Meesters in misdaad - Inkt en bloed

Dit boek is wat duidelijker dan In vuur en vlam. Bij In vuur en vlam liepen werkelijkheid, bovennatuurlijke dingen en fantasie nogal eens door elkaar en was niet altijd duidelijk wat wat was. In Inkt en bloed is dit een stuk duidelijker. Persoonlijk vind ik dat wel fijn.

De gave van Finley wordt mooi verweven met het “normale” leven. Ze maakt er op een heel natuurlijke manier gebruik van om een verdwijningszaak op te lossen. De gave past bij Finley en maakt haar speciaal, net als haar opvallende uiterlijk met tatoeages en roze haar.

De manier waarop Finley worstelt met haar gave maakt het boek nog interessanter. Haar oma heeft zich door haar gave uit laten putten, door steeds maar toe te geven aan alles wat de geesten van The Hollows van haar wilden. Finley is vastbesloten meer regie over haar leven te nemen, maar dat blijkt moeilijk te zijn. Uiteindelijk lukt het haar om een balans te vinden.

In dit boek is er zoals gezegd een concrete verdwijningszaak die opgelost moet worden. Het slachtoffer krijgt ook een stem in dit boek. Dit zorgt voor een verrassing in de ontknoping. Dit boek is concreter dan In vuur en vlam, het vorige boek van Lisa Unger, maar krijgt door de gaven van Finley toch dat mysterieuze dat bij bovennatuurlijke fenomenen hoort. Het soort spanning dat hierdoor wordt opgewekt trok me erg aan. En weer is dit een boek waarin het bovennatuurlijke mooi verweven wordt met het gewone leven. Finleys gave en het speurwerk van de politie vormen een goede combinatie.

Ik had even mijn twijfels bij de opbouw van het verhaal. Tijdens die aanloop moest ik even wennen aan de schrijfstijl die Lisa Unger hanteert. Sommige van haar omschrijvingen zijn bijvoorbeeld vrij staccato. Vooral wanneer een locatie omschreven wordt lijkt het af en toe alsof een agente in korte, bondige zinnen een verslag opstelt. Bovendien wordt het verhaal vertelt vanuit de derde persoon waardoor je sowieso iets meer afstand voelt tot het personage.

Geleidelijk aan werd ik echter steeds dieper weggezogen in het verhaal. De afstand tot de personages leek te verdwijnen en ik las het boek in snelvaart uit. Terwijl we Finley leren kennen ontdekken we dat ze vooral tracht om zichzelf niet te verliezen terwijl haar bijzondere gave steeds meer tot uiting komt. Een blinkende ronkende moter, kleurrijke tattoo’s, … ze doet haar uiterste best om zichzelf te identificeren, om haar eigen persoonlijkheid niet achteruit te laten dringen door al die beïnvloedende factoren die anderen niet zien of horen.
...
De visioenen en stemmen die Finley achtervolgen willen gehoord worden. Ze willen dat er naar hun verhaal wordt geluisterd. Lisa Unger zorgt hiervoor. Ze schrijft hun verhaal uit en doet dat op zo’n manier dat ze me als lezer gekluisterd wist te houden tot aan de ontknoping. De bijzondere gaven die een belangrijke rol spelen in ‘Inkt en bloed’ zorgen er bovendien voor dat het boek zich duidelijk kan onderscheiden te midden van de vele thrillers.

Geschreven bij Meesters in misdaad - Inkt en bloed

Ik ga wat minder in op het verhaal (dat deden andere reviewers al en de lezer maakt er toch zijn eigen idee van). Ik vond het mooi en vlot geschreven, ook origineel en het einde is niet voorspelbaar wat wel een leuke twist is. Het leest ook vlot maar ik had vaak het gevoel in een actiefilm te zitten waar je denkt 'ja nu komt het goed, of nu word dader bekend/betrapt, maar dan komt er toch weer een twist en gaat het verhaal weer door naar het volgende (te) spannende hoogtepunt. Uiteindelijk zit het erg knap ineen, maar hier stoorde ik me wel aan. Haar vorige boeken waren anders misschien dat ik daarom dit niet verwacht had. Die vond ik ook heel sterk.

Geschreven bij Meesters in misdaad - Inkt en bloed

Finley ziet dingen die een ander niet ziet en hoort. Ze treedt daarmee in de voetsporen van haar oma. Deze laatste helpt de politie of privé-detectives die op zoek zijn naar vermisten. Ze is een twintiger, stoer, rijdt met een motor, rijdt hard, heeft een af-aan relatie met een man waar ze beter niets mee heeft en ze heeft tattoes, veel tattoes.
Finley woont momenteel bij haar oma in The Hollows. Haar hulp wordt ingeschakeld om een verdwenen meisje te vinden. Aanvankelijk weet ze niet goed hoe ze de signalen moet interpreteren, het liefst zou ze er niets mee te maken willen hebben.

Dit boek wordt als horror geklasseerd, maar daarvoor is het toch echt te soft. Het is eerder fantasy. Daarnaast vond ik dat het boek een vrij lange aanloop nodig had. Het was af en toe ook verwarrend met de drie zusters die her en der verschenen. Het leest wel vlot en was op zich ook nog wel vermakelijk, maar nagelbijten heb ik niet gedaan.