Marion Pauw | We moeten je iets vertellen

Geschreven bij We moeten je iets vertellen

Ten eerste: Maak je geen zorgen Marion, ik heb het boek gekocht en niet gedownload. Sorry dat ik geen u schrijf, maar dat klinkt zó niet-lekker in deze recensie.

Nu over het boek:
Ik ben uiterst verrast door de schrijfstijl. Het lijkt net alsof Kathelijne naast je zit en het allemaal zelf tegen je verteld. De humor van de schrijfster is heerlijk en haar voetnoten over de uitgever zijn ook heerlijk.
Het verhaal is goed opgezet. Vanaf de eerste zin had de schrijfster mij te pakken. Je wilt alles weten over Kathelijne, haar verleden en haar affaire.
Als dit het slechtste boek is, zoals de recensies hieronder beweren, kan ik niet wachten om haar andere boeken te lezen!
4 sterren, omdat ik het einde wat abrupt vond.

Geschreven bij We moeten je iets vertellen

Je zou het niet alleen moeten vertellen, maar vooral zelf moeten lezen.

Geschreven bij We moeten je iets vertellen

Helaas kon het mij niet boeien.zat te weinig vaart in .helaas....
Ben gestopt met doorlezen op een gegeven ogenblik.

Geschreven bij We moeten je iets vertellen

In dit (voorlopig) laatste boek van Marion Pauw lijkt zij de inspiratie een beetje kwijt te zijn. Ik heb al haar boeken gelezen en ze verschillen nogal, de een vind ik helemaal geweldig, de ander totaal niet. Deze hangt daar zo'n beetje tussenin. Hoofdpersonage Kathelijne is schrijfster en omdat haar boek in wording door de uitgever afgekeurd wordt, moet ze iets nieuws bedenken. Daarvoor put ze uit persoonlijke bron, maar beschikt niet over alle informatie wat betreft kennissen uit haar verleden en uiteindelijk gebeurtenissen van zichzelf. Kathelijne richt zich rechtstreeks tot de lezer en betrekt deze bij het hele proces van het schrijven van een boek. Het verhaal leest op zich vlot, is met enige humor geschreven, maar de zelfspot die ze aan de dag legt, kwam wat overdreven over. De voetnoten lezen irritant, zeker bij een e-book omdat ze dan niet altijd op dezelfde pagina staan. Los daarvan vind ik ze tamelijk zinloos, het betreft gewone zinnen die prima tussen de tekst geplaatst konden worden. Al dat gescheld heeft voor mij ook geen meerwaarde, temeer daar Marion/Kathelijne over slechts hoofdzakelijk twee grove woorden lijkt te beschikken die veelvuldig gebruikt worden. Weinig variatie dus op dat gebied. In Kathelijne's jeugd en opvoeding heeft een Evangelistische Kerk een grote rol gespeeld en de schrijfster beschikt over de nodige Bijbelkennis. Al met al een niet al te boeiend verhaal dat ik met twee sterren wilde waarderen, ware het niet dat de uiteindelijk toch nog verrassende plot het boek een beetje redde en voor een derde ster zorgde.

Geschreven bij We moeten je iets vertellen

In “We moeten je iets vertellen” van Marion Pauw vertelt schrijfster Kathelijne Hasselaar als ik-persoon het verhaal. Zij heeft een relatie met de vijftien jaar oudere Michiel, gehuwd met Ilse en vader van drie kinderen. Tot hun beider ontsteltenis raakt Kathelijne zwanger. Beiden zijn het direct eens over een abortus.
Kathelijne is afkomstig uit een streng christelijk milieu en droeg voorheen de door haar verfoeide voornaam Ruth. Ze heeft haar verleden en de vreselijke dingen die in het kerkelijke milieu gebeurden van zich afgeschreven in haar boek “In de naam van God”. Daarmee heeft ze relatieproblemen veroorzaakt met onder meer haar ouders.
Als Michiel “gewoon” met zijn gezin op wintersportvakantie gaat veroorlooft Kathelijne zich een moeizaam maar niet minder heftig avontuurtje met Thomas, een man van haar leeftijd. Daarna neemt haar leven een wending die haar op diverse vlakken tot grote twijfels brengt.
Het verhaal kabbelt voort en wordt nimmer echt spannend. In feite ontbreekt elk element dat het boek tot een thriller zou kunnen maken, en dat terwijl het boek op de cover als een literaire thriller wordt bestempeld. Marion Pauw geeft in het boek zelve een geheel eigen invulling aan dat begrip als “een boek tussen het klassieke thrillergenre en een roman”. Hierover zijn de meningen verdeeld van een terminologisch woordenspel tot een misplaatst marketinginstrument.

