Lieve Edward

Juni 2013. De familie Adler verhuist van New York naar Los Angeles. Hun spullen zijn al onderweg en nu vertrekt de familie met het vliegtuig. De familie bestaat uit vader Bruce, moeder Jane en de zonen Jordan (15) en Eddie (12). Samen met nog 188 mensen vertrekken ze en ruim voor de landing stort het vliegtuig neer. Slechts ééntje overleeft deze rampvlucht en dat is Eddie. Eddie is in één klap alles kwijt. Het is een wonder dat hij het overleefd heeft maar hij is niet alleen zwaargewond, hij is ook zwaar getraumatiseerd. De zus van zijn moeder, Lacey, met haar man John, reizen af naar het ziekenhuis om hem op te vangen. Lacey noemt hem vanaf nu Edward en Eddie besluit dat het goed is. Eddie is Edward geworden, een jongen met een totaal ander leven dan voorheen. Edward is een bezienswaardigheid, hij is immers degene die het overleefd heeft. Maar niemand die dat begrijpt. Edward nog wel het minste want hoe moet je nu verder leven als alles wat je liefhad is verdwenen?

De auteur verwerkt dit gegeven in een van de twee verhaallijnen. In deze verhaallijn volg je het verdere leven van Edward. Hij wordt door zijn oom en tante goed opgevangen maar de enige die een beetje tot hem door kan dringen is Shay, zijn buurmeisje. Shay is ook een beetje vreemd, samen vullen ze elkaar aan en worden een soort symbiotische eenheid, samen overleven ze.
In de andere verhaallijn leren we de medepassagiers van de familie Adler kennen. Door de karakterbeschrijvingen worden ze levend, dat is ook de bedoeling van de auteur. Deze passagiers komen later in meer of mindere mate ook terug in de tweede verhaallijn. Soms door brieven van nabestaanden, soms door fysieke bezoekjes. De tweede verhaallijn is chronologisch. Het begin bij aanvang van de vlucht en eindigt in de laatste secondes van de vlucht.
De auteur slaagt erin om beide verhaallijnen af en toe samen te laten komen. Het herstel van Edward vordert maar langzaam. Hoewel hij veel therapie en hulp krijgt, kunnen volwassenen maar amper tot hem doordringen. Toch krijgt Edward veel ruimte van hen. Als Edward vijftien wordt, realiseert hij dat hij net zo oud is als Jordan toen die stierf. Jordan blijft voor altijd even oud maar Edward moet door.
Geholpen door de volwassenen om hem heen, de onvoorwaardelijke steun van Shay en het begrip van een aantal nabestaanden, krijgt Edward langzaam maar zeker grip op zijn leven. Zoals zijn therapeut zegt: ‘Wat er is gebeurd zit in je botten gebakken, Edward. Het leeft onder je huid. Het gaat niet weg. Het is een deel van je en zal dat tot je dood altijd blijven. Waar je aan hebt gewerkt sinds de eerste keer dat we elkaar ontmoetten is leren daarmee te leven.’
Een boek met een origineel thema en de personages zijn goed uitgewerkt door de auteur. Eddie/Edward wordt levensecht neergezet. Chapeau daarvoor. Vier sterren voor een meeslepend boek.

Korte inhoud:
Een vliegtuig stort neer. Alle passagiers overlijden behalve één, een twaalfjarige jongen genaamd Edward. Edward wordt opgevangen door zijn oom en tante, en probeert zijn nieuwe leven te begrijpen. Hij is een beroemdheid: als hij naar school gaat, staan mensen langs de kant en maken ze foto's. Hij is het wonderkind dat overleefde. De enige aan wie Edward echt steun heeft is zijn buurmeisje Shay, de beste vriendin die je je maar kunt wensen. Samen doen zij een onverwachte ontdekking die hen naar antwoorden op de diepste vraag leidt: wie ben je als je alles kwijt bent geraakt?

Recensie:
Het boek bestaat uit twee verhaallijnen. Een deel speelt zich af in het verleden, in het vliegtuig. De andere hoofdstukken lopen chronologisch en volgen het leven van Edward die wordt opgevangen door zijn oom en tante. In de passages die zich afspelen in het vliegtuig leren we verschillende passagiers kennen. Je krijgt een beeld van hen als persoon en wat de reden is dat ze in het vliegtuig zitten.
Sommige van de passagiers komen later op verschillende manieren terug aan bod in de verwerking van zijn trauma. De andere hoofdstukken behandelen Edwards leven bij zijn oom en tante. Al is het meer een OVERleven, met het gemis van zijn ouders en broer.

