Leugens in de lente

[ De buurt stond bij elkaar als een kluwen slangen. Iedereen krioelde en schreeuwde door elkaar. Het was moeilijk te onderscheiden wie iets zei, in het lawaai leek iedereen maar wat te roepen.}

~De lichtblauwe cover & een onverwacht spannend begin

~De cover is lichtblauw van tint en bloemig. Aan de titel moet ik erg wennen, als feelgood-titel, maar past bij het verhaal.

Leugens in de lente speelt zich af in het fictieve dorp Driestenen, waar de mensen betrokken zijn in wat er allemaal speelt. Het begin van het boek begint met een dramatisch ongeluk. Er is flinke paniek. Zijn we dan in een thriller beland? Of niet? Het is even zoeken naar de weg door het boek, voor het antwoord. Mondjesmaat krijg je als lezer door, dat er veel geheimen zijn. Deze losse eindjes komen mooi bij elkaar richting einde.

Drie verhaallijnen van vrouwen met teleurstellingen en geheimen

Er zijn 3 vrouwen in de hoofdrol. Maar ook jongeren hebben een kleine rol in dit leugen-verhaal. Drie verhaallijnen komen bij elkaar. We maken kennis met 3 karakters:
Manja, 33 jaar. Zij is sinds kort weer woonachtig in haar jeugddorp Driestenen. Na het verlies van haar man probeert ze de draad weer op te pakken. Iiya, 42 jaar, is getrouwd en heeft 2 dochters, van 12 en 14 jaar. Ze heeft door de jaren heen veel te verduren gehad. De teleurstellingen stapelen zich op. Tineke is 50 plus en getrouwd met Jan, die qua gezondheid best achteruit gaat. Ze was vroeger kleuterjuf en een echte regeltante. Haar zoon Max heeft een nieuwe vriendin, waar ze erg aan moet wennen. Sommige dingen zou ze liever anders zien.Wat hebben deze dames met elkaar gemeen? Misschien meer dan ze zelf denken.

~Meester Menno hoort schokkende zaken die het verhaal doen kantelen

In het begin hebben de 3 dames nog niet veel met elkaar te maken en lees je per hoofdstuk over hun leven en wat er in hun hoofd allemaal afspeelt. Maar dat veranderd, als meester Menno dingen hoort, van zijn leerlingen, die eigenlijk niet voor zijn oren bestemd zijn. Zonder het van te voren te weten krijgen de dames nu met elkaar te doen. en hoe!

Auteur Nanda Roep is auteur en selfpublischer en heeft al veel boekentitels op haar naam staan. Dit was echter de eerste kennismaking voor mij met haar schrijfsels. In een fijne en eenvoudige schrijfstijl beschrijft zij de 3 vrouwen, woonachtig in hetzelfde dorp. Waar de bewoners elkaar op positieve wijze in de gaten houdt. Hoewel de personages uitgediept worden, blijft het verhaal soms wat oppervlakkig. Toch wordt wel snel duidelijk dat het drietal moeite doet om een goede moeder te zijn. Door tegenslag en eigenwijze pubers loopt dit niet altijd zo makkelijk. De vrouwen hebben ieder behoefte aan vriendschap, een arm om hun schouder voor een lach en een traan.

~Conclusie

Leugens in de lente is een fijne feelgood met spannende verrassing. Het geeft een mooie combinatie van de thema's zoals vriendschap, liefde & verdriet, geheimen en vooral veel leugens. Dat kinderen heel gevoelig zijn in de huiselijke sfeer is mooi beschreven. Zonder dat de ouders het weten hebben zij ook verdriet en moeten zij ook hun verhaal kwijt. Een erg belangrijk item.

~Waardering 3,5 sterren / Een dikke 7.

Drie verhalen over drie verschillende vrouwen en hun gezin. Twee wonen er in het dorpje Driestenen en één komt daar naar toe verhuizen. Drie vrouwen uit verschillende milieus die alle drie iets mee maken in hun gezin. Je voelt je betrokken, want je kunt je makkelijk inleven in het leven van deze vrouwen, maar ook de kinderen hebben een grote rol in het verhaal met vele plotwendingen.

