Licht in de tunnel

Na het lezen van alle krantenberichten rondom het overlijden van Marc en het zien van de documentaire 'Tot de dood ons scheidt' werd ik enorm gegrepen door zijn verhaal.
Toen ook nog bleek dat er een dagboek van hem uitkwam over deze laatste fase van zijn leven, moest ik dit wel leven.

Veel stukken uit dit boek zijn herkenbaar als je de documentaire hebt gezien. Toch lees je in het boek over nog meer tegenslagen tijdens zijn ziekte waar je na het zien van de documentaire nog geen weet over hebt. Hij laat geen onderwerp onbesproken. Hij vertelt alles eerlijk & met zijn zo kenmerkende optimisme en humor.

Een ontroerend boek over de laatste levensfase van een geweldig mens. Maar bovenal een ode aan zijn humor & optimisme, de kracht van zijn geliefde vrouw Remona en hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar & hun prachtige kinderen.

Wat was het hem gegund om de kanker te overwinnen en nog vele jaren van zijn gezin te genieten. Helaas mocht dat niet zo zijn en speelde hij gelijkspel. Rust zacht meneer De Hond!

Oprecht Ontroerend Verdrietig.
Hij geloofde niet dat er iets vóór en ná de dood iets was.
Dood is dood. Jammer.

Want deze man had en gaf zoveel energie aan iedereen om hem heen. Je hoeft maar 'n foto te zien van deze Marc de Hond en je voelt dat dit 'n bijzondere markante man was, zoals je er maar weinigen van hebt in je leven. Ik hoop dat zijn vrouw en kinderen deze energie hun hele verdere leven voelen.
Hij heeft er in ieder geval z'n best voor gedaan.
Bedankt Marc de Hond voor wie je was en voor wie je nog steeds bent.

"Het is niet belangrijk de weg die je gaat, maar het spoor wat je achterlaat..."

Wat een ontroerend, mooi en intiem boek.
Tja en eigenlijk ben ik er gewoon een beetje stil van.
Wat een bijzondere man!

Ik heb het boek smiddags gehad en ben gaan lezen en ik kon niet stoppen. Het is zo'n puur oprecht boek waarin hij samen met Remona ons meeneemt in de laatste periode van zijn ziek zijn. Het is aangrijpend om te lezen en hen er ook een blog over geschreven. Zie
https://saphirapie.wordpress.com/2020/06/19/bedankt-marc/
Marc was echt in een inspirator. Iedereen zou dit boek lezen al is het alleen maar dat je meer inzicht krijgt wat kanker met een gezin kan doen maar ook hoe je als gezin hier nu mee dealt. Als ik naar Marc en Remona kijk zie ik echt de defenitie.
Boek is echt een aanrader!

Net ontvangen voorwoord gelezen en nog 2 bladzijden, nu al rollen me de tranen over me wangen. Lieve Marc en naaste familie wat had ik jullie graag een happy end gewenst
Ik weet nu al dat dit boek met een lach en traan gelezen gaat worden en dat het voor altijd in mijn boekenkast zal blijven om het keer op keer terug te kunnen lezen .

Zodra je begint te lezen zit je midden in het leven van Marc en zijn gezin. Aan het eind heb ik het boek af en toe weggelegd, ik wist hoe het af zou lopen...en zolang hij aan het schrijven was, leefde hij nog.... ik gunde hem alles waar hij zo hard voor knokte. Wat was en is hij een steun voor zijn vrouw en wat een geweldige vrouw is zij! Zij verdienen beide dat dit boek gelezen wordt!

"Als er iets naars gebeurt, hoor je vaak dat mensen zeggen:
'Er is licht aan het eind van de tunnel'.
Maar als je pech hebt, kun je heel lang wachten.
Daarom is mijn motto:
'Je kunt ook zelf lampjes ophangen in de tunnel'.
~Marc de Hond~

Marc was een elf.

Ik heb hem kort gekend, en hij heeft zo’n indruk op me gemaakt. Hij maakte van elk moment niet een tien, maar een elf. Zijn vrolijkheid, intelligente en ook dikwijls superflauwe grapjes waren van een niveau dat ik eerder nog niet kende.
Het boek is zowel hartverscheurend te lezen als hartverwarmend, de liefde voor Remona en Livia en James spat van de pagina’s, net als de totale oneerlijkheid van het lot. Zijn relativeringsvermogen is bijna buitenaards.

Iedereen moet dit boek lezen. En jaarlijkse onderzoeken bij mensen met een dwarsleasie op blaaskanker moeten vanaf nu gebeuren.

Dag Marc.

Geschreven bij Licht in de tunnel

Na het lezen van alle krantenberichten rondom het overlijden van Marc en het zien van de documentaire 'Tot de dood ons scheidt' werd ik enorm gegrepen door zijn verhaal.
Toen ook nog bleek dat er een dagboek van hem uitkwam over deze laatste fase van zijn leven, moest ik dit wel leven.

