Lampje Nominatie Boekenleeuw 2018

Uit. Ik heb Lampje vandaag uitgelezen. Gisteren begonnen. Vandaag uit. Een kinderboek dat je elk kind gunt. Zo'n verhaal dat je niet kunt neerleggen, dat je uit MOET lezen. Zo'n fijn boek dat ik als kind uitlas, even diep zuchtte en en opnieuw ging lezen. En nog een keer. En dan nog een keer. Zo'n parel van een kinderboek dat ik later in de vakantie aan mijn dochters voorlas, stukje bij beetje, elke avond bij de tent, niet te snel want dan zou het te snel uit zijn. Ik vind het gewoon jammer dat Lampje er niet al was toen mijn grote dochters kleine dochters waren!

Op dit boek heb ik me zo lang verheugd.. Al die keren in Frankrijk toen Annet Schaap ons bij het kampvuur eruit voorlas of vertelde waar ze op dat moment over schreef. Ik voel me bevoorrecht dat ik erbij was, die momenten dat Lampje werd geboren. En nu heb ik Lampje uit. En slaak ik een diepe zucht. Dankjewel, lieve Annet, voor dit mooie boek. En mensen: Koop dit boek voor je kinderen, om voor te lezen of gewoon om zelf te lezen. Het is een feest. Echt waar. Van de eerste zin tot en met de laatste punt. Echt.

IK ben nu 68 jaar oud en heb altijd naast literatuur enorm genoten van kinderboeken; dit boek springt daar dan weer bovenuit. Het zit goed als je dagen nadat je het boek hebt uitgelezen er vaak aan terugdenkt en je jezelf soms afvraagt " hoe zou het met ze zijn "? Een boek voor volwassenen en kinderen, voorlezen lijkt me fantastisch. Ik heb zo genoten!

Ik ben bijna 50 jaar en ik heb erg genoten van dit fantastische en spannende verhaal. De personage, Lampje, is zo beschreven dat ik haar bijna naast me kon zien staan. De dialogen (met de overleden moeder en de wind) zorgen voor een speciale dynamiek bij het lezen. Ik heb er veel van genoten!

Ik heb genoten van dit heerlijke, volop tot de verbeelding sprekende verhaal. Lampje doet me een beetje denken aan Pippi Langkous: een dapper meisje dat zich er niets van aantrekt wat grote mensen vinden en gewoon doet wat ze denkt dat goed is. Annet Schaap trekt je het verhaal in met al je zintuigen en houdt je tot op de laatste bladzijde gevangen!
Zeer terecht heeft zij hiermee de Woutertje Pieterse Prijs gewonnen.

Aan het begin moesten mijn dochter (9) en ik er even inkomen. Het las niet zo lekker maar kort daarna zaten we helemaal in het verhaal en kon ik soms door de brok ik mijn keel niet meer voorlezen.

Lampje beleeft spannende avonturen die ook ontroeren. Van de vuurtoren voert het naar het Zwarte huis en later komt Lampje bij de kermis. Haar avonturen met onder andere haar vader, Martha, Edward en enge Eef zijn levensecht en sprookjesachtig in één. Lampje is ouderwets fijn om te lezen en ook heerlijk om voor te lezen.

Als dit boek niet álle prijzen wegkaapt, dan weet ik het ook niet meer.
De perfecte mengeling van avontuur en melancholie, met beelden en scènes die schreeuwen om een verfilming - en ook weer niet, want nu heb ik het zo mooi in mijn hoofd.
Ik had het gekocht voor mijn nichtje van 9, maar ik ben blij dat ik het eerst zelf heb gelezen. Een boek om voor te lezen, zelf te lezen en te herlezen. Nu al een klassieker.

Wat een mooi boek, wat een prachtig verhaal, wat een geweldige schrijfster!
Al lezend zie ik de film al voor me, dit boek vraagt om een verfilming. Maar zelfs zonder filmische beelden speelt de film zich al lezend voor je ogen en in je hoofd af.
Ik kocht het boek uit nieuwsgierigheid, omdat er zo lovend over geschreven werd. Het overtreft mijn verwachtingen. Het is een verhaal, een sprookje, een avontuur dat zelfs mij als volwassene meeneemt en raakt. Met prachtig uitgewerkte personages en een Lampje waar je van gaat houden. Een klassieker mag dit m.i. gaan worden, passend in het rijtje: Pinokkio, Doornroosje, etc. Nostalgisch, eigentijds, herkenbaar en magisch. Ik kan het iedereen aanraden. In één dag uitgelezen.

Lampje is een fantastisch boek.
Het ontroert en het raakt je in je hart.
Als je eraan begint, kun je het niet meer wegleggen.
Wat moet je lezen na Lampje?

Geschreven bij Lampje

Ik had me zo verheugd op Lampje, hét boek dat je gelezen móet hebben. Ik was op pagina 83 toen het echt tot me begon door te dringen: ik vind dit helemaal geen leuk boek. De doffe, tragische ellende van een moederloos meisje met een alcoholistische vader: welk kind kan hier ook maar iets van zichzelf in terugvinden? De ene na de andere ellende stapelt zich op, bijna nergens is even lucht. Er vallen doden alsof het niets voorstelt. Is er dan ook maar iemand een beetje gelukkig in dit boek? Misschien wel tegen het einde, maar ik ben nu op pg 267 en ik houd het voor gezien. Ik zie er tegenop het boek weer op te pakken. Ik zou niet weten welk kind ik in mijn omgeving een plezier zou doen met deze bittere pil. Geef mij maar de prachtige verhalen van Astrid Lindgren, Tonke Dragt, Hadley Irwin en Paul Biegel. En Roald Dahl.