Life Keith Richards met James Fox

Als ik –met het pistool op de borst- in één woord een kenschets zou moeten geven van Richards en zijn “Life”, dan wordt dat: toewijding. Richards is een toegewijd man. Muziek is het object van zijn toewijding. Een tweede drijfveer is: zich door geen enkele zogenaamde gevestigde autoriteit de wet laten voorschrijven. Deze twee versterken elkaar. Zijn muziek groeit op zijn onafhankelijkheid, zijn onafhankelijkheid kan hij waarmaken dankzij zijn muziek. En het is met dezelfde toewijding dat Keef zijn levensverhaal vertelt. Een vertelling die niet boeit door de idiote avonturen van een Rolling Stone, maar door de toewijding die als het ware uit de poriën van zijn verhaal zweet. Daardoor wordt het verhaal veel meer dan een verzameling anecdotes die alleen maar het vooroordeel bevestigen dat wil dat de rebelse junk-rocker zelfvernietigend tegen het establishment, tegen de gevestigde orde aan schopt.
Dat vind ik het knappe van zijn verhaal, het is niet zo eenvoudig om dat vooroordeel te omzeilen of te niet te doen. Want de “sex and drugs and rock ’n roll” zijn er natuurlijk wel degelijk, evenals het gedoe onderling, met name tussen hem en Jagger.
Het vooroordeel wordt ontkracht door zijn openhartigheid en helderheid, hij doet niet schimmig. Over drugs geeft hij net zo makkelijk een verkapte workshop als over gitaarspel. Zonder mythologisering, zonder verheerlijking.
Verder weet hij meestentijds met bewonderenswaardige afstand ieder te geven wat hem of haar toekomt, vriend of vijand.
En ten derde: je kunt wel een hoop te vertellen hebben, maar je moet ook kunnen vertellen. Richards kan vertellen, je hoort hem praten met zijn droge redeneneertrant.
Dankzij dit alles kan de lezer het stereotype imago uit zijn hoofd zetten en wat helderder zien wat er speelde. Twee lijnen zie ik vooral.
De ene op persoonlijk vlak: het paradoxale verhaal van iemand die zijn vrijheid bevecht met (onder andere) drugs, en vervolgens zijn vrijheid moet bevechten op diezelfde drugs.
De tweede cultureel: Keith Richards, the Stones (ik benut ze hier als pars pro toto, ze waren niet alleen) verkenden onbekend terrein. Het was begin jaren zestig duidelijk dat er nieuwe ruimte nodig was wilde de hele mierenhoop nog kunnen blijven ademhalen. Tegelijkertijd was niet eens bekend of deze ruimte er wel was. The Stones waren als het ware ontdekkingsreizigers die Amerika ontdekten toen ze naar India probeerden te komen. En net zoals vroeger legio ontdekkingsreizigers types waren die ergens aan wilden ontsnappen wilde Richards ook maar blijven ontsnappen. Letterlijk: aan de politie die achter deze archetypische junk aan zat. Maar Richards gebruikt het ook als metafoor: de gevestigde orde kon niet omgaan met de onverkende ruimte, en reageerde onbeholpen op de vrijheid die anderen onder hun ogen verwierven.
Richards zet zich zelf niet in de rol van de grote veranderaar. Hij constateert hoe hij en hem verwante geesten oppikten wat er in de lucht hing en daar mee aan de haal gingen, met alle gevolgen van dien. De samenleving veranderde, er werd magistraal muziek gemaakt, mensen leefden op, andere mensen gingen er aan onderdoor. Richards maakt wel duidelijk wat hij zelf waard is. Zowel als hoofdpersoon van zijn verhaal, alsook als verteller van zijn verhaal. Dit alles maakt “Life” tot een uitmuntend ego-document.

Fantastisch boek, mijn eerste autobiografie en enorm van genoten. Keith blijkt, bleek en is de kartrekker van The Stones (samen met Charlie en Ron: sorry Mick :) ). Prachtige verhalen en anecdotes over vroeg en nu, gewoon een mooie vent met een zwaar verleden, maar met het hard op de juiste plaats, maar bovenal een top muzikant die zijn idolen zelf voorbij is gestreefd en daar zelf "nog" steeds verbaasd over is!!!

