Ik zweer trouw Jezelf zijn in een uniforme wereld

Heel herkenbaar, ook zo duidelijk door de vele open verhalen van collega's in het boek!
de gevoelens en problemen waarvan je denkt en dacht dat ze er niet horen/mogen te zijn, die je dus verdring(k)t, maar ook de valkuilen zowel op het werk als prive zijn prima verklaarbaar waardoor je je zelf kan laten omdenken en zachter en respectvoller naar je zelf kan en mag! kijken. Tevens krijg je weer verbinding met niet alleen jezelf maar ook met anderen, maar het gaat niet van zelf, je moet je wel blijven , durven , spiegelen.
plus, het hoeft niet meer perfekt te zijn :)
veel dingen zouden eerder, op school b.v. in lessen moeten worden opgenomen, de kwartjes zullen niet direct vallen maar later zullen diverse personen er baat bij hebben!
kortom een aanrader, ook voor mensen die niet in een uniform lopen en mensen die geen problemen (denken) te hebben.

Ik Zweer Trouw is een boek dat me om verschillende redenen raakt, al heb ik zelf geen banden met hoog-risico beroepen.

Het geeft een eerlijke inkijk in de wereld van hoog-risico beroepen; wat er wordt gevraagd van de professionals en hoe dat hun leven beïnvloedt. Ik was in de veronderstelling dat het een bewuste keuze is om te leven op het scherpst van de snede, bereid zijn om alles in de waagschaal te leggen. Het verraste me dat het vaak hoog-gevoelige personen zijn, die zich niet gezien voelen, die deze keuze maken. De drijfveren, zoals Michiel die beschrijft, en die ook terug te vinden zijn in de persoonlijke verhalen, had ik niet direct verwacht.
Die gaan over extreem aanpassingsgedrag om onderdeel te worden van een groep, bewondering oogsten, om zo te vluchten uit het idee niets waard te zijn.
Met als gevolg ontrouw aan jezelf en bedrogen uitkomen. De pijn daarvan leidt tot verdoven met extreem onaangepast gedrag, waardoor je echt alles dreigt te verliezen.

Het boek gaf mij het inzicht dat het meestal jeugdtrauma’s zijn, die aan de basis liggen van PTSS.
Dat de gebeurtenissen zelf niet direct de oorzaak zijn, maar vooral hoe je ermee omgaat.
Dat de waarden uit je jeugd dus te maken hebben met de manier waarop je dat doet.

Het boek raakt me ook vanwege de herkenning. De spiegel. Het aanpassen en ontrouw worden aan jezelf. Leven naar de waarden van anderen om te worden zoals zij, in de hoop erbij te horen.
En hoe je jezelf daarmee juist onzichtbaar maakt.

In de doorbraakgesprekken wordt de kracht van kwetsbaarheid bevestigd. Hoewel dit niet nieuw is voor mij, is het vooral de toon van Michiel die ik geloofwaardig vind. De eenvoud ervan ondersteunt mij in het leren aanvoelen welke waarheid de mijne is en welke van een ander. Om trouw te zweren aan mijzelf.