Je mag me altijd bellen 1001 dagen van rouw

Op 30 april 2008 is mijn man overleden. Ik heb hem jaren lang zelf kunnen verzorgen, wat heel zwaar was, mede omdat ik zelf een hersentumor heb. In februari dit jaar las ik in een oude Libelle over het boek Je mag mij altijd bellen, dat sprak mij erg aan en heb dit boek gelijk gekocht. Toen ik er in begon te lezen kon ik niet meer stoppen en heb het boek in een keer uitgelezen met tranen in mijn ogen. Er zijn zoveel dingen die je er in herkent over je zelf, maar ook over de mensen om je heen die ook veel verdriet hebben wat je zelf niet ziet omdat je bezig bent met je eigen verdriet. Op 16 april 2009 ben ik naar een lezing van Karin geweest. Toen herkende ik nog veel meer dingen. Het stukje film over was voor mij zo herkenbaar. Mijn man en ik zijn vele malen naar Indonesië geweest en daar hebben wij dezelfde ervaringen. Er waren voor mij zoveel erkenbare dingen. Het lijden en ziektebed van mijn man, de hersentumor van mijzelf, het stukje film, het boek. Op de avond van de lezing wilde ik dit wel vertellen maar sloeg ik dicht. Uit het boek en van de lezing put ik veel kracht uit. Ik mis mijn man elke minuut van de dag, we hebben zoveel prachtige dingen mogen doen en beleven. Veel mensen heb ik verloren na het overlijden van mijn man, dat vond ik vreselijk erg, maar nu heb ik zoiets van wat heb je aan mensen die zeggen ik bel wel of kom langs en vervolgens hoor je niets meer. Mijn leven is gericht op mijn man en daarnaast moet ik proberen om met de fijne dingen die wij samen hebben gehad te leven en proberen verder te gaan. Dat is heel zwaar. Ik kan alleen maar zeggen, mensen lees dit boek, ga naar de lezing van Karin. Ik vind het een fantastisch mens om een boek te schrijven van al haar ervaringen om dit met andere te delen en te helpen.

Het is zeer vlot geschreven, je wilt het in een keer uitlezen. Wat ze schrijft is voor mij zeer herkenbaar, ook al is mijn situatie niet dezelfde als die van haar. Het geeft weer dat rouwen een universeel proces is, wat gevoel en emotie betreft. Ik vond er veel raakvlakken. Het helpt je begrijpen dat je niet alleen bent, dat je niet gek wordt van verdriet. En juist omdat het geschreven is als een soort dagboek, verveelt het niet. Het is zeker geen droge kost. Mij heeft het een steuntje in de rug gegeven, dat er toch weer licht zal schijnen aan het einde van die donkere tunnel.
Ze geeft je ook handvatten om verder te gaan, ondanks dat het niet makkelijk is.

Helaas ben ik sinds 3 maand een collega-weduwe van Karin. Als je zwanger bent wil je alleen maar boeken lezen over zwangerschappen en baby's. Op zoek naar herkenning. Als je rouwt wil je ook graag herkenning en zoek je dus boeken over rouwende medemensen. De herkenning bij Karin is groot. Je voelt je begrepen. Omdat het concentratievermogen niet groot is als je in een rouwpositie bent, is het fijn dat er kleine hoofdstukken worden gebruikt. Met makkelijke zinnen. Het is goed te volgen en als je even afdwaalt stap je ook zo weer binnen en kun je verder met lezen. Een fijn boek, die ook interessant is voor de omgeving van een rouwende medemens!!!!

Ook ik heb mijn man verloren, nog maar 6 weken geleden. Ook ik ben in de 40. Alles wat Karin in haar boek beschrijft, helaas is het waar. Herkenning en erkenning is voor mij belangrijk geweest tijdens het lezen van dit boek. De kans dat je een leeftijdsgenoot tegenkomt die het heeft meegemaakt is niet zo groot, des te belangrijker is zo een boek van iemand die jong zijn partner heeft verloren. Het gaf troost, steun, tranen en soms een glimlach om mijn mond. Een bijzonder mooi geschreven boek over een bijzonder minder mooi onderwerp. Ook een aanrader voor mensen die het nog niet zelf hebben meegemaakt, misschien wordt het begrip wat groter.

Een boek geschreven als weduwe, maar ook veel gelijkenissen voor mij als moeder die haar drie jarige dochter heeft verloren. De titel alleen is al raak:"Je mag me altijd bellen'. Zeer toegankelijk, leerzaam en makkelijk te lezen boek. Kern voor mij (wat ook duidelijk in het boek naar voren komt) is dat hulp concreet moet zijn en met initiatief van de omgeving.

In deze lastige tijd is het fijn om een boek te lezen waarin je zoveel dingen herkent. Dagelijkse gedachten/situaties die blijkbaar bij rouw bij veel mensen hetzelfde zijn. Of zoals een vriendin van me zei die het boek ook gelezen heeft: Als ik dit lees lijkt het wel alsof ik met jou aan de telefoon zit.

Dit is een boek waar iemand een hoop van kan leren. je moet het lezen en weer herlezen zodat je het niet vergeet. Je kan er andere mensen mee helpen en hen begrijpen.

Het boek maakte bij mij, alhoewel ik al 12 jaar weduwe ben , zoveel los dat ik niet meer kon stoppen met huilen. Zo herkenbaar; ik had het gevoel eindelijk mij te mogen laten gaan, niet meer die sterke vrouw te moeten zijn voor de buitenwereld. Of de buitenwereld mij begrijpt kan mij, na het lezen van jouw boek Karin, eigenlijk niet meer schelen. Ik mag nu eindelijk rouwen.....

Alsof je het zelf geschreven hebt zo is dit boek van Karin Kuiper. Ik heb het gelezen toen ik 3 maanden weduwe was en daarna nog 2 keer. Een en al herkenning en zeer emotioneel.
Ik ben op zoek naar de site van haar die ook zo heet maar die kan ik niet meer vinden.

Heel mooi en praktisch boek, het geeft handvaten om een rouwende bij te staan / te kunnen helpen.
Dat is zo moeilijk! Daarom werd ik er ook wel een beetje triest van hoor, hoe doe je het nou wel goed, wat heeft hij/zij nou echt nodig?
Omdat de rouwende zelf ook in een rollercoaster aan emoties zit, kan hij/zij moeilijk aangeven wat ze nu precies nodig hebben.

Dus ik vond het al met al een dubbel gevoel geven. Goed om een beetje te kunnen begrijpen wat de 'rouwende' doormaakt, maar het is ook heel persoonlijk en bij iedereen toch weer net iets anders.
Mijn zusje die weduwe is geworden met 4 jonge kinderen heeft er veel aan gehad, en vond het heel herkenbaar.
Fijn om haar ook wat beter te kunnen volgen en begrijpen. En iets voor haar te kunnen betekenen.