verhaal in Ik geef je de zon vanuit twee personages. De lezer leest mee met Noah wanneer hij dertien is en hij leest mee met Jude wanneer ze zestien is. Tussen die twee momenten in het leven is heel veel gebeurd en de lezer maakt gaandeweg het boek mee wat er precies aan de hand is. Deze opbouw is uniek en heel waardevol. Door de periode tussen dertien en zestien niet met de tijd mee te beschrijven, bouwt de auteur een goede spanning op. De gevolgen van alles wat er gebeurd is, zijn wel direct te lezen (in de stukken van Jude). Kortom: de lezer weet wat de situatie was, hoe de situatie nu is, en moet ontdekken wat er tussendoor is gebeurd. Dat maakt het verhaal heel erg aantrekkelijk.

Ook het taalgebruik in het boek is mooi. Zinnen als “En zo gaan we allemaal op onze eigen manier met mysteries om” of “alleen de allergelukkigsten vinden hun wederhelft, vandaar” zorgen voor een diepere laag in het verhaal. Nelson werkt de thematiek in het boek op deze manier heel mooi uit. Ook de vraag aan het begin “Wil je echt dat meisje zijn” zorgt voor stof tot nadenken.

“Het is tijd voor een tweede kans. Het is tijd om de wereld opnieuw te maken. Weten dat ik met deze zaag maar één keer kan doen wat ik moet doen, sla ik de band om mijn schouder, plaats het cirkelblad tussen Noahs schouder en de mijne en zet de machine aan. De zaag komt brullend tot leven. Mijn hele lichaam vibreert mee als ik de steen in tweeën splijt. Zodat NoahenJude Noah en Jude wordt. “Je vermoordt ze” zegt Guillermo met een verbijsterde blik. “Nee. Ik heb ze gered.” Eindelijk.” Via waardevolle gebeurtenissen weet Nelson het verhaal extra kracht mee te geven. Ze stelt kunst en het ‘anders zijn’ in het boek centraal, waardoor de lezer aangezet wordt tot nadenken. Door Noah homo te laten worden en hem daarmee te laten ‘dealen’, maakt ze het verhaal realistisch.

In Ik geef je de zon valt alles op een natuurlijke manier op zijn plaats. De titel komt verschillende malen terug in het boek en ook de Ark van Noah krijgt een rol in het verhaal. Ook de vergelijkingen die gemaakt worden, werken soms relativerend. “Natuurlijk, waarom niet? Zelfs God. Hij moest de wereld twee keer scheppen.” Juist de symboliek en de mooie vergelijkingen zorgen ervoor dat het boek indrukwekkend wordt. Het verhaal is maar klein, er gebeurt niet veel. Toch ‘gebeurt’ er wel veel. De lezer wordt meegenomen in het verhaal van Noah en Jude, ontdekt waarom de tweeling zo afstandelijk is geworden.

Ik geef je de zon is een boek dat niet zomaar weggelegd kan worden. Via een passende opbouw vertelt Nelson over Jude en Noah en hun levens. Met symbolische teksten en mooie vergelijkingen zorgt ze voor veel diepgang in het verhaal. Door het aantal gebeurtenissen klein te houden, vergroot ze de impact van deze gebeurtenissen. Ze laat de lezer nadenken. Nadenken over wie of wat iemand is. “Wil je echt dat meisje zijn?” Heel mooi.

Geschreven bij Ik geef je de zon

Als eerste wil ik zeggen dat deze vertaling super mooi is. Ik heb nog nooit zo een mooie vertaling gelezen, dus goed gedaan Aimée Warmerdam!
Ik geef je de zon is hartverscheurend. Door wat er gebeurd, door wat de personages voelen, door alles eigenlijk. En als je het uit hebt kun je niets anders doen dan bladzijde één weer voor je nemen en het boek voor de tweede keer te lezen.
Noah en Jude (en de rest) worden op een onwijs mooie manier beschreven. Jandy weet de lezer echt te pakken en geeft je het gevoel dat je Noah en Jude letterlijk kent.
Dit is een zekere aanrader voor iedereen die eens iets moois wilt lezen of benieuwd is naar wat deze mooie cover in zich verschuilt.
Ook is dit een geweldig boek voor kunstliefhebbers, want het hele boek gaat over kunst én is zelf ook een kunstwerk.
Dit boek verdient zeker weten een tien!

