In seizoenen

Geschreven bij In seizoenen

Niet een boek wat we gewend zijn zijn van Judith Visser.
Een verhaal over een jongen (David) van 34 en zijn zieke moeder (Annabel) van 59 die er alles aan doen om beter te worden. Ook speelt het verhaal zich af in heden en verleden. Erg goed opgebouwd en geen moment saai.
Erg boeiend om te lezen en ik denk dat het voor iedereen erg herkenbaar is.
Heftig en mooi verhaal over liefde van moeder en zoon, een aanrader!

Geschreven bij In seizoenen

Soms komt er een boek op je pad dat op je lijf geschreven lijkt. Met het boek ‘In seizoenen’ van Judith Visser blijkt dat dus echt te kunnen. Dat feit maakt het lezen en recenseren van dit boek extra beladen maar het moedigt ook aan tot relativeren en hoop. Hoe raar dat laatste misschien ook lijkt nadat je het boek hebt gelezen. Het indringende verhaal van moeder Annabel en haar zoon David zal niet alleen veel indruk maken op de lezers maar ook troost bieden aan degenen die in een gelijksoortige situatie zitten. Het verhaal is geïnspireerd op wat Judith zelf heeft meegemaakt toen haar moeder ernstig ziek werd. Deze roman is zowel confronterend als verbluffend mooi.

Zowel David als Annabel blikken terug op hun verleden. Annabel doet dat om alles een beetje draaglijker te maken, om weg te dromen bij herinneringen aan de hand van haar jeugddagboek. David echter droomt over het uitkomen van zijn ultieme wens. Iets waar hij al jaren mee bezig is en maar niet kan loslaten. Wanneer de werkelijkheid ineens heel dicht zijn wens benadert neemt hij irrationele beslissingen, doet hij domme dingen, riskeert hij het om behoorlijk tegen de lamp te lopen. En hoe legt ie dat z’n zieke moeder uit? Totaal uit balans en gedreven door een wanhopig verlangen naar vroegere tijden beleven beiden hun eigen verhaal.

‘In seizoenen’ is een prachtig verhaal dat laat zien wat een vernietigende ziekte met iemand kan doen, welke impact dat heeft. Niet alleen de patiënt maar ook andere betrokkenen raken uit balans en gaan ieder op een eigen manier met een dergelijk rampscenario om. Het is vaak zo dat degene die ziek is zorgt voor relativeren en troost naar de anderen toe. Ook Annabel is een grote steun voor David, dit terwijl ze zo ziek is. Moeder en zoon delen veel maar om elkaar te ontzien belasten ze elkaar niet met alle gedachtes en zorgen, heel begrijpelijk natuurlijk. Maar Annabel is een sterke vrouw, ze kan dit laatste stuk van haar leven, het laatste dat ze als moeder kan doen ook nog wel. De vraag is alleen of David zijn deel ook aankan?

Judith Visser heeft met dit boek een verpletterend verhaal geschreven, op meerdere manieren. Het boek is niet alleen maar ellende en chemokuren. Nee, het bevat zowel een lach als een traan. Het verhaal van David is ronduit intrigerend want hij is alles behalve stabiel te noemen. En dat heeft niet alleen met deze situatie te maken. Annabel probeert wel voor hem te zorgen maar hij is een volwassen man en zal ook zijn eigen keuzes moeten maken en daarvan de consequenties moeten dragen. Iets wat met vallen en opstaan zal gaan want de rollen zijn nu omgedraaid, David moet voor zijn moeder zorgen en doet dat vol overgave. Annabel zoekt haar troost op een totaal andere manier en daar lees je een stuk Judith terug. De voorliefde voor de natuur, de Veluwe en de eekhoorn van haar moeder. Heel subtiel maar wel herkenbaar. Het zijn de kleine dingen in het leven die het zo bijzonder maken, dat is na het lezen van dit boek wel heel nadrukkelijk het gevoel dat achterblijft. Judith heeft een verhaal geschreven waar ze trots op mag zijn. Het raakt, intrigeert en confronteert. Ze heeft een hele prettige schrijfstijl, een totaal andere dan in haar voorgaande boeken. Een volgende roman is zeer wenselijk, dit is een Judith Visser die heel goed bevalt!

