Ik was het duivelskind

Geschreven bij Ik was het duivelskind

Ik vind ook dit boek wéér héél goed!! Ook deze is een aanrader. Zeker voor mensen in de zorg en hulpverlening. Bij het eerste boek zit ik zelf als lezer midden in jouw verhaal alsof ik erbij ben en in het tweede boek zijn het jouw ontwikkeling en overdenkingen die het zo extra boeiend maken voor mij. De effecten die het heeft op jou in jouw volwassen leven en hoe ongelofelijk sterk daadkrachtig en dapper mens jij bent geworden ondanks een vreselijk verleden. En hoe jij jouw eigen heft weer in handen hebt genomen. Petje af! Zó inspirerend en ik heb diep respect voor jou!

Na Het Duivelskind een paar jaar geleden te hebben gelezen, heb ik dit vervolgboek besteld, onmiddellijk nadat het op de markt kwam. Het gaat over incest en de gruwelijke gevolgen daarvan. Angel neemt geen blad voor de mond en vertelt in het boek op een manier alsof ze naast je zit te praten. Ze is na 25 jaar nog steeds in behandeling, maar heeft zichzelf inmiddels opgewerkt tot spreekster in het openbaar als ervaringsdeskundige. Wat een kanjer is deze vrouw.
Dit boek is een aanrader voor iedereen. Voor lotgenoten, maar ook voor degenen die totaal geen ervaring met seksueel misbruik/-mishandeling hebben. Want de kinderen in je buurt kunnen het helaas wél ondervinden, terwijl niemand het in de gaten heeft. Hou je ogen en oren goed open. Laten we goed op de kinderen in onze omgeving letten en niet bang zijn om onze vermoedens bespreekbaar te maken bij een vertrouwenspersoon.

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Zoals de meesten wel weten lezen we erg graag non-fictie boeken, maar dan wel non-fictie boeken met een verhaal. En hier hoort ‘Ik was het duivelskind’ zeker in thuis. Angel van der Vecht schreef in het verleden al het boek ‘Het duivelskind’ en dit heb ik in het verleden natuurlijk ook gelezen. Echter dit boek ‘Ik was het duivelskind’ is ook goed te lezen zonder de voorkennis van ‘Het duivelskind’. Angel heeft een toegankelijke schrijfstijl en schrijft alles op zo’n manier op dat je, ook al heb je totaal geen kennis van wat haar overkomen is, je toch begrijpt wat er speelt. En dat is erg knap gedaan, want het is wel op zo’n manier beschreven dat het nergens langdradig is. Je merkt dat, ondanks alle gruwelijke dingen die Angel meegemaakt heeft, ze haar humor nooit verloren is. Ze omschrijft de gruwelijke gevolgen van het misbruik en de mishandelingen zonder er doekjes om te winden. Ook lezen we soms cursief gedrukte stukjes, dit zijn herinneringen die Angel herbeleefd en die voor dissociatie zorgen. Echter ook deze stukjes weet ze, ondanks dat je heel heftige dingen leest, op een luchtige manier te brengen, waardoor je je als lezer niet bezwaard gaat voelen tijdens het lezen, maar er wel over na gaat denken. En ik denk dat dit ook de belangrijkste boodschap van het verhaal van Angel is. Dat je niet moet wegkijken als je vermoed dat er kindermishandeling of misbruik is, maar ook het kind zelf kunt aanspreken. Dit is vaak al heel veel waard voor dit kind. Het wordt dan namelijk gezien.

Ik denk dat dit boek ook voor heel veel hulpverleners een heel goed boek zou zijn, want de meeste hulpverlenende instanties denken echt in hokjes en als je in hokje A past kun je niet ook in hokje B passen enz. En ik denk dat dit boek ook voor veel hulpverleners een eyeopener zou zijn door ook eens bij zich zelf ten rade te gaan dat ze soms buiten hun protocollen moeten denken en dat de cliënt nummer 1 moet zijn en niet het protocol. En dat merk ik ook tussen de regels door bij Angel dat ze een hoop hulpverleners heeft gehad, die zichzelf of de regels belangrijker vonden dan wat voor haar werkzaam was. Uiteindelijk heeft ze een goede hulpverlener gevonden waardoor ze ook grote stappen vooruit heeft kunnen maken en dingen doet, waar ze voorheen niet eens aan durfde te denken.

Ik hoop dan ook dat dit voor Angel alleen maar zo door mag gaan en dat ze samen met haar man en hulphond nog heel wat jaartjes op haar manier gelukkig mag zijn.

Achter in het boek heeft Maria Genova nog enkele interviews geplaatst met voornamelijk ervaringsdeskundige en specialisten die bekend zijn met het verleden van Angel. Dit heeft zeker meerwaarde, maar vond ik zelf wat minder boeiend om te lezen, vooral omdat het echt een interview was en geen verhaal meer was. Ik snap waarom dit toegevoegd is aan het boek, echter moet ik eerlijk bekennen dat het verhaal van Angel zoveel indruk gemaakt heeft dat ik hierdoor eerder over bepaalde situaties nadenk en dat dit door de interviews minder snel zou gebeuren.

Wil je een verhaal lezen van een vrouw die ondanks haar verleden durft te genieten van haar leven… Dan kan ik je dit boek aan raden. Angel durft te leven, ondanks alles wat ze meegemaakt heeft, heeft ze haar humoristische kijk op het leven gelukkig niet verloren.

