In gesprek met meneer Alzheimer

Zeven jaar geleden bezocht Ard Nieuwenbroek voor eerst het verpleeghuis waar hij nu nog steeds vaak te gast mag zijn. Zijn dochter werkte daar toen als verzorgster en hij was door haar verhalen benieuwd geraakt. De bewoners raakten hem meteen.
Jaren later ontdekte hij dat het bezoeken van mensen die dementeren voor hem een soort geestelijke fitness betekent. Uitsluitend kunnen praten over het absolute hier-en-nu, nodigt uit, nee, dwingt zelfs te concentreren op wat er op dat moment in de communicatie speelt. Wat een ontdekking dat die ander, die in een proces van dementie is geraakt, in staat blijkt daarmee te helpen!
Zo werd Ard Nieuwenbroek een regelmatige bezoeker en zag hoe de liefdevolle verzorgsters - bijna allemaal vrouwen- ieder op een eigen manier probeerden het leven van de bewoners in kwaliteit te verbeteren. Hij zag soms hun worstelingen, verdriet en woede, ook naar de familie van de bewoners en soms naar elkaar. Kortom: hij kwam in een echte mini-samenleving en mocht daar, als vrijwilliger, deel van uit maken. Met steeds meer betrokkenheid raakte hij, uiteraard met toestemming en onder verantwoordelijkheid van de verzorgsters, in contact met de bewoners en soms hun familie. Er groeide een band met de bewoners.
Vanuit zijn eigen instelling en werkervaring als professional heeft Ard Nieuwenbroek een niet te stuiten passie om iets constructiefs bij te dragen aan het welzijn van de bewoners. Hij wil meer dan ‘alleen’ koffie drinken of wandelen, hoewel de waarde van deze activiteiten beslist niet onderschat moeten worden. Integendeel, in de benadering in dit boek staat juist het contact van mens tot mens centraal. Vanuit deze benadering, die ook vanuit de theorie wordt onderbouwd, levert hij een bijdrage aan nog meer kwaliteitsvolle zorg voor mensen die dit bij uitstek verdienen.
Bewoners mogen zich in hun dementie ook ‘mens’ weten, ook al is dat weten nog zo beschadigd. Ook familieleden van deze kwetsbare mensen moeten zich concreet gesteund weten in het zoeken van nabijheid met hun dierbaren. Verzorgsters nog krijgen in dit boek handvatten om hun vak, met passie en vreugde, tot in lengte van jaren te kunnen uitoefenen.
Dit boek staat vol korte verhaaltjes, over momenten met de bewoners, familie en beroepskrachten. Uiteraard zijn de namen van de betrokkenen veranderd. De verhalen blijven authentiek.
In het eerste hoofdstuk staan de hoofdlijnen van de theoretische basis van waaruit de handvatten worden gegeven. Aansluitend bij de praktische voorbeelden wordt in de volgende hoofdstukken de theoretische onderbouwing verder uitgebouwd. Zijn er verbanden met het dagelijks leven van bewoners in een verpleeghuis die dementeren en zijn er een groot aantal praktische handreikingen om op een nog kwaliteitsvollere manier deze zo kwetsbare groep medemensen van dienst te kunnen zijn.