Lord IV ( voor wie het boek al heeft gelezen, haha )

Gekocht als eerste kennismaking met de geschiedenis van de Stones. Zelf van de generatie die hun bloeitijd net niet bewust heeft meegemaakt, maar op mijn 50-ste de Blues ontdekt, en dan kom je vanzelf bij de Stones uit.
Leuk om te lezen, onderhoudend maar ook niet meer dan dat. Warrig verteld, slecht opgeschreven en, het grootste probleem, abominabel vertaald. Zo te lezen door iemand die niets met deze materie/generatie heeft. De vertaling stoort voortdurend, maar vooral op de momenten dat je verwacht iets meer over de psyche van Keith, Mick en hun omgeving te weten te komen. Dan is een subtiel gebruik van het Nederlands nodig en dat ontbreekt hier.
De feiten -die allang bekend zijn- staan er allemaal wel in, maar ook hier kost het nog moeite om er als lezer enige lijn in te krijgen.
Jammer, een gemiste kans. Dat Keith na zoveel drugs een warhoofd is hoeft niet te verbazen, wel dat zijn verhaal zo wordt uitgegeven.

Goed verteld? Ja! Goed geschreven? Helaas niet. Dit blijft een grote irritatie, van begin tot eind. Het is me niet helemaal duidelijk in hoeverre dit ligt aan Keith's jarenlange druggebruik, of aan de slechte vertaling. Zinnen zijn warrig en lopen vaak slecht. Maar genant bij een boek over een muzikant is dat veel gangbare muziek- en techniektermen verkeerd zijn vertaald. Hoe moeilijk is het om advies in te winnen bij b.v. een doorgewinterde muzikant?
Positief zijn de openhartigheid waarmee Keith alles verteld, o.a. over de relatie met Mick, en de eigen visie op de Stones en (het ontstaan van) hun songs.
Een aanrader is het zeker, onmisbaar echter niet.

Als niet muzikant heb ik erg genoten van de wijze waarop Keith Richards zich als autodidact muzikant heeft ontwikkeld. Het boek geeft een prachtige beschrijving over de periode die je als puber hebt meegemaakt. Richards is een goede verteller, dat is ook terug te zien in interviews met hem. James Fox heeft dat op een heel goede wijze in tekst weten om te zetten.
Ik had het boek aangeschaft om mee te nemen op mijn korte vakantie in Portugal. Het laat zich prima lezen in wachtruimtes op vliegveld, tijdens de vlucht en ik heb het uitgelezen in twee wachtkamers van verschillende ziekenhuizen in Portugal.
Wachten op een bezoek aan een medisch specialist liep uit op 4 uur en wat dat betreft was het boek een aangename uitkomst, waardoor de tijd toch nog omvloog.

Ik ben echt zo ontzettend blij met dit boek. Ondanks dat het een enorme pil is was ik er zo doorheen. Stoppen met lezen lukte me amper.

Richards is behalve gitarist van nature een geboren verteller. Zeer levendig, zonder opsmuk, vertelt hij zijn verhaal van begin tot... niet het einde iig, want hij rockt nog stevig door. Intieme details, sappige verhaaltjes en alles even eerlijk en open. Hij schaamt zich werkelijk nergens voor en dat komt goed tot uitdrukking in dit boek. Ik zou het een echte aanrader noemen, ga ervoor zitten en je zult plezier, ergernissen en meer met hem delen. Gewoon doen!

Dit had ik niet verwacht!!!! Je denkt dat dit een totaal verslaafde is aan drugs. Goed, hij zal wel wat gebruikt hebben; maar dan zulk een boek neerzetten, hij is nog zeer goed bij de tijd. Super!!!!

Eindelijk vertelt hij nu zijn eigen verhaal. Zijn nummers zijn bekend over de hele wereld. Hij leefde het echte rock and roll leven. Richards was drie jaar lang bezig met het boek. Hij tekende een contract van vier miljoen euro voor zijn memoires. Eerst was Keith Richards niet van plan om een autobiografie te schrijven: “It's kind of weird writing about your own life. Who'd be interested in that?”. Om zijn vraag te beantwoorden: alle Rolling Stones fan! Wij vonden het een prachtige biografie. De lezer krijgt een goed beeld van het leven van een rock and roll artiest.

keith is een topper - aarzel niet en koop niet dit boek zeer snel - keith is ook een vader en leeft als muzikant, kortom alle negatieve stories over hem kloppen ook niet helemaal, daarom moet je echt dit boek gaan lezen - je kunt lachen en verbazen , en er ook wat van leren hoe een ander beroemd persoon leeft , denk en werkt. veel leesplezier - ik vond het fantastisch !!!