Kaapse corruptie

“Kaapse Corruptie” is het eerste deel in een trilogie die draait om de personages Fish Pescado en Vicki Kahn. Pescado is een beetje nietsnut, die als zelfstandige privédetective werkt, maar zijn tijd meer doorbrengt op zijn surfplank. Vicki Kahn is een advocate, vrouw van de wereld, voormalig pokerspeelster en Fishes vriendin, die hem af en toe opdrachten toespeelt vanuit het advocatenkantoor waarvoor zij werkt.
Als er tijdens een straatrace een jongeman ernstig gewond raakt, en de dader vlucht, geeft Vicki Fish de opdracht om uit te zoeken wie de dader is. Met deze op het eerste gezicht onschuldige en ongevaarlijke opdracht werken Fish en Vicki zich echter in grote moeilijkheden. Er blijken veel meer en heel andere zaken te spelen die ervoor zorgen dat beiden hun leven niet zeker zijn en hen middenin de politieke spelletjes van het huidige en oude Zuid-Afrikaanse regime plaatsen. Wat heeft een moordcommando uit de tijd van de Apartheid te maken met illegale straatraces in het huidige Zuid-Afrika? Fish en Vicki komen erachter dat ze zich in een enorm wespennest hebben gestoken. Eentje waarin ze niet weten wie ze kunnen vertrouwen en wie het op hun leven gemunt heeft. Net als in zijn “Kaapstad trilogie” schrijft Mike Nicol in een snelle stijl. Heel veel korte zinnen en korte hoofdstukken die in principe de vaart in het verhaal houden. Jammer is dat sommige korte hoofdstukken als een redelijk nutteloos intermezzo aanvoelen. Dit kan bedrog zijn, omdat “Kaapse Corruptie” het eerste deel is van een trilogie en deze hoofdstukken zouden een opmaat kunnen zijn voor gebeurtenissen in de rest van de trilogie. Met name de hoofdstukken waarin Fish Pescado met zijn moeder Estelle interactie heeft, lijken daar een voorbeeld van te zijn. In de verhaallijn van “Kaapse Corruptie” zijn ze van ondergeschikt belang en voelen ze als overbodig aan. Mike Nicol is heel goed in het direct neerzetten van een bepaalde sfeer in de boeken. Zonder groots uit te wijden, creëert hij onmiddellijk een gevoel van aanwezigheid. Alsof je als lezer daadwerkelijk ter plekke bent. Vermoedelijk komt dit doordat hij heel veel in conversatiestijl schrijft. Ondanks de vele personages krijg je hierdoor toch een beeld van alle personages. Het schept een laag van schijndiepgang. De personages worden nergens echt heel erg uitgediept. Toch geeft Mike Nicol je het gevoel dat je met echte mensen van vlees en bloed te maken hebt.
Tijdens het lezen zat er een constant knagend gevoel op de achtergrond in mijn hoofd. Alsof ik het boek al eens gelezen had. Met name de stukken waarin Mart Velaze zijn opwachting maakt. Alsof ik weer in de “Kaapse Trilogie” was beland, maar dan met andere personages. Nu speelt hij ook een rol in deze boeken, maar het voelde duidelijk als een verlengstuk, en niet als een nieuw verhaal. Wat op zich niet vreemd en/of verkeerd is. Zijn boeken voelen daardoor vertrouwd aan. Hij pakt dezelfde maatschappelijke thema’s aan, zoals het voormalig Apartheid-regime, de corruptie, de moeilijkheden van het omschakelen naar een leven na de Apartheid, geweld en misdaad enzovoort. Gaandeweg krijg je weer een behoorlijk grimmig beeld van Zuid-Afrika met zijn bewogen verleden. Toch valt “Kaapse Corruptie” tegen. Ondanks de vaart, de goede sfeertekeningen, de prettige schrijfstijl, de personages van vlees en bloed voelt het verhaal enigszins onsamenhangend aan. Komen de verhaallijnen wel redelijk samen, maar niet helemaal uit de verf. Blijven ze aan de oppervlakkige kant. Misschien volgt de verdieping in de overige twee delen, maar voor nu is deel een niet zijn beste boek. Ook als opmaat voor de overige delen voelt het allemaal net niet aan. Net niet intrigerend genoeg. Al zou je willen weten wie de mysterieuze vrouwelijke stem is met wie Mart Velaze contact heeft. Ik heb hier wel een idee over, en dan ben ik toch nieuwsgierig genoeg om uit te willen vinden of mijn idee klopt.