Marion Pauw heeft bij het verschijnen van “We moeten je iets vertellen” aangekondigd dat zij voorlopig geen thrillers meer zal schrijven. De liefhebbers van haar werk zullen dat betreuren want met thrillers als “Zondaarskind”, “Daglicht” en “Drift” heeft zij terecht de handen van vele lezers op elkaar gekregen.
Het onderhavige boek is vermoedelijk een vanuit het eigen perspectief van Pauw geschreven afscheid van het genre. De schrijfstijl en het taalgebruik zijn op een uitzondering na onberispelijk. Geen moeilijke woorden noch complexe zinnen, de lezer heeft het gemakkelijk. Bijzonder storend zal voor vele lezers echter het veelvuldige gebruik van een schuttingwoord en samenstellingen daarvan zijn; enkele tientallen keren komt dat voor. De functie ervan is niet direct duidelijk. Denkt de schrijfster hiermee een jonger lezerspubliek te bereiken? Deze vorm van taalverloedering grijpt steeds meer om zich heen. Tegenwoordig bedienen ook schrijvers van wie je het beslist niet verwacht, zich ervan maar gelukkig niet in de mate waarin het in “We moeten je iets vertellen” geschiedt. Jammer en onnodig!
Het verhaal is doorspekt met vele veelal humoristisch bedoelde voetnoten. Dat is origineel en ook wel een tijdje leuk, maar het wordt na verloop van bladzijden een pose. Vermakelijk is wel dat zij ook enkele malen de recensenten op de hak neemt. Pauw waarschuwt zelfs de recensenten ervoor te waken het boek niet als thriller te bestempelen.
De echte thrillerliefhebber zal voor dit boek niet al te veel waardering kunnen opbrengen. Daarvoor is het chicklitgehalte te hoog. Het is een amusant tussendoortje zonder enige spanning.
Opmerkelijk genoeg heeft het boek de longlist van tien boeken voor de Gouden Strop 2016 gehaald. Wie dat begrijpt mag het zeggen.

Het boek krijgt twee sterren.

Ik koop de boeken van Marion Pouw eigenlijk blindelings, altijd goed! Helaas is het dit keer niet zo. Het kon mij niet "pakken". Het verhaal op zich zou wellicht nog kunnen gaan boeien, maar de schrijfstijl is voor mij persoonlijk niet de beste. Het boek kon me daarom niet genoeg boeien en het boek is niet uitgelezen. Jammer!

Een 'anders dan anders' boek dat ik niet kon wegleggen. Als je een boek verwacht dat gangbaar is en geschreven is 'zoals het hoort' moet je het niet kopen. Ik vond het origineel, pakkend en heel goed geschreven! Absoluut de moeite waard en jammer dat het uit was!

Geschreven bij We moeten je iets vertellen

Ik schrijf niet vaak een review, maar dit is echt een flutboek. Saai verhaal, nauwelijks een plot.
Irritante manier van schrijven met al die voetnoten en 'tussen haakjes'.

Wat een waardeloos boek. Had me verheugd op N nieuw boek van mijn favoriete schrijfster, maar dit boek slaat werkelijk nergens op. Een soort frustratie over haar vak wat ze uit in dit boek.
Zonde van het geld en tijd.

Dit boek kon mij totaal niet boeien. Vond het betuttelend en de vele verwijzingen naar de onderkant van de bladzijden wekten bij mij irritatie op. Ook het te pas en onpas gebruiken van het woord f*ck op letterlijk elke bladzijde......sorry, voor mij geen Marion Pauw meer. Zonde van je tijd.