De jonge weduwe Manja komt met haar zoontje Rayan weer naar Driestenen terug verhuizen nadat haar man Raymond is overleden aan kanker. Zo wil zij dichter bij haar moeder Dorien wonen. Hopelijk dat die straks wat kan oppassen als Manja weer een baan vindt. Manja hoopt eigenlijk ook een vriendin te vinden in Driestenen waarmee ze kan lachen en geheimen kan bespreken, want Manja loopt met een groot geheim rond. Rayan gaat naar haar oude basisschool en krijgt daar les van meester Menno. Meteen heeft Manja een klik met de meester. Op een dag komt ze in contact met een man die door zijn vrouw uit huis is gezet, ze drinkt een drankje in het Kunstencentrum aan de bar en ze raken aan de praat. Met hem gaat ze naar de beruchte bosjes voor een one night stand, met in haar achterhoofd de legende over meneer van Zanten. Voor Menno wil ze wel gaan maar deze man is even een tussendoortje.

Het verhaal over Ilya, die met haar twee dochters Yara en Yfke een zware tijd heeft. De relatie met haar man Danny staat onder hoogspanning door de losse handjes van Danny en Ilya verdoofd zichzelf met alcohol. Wanneer de meiden op een dag een lang mee gedragen geheim per ongeluk vertellen aan Ilya, maakt zij een rigoureuze keuze en laat Danny, nadat hij na een werk trip thuis komt, niet meer binnen. . De jongste dochter zit ook op de basisschool in het dorp Driestenen en de oudste gaat al naar het voortgezet onderwijs en heeft een beste vriendin Maxime.

Dan is er ook het echtpaar Ineke en Jan die regelmaat naar het Kunstencentrum gaan om te klaverjassen. Ineke heeft het moeilijk met haar man Jan, die steeds wat trager wordt. Ineke is een nogal bazige vrouw met een sterke controle drift. De vroegere kleuterjuf van Driestenen wil nog steeds zelf het heft in eigen handen nemen, maar moet proberen zich zelf niet overal in te mengen, want ze draagt ook een groot geheim met zich mee. Haar zoon Max is gescheiden en heeft een dochter, maar hij heeft een nieuwe vrouw gevonden waar hij ook een dochtertje mee heeft. Ineke moet proberen te dealen met deze vrouw, anders ziet ze straks haar jongste kleindochter ook niet meer, net als haar oudste kleindochter, die niet vaak met haar vader mee komt en ze denkt dat dat haar schuld is.

De hoofdstukken worden steeds afgewisseld door het verhaal van één van de vrouwen en langzaamaan kom je er achter dat het één grote puzzel is waarvan de stukjes, stukje voor stukje in elkaar passen. Driestenen is een dorp waar iedereen op elkaar let en voor elkaar zorgt. Wanneer er op een avond een heftig ongeluk gebeurd, lossen de bewoners dit met elkaar op. Wanneer de puzzel helemaal is gelegd en alle personages met elkaar zijn verweven, kom je er achter dat geheimen soms beter wel verteld hadden kunnen worden.

Wat heb ik genoten van deze feelgood, geweldig dat je tijdens het lezen steeds weer een puzzelstukje kon leggen, een dikke mustread voor “leugens in de lente”.

Ik las het papieren boek en genoot van de soepelheid van het papier in het boek, de flappen en de mooie illustraties voor en achter in het boek.
Tot dusver mijn mening over het boek.

Mijn mening over het verhaal:

Een verhaal dat midden in het leven staat, zo heb ik het ervaren.
Het verhaal speelt zich af in een plaatsje waar de mensen elkaar kennen, of denken te kennen. Zoals in elke plaats, leeft in Driestenen iedereen met een eigen versie van de werkelijkheid.
Je leest over Manja, Ilya en Ineke: het zijn drie totaal verschillende vrouwen die in eerste instantie blijkbaar niets met elkaar te maken hebben, maar ook het leven is niet altijd zoals het schijnt te zijn.
Vanaf de eerste bladzijde blijf je doorlezen, want wegleggen is geen optie meer.