De enige persoon waar Edward vertrouwen in heeft, is Shay, zijn buurmeisje. Ze halen het beste in elkaar naar boven, samen overleven ze. Ze doen met z’n tweeën een ontdekking in Edwards garage. Daar begint het boek pas echt te lopen, vind ik persoonlijk. Helaas is dat pas op pagina 240. Edward beseft dat hij ondertussen de leeftijd heeft bereikt van zijn oudere broer Jordan. Jordan die voor altijd even oud zal blijven, maar Edwards leven gaat wel door. Van dan af maakt hij een klik en probeert, met de hulp van heel wat mensen rondom hem, terug grip te krijgen op zijn leven. ES

Het boek is in het heden geschreven en in het verleden waardoor je in het begin even goed en duidelijk onderscheid moet maken maar hoe verder je komt in het verhaal hoe meer het boek vorm begint te krijgen.
Het mooie aan het verhaal is dat er een bijzondere vriendschap ontstaat waardoor je ziet dat de hoofdpersoon niet alleen is maar zo samen met meerdere mensen in zijn leven kan doorgaan en het vliegtuig ongeluk een plaats kan geven.
Zodra je eenmaal in het boek bent gedoken kun en wil je het boek wegleggen.
Het einde van het boek is zeker een moment om een traantje bij weg te pinken.

Zeker een aanrader.

Lieve Edward is een prachtig boek over familie, verlies en overleven. De manier waarop Edward omgaat met het verlies van zijn familie en het (als enige!) overleven van een enorme ramp is prachtig omschreven. In eerste instantie verwachtte ik een meer extreme wisseling van emoties van Edward en was ik "teleurgesteld" toen deze uitbleven, tot ik mij besefte dat dat juist precies niet is hoe iemand zich in deze situatie zou voelen. Edwards wereld komt plotseling stil te staan en daarbij ook zijn besef van tijd en emoties; een pijnlijke realisatie als lezer. Edward zou samen met zijn broer allerlei avonturen moeten beleven in hun nieuwe huis, maar in plaats daarvan moet hij een heel nieuw leven zien te starten, helemaal alleen. De enige reden dat ik het boek 4 sterren geef in plaats van 5 is dat ik niet het gevoel kreeg het boek in een keer uit te moeten lezen, zoals dat soms wel gebeurd. Waarom kan ik niet verklaren, de manier waarop het boek geschreven is, wisselend tussen de laatste momenten in het vliegtuig en het opgroeien van Edward, leest juist heerlijk weg. Zeker een aanrader!

Edward is de enige overlevende van een vliegtuigcrash. Hij is nog jong, beginnend puber, hoe gaat zijn leven verder terwijl hij alle zekerheid kwijt is en onder een vergrootglas ligt van media en hulpverleners.
Ann Napolitano weet het heel mooi neer te zetten. Je leest in het begin de verhalen van de mensen in het vliegtuig. Dat is in het begin best veel, er komen veel namen en verhalen voor bij, maar dat plaatst alles wel in zijn context. Na de crash gaat ze heen en weer tussen de periode van de vlucht en de periode na de crash, de wereld van Edward. Dat is even wennen maar ze weet je mee te nemen en herkent de emoties, de twijfels en hoe mensen in het leven staat. De moeder van Edward met schuldgevoel. Maar ook mensen die twijfelen aan zichzelf en aan de liefde, iemand die ernstig ziek is en met een verpleger op de vlucht is. Kortom je ziet de mensen voor je en je beseft hun leven is voorbij. Toch wordt heden en verleden op het eind weer aan elkaar geknoopt.
De schrijfstijl van het boek is prettig met af en toe prachtig mooie, treffende zinnen. Zoals deze: “Hij kan zich voorstellen dat ze wordt verpletterd door schuldgevoel en hoe het vernielde metalen toestel op de vrouw moet drukken als ze probeert te slapen.” Dat maakt het verpletterende schuldgevoel wel ineens heel beeldend. Of deze “hoe zijn zenuwen lontje voor lontje werd ontstoken”.
Ik kan dit boek zeker aanraden, het is een indrukwekkend boek die schijnbaar eenvoudig zonder opschmuk de ontwikkeling van deze jongen beschrijft en hoe hij omgaat met pijn en verdriet zonder depressief of sentimenteel te zijn.