Prachtig en zeer mooi geshreven

Ademloos las ik dit boek in een ruk uit. Niet omdat het zo spannend was, of ik niet kon wachten op de plot. Nee, omdat het ernstig is, vreselijk verdrietig en ik me zo een leven niet kan voorstellen. Elke hulpverlener zou het moeten lezen. Elke vader en elke moeder ook. Lezen wat een mens een ander mens kan aandoen en hoe het aangedane mens zich uit die drek een weg omhoog vecht. Ondanks tegenwerking uit de psychologische hulpverlenershoek! Wat mij zeer verbaast heeft overigens. Petje af voor de vrouw dit dit geleefd heeft maar en nog is en going strong.

‘Een zwaar verhaal, maar zo belangrijk om te lezen. Zorg dat slachtoffers gezien worden, begin bij jezelf ‘.

Het begint met een mooi voorwoord, geschreven door Karin Bloemen die zelf ook een autobiografie heeft geschreven over dit onderwerp. De proloog neemt je mee in een dissociatie van Angel, begint direct heftig en zuigt je het boek in.

‘Ik was het duivelskind’ is het vervolg op ‘Het duivelskind’. Het is op zichzelf staand te lezen maar ik raad je aan duivelskind ook te lezen. Dit vervolg neemt ons mee in de gevolgen van jarenlange mishandeling, incest en misbruik. Deze gevolgen zijn net zo heftig als het misbruik zelf en maken het leven soms onmogelijk. Falende hulpverlening versterkt deze obstakels. Lees dit boek om hierover te leren, beter te kunnen herkennen, een verschil te kunnen maken in de toekomst, en wellicht het belangrijkste, om hier met mensen over te praten.

‘Ik sta met mijn rug tegen de muur en voor mijn gevoel met één been in het graf’

Als volwassene heeft Angel vele problemen waar ze tegen aanloopt als gevolg van het misbruik. Hulpverlening ondersteunt haar slecht, weet niet hoe te handelen en zegt erg kwalijke dingen. PTSS en dissociëren zijn hele moeilijke problemen om te behandelen en wellicht schieten kennis en begrip soms tekort. Dissociaties zijn soms haar redding.

Na vele tegenslagen lukt het toch om hulp te vinden, onder andere door een hulphond. Meermaals ziet Angel het leven niet meer zitten en kan het niet meer aan. Toch weet ze zich hier een weg doorheen te banen en is op vele vlakken haar leven verbeterd. Dit kan ook voor andere slachtoffers gelden. Maria Genova gaat in op cijfers, feiten en deelt nuttige informatie als aanvulling op het verhaal van Angel.

Dit boek zou ik iedereen aanraden. Juist omdat dit onderwerp zo zwaar is dat we het niet willen zien. Zorg dat mensen gezien worden, praat met elkaar. Dit boek is leerzaam en heftig om te lezen, maar er zitten zeker hele mooie en grappige momenten in. Dit wisselt elkaar af en daarom is de leeservaring heel prettig.

Neem de woorden van Karin Bloemen in het voorwoord ter harte en denk niet dat het wel mee zal vallen. Niets mag achterwege blijven om misbruik en incest bespreekbaar te maken; mensen worden tenslotte totaal kapot gemaakt.

“Om dit boek te kunnen lezen moet je sterk in je schoenen staan. Je moet proberen oprecht te begrijpen en te voelen wat de schrijfster zegt, en respect tonen voor de levenskracht om te willen blijven leven. Maar vooral liefde te voelen voor het kind dat we ooit allen waren, en dus ook Angel ooit was.”

Ondanks dat ik ‘Het duivelskind’ niet heb gelezen was hetgeen besproken werd in ‘Ik was het duivelskind’ goed te begrijpen. Het is duidelijk dat de hoofdpersoon als volwassene heel veel problemen heeft dankzij wat haar aangedaan is als kind.
De schrijfstijl van Angel is heel toegankelijk, waardoor het zware onderwerp voor de lezer enigszins te verwerken is.

Ik schrok enorm van de falende jeugdzorg, school, de familie die niets kan (of wil) zien; hetgeen Angel is overkomen zal zeker geen op zichzelf staand feit zijn. Naar mijn mening moet hier zoveel mogelijk ruchtbaarheid aan gegeven worden.
De cursief gedrukte stukjes zijn gebeurtenissen die Angel zich herinnert. Zelfs na een operatie ondergaan te hebben als volwassene herinnert ze zich dankzij een JJ-katheter het misbruik door haar vader als kind.

“Ik probeer zo min mogelijk aan het verleden te denken, maar veel ervaringen in het heden werpen me direct terug in het verleden.”

In het tweede deel van het boek schrijft Maria Genova over de feiten van seksueel misbruik. Bovendien lees je enkele interviews met deskundigen.
Wat mij enorm heeft geholpen is een toelichting bij de begrippen die samengevoegd als bijlage achter in het boek staat.

Het is duidelijk dat je niet weg moet kijken maar actief moet worden als je het vermoeden het van mishandeling of misbruik van kinderen hebt.
‘Ik was het duivelskind’ was voor mij een ware eye-opener waarin ook humor niet ontbrak. Ook hieruit spreekt de kracht van de auteur.

Volg om op de hoogte te blijven Angélique ook op Angelssite.

Dat er veel schort aan hulpverlening.

Net als het eerste boek,bijna zonder pauzes in een keer uitgelezen.Het boek 'pakt' je.Het doet wat met je.Heel goed verwoord.

Hier wordt heel duidelijk wat misbruik teweeg brengt.