Ik kom terug Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. roman

Geschreven bij Ik kom terug

‘Ik kom terug’ schetst de beleving van de auteur die zijn moeder langzaamaan begeleidt naar haar sterfbed. Na een leven op zoek te zijn geweest naar haar verhalen, stromen ze eindelijk uit haar doordat hij een afspraak met haar maakt: zij vertelt haar verhalen, hij bezorgt haar een “pil” voor een zachte dood.

Wat ik leuk vond aan dit boek is dat niet alleen de verhalen steeds dichterbij elkaar komen maar ook de auteur en zijn moeder lijken nader tot elkaar te komen, soms al door het over iets simpels als tuinieren te hebben.

Tegen het einde staan de -vind ik- twee mooiste zinnen uit dit boek: Onze moeder was tot as verbrand en wij zaten uitgeblust aan tafel. De theekopjes kletterden als vanouds, de tuit van de pot lekte aandoenlijk – na een eeuw familiedienst was ook hij verweesd.

Er zit zoveel gevoel in dit boek, van het ene uiterste naar het andere, soms lijkt het een tennis match, heen-en-weer, heen-en-weer, ik geniet er zo van en ik weet nu al dat ik dit boek nog een vierde keer zal lezen en wie weet ook een vijfde keer. Vroeger zou ik gezegd hebben “een boek twee keer lezen, ben je mal, ik begreep het de eerste keer al’, maar de boeken van Van Dis lees ik sowieso al niet één keer, daar zijn ze veels te mooi voor! (Sandraleest)

Geschreven bij Ik kom terug

Wat een prachtig boek, deze beschrijving van de moeizame verhouding van de schrijver met zijn moeder. Een boek om meerdere keren te lezen.
Bij eerste lezing was ik nogal boos, omdat het recht op privacy van gehuwde vrouwen van de generatie '10 - '20 maar zeer ten dele wordt erkend. Dat gevis naar moeders geheimen, tot vechten toe, vond ik behoorlijk grensoverschrijdend. Bij herlezing werd ik geraakt door het verlangen van de zoon om meer van zijn moeder te weten en te begrijpen, het verlangen naar liefkozingen, naar een teken van liefde. En tegelijk trof me de grote wederzijdse liefde en zorg die er - onuitgesproken - is tussen deze moeder en zoon.
Dit alles opgeschreven in de glasheldere, associatieve en laconieke stijl van Van Dis ("Onze moeder was tot as verbrand en wij zaten uitgeblust aan tafel.")

Prachtig boek. De onmogelijke moeder met haar verleden, en de onmogelijke relatie met haar kinderen. Gekend thema door zovelen onder ons.
Adriaan Van Dis was al een volleerd schrijver toen hij dit boek schreef. Hij was in de zestig en had de tijd gehad om zijn verleden te verwerken. Hij beschikte dus zowel over techniek als over afstand tot wat hij meegemaakt had in zijn jeugd en tot de persoon die zijn moeder was.
Zo heeft hij hun vreselijke relatie, haar vreselijk hysterische persoonlijkheid en haar vreselijke verleden met veel gevoel voor nuance kunnen opschrijven. Ook met veel gevoel voor humor. Horror werd heel leesbaar en genuanceerd. Je moet het verleden verwerkt hebben om het te kunnen, je moet een groot schrijver zijn ook. Bravo Van Dis!

Geschreven bij Ik kom terug

veel gelezen en alles van adriaan van dis, maar dit boek spant toch wel de kroon!
Hoe krijgt hij het voor elkaar zo'n eerlijk boek te schrijven.
Terwijl de verhouding moeder / zoon toch al moeilijk te beschrijven is.
Heel ontroerend, en ik vergeet nooit meer de amandelkrullen en de geraniumgeur.
Dank voor dit prachtig boek!
ellen van loo-binkhorst

Geschreven bij Ik kom terug

Wanneer een stokoude moeder na een leven van zwijgen en buitensluiten haar zoon eindelijk in haar hart sluit, besluiten moeder en zoon het op een akkoordje te gooien: zij vertelt hem verhalen over vroeger en hij moet haar een zachte dood bezorgen.
Ze is volledig verbitterd geworden door haar ondraaglijk zware leven en ze was haar hele leven lang een gesloten, mysterieuze moeder voor Adriaan.
Tijdens haar verhalen krijgt Adriaan echter een ander beeld over zijn, in zijn ogen, teruggetrokken moeder. Hij slaagt erin zijn geheimzinnige, manipulerende moeder haar harde, ijzeren schild af te nemen en komt doorheen het verhaal meer te weten over de gruwelen van drie oorlogen die ze doorstaan heeft.

