Met een beetje geluk

Ik lees graag boeken van Tamara Haagmans en heb genoten van Met een beetje geluk! Het enthousiasme spatte van de bladzijden. Je vliegt als een speer door de ruim 250 pagina's heen en daarna zingt het nog even na. Opnieuw een feelgoodroman om trots op te zijn! ♥

Voel je weer een beetje kind! Dat is wat je ervaart tijdens het lezen van Met een beetje geluk. Als Nicole een erfenis krijgt van haar tante, wordt ze scheef aangekeken door de andere familieleden. Zij hadden natuurlijk verwacht dat ze wat zouden krijgen. Maar nee, Nicole erft het kleine pretpark Down Under. Je voelt de schaamte van Nicole en je volgt haar gedachten en deze zijn hilarisch. Nu denk je misschien Down Under, dat park moet in Australië liggen. Dat dacht ik in ieder geval wel en ik kwam er na behoorlijk wat pagina’s achter dat het verhaal zich gewoon in Nederland afspeelt.

Nicole leert medewerker Matt kennen, maar hij blijkt een norse man die ook maar wat graag het park had willen hebben. Het wordt een complete chaos wanneer Nicole aan de leiding van het park staat en ze heeft het gevoel dat ze wordt tegengehouden. Helemaal als ze hier ook bewijs voor vindt: een verklede man die telkens ineens opduikt.

Haar zoektocht naar de mysterieuze man die alles wat ze doet lijkt tegen te houden of te verpesten, is hilarisch. Wanneer lees je nou over ontsnapte wallaby’s? Of een Halloweenverkleedfeest in een pretpark? Tijdens het lezen denk je telkens: hier wil ik ook zijn!

Ook een prachtige emotionele lading is er te vinden in Met een beetje geluk. Een van de medewerkers heeft het syndroom van down. Maar Nicole lijkt hier maar moeilijk mee om te kunnen gaan. Haar struggle met dit meisje, is prachtig beschreven.

Je vliegt door het boek heen, die vol staat met hilarische stukken en een fijne en makkelijke te lezen schrijfstijl heeft. Met een lach en een kleine traan zul je dan ook smullen van Met een beetje geluk!

Geschreven bij Met een beetje geluk

De boeken van Tamara zijn erg leuk. Deze nieuwste is weer een pareltje en mag niet in je boekenkast ontbreken. Wat ze zo goed doet is dat ze meerdere lagen heeft in het verhaal.
Steeds weet ze mij daardoor te verrassen. Het verhaal loopt nooit zoals je denkt.

Bovendien schrijft ze met erg veel humor en ik heb dus ook meerdere keren bij dit boek hardop gelachen.

De nieuwste Tamara Haagmans, en terwijl ik dit schrijf, denk ik bij mezelf, ik zeg ook vaak: de nieuwe Jill, of de nieuwe Charlotte de Monchy, de nieuwe Jackie van Laren, en jawel Tamara Haagmans hoort gewoon in dit rijtje thuis. Dus de nieuwste Tamara, een heerlijke feelgood roman die gaat over Nicole.
Nicole krijgt onverwacht een nog al unieke erfenis. Namelijk een klein pretpark (of grote speeltuin) van haar overleden tante. Ze is er nog nooit geweest en heeft dus totaal geen idee dat het pretpark in vervallen staat verkeert en dat ze er gratis en voor niets een schuld bij krijgt. Ze werkt keihard om onder andere Marc, de huidige (knappe) manager, te laten zien dat ze het zeker niet wil verkopen en zeker er wat van wil maken. Maar ze wordt op verschillende manieren tegenwerkt…

Nou ik val maar meteen met de deur in huis. Dit boek is ZO ontzettend leuk. Het is ontzettend vlot en grappig geschreven. De verhaallijn uit ‘Alles op het spel’ erin verwerkt vind ik een leuk detail, en mooi verwerkt in het verhaal.
De auteur (chique he) bezit de kracht om in haar boeken ervoor te zorgen dat je direct betrokken bent met de personages.
Daarnaast zitten er leuke herkenbare stukjes in. Bijvoorbeeld het stukje met de kat, zo geweldig! Ik herkende de scène en de liefde voor Friends enorm! Echt genieten! Ik ga mijn vent toch echt die serie laten kijken want ik wil ook wat Marc & Nicole hebben! Maar naast deze leuke herkenbare details, voelde ik nog een herkenbaarheid, ik herkende een beetje van Tamara zelf in dit verhaal. Ik voelde de liefde die zij heeft om andere mensen blij te maken, door de bladzijdes heen. Ik ken haar een beetje, en ik moest tijdens het lezen dus ook regelmatig aan haar denken. Goed gedaan Tamara, ik ben trots op je!

