Lucifer requiem voor een gevallen engel

Met 58 van onze leden begonnen wij aan Lucifer. Slechts 24 van ons wisten zich door dit van misplaatste eruditie druipende werk heen te worstelen. Daar was, zo werden wij het eens, én het onderwerp én het verleden van de schrijfster debet aan.

Het is vaak
Dezelfde die
De Dood
Keer op keer
En schaamt'loos weer
Meent te mogen
Uitbuiten

Ik was opzoek naar een interessant boek voor mijn literatuurlijst en dit boek leek me heel boeiend (mooie kaft, leuke titel en een intrigerende tekst op de kaft). Ik begon erin te lezen en het heeft me verschrikkelijk veel moeite gekost om me door de eerste hoofdstukken heen te slepen.
Dit komt doordat het boek nogal vaag begint en je pas aan het eind van het boek begrijpt wat er zich in het begin van het boek heeft afspeelt. Wat er echter voor zorgde dat ik toch bleef lezen was het feit dat je telkens vanuit een ander personage naar een situatie kijkt, met diens gedachten over wat er gebeurd is. Dit is nogal verwarrend maar tegelijkertijd ook heel interessant.

Wat ik wel echt een groot minpunt vind, is dat er heel veel over muziek (en vooral de theorie daarvan) geschreven wordt, maar dan op een manier waardoor het voor een leek moeilijk te volgen is wat er gezegd wordt. Dit is jammer en het maakt het lezen van het boek minder aantrekkelijk en het verhaal redelijk langdradig. Ook is het een ingewikkeld boek om een verslag over te maken.

Kortom : Ik vind het boek een intrigerend bolwerk van op een ingenieuze wijze gespannen gedachten, wat het tegelijkertijd ook vrij langdradig en verwarrend maakt.

Palmen stapelde in dit boek theorie op theorie en de kern is het verschil tussen fictie en werkelijkheid.
Toentertijd een zeer omstreden boek, hetgeen helaas gunstig was voor de verkoopcijfers.
Als musicus met afgerond conservatorium achter de kiezen, is de aanwezige muziektheorie een eitje, maar voor andere lezers nodeloos saai en ingewikkeld. Dat is symptomatisch voor Palmen: elitair, hoogmoedig. Hoogdravende prietpraat met veel gebakken lucht.
Hoogmoedig vindt ze zichzelf (zegt ze) en het elitaire spat er ook altijd vanaf als ze weer een boek moet promoten. Dat ze mensen ernstig beschadigd heeft, direct betrokkenen met deze kwestie, doet er blijkbaar minder toe, want natuurlijk is ze románschrijver en is dit een roman, beweerde ze.
Creatief met kurk, deze smoes, vond ik toen en nu.
Toch jammer, dat al die dommeriken dat niet snapten, als je zelf zo intelligent en filosofisch onderlegd bent. Ondertussen heb ik nog nooit een boek van haar gelezen, dat mooi, boeiend of verrijkend was:
integendeel: knullige percepties en saaie zinnen. Het meeste werk gelezen.
Dat voor literatuur door moet gaan: smaken verschillen, gelukkig. En faam of roem of volgers, zijn geen voorwaardes voor kwaliteit noch schoonheid, leerde ik al op school.

Lezen is mijn passie, maar hier was niet doorheen te komen. Wat wil ze nou toch zeggen? Ze laat alleen maar zien hoe intellectueel ze is, wat ze allemaal weet van muziek, kunst, literatuur. Dit is zo'n boek dat ik gewoon ergens ga achterlaten. Ik wil het niet eens houden.

Een lage manier van literatuur bedrijven. Goed dat de aasgier Palmen eindelijk eens de deksel op haar neus krijgt.

Ook dit boek van C. Palmen barst van de hoogdravende pretenties. Echter de hele verhaallijn heeft zij bijna letterlijk gehaald uit de levens van bestaande mensen, die nog niet eens zo lang geleden zijn overleden. Feiten zijn een beetje verdraaid zodat ze niet direct herkenbaar zijn. Ik vind die manier van schrijven van het niveau middelbare school-opstel. Lees liever boeken die werkelijk origineel zijn.

Nou Connie, je hebt weleens wat beters afgeleverd.

Geen doorkomen aan. Ik heb me gedurende het lezen vreselijk geïrriteerd aan alle personages en de manier waarop ze werden beschreven. Wat een met zichzelf ingenomen stelletje, die zogenaamde vriendenclub. Ik heb er echt spijt van dat ik het gekocht heb.

Het verhaal is aardig geschreven maar jammer genoeg gaat het over de rug van wijlen Peter Schat. Er wordt wel degelijk de suggestie in het boek gewekt dat hij zijn vrouw heeft vermoord. De schrijfster zegt onderzoek te hebben verricht maar is daarbij vergeten 2 getuigen van het ongeluk te vragen naar hun bevindingen. Het boek is fictie en is (bijna) gepresenteert als nonfictie, heeft de verkoopcijfers in iedergeval goed gedaan.

Ik vond de andere boeken van Connie Palmen erg goed maar dit boek vond ik erg tegenvallen. Langdradig met veel theorie over muziek. De schrijfster heeft zich goed voorbereid maar het verhaal komt niet uit de verf.