“Al meteen na de aanrijding was er de vraag of het een ongeluk was of een poging tot moord. De hele buurt dacht er het zijne van – dat het wel heel toevallig was dat nu net dit deze mensen overkwam.”

Naarmate je verder leest in het boek, wordt duidelijk dat de personages gewone mensen zijn, zoals wij allemaal. Hierdoor raak je nog meer betrokken bij het verhaal; er zijn zoveel dingen herkenbaar.

Het is zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn in deze roman.

“Draaiend met haar ogen had ze willen zeggen dat hij zich eerst maar moest verklaren, maar zo ver kwam het niet. Hij greep haar direct bij de keel, nog voor de deur helemaal open was. Hij duwde haar tegen de muur in de gang, met haar hoofd vlak naast de sleutelhaakjes. Ze moest er niet aan denken wat er was gebeurd als hij haar schedel met zoveel kracht óp een haakje had gebeukt.”

Kortom: ‘Leugens in de lente’ is een spannende roman, waarin humor zeker niet ontbreekt. Het is een verhaal dat uit het leven is gegrepen; over hoe mooi het leven kan zijn?

Een simpel verhaal in simpel Nederlands voor simpele mensen. Mijns inziens de treffendste omschrijving van dit boek. Spreekt het woord "simpel"je niet aan? Dan simpelweg niet aan beginnen.

Van prettige thema’s als liefde en vriendschap, hilarische scènes rondom meneer Van Zanten, een realistische setting tot een stel personages die makkelijk zijn om te volgen en toegankelijk geschreven zinnen, die je door dit boek doen vliegen. ‘Leugens in de lente’ van Nanda Roep heeft alles wat een fijne roman moet hebben.

Je voelt je toeschouwer van het kleine dorpje Driestenen, waar drie hele verschillende personages wonen. Ondanks dat ze hier en daar wat vlak blijven, zijn ze wel realistisch. Ik vind het knap dat Nanda Roep heeft geprobeerd (en daarin deels is geslaagd) om drie hele verschillende verhalen te vertellen en dit samen te brengen. Ik raakte – op het einde na – totaal niet in verwarring wie nu wie was en wie nu met wie te maken heeft. En dat met of zonder de stamboom op het begin.

Wel miste ik een bepaald punt waar naartoe werd gewerkt: een soort spanningsboog. Er is een ongeluk gebeurd waar je niets over weet, maar de aanwijzingen daarnaar waren mij te zwak om mijn aandacht volledig te houden. Jammer, aangezien ik ‘Leugens in de lente’ nu net iets te vaak weglegde en ook niet snel meer oppakte. Maar ik ben blij dat ik dat uiteindelijk wel heb gedaan!

Het einde verdient nog alle lof net als het uiterlijk van dit boek. Overigens ook pluspunten voor de thema’s: door een vrouw geschreven en over vrouwen. Dat zouden meer auteurs mogen doen!

Leugens in de lente gaat over een aantal bewoners van de wijk Driestenen: Manja, Ilya en Ineke. Manja is na de dood van haar man terugverhuisd naar de buurt van haar jeugd voor een nieuwe start, samen met haar zoontje van tien. Ilya woont haar hele leven al in Driestenen en is nu ongelukkig getrouwd met Danny, de vader van haar twee dochters. Ineke zou graag haar kleindochters meer zien, die buiten Driestenen wonen, en heeft een lastige verhouding met haar schoondochter.

Alle drie de vrouwen hebben hun eigen problemen. Ze kennen elkaar niet, maar gedurende het boek worden hun levens steeds meer met elkaar verweven. Je vraagt je als lezer constant af wanneer ze elkaar nou echt gaan leren kennen en hoopt hier ook op. Je ziet steeds meer lijntjes tussen de personages, waardoor het steeds onvermijdelijker wordt dat er iets gaat gebeuren. Tegelijkertijd weet je dat er drama gaat komen. Helemaal aan het begin van het boek wordt er al geschreven over een ongeluk. Dat heeft nog niet plaatsgevonden, maar je weet dat het gaat komen. Wie het is? Waarom? Wanneer? Dat weet je niet! Door het boek heen zit er af en toe weer een stukje tekst over het ongeluk in, zodat de spanning hierover scherp blijft. Onwillekeurig vraag je je bij elk nieuw personage af of dit degene gaat zijn die verongelukt……