Deze feelgood bevat, wallaby’s, een knappe vent, quotes uit de beste tv serie ooit, leuke hysterische vriendinnen en aardbeien, nou als dit je niet over de streep trekt om dit boek te gaan lezen, weet ik het ook niet meer!! Ga dit lezen!

Nicole krijgt te horen dat zij degene is die pretpark ‘Down Under’ van haar tante Thea. Haar eigen kinderen lijken daar maar wat blij mee. Het boek gaat dan over Nicole haar pogingen om het park en zijn werknemers te laten overleven.

Er is een behoorlijk deel voor mensen met het syndroom van down. Door onderzoek laat ze mooi zien wat er voor grote verschillen kunnen zijn.

Ik kon lachen maar zat ook bijna te huilen tijdens het lezen. Liefde en haat is zo dichtbij elkaar. Het voelde als een sneltrein ik wilde niet dat het zo snel ging. Ik had best nog watmeer willen lezen over bijvoorbeeld Sterre.

Tamara Haag Haagmans laat me weer net als eerder een paar uur genieten van Nederlandse feelgood. Dat is naast de vele vertalingen wel heel fijn, lekker herkenbaar.

Met een beetje geluk is het nieuwste boek van Tamara Haagmans. Haar boeken zijn heerlijke feelgood verhalen en ik keek dan ook reikhalzend uit naar dit boek. Zou Haagmans mij weer weten te overtuigen met haar schrijfstijl?

Nicole erft na het overlijden van haar tante het kleine, maar vooral vervallen pretpark. Echt goed kent ze haar overleden tante en nichten niet en ze snapt dan ook niet waarom zíj de erfgename is van dit park. maar na enkele twijfelingen besluit Nicole om het pretpark nieuw leven in te blazen. Al snel merkt ze dat niet iedereen even blij is met haar komst. Waar de een Nicole wegwijst maakt in het park, kijkt de ander haar bijna weg. Vooral Marc vind het maar niks dat Nicole de scepter komt zwaaien omdat haar tante hem beloofd had het park over te laten nemen.

Na een aantal gebeurtenissen weet Nicole het beetje personeel te overtuigen om het park te vernieuwen en het een kans te geven. Haar vriendin Daniëlla is hierin wel een belangrijke factor met haar ideeën. Als ze een concept hebben gevonden blijkt dit echt het gouden idee. De kaartverkoop vliegt erdoorheen en ze krijgen zelfs media-aandacht. Maar hoe gaat Nicole om met de tegenslagen achter de schermen?

Haagmans heeft met Een beetje geluk een prachtig, mooi en ontroerend verhaal geschreven. Zodra je begint te lezen heb je als lezer wel enig idee hoe het verhaal zou kunnen verlopen, maar toch weet Haagmans de lezer te verrassen en te raken. Zo krijgen in dit verhaal mensen met een verstandelijke beperking een belangrijke rol wat Haagmans echt op een mooie wijze beschrijft. Ikzelf heb gewerkt met deze doelgroep en herken de beschrijvingen van de personages.

Thema’s als vertrouwen, doorzettingsvermogen, jaloezie, vriendschap, liefde en anders zijn een aantal pijlers voor dit aandoenlijke verhaal. Haagmans laat zien dat ze elke creatie vanuit haar pen tot een heerlijke feelgood weet om te toveren. Een aanrader om lekker te lezen tijdens de aankomende zomervakantie.

Geschreven bij Met een beetje geluk

Leuke, originele setting en geweldige personages. Ik heb genoten!

Of ik zin had om deze leuke feelgood te lezen deze zomer, natuurlijk! Tamara Haagmans heeft een vlotte schrijfstijl, maar zeker ook humoristisch. We volgen Nicole, die een (vervallen) pretpark erft van haar overleden tante. Niet iedereen is het daarmee eens, maar haar tante zal wel een goed plan bedacht hebben.