Je voelt je een onzichtbare gast in het verhaal, omdat je net als Adriaan Van Dis niks afweet van deze raadselachtige vrouw. Hoewel deze situatie voor mij helemaal niet herkenbaar is, voelde ik me onmiddelijk welkom in dit vreemde verhaal.

Dit boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken en korte regels die Van Dis zijn verwarring perfect weergeven. Zijn gebruikte taal is ook redelijk opgejaagd en dit verraadt zijn innerlijke strijd. Van Dis gebruikt meesterlijk goede vergelijkingen, maar toch zijn deze niet te ingewikkeld, zodat het boek zeer vlot leest.

De haat-liefderelatie tussen moeder en zoon staat in dit boek centraal en ik vind het een facinerend iets. “Op mijn negentiende verliet ik het ouderlijke huis en likte de wonden van de moederliefde”. Zij werd mijn nachtmerrie, schrijft hij elders, maar hij verlangt tegelijk zo hard naar haar antwoorden en verhalen dat hij zijn eigen gezinsleven verwaarloost en intrekt bij haar in het rusthuis.

Zijn moeder is een zeer theatrale, trotse vrouw, maar dit allemaal is een geperfectioneerd masker voor een gebroken, wrokkige vrouw. Ze weigert alle hulp in het rusthuis en ze duldt geen medelijden. Ze gaat in hongerstaking omdat ze uitkijkt naar haar dood, maar als iedereen weg is zoekt ze toevlucht tot haar geheime voedselvoorraad.

‘Ik kom terug’ is niet zozeer een poging de al bestaande leugens te corrigeren: er komen eigenlijk alleen maar leugens bij. Het is moeilijk te bepalen wanneer zijn moeder liegt en wanneer niet, want ze kan vaak zelf niet eens het onderscheid maken tussen realiteit en fantasie.
Ze is als het ware met haar leugens vergroeid: als ze zit, houdt ze een kussen voor haar buik, zodat die haar vleesboom bedekt. Haar zoon kan haar vaak betrappen op leugens.

De zoon staat als het ware tussen de moeder en de lezer in. De eerste zin van de roman maakt dat al meteen duidelijk: ‘We stonden tegenover elkaar, mijn moeder en ik.’
Wanneer haar toestand steeds sneller achteruitgaat, besluit Van Dis zijn zus te bellen die in Italie woont. Ze is haar laatste levende dochter en komt speciaal overgevlogen om haar moeder te helpen.
Toch toont ze haar dankbaarheid helemaal niet, ze slaagt erin Van Dis en zijn zus tegen elkaar uit te spelen.

Dit boek geeft zoveel verschillende indrukken en gevoelens en het schetst een mooi beeld van het uitkijken naar de dood, van de laatste dagen als stervende en het leven van een oneindig moedige vrouw.

Het wist me bij het hart te raken, en ik hoop dat u hetzelfde zal ervaren als ik.

Voor het eerst van mijn leven heb ik er spijt van gehad dat ik een E-boek heb gekocht. Dit boek van
Van Dis is zó mooi en zó knap geschreven dat ik graag aantekeningen had gemaakt. Hij schrijft in poëtische bewoordingen zijn zoektocht naar zijn moeder. Op mijn Ipad zijn treffende stijl herlezen is toch heel anders dan in een echt boek. In lyrische woorden beschreef ik de inhoud en taalgebruik aan mijn dochter. Ze was jarig en ik vroeg of ze het al had. Gelukkig niet. Ze vroeg mij het haar te willen geven, te herlezen en aantekeningen te maken bij de zinnen die mij zo hadden getroffen. Heerlijk, ik verheug me er nu al op! Bedankt Van Dis!

