Ik Was Twaalf En Ik Fietste Naar School tachtig dagen in de kelder van Dutroux

Geschreven bij Ik Was Twaalf En Ik Fietste Naar School

Ik vond het een heel aangrijpend boek omdat alles echt gebeurd is. Dit boek is met geen enkel ander boek te vergelijken omdat niemand anders dit ooit heeft meegemaakt, ook vond ik het wel interessant om te weten hoe ze die tachtig dagen in die kelder heeft doorgebracht. Het was verschrikkelijk. Dit boek is een echte aanrader!

Het verhaal is autobiografisch dus de schrijfster Sabine Dardenne heeft dit allemaal meegemaakt. Ze vertelt hoe ze als twaalfjarig meisje op weg was naar school toen ze plotseling in een busje werd getrokken door Marc Dutroux en Michel Lelievre. Dutroux nam haar mee naar haar huis, dit deed hij door haar te drogeren en haar nadien dagenlang vast te ketenen aan zijn bed. Ze wordt na een paar dagen overgebracht naar zijn kelder. In deze kelder is het onmogelijk te ontsnappen, maar dat deed ze ook niet omdat Dutroux haar had wijsgemaakt dat hij haar beschermde omdat "de chef" haar anders ging vermoorden. Ze mocht enkel uit de kelder komen om gewassen te worden door dutroux, dit deed hij dan met een harde borstel totdat haar huid rood zag. Ook werd ze soms meerdere keren per dag seksueel misbruikt. Ook qua eten kreeg ze bijna niets enkel water en droge nic nacjes. Soms is het zo gruwelijk dat het moeilijk voor te stellen is dat dit daadwerkelijk gebeurd is. Na een paar weken begint hij haar al meer te vertrouwen en mag ze af en toe met hem aan tafel eten, maar ze begint ook te zeuren dat ze eenzaam is, dus hij ontvoert een nieuw meisje genaamd Laetitia. Zij leven beide op de vieze matras in de kelder. Maar doordat er ooggetuigen waren bij de ontvoering van Laetitia worden ze kort daarna gevonden en bevrijdt. Ook Dutroux wordt opgepakt en krijgt levenslang.

De inhoud van het boek is gruwelijk en zeer gedetailleerd hierdoor kan je je zeer goed inleven in de vreselijke situaties. Het verhaal verloopt chronologisch, dus vanaf ze ontvoert wordt beginnend met “ik was twaalf en fietste naar school”(p.1) tot aan het proces waarbij elke verdachte zijn straf krijgt zoals “Michèle Martin: dertig jaar. Lelièvre: vijfentwintig jaar. En vijf jaar voor Nihoul…”(p.215) Hierdoor krijg je alweer een zeer goed idee van elk moment dat ze daar opgesloten zat in dat huis tot de uiteindelijke ontlading die ze voelt als ze uiteindelijk wordt vrijgelaten en terug bij haar ouders kan gaan. Zo zegt ze letterlijk “Ik ben zo blij! Is het waar dat ik naar huis ga? Echt? Zal ik mijn ouders weer zien, mama weer zien ? Toen was ik niet bang meer. Ik trilde van opluchting, blijdschap en opwinding.”(p.131) Hetgeen wat mij het meest geraakt heeft, zijn de walgelijke situaties waarin ze verteld hoe hij met haar omgaat zoals ze ‘s nachts bij hem moet slapen. “Daarboven, op het bed, bond hij me vast met een ketting die van zijn enkel naar de mijne liep. Soms moest ik de hele nacht in die vervloekte kamer naast hem blijven ‘slapen’. Ik durfde niet in slaap te vallen. Ik was altijd bang dat hij wakker zou worden en in mijn slaap weer zou ‘beginnen’, en dat ik niet eens ‘nee, ik wil niet’ zou kunnen zeggen. Ik voelde iedere beweging, elke keer dat hij zich omdraaide trok de ketting strak en sneed in mijn enkel. Soms vergiste die idioot zich en maakte hij rechtervoet aan rechtervoet vast. Dan was ik gedwongen dichter bij hem te blijven liggen. De nacht duurde lang.”(p.46)

Als je van autobiografische boeken houdt is dit zeker een aanrader. Het is makkelijk geschreven en het is ook zeer boeiend, hierdoor kan je het boek zeer vlot uitlezen. Het boek zet ook aan tot denken over gelijkwaardige situaties, natuurlijk is dit een zeer extreme situatie, maar er worden elke dag meisjes verkracht en dit boek schenkt aandacht aan zo een wreed onderwerp. Wat ik ook zo mooi vind aan het boek is dat het voor Sabine Dardenne precies een soort afsluiter is van de gehele situatie. Ik heb het gevoel dat ze nog even alles op een rijtje wou zetten en iedereen haar verhaal wou vertellen zodat ze uiteindelijk verder kan gaan met haar leven.

