Je mag me altijd bellen 1001 dagen van rouw

Geschreven bij Je mag mij altijd bellen

Je herkent heel veel gelijkenis met je eigen rouw

Een heel herkenbaar boek voor wie een partner verloren heeft. Maar zeker ook voor mensen in de omgeving van iemand die rouwt. Het geeft een goed beeld van hoe een rouwbericht verloopt en welke gevoelens hierbij boven komen en hoe je hier mee om kunt gaan. En hoe de omgeving de rouwende kan helpen.

Helaas ben ik sinds 3 maand een collega-weduwe van Karin. Als je zwanger bent wil je alleen maar boeken lezen over zwangerschappen en baby's. Op zoek naar herkenning. Als je rouwt wil je ook graag herkenning en zoek je dus boeken over rouwende medemensen. De herkenning bij Karin is groot. Je voelt je begrepen. Omdat het concentratievermogen niet groot is als je in een rouwpositie bent, is het fijn dat er kleine hoofdstukken worden gebruikt. Met makkelijke zinnen. Het is goed te volgen en als je even afdwaalt stap je ook zo weer binnen en kun je verder met lezen. Een fijn boek, die ook interessant is voor de omgeving van een rouwende medemens!!!!

In deze lastige tijd is het fijn om een boek te lezen waarin je zoveel dingen herkent. Dagelijkse gedachten/situaties die blijkbaar bij rouw bij veel mensen hetzelfde zijn. Of zoals een vriendin van me zei die het boek ook gelezen heeft: Als ik dit lees lijkt het wel alsof ik met jou aan de telefoon zit.

Het is zeer vlot geschreven, je wilt het in een keer uitlezen. Wat ze schrijft is voor mij zeer herkenbaar, ook al is mijn situatie niet dezelfde als die van haar. Het geeft weer dat rouwen een universeel proces is, wat gevoel en emotie betreft. Ik vond er veel raakvlakken. Het helpt je begrijpen dat je niet alleen bent, dat je niet gek wordt van verdriet. En juist omdat het geschreven is als een soort dagboek, verveelt het niet. Het is zeker geen droge kost. Mij heeft het een steuntje in de rug gegeven, dat er toch weer licht zal schijnen aan het einde van die donkere tunnel.
Ze geeft je ook handvatten om verder te gaan, ondanks dat het niet makkelijk is.

Het was voor mij een boek vol herkenning. Maar ook een boek waar ik troost in heb gevonden. Het is een boek dat je makkelijk oppakt. Mijn ervaring is dat je in een periode van rouw je je moeilijk kan concentreren op lezen. Dit boek daarentegen pak je makkelijk op en leg je ook makkelijk weer aan de kant doordat het korte "hoofdstukjes"bervat. Bij veel dingen die ik las dacht ik het ligt toch niet aan mij. Kennelijk heeft de schrijfster dit ook zo ervaren in haar periode van rouw.

Er zitten herkenbare dingen in maar aan de andere kant vond ik het ook soms erg negatief. Hulp die geboden wordt is niet goed of mensen zeggen niet de juiste dingen in haar ogen.

Ook veel herhalingen. En het boek is voor mij niet zo prikkelend om alles meteen door te lezen omdat je wilt weten hoe het nu verder ging..

De schrijfster zet in een makkelijk leesbare schrijfstijl een uitstekende verwoording van haar gevoelens en gedachten neer. Haar verwoording raakt de kern van rouwen. Het voelt alsof je een bondgenoot hebt. Het boek leest zo uit.

Mijn enige verwondering is de hulp die ze zo verlangt van haar omgeving. De juiste woorden, veel goede daden. Komt dat verlangen door de rouw? Hoe reeel is zo'n (mijns inziens) uitgebreid verlangen?
Ikzelf zie het zo: als een opmerking mij kwetst, bedenk ik dat ik zo'n opmerking nooit (meer) zal willen maken naar een ander toe.
En praktische hulp zou ik in een noodgeval vragen aan de mensen die dicht bij me staan en voor wie ik ook veel overheb en al veel heb gedaan. Ik vind dat hier de regel van de wederkerigheid van toepassing is.

Een fantastisch boek. Bij alles wat je leest voel je het ook.
Als je zo kunt schrijven is dat voor mij kunst met een grote K.
Superboek!