Geschreven bij Ik kom terug

Een ongemakkelijk boek. Niet door de gecompliceerde jeugd van Van Dis die we uit zijn andere boeken al kenden. Niet door de gruwelen van het Jappenkamp, daarvan zijn we via andere boeken op de hoogte. “Ik kom terug” is ook niet zo schokkend als ik verwachtte op grond van Van Dis’ optreden in de media en de lovende kritieken waarin de openheid van de auteur werd geprezen, en zijn moed.

Ook niet omdat het slecht geschreven zou zijn. Integendeel, hier is een ervaren schrijver aan het woord die bij vlagen erg geestig kan zijn en treffende beelden weet neer te zetten. Als hij gebeld wordt door zijn moeder terwijl hij op weg is naar huis: “Ik zet de auto aan de kant en neem haar bestelling op. (…) Ja, majesteit.”
Als bij hem uiteindelijk de stoppen doorslaan en hij rollen koekjes van de tafel veegt: “Vijfenzestig jaar oude zoon stampt koekjes tot gort.”
Hij laat zijn moeder zeggen: “Je karakter slijt niet als je ouder wordt, het kookt in, de kern komt boven. We worden allemaal een bouillonblokje van onze eigen soep.”

Ik las dan ook met veel enthousiasme het eerste deel van deze roman, die zoals, iedereen inmiddels weet, de relatie van de ik-figuur, Van Dis, met zijn oude moeder beschrijft. Van Dis mag moeder interviewen in de hoop dat deze gecompliceerde vrouw eindelijk het beeld van haar leven voor hem compleet zal maken. Bij Van Dis zelf komen tegelijkertijd allerlei herinneringen en gevoelens los.

Boeiende lectuur. En zoals gezegd, goed geschreven. Ook de thematek spreekt aan. Maar geleidelijk aan begon het boek me minder te bevallen. Ik vroeg me af hoe dat kwam. Misschien omdat de schrijver het er soms wat al te dik bovenop legt? Als we allang hebben begrepen dat we hier te maken hebben met een afstandelijke vrouw nóg maar eens benadrukken: “De afstand. De flinkheid. MIjn moeder de knokker” ?

Nee, dat is allemaal het ongemakkelijke niet. Het is de vraag: wie is hier eigenlijk de hoofdpersoon? De “ik” uit de titel staat voor de moeder en háár leven wordt uitgeplozen. Maar het is Adriaan die met zijn woede en verdriet op de voorgrond staat. We zien de gebeurtenissen in het leven van de moeder, maar steeds door de ogen van het teleurgestelde kind. We leren háár niet kennen. En híj blijft zitten met de levenslange brokken. Het trekt aan elkaar en het blijft op afstand. Misschien dat ik daarom weinig kans zie me in te leven, noch in de zoon, noch in de moeder – wie dan ook maar de hoofdpersoon is.

Ik zag het eerst als een tekortkoming. Maar misschien moet ik mijn mening herzien en deze ongemakkelijkheid beschouwen als een kracht: dé metafoor voor de relatie van de ik-figuur met diens moeder.

Geschreven bij Ik kom terug

Een boek met veel facetten. Je voelt de wanhopige wens van de schrijver om door zijn moeder geaccepteerd te worden. De emoties die dit bij hem teweegbrengt worden eerlijk en direct beschreven, soms ook hilarisch. Aandoenlijk hoe hij zich zo kwetsbaar durft op te stellen. Om zijn moeder beter te begrijpen graaft hij in haar verleden en het verhaal leidt je naar haar jeugd in de Achterhoek en haar latere leven in Nederlands-Indië. Prachtig en beeldend beschreven, een ode aan zijn moeder.

Geschreven bij Ik kom terug

het vileine van de moeder maakt het boek nog wat luchtig, maar voor eeen Van Dis vond ik het erg tegenvallen