Geschreven bij Ik Was Twaalf En Ik Fietste Naar School

Sabine schrijft in een persoonlijk verhaal de vreselijke gebeurtenissen die Dutroux haar heeft aangedaan van zich af. Het voelt intiem om dit verhaal van haar te mogen lezen, speciaal dat ze dit wil delen. Vooral bijzonder omdat ze de enige is die dit verhaal kan delen. Wat haar aangedaan is biedt geen garanties voor wat hij in het verleden heeft gedaan, maar biedt wel een kijkje in hoe deze gek denkt en hoe hij zijn slachtoffers behandeld heeft. Knap hoe ze zo sterk is gebleven, wellicht is dat ook juist haar geluk geweest. Sabine beschrijft vooral haar gedachten en gevoelens, zijn tactiek om haar te overtuigen dat ze niet meer gezocht wordt en kiest ervoor om niet alle gebeurtenissen (het misbruik) te beschrijven. Zeer begrijpelijk, dat hoeft niet iedereen te weten. Bijzonder om te lezen, vreselijk, maar gelukkig kon ze dit nog op papier zetten.

Twaalf jaar en dan van je fiets te worden gesleurd en
dan naakt in een kelder aan een ketting vast gezet te
worden. Hoe kan zo'n jong meisje dit doorstaan?
Dutroux valt Sabine constant lastig tot ze eindelijk
door de politie wordt bevrijdt. Mooi geschreven, vanuit de
"ik" vorm wat het extra aangrijpend maakt.

Geschreven bij Ik Was Twaalf En Ik Fietste Naar School

Het was een erg mooi boek, maar ook weer moeilijk om te lezen. Ik heb zo'n respect voor het meisje en voor de sterke vrouw die ze nu geworden is. Wat een vreselijke man was die Dutroux!! Ik kan iedereen aanraden om dit boek te lezen, je wilt het gewoon meteen uithebben.

Geschreven bij Ik Was Twaalf En Ik Fietste Naar School

Ik heb het boek in een paar dagen uitgelezen. Als je eenmaal in het verhaal zit ga je echt meeleven met Sabine. Het is een zielig verhaal, maar wel een heel mooi boek!

Het is een zeer treurig verhaal wat hier verteld wordt, je kunt je niet voorstellen wat een gruwelen er gebeurd zijn. Het boek leest goed weg en de schrijfster schuwt niet de lezer haar echte gevoelens te tonen. Ze maakt zichzelf hiermee zeer kwetsbaar en deze manier van het vertellen van haar verhaal maakt dat je er nog meer in opgaat. Sabine komt naar voren al een gevoelige, maar vooral zeer sterke jonge vrouw waar je alleen maar bewondering voor kunt hebben.

Het is een boek dat je raakt diep in je hart. De dingen die ze beschrijft en ook niet beschrijft raken je midden in de roos. Het is heel puur en direct. Je kan je niet voorstellen hoe het is geweest, dat kan alleen Sabine, maar je krijgt wel een verschrikkelijke impressie van hoe het voor haar geweest is. De gedachte waarmee ze het boek geschreven heeft is heel duidelijk te proeven en brengt voor mij de essentie heel duidelijk over.

Omdat ik verwachtte dat ik het boek met een soort vooringenomen sympathie voor de schrijfster zou gaan lezen, ben ik eens in mijn omgeving gaan vragen wat anderen ervan vonden. De een had last van plaatsvervangende schaamte om het te lezen, de ander was erdoor gefascineerd, niet van hetgeen het monster dutroux met zijn slachtoffers heeft uitgespookt, maar vanwege de manier waarop sabines verhaal aan de lezer wordt verteld. Ik kreeg het boek op donderdag 28 april, dacht er een paar avonden voor nodig te hebben om het te lezen, maar het overkwam me dat ik het in 1 keer uit heb gelezen. Mijn sympathie voor Sabine (en ook voor Laetizia, uiteraard) is alleen maar toegenomen. Ik kan me ook heel goed voorstellen hoe kwaad ze was, toen ze na enige jaren iemand in de trein tegenkwam, die haar om een handtekening vroeg. Misschien deed die man dat wel uit een soort respect, maar zoiets doe je gewoon niet. Beslist geen roman, maar wel een boek dat iedereen gelezen moet hebben. Dat is mijn mening.

Wat is dit een zeer aangrijpend verhaal zeg, ik heb dit boek in twee dagen uitgelezen en de tranen stonden in me ogen. Het is belachelijk dat zo'n idioot nog op deze aardbodem leeft en dit een jong meisje aan kan doen. Het is zo knap van Sabine, dat ze dit op papier heeft kunnen zetten. daarom hoop ik dan ook uit de grond van me hart dan ze veel geluk krijg in haar verdere leven en dat ze dit achter haar kan laten en een normaal, zeer gelukkig leven kan opbouwen. Zelfs de gevangenis is te goed voor dit monster.Hij verdient niks, nog minder dan niks!