Ik heet Lucy Barton roman

Ik mocht dit boek lezen voor De Club voor Echte Lezers. Het is een prettig leesbaar boek waar je na afloop wel even stil van wordt…. Stilte klinkt door in dit boek, emotionele stilte, stilte doordat er geen contact kan worden gemaakt. De hoofdpersoon, Lucy Barton, ligt in het ziekenhuis na een blindedarm operatie. Door complicaties ligt ze maar liefst 9 weken in het ziekenhuis. Haar man en kinderen komen amper op bezoek en ze ligt daar maar eenzaam, stil en verlaten. Haar moeder, met wie ze niet of nauwelijks contact heeft, komt haar opzoeken en blijft 5 hele dagen. Dan wordt het verhaal van Lucy’s jeugd geschilderd: armoedig opgroeien, wonen in een vochtige en vooral koude garage. Koud en kil is ook het gezin waarin Lucy geboren wordt, er wordt niet gepraat, Lucy en haar broer en zus moeten maar zien hoe ze groot worden. De meest elementaire dingen leert Lucy thuis niet en dat blijft haar het hele leven achtervolgen. Ze staat er buiten, altijd en overal. In de 5 dagen met haar moeder leggen ze samen contact door te praten en te roddelen over mensen uit haar geboorteplaats, nergens komt er een echt gesprek tussen moeder en dochter op gang, maar toch geniet Lucy er enorm van. Na 5 dagen vertrekt haar moeder weer, Lucy ziet haar pas weer terug wanneer haar moeder op sterven ligt, vele jaren later. Lucy blikt dan terug en herkent het patroon: ook zij gaat geen diepgaande relaties aan, het verleden herhaalt zich. Elizabeth Strout heeft een wonderlijk mooi verhaal gemaakt waarin geestelijke armoede centraal staat. Lucy lijkt een toeschouwer te zijn in haar eigen leven, ze zet altijd door, bereikt materieel veel maar blijft toch arm….

Een krachtig en indringend verhaal over de band (of eigenlijk het ontbreken ervan) tussen moeder en dochter, familiebanden in het algemeen en het doorwerken van jeugdervaringen in het heden. Niet alles wordt benoemd en vooral dat wat gezegd wordt tussen de regels door, maakt het verhaal voor mij zo indrukwekkend. Ik vond het jammer dat het boek uit was, van mij had het nog door mogen gaan. Geen zware, ingewikkelde schrijfstijl, maar een vlot en prettig leesbaar geschreven boek over een zwaar onderwerp. Het was voor mij een eerste kennismaking met deze schrijfster, maar ben nu zeker van plan meer van haar boeken te gaan lezen. Wat mij betreft een absolute aanrader.

Inderdaad, het boek sprak me aan, maar ik heb spijt dat ik de reviews heb gelezen want sommigen laten het niet bij een echte review maar verklappen de verhaallijn. Zo jammer!

Lucy ligt in het ziekenhuis, zo een week of negen, en haar moeder komt op bezoek en blijft een aantal dagen. Haar moeder is door haar man gevraagd om te komen en ze komt dan ook.

Ze heeft jaren niet met haar familie, dus ook niet met haar moeder gesproken en toch kwam ze op bezoek.

Duidelijk komt uit het boek naar voren de armoede en dan bedoel ik de geestelijke armoede om vooral afstandelijk van elkaar te blijven, vooral de moeder. Lucy zoekt toenadering tot haar moeder om diepere gedachten te wisselen. Hoe kwetsbaar is deze relatie.

Het boek gaat vanuit het ziekenhuis naar verleden en heden wat ook na de ziekenhuisopname is voorgevallen.

Het ontvluchten van haar getroebleerde familie en het verlangen van Lucie om schrijfster te worden.

Het verhaal tekent vele momenten op en is observerend van aard maar ook diep menselijk.

Een erg krachtig verhaal over in mijn ogen geestelijke armoede en de afstandelijkheid van de familie omdat Lucy met iemand is getrouwd waarvan de familie niets moet weten.

Volgens planning vanaf 4 april aanstaande te koop in de winkel.

Het laat me nog niet los.

Ik keek uit naar Ik heet Lucy Barton vanwege de moeder-dochter relatie die volgens de samenvatting zou worden uitgediept. Ik ben zelf dochter van een moeder én moeder van een dochter en was daarom benieuwd naar Elizabeth Strouts verhaal over de spanningen in Lucy Barton's relatie met haar moeder. Dat die relatie niet optimaal is, wordt direct al duidelijk: Lucy heeft haar moeder jaren niet gezien, maar nu ze in het ziekenhuis ligt, komt moeder haar gezelschap houden of ze nooit anders heeft gedaan. Hun gesprekken gaan enkel over andere mensen en hoewel dat Lucy verbaast, doet ze er zelf ook weinig aan om het onzegbare gezegd te krijgen. Zowel tegen haar moeder als tegen de lezer en dat is jammer. Een verhaal kan er sterker door worden als de tragedie slechts indirect wordt onthuld, maar in dit boek gebeurt dat wat mij betreft zó vaag dat de tragedie niet gaat leven. Wat overblijft is een prettig geschreven verhaal over het leven van Lucy Barton dat vooral bepaald lijkt door wat ze ná haar jeugd allemaal beleefde. Een aardig inkijkje in 'hoe anderen dat doen, leven', maar geen verhaal dat nog dagen nadreunt.

Ik genoot van de mooie taal, van wat gezegd en niet gezegd wordt.

Ontroerend verhaal over de relatie tussen een moeder en haar dochter.

Mooi boek

Heel subtiel beschreven maar komt vol binnen bij de lezer, prachtig

door begrip en kennis van elkaar is vergeving mogelijk, wat een prachtig boek.