Lijn 56

Zoals ik in de titel al aangeef: een geweldig boek! Na het lezen heb ik gelijk drie exemplaren gekocht. Een voor elk van mijn broers. Zonde dat Alex Boogers nog steeds een relatief onbekende schrijver is. Zijn boeken verdienen veel meer bekendheid. Vorige week las ik voor het eerst een boek van Alex (Onder een hemel van sproeten, bijzonder indrukwekkend) en na zijn boeken Het sterkste meisje van de wereld en Lijn 56 gelezen te hebben ben ik nu bezig met zijn debuut Het boek Estee. Echt, wat een schrijver!

Geschreven bij Lijn 56

Opnieuw een echte Boogers, met rauwe waarheid over echte mensen. Mensen die aan het rafelrandje van de maatschappij proberen te overleven, daar terecht gekomen door gebeurtenissen en soms keuzes. Keuzes die héél goed te begrijpen zijn als je je in mensen verdiept en je niet beperkt tot uiterlijk vertoon.

Een intrigerend boek over het leven in een achterstandswijk. Geschreven door een schrijver die weet waarover hij praat. Als een kickbokser een boek schrijft, dan krijg je dit.

vlotgeschreven boek, dat je in een ruk wil uitlezen. grappige scenes, ontroerende momenten, pijnlijke stiltes, afgewisseld met filmbeelden, geluiden, geuren, stegen, straten, extravagante figuren. Je loopt in lijn56 rond en waanje een van die figuren. net als "hetw aanzinnige van sneeuw" een waanzinnig boek.

Lekker boek, het leven aan de rand van de Nederlandse samenleving zoals het is of kan zijn, in een aansprekend verhaal verwoord. Prima, bondige stijl, geen gezochte metaforen of te bedachte lange zinnen vol bijvoeglijke naamwoorden. Het waanzinnige van sneeuw was ook goed, hard en ontroerend, dit is niet minder, alleen een ander thema dat je meer of minder kan aanspreken.

Alex Boogers (Vlaardingen, 1970) debuteerde onder pseudoniem M.L. Lee met het Boek Estee, en kwam later onder eigen naam met Het Waanzinnige van Sneeuw. Lijn 56 is zijn derde roman, een verhaal dat zich afspeelt in Vlaardingen. We zien het leven voorbijkomen van Erwin Pechstein, een jonge man die gefrustreerd wordt door zijn milieu, en de rekening van zijn bestaan opmaakt als zijn vader is overleden. Wie was zijn vader eigenlijk? Waarom is Erwin zo geworden als hij nu is? Dat wordt pas duidelijk aan het einde van het boek, op zich een knap gegeven. Maar Boogers weet, zoals hij in zijn vorige boek wel deed, de lezer niet mee te nemen met zijn personages. Ze blijven een beetje plat, zodat het meer op een filmscript lijkt dan een roman. Een verhaal, dat pas zijn uitwerking kan krijgen op het witte doek. Dat Boogers interesse heeft in de filmwereld is prima, maar de lezer wil lezen, en geen film op papier. Dat maakt Lijn 56 niet tot een slecht boek. Integendeel. Er zitten rake scenes in, die zeker tot de verbeelding spreken. Vlotgeschreven dialogen ook, daar lijkt Boogers wel een meester in. Maar waar Het Waanzinnige van Sneeuw echt de literatuur-status bereikte, is dit niet meer dan een vakantieboek.