Veel stukken uit dit boek zijn herkenbaar als je de documentaire hebt gezien. Toch lees je in het boek over nog meer tegenslagen tijdens zijn ziekte waar je na het zien van de documentaire nog geen weet over hebt. Hij laat geen onderwerp onbesproken. Hij vertelt alles eerlijk & met zijn zo kenmerkende optimisme en humor.

Een ontroerend boek over de laatste levensfase van een geweldig mens. Maar bovenal een ode aan zijn humor & optimisme, de kracht van zijn geliefde vrouw Remona en hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar & hun prachtige kinderen.

Wat was het hem gegund om de kanker te overwinnen en nog vele jaren van zijn gezin te genieten. Helaas mocht dat niet zo zijn en speelde hij gelijkspel. Rust zacht meneer De Hond!

Geschreven bij Licht in de tunnel

Eind 2002 werd bij Marc de Hond een tumor in zijn ruggenmerg ontdekt. Hieraan werd hij drie keer geopereerd en bij een van die operaties raakten de zenuwen aan zijn ruggenmerg bekneld. Door een medische misser kreeg hij een dwarslaesie en werd hij rolstoelafhankelijk. Over zijn revalidatieproces en de acceptatie van zijn handicap schreef hij het boek Kracht, dat in augustus 2008 is verschenen. Ruim tien jaar later kreeg hij een nieuwe tegenslag te verwerken, hij kreeg blaaskanker. Nadat hij dit hoorde, besloot hij een dagboek bij te houden om daarin zijn verhaal, zijn belevenissen, tot zijn dood in op te tekenen. Op 3 juni 2020 overleed hij en conform zijn wens is het boek, Licht in de tunnel, na diens overlijden uitgegeven.

En als de klok luidt, het tijd is
Ik zing voor de laatste keer
En als ik daar lig, in vrede
Zing deze dan nog een keer

En als de klok luidt, bouw dan een mooi feest voor mij
Zo eentje, die doorgaat, doorgaat voor altijd
Mocht ik heengaan, ergens, treur dan niet om mij
Maar proost op het leven, en treur niet om mij.

Met deze tekst, die hem verdriet en troost gaf, sloot Marc de Hond altijd zijn theatertour af. Het zijn nu tevens de laatste woorden van Licht in de tunnel, zijn dagboek dat begint op 31 juli 2018 en eindigt op zijn sterfdag, 3 juni 2020. In dit dagboek begint de auteur met te vertellen dat hij een Olympische medaille voor geluk heeft gewonnen (de geboorte van zijn zoon James), maar ook een voor pech (de keiharde mededeling dat hij blaaskanker heeft). Vanaf dat laatste moment, het is inmiddels half december 2018, doet hij verslag van zijn nieuwe omstandigheden, hoe hij ermee omgaat, maar ook wat deze flinke tegenvaller voor zijn gezin en familie betekent.

Hoewel De Hond ongetwijfeld niet alles wat hij in die anderhalf jaar heeft door- en meegemaakt aan het papier toevertrouwd zal hebben, is hij over veel dingen toch heel openhartig. Hij vertelt over zijn vele ziekenhuisopnames, momenten dat de emoties de overhand namen, waarbij hij en zijn vrouw Remona in huilen uitbarstten, maar ook over de vele nieuwe teleurstellingen waarmee hij en zijn gezin mee geconfronteerd werden. Hoewel vaak emotioneel en aangrijpend, is Het licht in de tunnel niet alleen maar een boek vol ellende. Want ook de mooie en dierbare gebeurtenissen die de auteur heeft meegemaakt worden beschreven. De dagjes uit met het hele gezin, zijn enorme drive om weer in theaters te gaan optreden en het plezier dat hij daaraan beleeft, maar ook de knuffels die hij zijn kinderen kan geven en daar enorm van geniet.

Ondanks de moeilijke en vaak slopende periode heeft De Hond zijn gevoel voor humor altijd behouden. Een van de voorbeelden daarvan is die keer dat hij het ziekenhuis gekscherend vergelijkt met het huis van bewaring. Toch lijkt hij dit wel met een cynische ondertoon gezegd te hebben, want wanneer hij langer dan een dag in het ziekenhuis moest verblijven, had hij vaak het gevoel dat hij erin opgesloten zat. Natuurlijk had hij het mentaal ook wel eens zwaar, daar was hij eerlijk in, maar dan pakte hij zichzelf aan en even later, of in ieder geval de volgende dag, was hij weer de oude Marc. Uit alles kan de lezer opmaken dat de rasoptimist in hem niet zo heel snel klein te krijgen was. Hij zette het negatieve al heel snel weer om in het positieve.

Het licht in de tunnel is geschreven vanuit gevoel, dat is aan alles te merken. Daarom is het oprecht, is het vaak aangrijpend en kan het op momenten ook confronterend zijn. Maar wat het bovenal is, is dat het geschreven is uit liefde. Voor Remona, voor Livia, voor James en voor alle andere dierbaren van Marc. En daar is hij buitengewoon in geslaagd.

(Dit boek heb ik eerder voor Hebban gerecenseerd.)