Indo Een persoonlijke geschiedenis over identiteit

Ben even geschrokken van de schijnbaar rancuneuze recensies hier, door andere lezers en lezeressen. Spelen erg op de persoon van de schrijfster, zonder daadwerkelijke onderbouwing. Ik probeer iets uit de teksten te halen en slaag daar redelijk in.

Met enige verbazing heb ik sommige van de recensies gelezen. Ik vond en vind het juist een prachtig boek dat mij een inkijk geeft in Bloems ervaringen binnen haar Indogemeenschap. Het is háár persoonlijke geschiedenis die ze hier deelt en nergens blijkt zij zich op te werpen als dé representant van de hele Indogemeenschap. Ze laat juist de diversiteit van het Indozijn zien en maakt ook duidelijk dat er sprake is van meerdere gemeenschappen. Veel van wat zij vertelt is herkenbaar, bijvoorbeeld voor mijn moeder en oma, en ik ben juist blij dat zij haar ervaringen deelt. Het boek geeft ook de gelegenheid om in gesprek te gaan met anderen, Indo of niet, om van elkaars ervaringen te leren. Het boek is een zoektocht naar identiteit en hoewel het om Bloem zelf gaat, vind ik het soms zelf confronterend, omdat ik met haar ook weer op zoek ga naar mijn eigen identiteit. Soms moest ik het boek even wegleggen zodat ik goed kon nadenken. Daarbij heb ik mij niet gestoord aan het 'stream of consciousness'-effect van het boek. Juist dat effect vind ik een mooie toevoeging. Het voegt wat toe aan het gevoel van authenticiteit.

Dit boek las ik meer als studieboek, geconcentreerd in stukjes. Heb de stamboom van haar familie op een rijtje gezet om de personen en verhalen goed te kunnen plaatsen. Veel geleerd over de koloniale tijd en het 'trapjesdenken' dat daarbij hoort. Daarbij wordt duidelijk door het beschrijven van haar persoonlijke belevingen hoe mensen die opgroeien tussen 2 culturen zich heel bewust worden van van alles en hoe zij zich zelf emancipeerde door inzicht, schrijven en haar persoonlijke groei. Door haar psychologische kennis kan zij allerlei patronen goed duiden, ook heel eerlijk bij zichzelf. Dit boek is een verrijking, zeker ook voor lezers met een niet-Indische achtergrond, om kennis op te doen over de koloniale geschiedenis van Nederland en de gevolgen daarvan.
Hierna heb ik het boek 'Haar goede hand' gelezen waardoor nog veel duidelijker wordt hoe de grote geschiedenis met alle trauma's van dien doorwerkt in het dagelijks leven van een moeder - en dochter. En hoe de schrijfster dit verwerkt in een bijzondere roman. Chapeau voor Marion Bloem.

Ik denk dat je indo moet zijn opgegroeid om te dit boek te begrijpen. Indisch zijn (of denken het te zijn) is niet genoeg.
Het is geen literair werk, uit het hart zeker.
Si Kocoh

Het is het verhaal van Marion Bloem, maar voor mij zit er heel veel herkenbaars in. Ze heeft gedegen onderzoek verricht naar de ‘Indische’ geschiedenis waardoor ook mijn geschiedenis voor mezelf duidelijker is geworden.

Interessant boek over de Indo-Europese achtergrond van de schrijfster die meeslepende verhalen opdist, maar de lezer ook in allerlei uitweidingen over familieperikelen waarbij de lezer het spoor bijster raakt.

Mooi overzicht van de geschiedenis op persoonlijke wijze verteld!

De verhalen van mevrouw Bloem zijn veel te voorspelbaar en vormen ook een wel heel eenzijdige kijk op de Indische gemeenschap en het Indo-zijn. Ik kan mij zo voorstellen dat het merendeel van de Indo's zich behoorlijk zal ergeren bij het lezen van dit boek.

Het is altijd hetzelfde met Marion Bloem. Ze extrapoleert haar eigen beleving van het Indisch-zijn naar de Indische gemeenschap. Ook dit verhaal weer heeft eigenlijk niets met de 'Indo' te maken, maar vooral met mevrouw Bloem.

Mevrouw Marion Bloem kondigde ooit in een interview aan niet langer Indisch te willen worden genoemd. Ze leek ook te willen stoppen met het onderwerp, waar zij inmiddels een verdienmodel van heeft gemaakt. Dat veel Indo's zich niet tot nauwelijks herkennen in de verhalen van Bloem is veelzeggend. Ik sta graag open voor andere visie's, maar dit boek heb ik met toenemende ergernis gelezen. Het is erg jammer dat mevrouw Bloem zichzelf als Indische autoriteit presenteert, want dat is ze niet. Ook in dit boek slaat ze herhaaldelijk de plank mis.