Natuurlijk verloopt het niet allemaal vlekkeloos, maar Nicole krijgt hulp van iedereen die op het pretpark werkt. Je leert een aantal personages kennen: Marc, Jolanda, Sterre en Clint. Zij zijn degene die Nicole het meeste helpen. Maar steeds als het goed blijkt te gaan, is er weer een tegenslag. Maar voor alles verzint Nicole een oplossing.

Met een beetje geluk is een boek waar je mee weg kan dromen, maar je wordt ook aan het denken gezet. Wie heeft de wallaby’s laten ontsnappen? Wie heeft er voor de enorme bestelling gezorgd? Gelukkig wordt alles voor het einde van het boek opgelost.

Een beetje voorspelbaar, maar Met een beetje geluk bevat ook veel verrassende elementen. Ik heb het boek met veel plezier gelezen en zou het iedereen aanraden die zin heeft in een (Nederlandse) feelgood. Een nadeel: het boek is best kort ;-).

Ik ga het weer zeggen; Tamara heeft het weer gedaan, ze heeft een hele mooie feelgoodroman met een vleugje spanning geschreven waarin verschillende emoties los zullen komen bij de lezer.
Lachbuien als de wat onhandige Nicole niet zo handig lijkt te zijn.
Kippenvel als je leest hoe iemand er echt voor gaat. De creativiteit om te denken in oplossingen in plaats van in problemen, daar zouden veel mensen van kunnen leren.
En dan wordt het ook nog heel romantisch, ontspannen lezen….
Ontroering na het lezen van hoe ze hulp krijgt uit die onverwachte hoek maar ook bij de ontknoping van de puzzel.
Bewondering dat ze mensen met een beperking eerlijk neer durft te zetten en durft te laten zien dat het niet altijd even gemakkelijk en leuk is. Zij zet de mensen met een beperking echt op papier zoals ze kunnen zijn. Mensen met een persoonlijkheid, hun twijfels en onzekerheden en hun schoonheid.
En dan wordt het ook nog heel romantisch, ontspannen lezen boek.
In het boek staan mooie zinnen, boeiende en logische dialogen en mooie personages mét hun mooie en minder mooie kanten. Dat maakt het verhaal compleet.
Nu heb ik nog een prangende vraag: Waar is dat park want ik wil ook!!

Het boek begint met een proloog die zich afspeelt bij de notaris waar Nicole te horen krijgt dat zij degene is die ‘Down Under’ krijgt van haar tante Thea.
Vanuit volg je door de ogen van Nicole haar strijd met het park en de werknemers.

Het is een mooi gegeven dat er karakter met het syndroom van Down zijn beschreven en dat er wordt beschreven dat deze mensen ook hard kunnen werken en ook daadwerkelijk een toevoeging aan de samenleving zijn.

Ik heb genoten van dit boek. Ik zwijmelde weg, werd boos, had begrip, maar irriteerde me soms ook. Terwijl ik dit boek las, zag ik scènes voor me. Peggy die de schmink doet en ware monsters gecreëerd heeft (love you Peggy!), voor mij bij GaiaZoo, maar voor zoveel anderen bij Mondo Verde, al die keren dat ik ploeterde in het bos om een horrortocht te organiseren waar Tamara dan ook scare-actor was, Patrick-achtige uitspraken en natuurlijk Voodoo die toevallig een Ouija als familielid heeft. Voor mij dus een trip down memory lane, maar dan een beetje anders.

Al het sentimentele op een plankje. Het is tijd om ook even kritisch naar het boek te kijken.
De opbouw van het verhaal was sterk. De spanningsboog was ook hoe ik hem het liefst heb. Er is niet echt een stuk geweest waarvan ik twijfelde aan de toegevoegde waarde en ook niet het gevoel dat ik iets gemist heb. Toch had ik meer van Nicole willen weten.
Ook staat er wat foutjes in het boek, waar je overigens wel snel overheen leest.

Wat natuurlijk wel al direct mijn hart won, waren de referenties naar FRIENDS! ‘Nicole doesn’t share food’, ‘Pivot!’ en ‘Smelly Cat’. Als een fan van Friends smul je van de referenties en wil je meedoen in de grapjes onder Nicole en Marc.
Nu ik het toch over Marc heb… Tamara, wat doe je me aan? Ik wilde hem bijna als prop voor de Halloweentocht opknopen aan een boom.

Al met al, qua verhaal mijn favoriet tot nu toe van Tamara Haagmans!