Toch gaat het niet alleen over het ongeluk. Er gebeuren heel veel andere dingen. De drie vrouwen hebben zoals gezegd allemaal problemen, die bovendien steeds erger worden. Het zijn begrijpelijke, voor sommige lezers waarschijnlijk herkenbare problemen. Problemen met kinderen, met relaties, verwachtingen van anderen, familie, gezondheid. Voor iedere lezer is er dus wel iets herkenbaars bij.

Dat gold ook voor de personages. De verschillende leeftijden en karaktereigenschappen van de drie dames zorgen ervoor dat er voor diverse lezers iemand bij zit om je in te leven. Ze werden daarnaast erg leuk neergezet. Niet alleen de hoofdpersonen, maar alle personages duidelijk en herkenbaar. Ze hebben goede eigenschappen, maar doen ook wel eens iets volledig verkeerd. Dat maakt menselijk. Het zorgt er ook voor dat je soms van schaamte haast niet verder kunt lezen, of dat je juist denkt ‘Ja meid, ga ervoor!’

Een heel sterk thema in het boek is leugens – niet zo gek, als je naar de titel kijkt. Waarom liegen mensen? Vaak denkt men dat het beter is om te liegen, maar is dat wel zo? Zeker in een hechte gemeenschap, zoals de buurt Driestenen, weten mensen al snel alles van elkaar. Dus om een geheim te bewaren, moet er soms gelogen worden. Maar dat heeft ook gevolgen…

Door de spanning in het verhaal is dit boek niet alleen maar feelgood – het is ook een beetje een thriller. Wat gaat er nou gebeuren met dat ongeluk? Maar er zitten ook veel grappige, gênante, zielige, heftige en mooie momenten, waardoor de spanning totaal niet overheerst. Het is heerlijk om mee te leven met Manja, Ilya, Ineke en de rest. Door de makkelijke schrijfstijl van Nanda Roep leest dit boek vlot weg. Ik denk ook dat Leugens in de lente een leuke film zou zijn, maar voor nu moeten we het doen met een gemakkelijk feelgood boek, waarin spanning en gênante situaties ervoor zorgen dat je het in één keer uit wil lezen.

In het dankwoord noemt schrijfster Nanda Roep dat haar nieuwe boek Leugens in Lente ontstond na een gebroken hart. Een studie van literatuurwetenschapster Corina Koolen (2018) kwam tot de conclusie dat vrouwelijke auteurs een lagere status genieten vanwege hun gekozen onderwerpen in boeken. Deze lagere status speelt zowel een rol bij de boekverkopers als bij vertegenwoordigers en journalisten.


Een gebroken hart, dat was de reactie van voorheen kinderboekenschrijfster Nanda Roep. Een nieuw doel kwam op het toneel; om feelgood boeken te schrijven waar zoveel mogelijk vrouwen trots op kunnen zijn en van zullen genieten. Gewoon ‘goede boeken’, geschreven en gelezen door vrouwen.

En die passie voel je terug in Leugens in de Lente. Het resultaat mag er zijn, een feelgood roman waar spanning en romance elkaar afwisselen. Ik mis iets van diepgang in de personages, 50 bladzijdes extra waren voor mij erg welkom geweest. Maar dat mag niet pret niet drukken. Leugens in de Lente is een boek geschreven vanuit een plek van passie. En het resultaat mag er zijn, een feelgood roman waar spanning en romance elkaar afwisselen.

Een boek waar veel soorten lezers van zullen genieten!

Volledige recensie is terug te lezen op www.booksandmacchiatos.com

Nanda heeft een vlotte schrijfstijl waardoor je vanaf het eerste woord meteen in het verhaal gezogen word. Erg prettig om te lezen.

