John West en de gestolen Picasso

Recensie van het boek:
John West en de gestolen Picasso
Auteur: Peter Mabelus
Peter Mabelus (1965) was in de jaren negentig wereldberoemd in Bulgarije als wielrenner en schrijver. Met zijn Bulgaarse debuutroman (‘De Straf van Veger’), won hij de prestigieuze ‘Malenkov-prijs’ in 1997. Pieter Waterdrinker (schrijver van onder meer de bestsellers ‘‘Tsjaikovskistraat 40’ en ‘De rat van Amsterdam’) over Mabelus’ debuutroman ‘Kathmandu Hipsters’ (2018): “Van harte aanbevolen!” NBD Biblion over de verhalenbundel ‘Hoe ik liefde vergat te geven’ (2019): “Mabelus is een woordkunstenaar in zijn puurste vorm”.
John West en de gestolen Picasso is de tweede literaire thriller van Peter Mabelus. Net als in zijn zinderende bestseller ‘Kathmandu Hipsters’ (2018) word je als lezer vanaf de eerste pagina meegesleurd in een verhaal vol spanning en humor.
Wijze van lezen: e book gekregen van de auteur in ruil voor een recensie
Genre: literaire thriller
Het verhaal:
We gaan samen met Mario en Sepp naar Oost Duitsland, naar het Berlijn van de Koude Oorlog. In het jaar 1987, de Berlijnse muur, de scheiding tussen Oost en West Duitsland. Wat is hun doel?
Maar ook naar het Amsterdam van vandaag waar privédetective John West een nieuwe opdracht aanneemt van Suzan.
Zij is belangrijke papieren kwijtgeraakt. Als deze in verkeerde handen terecht komen dan is een wereldramp niet te overzien. Is John West op tijd om de wereld te redden?
Mijn leesbeleving:
Na het lezen van de verhalenbundel Hoe ik liefde vergat te geven voor de leesclub van Ambi’s Lounge werd ik fan van auteur Peter Mabelus.
Veel woordgrappen, toveren met taal en altijd een boodschap in de korte verhalen.
Vanaf de eerste letter boeide mij het verhaal over de vrienden Sepp en Mario. En de fanatieke detective John West.
Door de zeer beeldende schrijfstijl loop je letterlijk waar zij zijn. Voel, proef en beleef je hetzelfde als hen.
Levendige en goed uitgewerkte personages die je in je hart sluit of juist verafschuwd.
Ook is het een zeer leerzaam verhaal. Over de geschiedenis van in en na de Tweede Wereldoorlog. De grote verschillen tussen Oost en West Berlijn. Spanning en humor, lief en leed wisselen elkaar in rap tempo af.
Eerst begreep ik de connectie tussen detective John West, Mario en Sepp en Suzan niet. Maar alle losse eindjes worden subliem met elkaar verbonden door de auteur. Je verveelt je nooit dan weer met een grote glimlach op je gezicht afgewisseld door een traan op je wang.
Puur genieten dit verhaal. Spannend, rauw, eerlijk, geweldig, humoristisch, leerzaam en uniek.
De plot is fantastisch gedaan. Peter Mabelus heeft wederom bewezen een woord kunstenaar en meester verteller te zijn.
Mijn conclusie:
Ik geef 5 sterren.
Dit verhaal klopt van opbouw, schrijfstijl, personages die beeldend en levendig overkomen, een duidelijke plot.
Het nawoord is een toevoeging aan het verhaal.
Bedankt dat ik je mooie boek mocht lezen Peter Mabelus.

Geschreven bij John West en de gestolen Picasso

Gelijk in het eerste hoofdstuk, waar we kennismaken met de privédetective John West, herken ik de stijl van Peter Mabelus. Hij introduceert zijn personage aan de hand van diens slechte gewoontes, frustraties en gedachtegang.
In het volgende hoofdstuk maken we een sprong in de geschiedenis en belanden wij aan de ‘verkeerde’ kant van de Muur, Oost Berlijn in de laatste hevige stuiptrekkingen van het communisme, aan het einde van de jaren tachtig. Dat was voor mij persoonlijk een bekend terrein, al ben ik een klein stukje verder opgegroeid, zo’n 350 km zuidelijker. Ik kan als insider bevestigen, dat de geschetste omstandigheden, manier van optreden van de figuranten in deze detective en de gekozen coulissen helemaal kloppen. Je zou haast denken, dat de auteur zelf een poosje ergens achter het IJzeren Gordijn heeft geleefd.
De personages zijn geloofwaardig, hun dialogen vaak absurdistisch, wat het lezen voor mij erg grappig maakt. Het is niet het eerste boek van Peter Mabelus dat ik las. Eerder heb ik ‘Kathmandu Hipsters’ (2018) gelezen, dus ik zat daar eigenlijk een beetje op te wachten.
De auteur heeft grondig onderzoek gedaan en/of heeft gewoon erg veel kennis en zijn manier om dat met de lezer te delen is dat hij alle weetjes in de mond van zijn personages stopt. Een deel van de informatie vind ik interessant, vooral over de geschiedenis van de Koude Oorlog, andere informatie vind ik zo totaal zinloos dat ik erom moet lachen. Hoewel… je weet maar nooit. Als ik een keer in Ho-Chi-Minh City (het vroegere Saigon) ben, dan weet ik de vlooienmarkten te vinden. Dit is een van de typische Mabelus kenmerken.
Als er ineens een oud vrouwtje opduikt, midden op de straat, dan zou ik enorm teleurgesteld zijn als zij niet een deel van haar encyclopedische kennis met ons zou willen delen. Het zou ook geen echte Mabelus zijn, als de negen woorden tellende naam van het rapport niet elke keer volledig zou worden genoemd. Op zulke leesmomenten moet ik telkens weer glimlachen en weet: oké, dit is een roman, dit is geen documentaire.
Als ik naar een dansvoorstelling kijk, vind ik het altijd leuk als sommige bewegingen steeds terugkomen, zich herhalen in het stuk. Zoiets heb ik ook met de exacte herhalingen van woorden die dingen of plaatsen omschrijven. Ik vind dat grappig, zolang dat consequent gebeurt en niet bij gebrek aan synoniemen. Daar verdenk ik de auteur zeker niet van.
Wat ik erg verrassend vind, is dat we pas in het laatste stuk van het verhaal de titel begrijpen. Of eigenlijk komen we erachter, dat we het verkeerd hadden begrepen.
Zeer vermakelijk, spannend en zelfs educatief op een speelse en welsprekende manier!