Geschreven bij Ik geef je de zon

Ik geef je de zon! is een waar pareltje. Ook al is het in principe een YA, dat wil niet zeggen dat ik er als bijna veertiger niet enorm van genoten heb. De schrijfstijl is fantastisch; dromerig, beeldend, aansprekend. De personages grijpen je bij de strot en gaan onder je huid zitten. Je ziet ze voor je bewegen en het is net alsof je aan hun zijde in het verhaal meeloopt en meekijkt. En man, wat leef je mee! Wat een prachtig verhaal! Er is zeker wel een traantje gevloeid. Werkelijk PRACHTIG. Mijn man zegt vaak dat ik ALTIJD aan het lezen ben -ik kook zelfs lezend-, dus ik heb al heeeeel wat boeken gelezen, maar er zijn weinig boeken die me zo bij de keel grijpen als deze. Het is het eerste boek waarvan ik dacht: Wauw, ik wou dat ik dit geschreven had! Dit MOET je gewoon lezen. Een waar gemis als je het laat liggen. Lees en beoordeel het zelf.

Geschreven bij Ik geef je de zon

Dit boek is zo ontzettend goed!

Al in het begin word je in het verhaal gesleurd; je voelt mee met de kunstzinnige gedachten van Noah en de directheid van Jude. Het is echt geweldig. Als je het boek in je handen houdt, denk je misschien; wow, zo dik! En dan als je het uit hebt, kun je het gewoonweg niet geloven. De verhalen van Noah en Jude worden op verschillende leeftijden verteld, en zo zie je ook de verschillen tussen de twee en de verschillen na een bepaalde tijd. Sommige stukjes zijn zo grappig, dat je echt hardop moet lachen. Er zijn veel dingen die toevallig zijn in het verhaal, zonder dat het cliché wordt. Dit is niet alleen een Young Adultboek, dit is ook voor volwassenen bijvoorbeeld. Als je het boek gelezen hebt, wil je (als je dan geen tweeling hebt) ook een tweelingbroer of zus, zoals Noah Jude heeft en Jude Noah. Als je het boek gelezen hebt, dan wil je ook schilderen of beeldhouwen of in elk geval iets kunstzinnigs doen. Als je het boek gelezen hebt, wil je alle quotes in het boek opzoeken en ze in laten zinken, omdat ze zo mooi zijn. Als je het boek gelezen hebt, wil je het nog een keer lezen. En nog een keer. En dan kun je gewoon niet meer stoppen.

Geschreven bij Ik geef je de zon

Dit boek beschrijft het bijzondere verhaal van een tweeling. Op hun dertiende onafscheidelijk, op hun zestiende lijkt het of ze elkaar voorgoed kwijt zijn. Noah en Jude, op hun dertiende is Noah een artistiek wonder en Jude geniet vol van leven op het strand, maar wat heeft ervoor gezorgd dat ze op hun zestiende onbereikbaar voor elkaar lijken? Noah tekent niet meer en Jude zit op kunstacademie, waar haar kunstwerken maar niet willen lukken. Langzaam maar zeker kom je erachter wat de breuk heeft veroorzaakt, op het moment dat alles samen komt in een spetterend einde kon ik niet meer stoppen met lezen. De personages zijn ontzettend goed uitgewerkt en je gaat door het boek heen van allen houden. Je wordt meegezogen door het verhaal, die door het dubbele perspectief, vanuit Noah als de tweeling dertien is en vanuit Jude als de tweeling zestien is, maakt dat je langzaam maar zeker alles begint te begrijpen. Het boek zit vol humor en herkenbare situaties, die mij meerdere keren aan het lachen hebben gemaakt. Dit boek is echt een must-read, dus aarzel niet en bestel Ik geef je de zon!

Geschreven bij Ik geef je de zon

Mijn hemel, wat heb ik genoten van Ik geef je de zon. Ben je een liefhebber van young adult boeken? Dan zit je met Ik geef je de zon aan het juiste adres.

Ik had het boek binnen no time uitgelezen. Ik geef je de zon is voor mij een van de beste boeken die ik heb gelezen. Ooit. Het is een onwijs hartverwarmend verhaal waarbij je je prima kunt inleven in de hoofdpersonages. Noah en Jude zijn hele speciale hoofdpersonages waar je echt van gaat houden. Je ziet ze opgroeien, struggelen met hun problemen en met de verwerking na een tragisch ongeval. Van twee handen op een buik naar twee individuen zie je ze langzaam, moeizaam terugkeren naar het punt waar ze ooit waren. Twee handen op een buik.

Het leukste vond ik dat je vanuit zowel het perspectief van Noah leest en het perspectief van Jude. Op sommige momenten had ik een hekel aan Jude en op sommige momenten aan Noah. Aan het einde hou je van alle twee. Alle puzzelstukjes vallen op het einde in elkaar. Alles is duidelijk. Alles klopt.

