In de waan van het leven Aangrijpend semi-autobiografisch verhaal van een dochter over de zelfmoord van haar vader

Het boek leest als een trein, heb het in één keer uitgelezen. Het getuigt van lef om hier zo openhartig over te schrijven. Het verhaal is met veel liefde en humor geschreven. Dankzij de schrijfster ga je echt houden van de vader en zie je - ondanks zijn gecompliceerdheid - ook heel duidelijk zijn mooie kanten. Ik raad het iedereen aan om te lezen.

Je hebt wel eens van die boeken die uit de bocht vliegen. Een wending die niet logisch is, de structuur die niet klopt, het perspectief dat niet consequent is. En hoe goed bepaalde delen van zo´n boek ook kunnen zijn, in zijn geheel is het dan wel mislukt.

Dat geldt niet voor dit boek.

Daarin ‘klopt’ juist alles. De zinnen zijn fijn puntig en kort, passen goed bij het nuchtere, bescheiden karakter van de ‘ik’. De korte hoofdstukken maken dat je door wilt blijven lezen (nog ééntje dan...). Het verhaal wordt goed gedoseerd verteld, steeds een beetje meer informatie, zonder onnodige uitleg (show don’t tell). De toon is licht, to the point, wat goed werkt aangezien het onderwerp al zwaar genoeg is; nergens wordt de lezer ‘gedwongen’ iets te voelen, iets te vinden, waardoor hij juist iets voelt en vindt.

Wat mij betreft heeft de schrijfster de juiste keuzes gemaakt wat betreft structuur en perspectief en is daar heel consequent in gebleven. De focus ligt op de vader en diens zelfmoord, vanuit het perspectief van de dochter. Al het andere is secundair (zelfs de moeder). Je zou kunnen zeggen dat de vader het enige round character is in het boek, zelfs de ‘ik’ is in zekere zin ‘flat’. Dat klopt volledig met hetgeen de schrijfster wil vertellen – de ‘ik’ cijfert zichzelf weg, ook in de manier waarop ze het verhaal vertelt (‘het gaat niet om mij’).

Ook de keuze voor het tijdsbestek van het verhaal – de paar dagen tussen de zelfmoord en de uitvaart – zorgt ervoor dat het verhaal fijn gecomprimeerd blijft. Daarbij denk ik dat het goed is dat de uitvaart zelf niet meer wordt beschreven. We weten het al, kunnen ons er een voorstelling van maken, zeker doordat wel de toespraak van de ‘ik’ beschreven wordt.

Hoewel ik hierboven zeg dat het verhaal niet over de ‘ik’ gaat, gaat het natuurlijk wel over haar in de zin dat ouders impact hebben op hun kinderen. Misschien gaat het boek daar eigenlijk in essentie over. En dat raakt me, zowel als zoon als inmiddels ook als vader (van dochters). Eén van de scènes die me het meest bijblijven, is die waarin ze van school naar huis fietst (met o.a. ene Desha) en waarin voelbaar wordt dat de boel in de knoop raakt.

Dat is ook één van de weinige scènes die specifiek over de ‘ik’ zelf gaan, en die nieuwsgierig maken. Wie is Emi nu eigenlijk zelf? Misschien is dat het onderwerp voor een vervolg? Emi in India, op zoek naar....?

Herkenbaar realistisch veel liefde voor haar vader.
Erg knap geschreven

Mooi geschreven, je blijft maar door lezen!
De schrijfster weet de setting heel goed neer te zetten en neemt je mee in haar wereld.

Het boek is heel aangrijpend, maar tegelijkertijd ook luchtig geschreven. Vanaf de eerste pagina zat ik er helemaal ingezogen en kon ik het niet meer wegleggen.

De oprechtheid waarmee het geschreven is zorgt voor een groot inlevingsvermogen in de hoofdpersoon, waardoor soms de tranen over mijn wangen rolde.

Maar ondanks het zware thema, zit het boek vol grappige anekdotes. Hier moest ik vaak hardop om lachen, waarbij je je afvraagt of dat eigenlijk wel gepast is. Maarja, wat is eigenlijk gepast?

Een boek vol levenslessen om zelf te formuleren. Het heeft mij echt aan het denken gezet over hoe we omgaan met depressie en zelfmoord. En wat het effect hierop kan zijn op een gezin en in het bijzonder, dochter Emi.

Ik werd meteen het verhaal in getrokken en heb het in een keer uit gelezen.
Het zou eigenlijk in de boeken winkels moeten liggen.

Het is knap geschreven; het was ontroerend en pakkend maar in een luchtig stijl en leest fijn door. De schrijfster verteld over haar jeugd; haar ervaringen met een vader die uiteindelijk zijn mentale problemen niet meer aan kan, terwijl de moeder ook niet voor de kinderen kan zorgen. Hoe kan het dat psychoses zo lang onopgemerkt blijven, wat merken de kinderen er van en hoe is het voor de kinderen om zo op zichzelf aangewezen te zijn?

De schrijfster is open en eerlijk en verteld vooral zonder oordeel. Terwijl ik denk dat ze haar jeugd toch als heftig zal hebben ervaren.

Ik ben door het boek ook nieuwsgierig geworden naar de toekomst van de drie kinderen uit het gezin, Hoe zien ze de toekomst, hoe gaan ze om met relaties, etc.?
Ik hoop eigenlijk op een vervolg, misschien over een aantal jaar?

Ook een aanrader voor mensen die beter willen begrijpen hoe het is om te leven met iemand met mentale problemen.

Het indrukwekkende verhaal leest heel makkelijk en ik vind het erg knap hoe leesbaar het is opgeschreven. Zeker de moeite waard om te lezen.

Goed en helder geschreven. Indrukwekkend vanuit beide kanten het gevoel goed omschreven

Zoveel herkenning! Mooi, indrukwekkend en meeslepend verhaal.

Wat een pakkend, ontroerend en ook grappig debuut van Mieke Terlouw als schrijfster.
Heel knap hoe je zo’n beladen onderwerp als zelfdoding van je vader toch zo licht kan brengen.
Zo liefdevol, respectvol en met humor.
Bij zelfdoding zijn wij vaak bezig met de impact die dit overlijden op nabestaanden heeft. De schrijfster neemt je ook mee in het soms moeilijke contact ervoor. De invloed van het gedrag van haar vader op het leven van het hele gezin. De onzekerheden die dit met zich meebrengt
Zo krachtig als de hoofdpersoon is!
Ik heb het boek bijna in 1x uitgelezen. Kon het niet wegleggen. Wegens een volle agenda is het 2x geworden :)
Dit boek maakt mij nieuwsgierig naar het volgende uit de pen van de schrijfster.