Mijn indianennaam was "Blanke Appel" Belevenissen van een blanke vrouw bij de Navajo indianen in Monument Valley

Recensie van het boek Mijn indianennaam was blanke appel
Auteur: Dorothea Born
Manier van lezen: via selfpub café van Shirley Pelikaan en Kim Verheugen.
Boekomslag: Je ziet een vrouw met cowboy hoed op de monument valley inkijken. Op deze manier kijk je als het ware door haar ogen gelijk de bijzonder mooie omgeving van de Navajo indianen in e n word je het verhaal gelijk ingezogen. Je wilt gelijk die bladzijde omslaan en beginnen met lezen.
Mooie inleidende tekst:
Listen to the wind it talks
Listen to the silence, it speaks
Listen to your heart, it knows
Introductie:
Dit boek vertelt het verhaal over de Nederlandse vrouw Dorothea Born die door haar reis door Arizona terecht komt in Monument Valley. En in dit reservaat verliefd wordt op Navajo indiaan Jamison.
Het is een verhaal in de ik vorm. Het is een autobiografisch verhaal wat een bijzonder deel van het leven van auteur Dorothea Born vertelt.
De hoofdpersonen in dit verhaal zijn Dorothea Born en Jamison. Het verhaal speelt zich grotendeels af in Arizona in het Monument Valley.
Ik had nog nooit van de auteur gehoord of iets van haar gelezen.
De plot zag ik niet aankomen en emotioneerde mij zeer. Net alsof ik zelf na een lange intensieve reis op de plaats van bestemming was aangekomen en daar gelijk keuzes moest maken die voor alle betrokkenen inclusief mijzelf consequenties hadden. Maar de ervaringen die ik opdeed zouden voor altijd op mijn netvlies gebrand staan en zou ik in mijn hart meedragen.
Korte samenvatting/plot/algemeen:
In korte tijd leer je de Navajo way of life met al haar tradities en gebruiken kennen door de ogen van de auteur. Je stapt zelf op het paard dat Jamison zadelde voor de eerste rit vanaf de koraal (plek waar alle paarden verzamelen en verzorgd worden voor de toeristen). Je raakt betoverd door het mooie landschap. Je zit bij het warme kampvuur en voelt je verbonden met de Navajo indianen. Je voelt dezelfde frustraties als Dorothea als ze denkt de Navajo way of life te snappen maar dat het dan toch weer anders is. En de woede van de sceptici binnen de familie van Jamison omdat hij met een “belleghana mellissana" (blanke appel) omgaat. Je raakt vertrouwd met de taal die zij spreken, de gebruiken die zij hanteren. Je voelt je een van hen niet langer een buitenstaander. Het plot was voor mij onverwacht.
Mijn mening:
Het verhaal wordt op een zeer beeldende en indringende wijze verteld. Ik zag het gelijk helemaal voor me. Ik zag de kleuren van de omgeving, rook de geuren, zag alle personen levendig voor mij. Ik ging zelf op reis. Ik verzorgde zelf de paarden. Ik was in dezelfde trailer als Dorothea en Jamison. Wat een prachtige intens liefdevolle, moeilijke maar ook schitterende reis. Mooi om meer over de Navajo indianen te leren. Een indiaan heeft toch iets mystieks en mysterieus. Een toevoeging om te lezen over hun manier van leven met elkaar, de natuur, de geesten, de dieren, de rangorde binnen de familie. De manieren hoe zij zich in de moderne tijd staande blijven houden door hun reservaat open te stellen voor toerisme. Het boek leest vlot en verveelde mij nergens. De foto’s waren een welkome toevoeging aan het verhaal.
Ook heel knap dat Dorothea de vele blijken van vijandigheid tegen haar als blanke vrouw bij de indianen met veel doorzettingsvermogen en de wil om haar aan te passen doorstaat.
De plot vind ik erg emotioneel. Maar toch vind ik het knap dat Dorothea van dit leven samen met de indianen ziet als een waardevolle levensles waar ze nu nog de vruchten van plukt.
Conclusie:
Ik geef dit boek 5 sterren.
Bedankt dat ik mee mocht op die schitterende en leerzame reis samen met de indianen en Dorothea Born.
Ik heb veel nieuwe dingen geleerd over de indianen, hun leefgebied en tradities.

Tijdens haar reis door Arizona ontmoet Dorothea Born - een jonge, moderne Nederlandse vrouw - Jamison, een traditionele Navajo-indiaan die in Monument Valley woont. Ze worden verliefd op elkaar, waarop Dorothea besluit daar te blijven en te werken op de paardenranch. Ze omarmt de traditionele manier van leven, ook al is dit zonder stromend water en elektriciteit.