4,5 ster

Geschreven bij In seizoenen

Een roman gebaseerd op een waargebeurd persoonlijk verlies kan heftige gevoelens oproepen. Enerzijds ben je als lezer benieuwd, nieuwsgierig naar de inhoud van het boek, anderzijds kun je je ook een voyeur voelen, je kijkt toch eigen mee met het hele proces van slechtnieuws-gesprek tot het einde. Hoofdpersonages zijn Annabel en zoon David.
Maar in dit geval was er geen sprake van voyeurisme, integendeel, je wordt meegesleurd in het verhaal, of je nou wilt of niet, het gebeurt. Judith Visser heeft een goede balans gevonden tussen het beschrijven van het ziekteproces en het mee laten lopen van meerdere extra verhaallijnen. Zo werd het ziekteproces, Annabel heeft kanker met uitzaaiingen, geen opsomming van de trieste feiten en de reacties daarop. Juist door het verleden van Annabel en de jeugdtrauma's van David in het verhaal op te nemen krijgt het verhaal een fiks aantal extra dimensies.

Een groot deel van het boek beschrijft de reacties van zowel Annabel als David op de ziekte en tegenslagen. Iedere keer de strijd tussen hoop en vrees en vooral het niet echt eerlijk kunnen, durven uitspreken roept vragen op. Het lijkt bijna of die twee elkaar gegijzeld houden in naam der liefde. Maar beetje bij beetje wordt duidelijk wat er allemaal gebeurd is in het verleden van de heel jonge Annabel en ook in het leven van David, ze zijn allebei getraumatiseerd en klampen zich wanhopig aan elkaar vast.
Pas aan het einde van het boek komt alles samen en begrijp je als lezer ook het hoe en waarom van de interacties.

Ik vond het een heel ontroerend boek. Af en toe, maar dat kwam omdat nog niet alles bekend was, had ik wel vraagtekens bij de handelswijze van David.
Het boek krijgt van mij 4 welverdiende sterren!

Geschreven bij In seizoenen

Het was een beetje spannend of Judith Visser ook zo goed zou kunnen schrijven wanneer haar plot niet over 'crime' gaat. 'In seizoenen' is namelijk haar eerste boek waarin ze een ander thema kiest.

YES - het resultaat is meer dan geslaagd. Ik ga Judith's plot niet verklappen, maar het leest als een trein - van de eerste letter tot de laatste punt. Iedere bladzij maakt je nieuwsgierig naar de volgende bladzijden, en het is moeilijk om 'In seizoenen' opzij te leggen voordat je het helemaal uit hebt.

Ook vind ik Judith Visser duidelijk als schrijfster gegroeid. De spanning in haar verhaal is gebalanceerd en evenwichtig opgebouwd, beter dan in haar vorige boeken. 'In seizoenen' laat een nasmaak achter die herinnert aan die van een goed glas wijn .....

Geschreven bij In seizoenen

Dit boek pakt je vanaf de eerste bladzijde.
Heb alle boeken van Judith Visser gelezen maar ik vind dit echt een fantastisch pakkend en ontroerend boek.
De hoop en angst wisselen elkaar af en uiteindelijk de berusting.
Ze heeft ook zelf de nodige ervaring en dat is goed te voelen.
Het verhaal gaat ook een beetje over haar eigen moeder al is het niet autobiografisch.
Het mooie ervan is dat ik een schilderij in huis heb wat gemaakt is door de moeder van Judith....heeft niets met het boek te maken maar wel met de creatieve moeder uit het boek....ik vond het een prachtig boek...en heeft me diep geraakt

Geschreven bij In seizoenen

Een verhaal wat je nog lang bijblijft! Diep onder de indruk!
Erg ontroerend en mooi geschreven, hield het dan ook niet droog bij de laatste hoofdstukken.
Een aanrader!

Geschreven bij In seizoenen

Een mooi verhaal over vechten tegen kanker. Ik was al fan van Judith Visser maar uit dit boek blijkt dat ze ook romans kan schrijven.

Geschreven bij In seizoenen

Wat een ontroerend boek is dit. Je leeft vanaf het begin helemaal mee met Annabel, die ernstig ziek is en 'in seizoenen' moet gaan denken. Steeds denk je dat het misschien toch nog goed komt. Haar zoon David (34) wil het allemaal niet onder ogen zien en leeft in ontkenning. De hoop, de wanhoop, Judith Visser heeft dit zo overtuigend en meeslepend op geschreven dat je alle emoties zelf voelt. Een roman die blijft nasidderen in je hoofd en waarbij menig traan zal vloeien.