Mooi hoe alle gezinnen in dit boek uitgewerkt worden. Van ieder persoon weet je hoe ze uitzien en hoe de karakters van diegene is. Waardoor je je soms echt als een van het gezin voelt tijdens het lezen. Alle gezinnen komen hoe dan ook met elkaar in aanraking. Overal zitten wel linkjes naar het andere gezin toe. De saamhorigheid wat naar voren komt in dit verhaal vind ik erg leuk.

Vanaf het begin wordt er spanning in dit verhaal verwerkt. En soms heb je dan een hoofdstuk tussendoor waardoor er kleine puzzelstukjes in elkaar vallen of dat er nog meer spanning aan het verhaal wordt toegevoegd.

De hoofdstukken zijn van een prettig formaat. Ieder hoofdstuk is van een ander gezin, pas op het laatste komen alle gezinnen samen in een hoofdstuk voor. Er gebeurt in ieder hoofdstuk veel en in een hoog tempo. Door de afwisseling van personen blijft het voor mij interessant om door te lezen.

Tot het eind blijft het voor mij een raadsel waar alle geheimen en leugens eindigen. Maar als dan alle puzzelstukjes in elkaar vallen dan klopt het. Heerlijk boek!

Recensie: Leugens in de lente – Nanda Roep

“Wat was er toch gebeurd met haar leven..?
De chaos van het moment maakte het lastig om haar gedachten te ordenen. Het was gemakkelijker om maar te doen alsof ze geen idee had. In ieder geval voorlopig, tot de politie vanzelf aan haar deur zou komen om vragen te stellen...”
Welkom in de chaos
Nanda Roep verwelkomt je direct in de chaos die het leven van Manja is geworden. Een jonge weduwe die, samen met haar jonge zoon, naar haar ouderlijk dorp verhuisd om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Maar het in haar herinnering gezapige dorp blijkt verre van wat het geweest is en toch is er ook niets veranderd.

Terwijl haar zoon Rayan redelijk snel aan zijn nieuwe leven gewend raakt, mist Manja haar echtgenoot en haar vriendinnen. Op aanraden van haar moeder gaat ze op zoek naar een nieuwe hobby in de hoop nieuwe contacten te leggen. Algauw komt ze een charmante heer tegen met wie ze een verzetje heeft. Ze had nooit kunnen bevroeden wat deze ontmoeting allemaal in gang zet.

Het einde van een huwelijk
Ilya woont heel haar leven al in het dorp. Sinds de geboorte van haar twee kinderen is haar wereld heel klein geworden. Manlief is veelvuldig op zakenreis en zij blijft thuis om voor hun dochters te zorgen. De sleur zit er goed in en wanneer ze erachter komt dat haar huwelijk niets meer voorstelt valt ze in een diep gat. Hoe moet ze verder? En wat zullen de buren er van denken?

Verdriet om de verloren kleindochter
Ineke is van de oude generatie in het dorp. Ze is gelukkig getrouwd met Jan en samen hebben ze een zoon Max. Max komt regelmatig over de vloer met zijn nieuwe vrouw Carlijn en hun dochter Amber. Uit een vorige relatie heeft hij nog een dochter Maxine. Zij woont bij haar moeder en komt zelden meer bij Ineke over de vloer. Ineke heeft hier veel verdriet van en zou niets liever willen dan dat ze haar kleindochter vaker ziet.

De dorpskern
Manja, Ilya en Ineke kennen elkaar niet, maar daar komt al snel verandering in, wanneer een noodlottig ongeval de levens van de dames aan elkaar verbindt. Maar was het wel een ongeluk? Of was er opzet in het spel? Is het leven zoals ze gewend zijn voorgoed voorbij? Of kent wonen in een ouderwets dorp onverwachte voordelen?

Feelgood vol narigheid
Leugens in de lente is een feelgood roman, maar er komt meteen wel erg veel narigheid voorbij. Je vraagt je af of dat überhaupt nog goed kan komen. Roep start spannend met het ongeluk, dat misschien geen ongeluk is. Je nieuwsgierigheid wordt direct geprikkeld, wat is er aan de hand? Waarom denkt men dat het wellicht meer is dan een ongeluk?