Dit bijzondere liefdesverhaal toont hoe het is als mensen uit twee compleet verschillende werelden verliefd worden op elkaar. Mijn indianennaam was "Blanke Appel" is een verhaal over het overwinnen van obstakels en je staande houden in een vreemde wereld, met totaal andere gebruiken. Dorothea krijgt te maken met zware discriminatie en acties om haar te verdrijven. Toch krijgt zij op een gegeven moment de acceptatie waarnaar ze zo verlangt. Zal dit voldoende zijn om alle cultuurverschillen te overbruggen?
​
Dorothea Born studeerde kunstgeschiedenis in Utrecht. Ze kreeg de kans om tijdens haar studie een aantal maanden in Boston te werken. Voordat ze terug naar Nederland zou gaan, reisde zij door naar Arizona. Terug in Nederland studeerde ze af op de weefkunst van de Navajo vrouwen, een combinatie van kunstgeschiedenis, vrouwenstudies en antropologie. Hier gaf ze nadien ook lezingen over. Daarnaast heeft Dorothea reizen begeleidt naar en door het gebied van de Navajo indianen in Arizona. Momenteel woont zij in Nederland, al zal ze voor altijd verbonden zijn met de Navajo cultuur en Monument Valley in het bijzonder.

Mijn indianennaam was "Blanke Appel" is een verhaal dat je meeneemt naar een cultuur en manier van leven die erg ver van de onze afstaat. Het toont daarbij ook erg mooi hoe het is om daar als jonge, zelfbewuste en moderne vrouw middenin geplaatst te worden. Al moet dan wel vermeld worden dat Dorothea dit verbazingwekkend goed kan en doet. Niet veel westerse mensen zouden zich zo goed redden zonder stromend water en elektriciteit. Het is dan wellicht ook overbodig om te zeggen dat het eveneens een verslag is over moed en doorzettingsvermogen.

Naast het feit dat het uiteraard geweldig is om als lezer mee te mogen op zo'n exceptionele reis, is het ook een heel mooi geschreven boek. Alles is zo echt en beeldend beschreven, dat je jezelf in Monument Valley waant. Je doorstaat alle geluk, maar eveneens de ellende die Dorothea meemaakt. Ook zitten er een aantal pagina's met foto's in het boek. Dit zorgt natuurlijk voor behoorlijk wat extra voeling met alles. Het is een boek dat je in een ruk uitleest, waarna je jezelf stiekem een beetje afvraagt hoe het Dorothea verder is vergaan.

Of je nu houdt van liefdesverhalen, benieuwd bent naar andere culturen of gewoon een fijn boek zoekt om te lezen: Mijn indianennaam was "Blanke Appel" is altijd een aanrader. ​

Het is een meeslepend verhaal geschreven vanuit het oogpunt van de schrijfster. Ze vertelt het zo beeldend dat je helemaal meegesleept wordt in het boek. Als je geïnteresseerd bent in de Navajo cultuur dan is dit boek een must om te lezen.

Je komt via anekdotes en ervaringen meer te weten hoe het leven van en met een Navajo eruit ziet. Tezamen is het een compleet verhaal waar ik in ieder geval niet mee kon stoppen om te lezen, wat er in resulteerde dat ik het boek in een dag uit had.

Voor mij alleen maar pluspunten.

Wauw!

Ik heb het boek al snel kunnen lezen, het is een mooi verhaal, met heel veel informatie en een kijk bij de Navajo indianen van binnenuit. Maar ook een verhaal over discriminatie, ceremonies en ook liefde. Een gaaf boek om te lezen.

Prachtig boek om te lezen, helemaal als je er zelf bent geweest.

Het verhaal begint bij een bijzondere ontmoeting tussen Dorothea, een jonge Hollandse meid met een Amerikaanse droom en de indiaan Jamison. Ze worden verliefd op elkaar en willen bij elkaar blijven. Dat wordt een moeilijk begaanbaar pad voor hen, de cultuurverschillen zorgen ervoor dat Dorothea na een paar maanden Jamison achter zich laat. Een poosje later keert ze toch weer terug en besluit ze in Monument Valley te blijven. Samen overwinnen ze vele obstakels en komen ze erachter dat hun liefde heel sterk is. Als Dorothea bedenkt dat ze haar vriend mee wil nemen naar Nederland om aan haar familie te laten zien lopen ze tegen paspoort problemen aan en beseft ze dat haar wereld in het reservaat een kleine wereld is. Omdat ze voor de winter geen passende woning kunnen krijgen (een stacaravan is niet echt een optie in de sneeuw) gaat ze terug naar Nederland. Met het doel snel terug te komen. Dat loopt door omstandigheden anders en uiteindelijk keert ze op een tijdelijk visum terug. Hoe nu verder?
Dat ga ik niet vertellen, dat is heel mooi terug te lezen in het verhaal.
Wat ik in het verhaal miste was een beetje de emotie. Ze vertelt het bijna alsof het over iemand ander gaat. Pas op het einde komen de emoties aan bod en wordt het geheel een mooi afgerond verhaal.
Het boek is wat strak gebonden en dat las soms lastig. En de foto's zijn een beetje klein.
Over het algemeen is het een bijzonder verhaal dat op een vlotte manier verteld wordt en je leert veel over de cultuur van de Navajo indianen van nu.

Een erg mooi verhaal dat een inzicht geeft over het leven bij de Navajo's.

Bijzonder verhaal
Beeldend geschreven
Leest heel gemakkelijk

Je wordt meegenomen door een blanke jonge vrouw die met een indianenstam probeert te leven. Prachtig boek!! In een keer uitgelezen.