Wát een fantastisch boek!
Zelden een boek gelezen waar ik zó door aangegrepen werd.
De tranen hebben rijkelijk gevloeid, vooral aan het einde.
Hopelijk komt er zo snel mogelijk weer een boek van deze schrijfster uit.

De familie Adler, bestaande uit vader Bruce, moeder Jane en de kinderen Jordan en Eddie, verhuist vanuit New York naar Los Angeles. Hun spullen zijn al verzonden als ze zelf hun verhuisvlucht maken.
Het vliegtuig stort neer. Er is slechts één overlevende: de twaalfjarige Eddie. Hij is zwaar gewond en getraumatiseerd. Zijn oom John en tante Lacey, de zus van Jane, vangen hem op en nemen hem liefdevol op in hun huis, ze proberen hem een nieuw warm thuis te geven. Ze denken dat het beter is hem een andere naam te geven en noemen hem Edward.
Edward moet doorgaan met het leven, maar hoe pak je de draad weer op als iedereen die je lief had weg is? Als iedereen je herkent en je ziet als een wonderkind dat het ongeluk heeft overleeft. Ondanks alle therapie en hulp heeft hij het idee dat niemand hem begrijpt. Tot hij zijn buurmeisje Shay ontmoet. Ze is een beetje een buitenbeentje, en misschien juist daarom lijkt ze hem wel te begrijpen. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden en vinden begrip en steun bij elkaar. Heel langzaam herstelt Edward. Als hij de leeftijd van bereikt die zijn broer had op het moment van de ramp lijkt het weer minder te gaan, maar hij is inmiddels sterkt genoeg om daar ook bovenop te komen. Hij ontdekt langzaam wie hij werkelijk is.
Door dit verhaal heen loopt een tweede verhaallijn. Hierin beleven we de vlucht van het begin tot het laatste moment. We maken kennis met de medepassagiers en zij worden als het ware tot leven gewekt. Doordat je hen leert kennen heeft de ramp nog meer impact.

De cover is blauw met gekleurde vogels die voor mij symbolisch staan voor de geesten van de overledenen.
Het boek is geschreven in de derde persoon in een makkelijk leesbare vloeiende stijl. Hierdoor beleef je het verhaal intens mee alsof je voelt wat Edward voelt.
Het boek raakte me enorm. Ik moest steeds denken aan Ruben die de enige overlevende van vliegtuigramp in Tripoli was. De interview met zijn tante van enkele jaren geleden kan ik me nog goed herinneren. Dit boek lijkt op dat verhaal te is zijn gebaseerd. Maar of dat werkelijk zo is?
Ik waardeer het met 4 ½ sterren.

De dertienjarige Edward overleeft als enige een vliegtuigramp, waarbij 191 mensen om het leven komen, waaronder zijn ouders en broer Jordan. Edward wordt opgevangen door oom John en tante Lacey en begint aan een lang traject van verwerking van wat hij heeft meegemaakt. Al snel sluit Edward een hechte vriendschap met buurmeisje Shay. Samen doen ze een bijzondere ontdekking in de garage van oom John en probeert Edward uit te vinden wat hij in zijn leven wil, nu hij zijn grote broer Jordan zo moet missen.

In het boek word je als lezer meegenomen op de noodlottige vlucht, die uiteindelijk leidt tot de vliegtuigcrash waarbij Edward als enige overlevende uit het vliegtuig komt. Op 12 juni 2013, start het verhaal, wanneer om 07.45 het gezin van Edward en Jordan door de security controle gaat. Uiteindelijk eindigt de vlucht om 14.12 wanneer het vliegtuig crasht.

