Marten Toonder biografie

Een heer van stand, zo zag Marten Toonder zich zelf graag. Hij vergeleek zichzelf graag met zijn creatie, Ollie B. Bommel, ook een heer. Toonder werd beroemd en rijk met zijn Tom Poes en Olie B. Bommel-verhalen die in verschillende kranten in binnen- en buitenland verschenen. Hoewel Toonder een uitgebreide autobiografie schreef is er eigenlijk veel onbekend over zijn leven. Het bleek dat de duim waaruit de verhalen zoog, ook verantwoordelijk was voor veel van zijn memoires. Wim Hazeu is de eerste die toegang kreeg tot de archieven van de Toonderfamilie. Zijn biografie is degelijk en rekent af met allerlei mythes die rond de aartsvader van de Nederlandse strip zijn ontstaan. Het verhaal van een man die prat ging op zijn verzetswerk uit de Tweede Wereldoorlog, maar wel lid was van de door de Duitsers ingestelde Kultuurkamer en bijna zijn ziel aan de duivel verkocht om te kunnen werken aan een avondvullende tekenfilm in opdracht van het nazi-regime. Hazeu spaart Toonder nergens, zet hem neer als een man met veel passie voor zijn verhalen, maar die tegelijkertijd zijn familie verwaarloosde, en zijn eigen zoon uit zijn studio’s verbande. Ook maakt Hazeu korte metten met Toonders bewering dat hij de Bommelstrips helemaal alleen tekende en schreef. In feite bleef hij zijn hele leven de invloed van tekenaars en schrijvers als Piet Wijn, Dick Matena, Hans Kresse en Lo Hartog van Banda. De biografie gaat verder dan de autobiografie van Toonder (die stopt rond 1965) en laat ook zien hoe de tekenaar, schrijver moest stoppen met tekenen en later met schrijven. De aftakeling van Toonder in zijn laatste jaren, zijn zelfmoordpoging, zijn relaties met veel jongere vrouwen na de dood van zijn vrouw, het wordt door Hazeu allemaal openhartig beschreven. Met deze biografie komt de mens Toonder beter tot zijn recht, een prima monument voor een man die met zijn Toonder studio’s een enorme stempel op de Nederlandse stripwereld drukte en als geen ander wist hoe je een spannend verhaal moest vertellen. Een schrijver die de Nederlandse taal verrijkte met allerlei uitdrukkingen en generaties Nederlanders veel plezier heeft gebracht. Dat de Toonder de feiten tijdens zijn leven een eigen draai gaf, mag hem vergeven worden, als u begrijpt wat ik bedoel.

Wim Hazeu geeft een zo objectief mogelijk oordeel over Toonder en gaat de problemen niet uit de weg.
Na het lezen blijft bij mij de indruk over:
Toonder was inde oorlog echt goed fout. Willens en wetens.
Maar in het laatste oorlogsjaar weet zich aan zijn daden te onttrekken.
Ontsnappen aan zijn verantwoordleijkheid. Iets dat hij zijn hele leven weet te doen.
Blijkbaar heeft hij het vermogen mensen te biologeren.
Vrouwen, zijn broer Jan Gerhard, zijn oudste zoon Eiso, zijn medewerkers. Soms vroeg ik me af: waarom hebben ze hem geen schop onder zijn kont gegeven?
Kortom: een akelige man, die prachtige verhalen geschapen heeft.

Uitgebreide biografie over het leven en werken van Marten Toonder

Wat ik vooral goed vind: goede kwaliteit, duurzaam.