Even doorbijten
Het kost wat moeite om er echt goed in te komen. Dat komt omdat Roep de hele buurt zijn of haar visie op de ongeval laat uitspreken. Het is moeilijk te bepalen wie wat denkt en waarom. Daarna introduceert Roep een keur aan karakters en is het in eerste instantie lastig te onthouden wie nu bij wie hoort. Gelukkig zit er een mini stamboom voorin het boek en dat is geen overbodige luxe voor dit verhaal. Wanneer je even doorbijt zit je volledig in de sores van Manja en consorten.

Een volwassen verhaal in een kinderboek
De schrijfstijl van Roep is simpel en vlot. Korte zinnen en veel spreektaal schieten over de pagina’s. Af en toe voelt het aan alsof je een kinderboek leest, ware het niet dat de inhoud anders zegt. De karakters blijven soms wat oppervlakkig en zijn veelal overgeleverd aan opspelende hormonen. Toch sluit je ze in je hart door de herkenbare wensen en verlangens die ze hebben. Leugens in de lente voelt als een volwassen verhaal in kinderboekvorm. Luchtig, fantasierijk en zoals het een feelgoodboek betaamd met een feelgoodeinde.

Ik lees niet zo vaak feelgood boeken, eigenlijk vrijwel nooit. Ik was dus ook niet helemaal voorbereid op de toch wel erg verdrietige verhaallijnen. In dit boek van de Apeldoornse auteur en uitgeefster Nanda Roep staan een aantal vrouwen centraal, die allen in Driestenen wonen en op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben.

Als eerste ontmoeten we Manja. Samen met haar 10-jarige zoon Rayan verhuist ze terug naar Driestenen, na de vroegtijdige dood van haar echtgenoot Raymond. Daarna leren we Ilya kennen. Ilya is ongelukkig getrouwd met de gewelddadige Danny. Samen hebben ze twee kinderen: Yara en Yfke. Vervolgens verschijnt Ineke ten tonele, een wat oudere dame, getrouwd met Jan. Ze lijkt wat ongeduldig in het leven te staan. Tussendoor zijn delen van de tekst schuin gedrukt. Ze lijken vooruit te blikken naar een onheilspellend autoongeluk.

Al met al dus vrouwen die niet echt gelukkig lijken te zijn. En tegelijkertijd krijg je meteen de belofte dat het ergens in het verhaal foute boel gaat zijn, want wie ligt er onder die auto?

Ondanks dat het boek me af en toe verdrietig maakte, was het toch een lekker "tussendoor" boek. Niet iets wat ik normaal zou kiezen. Ik hou niet zo van drama. Toch kon dit boek me wel boeien. Het zit goed in elkaar. Er zijn geen losse eindjes en het voordeel van feelgood, je weet dat het uiteindelijk wel goed zal komen!

Tijdens het lezen heb ik het meest genoten, en tegelijkertijd me het meest geërgerd aan, de puberale Yara. Haar emoties gingen van hot naar her, haar gedrag idem dito. Heerlijk en toch ook gruwelijk irritant. Zeker knap neergezet. Wellicht heeft Nanda Roep ervaring met dergelijke tieners?

Qua stijl had het van mij iets volwassener gemogen. Het boek is geschreven in de derde persoon. De verteller leek telkens in het hoofd te zitten van het hoofdpersonage van dat hoofdstuk. Af en toe werden woorden gebruikt, die ik daar niet zo bij vond passen. De afkorting "ajb" bijvoorbeeld, of het uitgeschreven "haha". Ik zie mezelf nog niet zo gauw denken in dat soort "apptaal". Wellicht is dit wel iets wat bij het genre past. Dat durf ik niet zo gauw te zeggen. Daarvoor heb ik simpelweg te weinig ervaring met feelgood!

Ik geef Leugens in de lente uiteindelijk 3 van de 5 sterren. Ik vind het hartstikke leuk dat ik dit boek heb mogen recenseren. Lekker buiten mijn comfortzone. Nanda Roep is een auteur die ik zeker in de gaten ga houden!