Toen ik het boek uitgelezen had, voelde het alsof ik helemaal leeg en vol tegelijk was. Wauw, wat een prachtig boek. Wat een hartverwarmend verhaal. Wat een aanrader! Ik weet zeker dat als je dit boek ooit in je handen hebt en je hem niet besluit te kopen, dit de grootste fout van je leven zal zijn. Dit boek maakt je anders.

Geschreven bij Ik geef je de zon

Normaal gesproken lees ik voornamelijk fantasie boeken of trillers, maar dit is was een uitzondering.
Het boek is echt heel mooi geschreven.
Wat ik vooral mooi vind aan dit boek is de verschillende caracters van Noah en Jude. Ook dat ze allebei tijdens een andere tijd in hun leven vertellen. Noah bijvoorbeeld als ze beide 13/ 14 zijn en dan Jude als ze 16 zijn. Er zijn heel veel dingen verandert in die tijd, ze hebben beide dingen gedaan waar ze spijt van hebben, maar weten niet hoe ze het terug moeten draaien.
Ik heb af en toe echt wel een beetje moeten huilen bij dit boek, maar dat vind ik juist een goed teken. Het beteken dat het boek heel mooi geschreven is en dat je je helemaal kan in leven in de personages.
Dit boek is echt een aanrader voor alle lezers van alle leeftijden. Ik zelf ben 14 en vond hem heel mooi en bij oma ook dus er is geen leeftijd aan verbonden!!

Geschreven bij Ik geef je de zon

Dit is een bijzonder verhaal, met een hele bijzondere schrijfstijl. De hoofdstukken zijn aan de lange kant, dat wel. De afwisseling tussen personages vind ik erg leuk, het is altijd interessant om een verhaal vanuit twee standpunten te bekijken. Daarbij is het ene standpunt 3 jaar later dan het andere, dus je wisselt ook steeds een beetje in de tijd. Dit klinkt misschien een beetje verwarrend, maar hierdoor ontvouwt het verhaal zich langzaam maar zeker voor je ogen, omdat je in sommige stukken inzichten van later meekrijgt of zaken in een ander perspectief worden geplaatst. Al met al een bijzonder boek dat nergens mee te vergelijken is!

Geschreven bij Ik geef je de zon

In het begin redelijk vaag, maar stop niet met lezen! Dit is een GEWELDIG boek. Voor jongens en meisjes.

Geschreven bij Ik geef je de zon

Laatst las ik Ik geef je de zon van Jandy Nelson en dat was me een verrassing. Het boek werd overladen met prijzen en de recensies waren allemaal heel erg positief. En ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. Het is een boek wat ik in eerste instantie niet zo snel uit de schappen zou pakken. Maar omdat iedereen zo positief was, besloot ik het toch maar eens te lezen.

Ik geef je de zon is het tweede boek van de Amerikaanse schrijfster Jandy Nelson. Er zijn zelfs al plannen voor een film en dat kan ik goed begrijpen. Het verhaal leent zich namelijk uitstekend voor het witte doek.

Ik vind het een aanrader. Het verhaal gaat over de tweeling Jude en Noah. Ze zijn onafscheidelijk, totdat er iets gebeurt in hun leven waardoor ze uit elkaar groeien. Je moet wel blijven opletten. Het verhaal wordt namelijk vanuit twee perspectieven vertelt. Het begint met de 13-jarige Noah. Dan is alles nog rustig, al merk je wel dat binnen het gezin het een en ander mis is. Vervolgens is zus Jude aan de beurt, maar die is dan al zestien. Dan is er dus al het een en ander gebeurt. Het is ook even omschakelen, maar dat zorgt er wel voor dat je door wil blijven lezen. Uiteindelijk komen alle puzzelstukjes bij elkaar en dan heb een erg goed in elkaar zittend verhaal gelezen.

De personages zijn realistisch en geloofwaardig. Jude en Noah en hun ouders zouden zo een gezin kunnen zijn dat naast je woont. Terwijl Jude en Noah steeds meer uit elkaar groeien, leer je ze als lezer wel beter kennen. De tweeling begrijpt elkaar niet altijd, maar dat komt omdat ze elkaar niet alles vertellen. Als lezer weet je wel wat er aan de hand is en krijg je begrip voor de keuzes die ze allebei maken.

Het taalgebruik is apart, maar wel heel erg mooi. Het verhaal is grappig en ontroerend tegelijkertijd. Het is ook een boek over kunst. De hele familie heeft iets met kunst op hun eigen manier. Maar ook het boek zelf is een kunststukje op zich. Dit boek valt officieel in de categorie Young Adult, maar als volwassenen zul je ongetwijfeld ook kunnen genieten van dit boek.