Geschreven bij In seizoenen

Annabel Wismar (59) krijgt te horen dat ze ‘in seizoenen’ moet gaan denken. Door nalatigheid van het ziekenhuis is er geen behandeling in Nederland meer mogelijk. Ze zoekt haar heil bij Belgische artsen die haar nog wel willen behandelen. Voor David is de gedachte zijn moeder te verliezen zo beangstigend dat hij bij haar intrekt. Hoe belangrijk wordt het verleden, wanneer er geen toekomst meer is?

Judith Visser heeft haar personages goed uitgewerkt. Voor de lezer is het makkelijk om met Annabel mee te leven. Ze is een aantrekkelijke kunstenares die haar zoon grotendeels in haar eentje opgevoed heeft. Ze is veel te jong om te sterven, zeker als dat door nalatigheid van een ziekenhuis gaat gebeuren. Terwijl ze tegen de kanker vecht, vlucht ze steeds vaker naar haar mysterieuze jeugdherinneringen waarin ze gelukkig was.

David is een complexer persoon. Zijn verleden komt in alle hevigheid weer boven, ondanks dat hij niet onder ogen wil zien dat zijn moeder hem door haar dood gaat verlaten, net als zijn vader zijn moeder voor een man verliet toen hij nog een kleuter was. Hij heeft in het verleden als tiener zijn vriendin Penny gestalkt. Het verleden herhaalt zich in de vorm van een Lolita, een twaalfjarig meisje dat op Penny lijkt. David voelt zich daarom tot haar aangetrokken. De enige persoon die hij zonder problemen kan laten gaan, is zijn vrouw Josefien met haar kinderwens.

David neemt veel plaats in ten koste van Annabel. De overdaad aan thema’s bij hem leiden af waar dit boek over gaat: vasthouden en loslaten (van het leven). Juist doordat Visser Davids (Lolita-achtige) problemen veel ruimte gaf, bekroop me meerdere keren het gevoel dat ik geen roman, maar een thriller las. Ook de zinsopbouw, de woordkeuze, het kiezen voor een dagboekvorm met wisselend perspectief tussen Annabel en David, het eerste dagboekfragment waaruit meteen blijkt dat Annabel sterft, het verknipte verleden van David en het geheim van Annabel droegen daar aan bij. Het was teveel.

Tijdens het lezen was mijn verwachting dat het bij elkaar zou komen om te ontploffen. Dat deed het niet. Aan het eind gingen de spanningselementen als nachtkaarsen uit, wat overbleef was rauw, mooi, klein en ontroerend.

Geschreven bij In seizoenen

Hoe bijzonder is het om zoveel uit je eigen leven te herkennen in een literaire roman?
Heel bijzonder, vooral wanneer het op deze overtuigende manier beschreven wordt. De auteur laat de lezer kennismaken met Annabel Wismar (59) en haar zoon David. Annabel krijgt van het ziekenhuis te horen dat ze ernstig ziek is en niet meer geholpen kan worden. Nadat ze jaren geleden een paar keer geopereerd was aan een vorm van kanker had ze ook nu weer het volste vertrouwen in een goede afloop. Door nalatigheid van het ziekenhuis is dat moment al voorbij. Annabel laat het er niet bij zitten en zoekt voor een second opinion haar heil bij Belgische artsen. Deze zien haar situatie anders en willen haar nog wel behandelen. Haar zoon David trekt bij haar in om haar zo goed mogelijk behulpzaam te zijn tijdens deze behandelingen en de tijd daartussenin.

Deze ontroerende roman, waarin de behandelingen, bijverschijnselen van de behandelingen en gedachten van Annabel vastgelegd zijn op een manier die waarheidsgetrouw genoemd kan worden. Tot op zekere hoogte kan ik zoals helaas velen onder ons, dat bevestigen. Het klopt gewoon.

De gedachten van Annabel gaan terug naar het verleden. Naar momenten in haar leven waarvan haar zoon David geen weet heeft.
David is op zijn beurt ook met een aantal gebeurtenissen in zijn eigen leven bezig, waar zijn moeder niets van weet en ook niet mag weten. Hij wil haar niet nog meer belasten. Hij is vooral boos en dat maakt het er voor hem ook niet gemakkelijker op. Gelukkig voor hem is er zijn naaste familie om ook hem te kunnen ondersteunen in dit gevecht tussen loslaten en vasthouden.

Dit is een bijzondere literaire roman, die je nog eens extra na laat denken over het leven en over hoe goed je iemand kent of denkt te kennen. Hierdoor leer je ook jezelf beter kennen.
Een roman die je in zijn greep heeft vanaf de eerste bladzijde en je niet meer loslaat tot het laatste woord en zelfs nog daarna...