In de hoofdstukken over de vlucht maak je als lezer kennis met Edward, Jordan en hun ouders, maar ook met enkele andere passagiers die samen met het gezin in het vliegtuig zitten. Bijvoorbeeld militair Benjamin Stillman die op weg is naar zijn oma, de zwangere Linda die hoopt dat ze in Los Angeles ten huwelijk gevraagd zal worden en zakenman Mark Lassio die in Los Angeles een goede deal hoopt te sluiten. Allen hebben tijdens de vlucht hun eigen gedachten en gesprekken met mede-passagiers. Deze fragmenten zijn geschreven vanuit het perspectief van de verschillende passagiers die aan bod komen. De auteur weet zo enkele passagiers van het vliegtuig echt een gezicht te geven, wat emotie meegeeft aan het verhaal.

In de andere hoofdstukken, die afgewisseld worden met de vliegtuigfragmenten, word je als lezer meegenomen in het leven van Edward na de vliegtuigcrash. Je volgt Edward in de jaren na het ongeluk en hoe moeilijk hij het heeft met alles wat hem overkomen is. Edward mist zijn familie en kan nauwelijks eten en slapen. Hij heeft vooral intens verdriet van het verlies van zijn broer, zijn vriend, met wie hij veel samen deed. Hij vindt het lastig om sociale contacten op te bouwen en om te gaan met zijn heldenstatus als overlevende van de vliegtuigramp. Gelukkig lukt het zijn oom en tante goed om hem uit de aandacht van media te houden. Toch moet hij een manier vinden om zijn leven weer op te pakken, zijn vriendin Shay weet hem daar gelukkig bij te helpen.

Auteur Ann Napolitano heeft een prettige schrijfstijl, waardoor het boek vlot leest. De opbouw van de hoofdstukken, waarbij de vlucht en de gebeurtenissen daarna worden afgewisseld, zorgen voor een meeslepend verhaal. Pas aan het eind van het boek wordt duidelijk hoe de vliegtuigcrash heeft kunnen plaatsvinden en wat er is misgegaan. Het boek eindigt met een epiloog, dat een bevredigend eind vormt van dit bijzondere verhaal over Edward. Hierdoor sluit het verhaal toch enigszins goed af.

Ann Napolitano werd geïnspireerd door de ramp met het vliegtuig dat in Libië neerstortte in 2010 en waarvan alleen een Nederlands jongetje overleefde. Het verhaal gaat niet over deze ramp, maar over het verdere leven van Edward, het jongetje dat als enige de vliegramp overleefd waarbij hij zijn vader, moeder en oudere broer verliest. Edward wordt opgevangen door zijn oom en tante en de lezer aanschouwt hoe hij in eerste instantie overleeft en langzaam, heel langzaam weer leert leven. Het gemis van zijn ouders, zijn broer is voelbaar.
De hoofdstukken over Edward worden afgewisseld met hoofdstukken waarin verschillende passagiers in het vliegtuig in het middelpunt staan, waardoor de lezer een indruk krijgt van hun leven en reden waarom ze zich in het vliegtuig bevinden.
Sommige van de passagiers komen later op diverse manier (zijdelings) terug in het leven van Edward.
Al met al een prachtige roman. Ik raad dit boek aan iedereen aan.

Lieve Edward gaat over een gezin dat voor hun verhuizing van New York naar Los Angeles vliegt. Samen met 188 andere passagiers vertrekken ze en voor de landing stort het vliegtuig neer. Er is slechts één overlevende, dat is Eddie. Hij is door de crash alles in één klap kwijtgeraakt en heeft hier dan ook een zwaar trauma aan overgehouden. Eddie wordt opgevangen door zijn tante Lacey en oom John wordt Eddie. Lacey besluit dat Eddie voortaan Edward heet en daarmee start zijn nieuwe leven als overlevende van een vliegtuigcrash.

Het verhaal is geschreven in twee verhaallijnen. In de ene volg je het verdere leven van Edward na de crash. Hij probeert zijn leven weer op te bouwen en met zijn trauma om te gaan. Je volgt hem naarmate hij ouder wordt. In de andere verhaallijn volg je de medepassagiers van Edward. Je maakt kennis met ze en komt erachter wat hen verhaal is.

Lieve Edward is een mooie roman die je als lezer weet te raken. Het is een bijzonder verhaal waarin je ontzettend meeleeft met Edward. De twee verhaallijnen zijn in het begin eventjes wenen en moest ik inkomen, maar wanneer je eenmaal in het verhaal zit ben je gegrepen. Kortom, een aanrader!